"Man must rise above the Earth—to the top of the atmosphere and beyond—for only thus will he fully understand the world in which he lives"...SOCRATES(470-399 BC)
Ουποψήφιος διδάκτορας της αστρονομίας Péter Pápics δημιούργησε ένα μοναδικής ομορφιάς time-lapse βίντεο στο νησί Λα Πάλμα των Καναρίων Νήσων, στο παρατηρητήριο Roque de los Muchachos. Εκεί βρίσκεται το τηλεσκόπιο Mercator - από το όνομα του Φλαμανδού χαρτογράφου Gerardus Mercator (1512-1594)...Απολαύστε το.
Όλη η ύλη είναι απλά συμπυκνωμένη ενέργεια σε χαμηλή δόνηση..
όλοι είμαστε μια συνείδηση η οποία βιώνει τον εαυτό της υποκειμενικά..
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΑΝΑΤΟΣ...
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ...
ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ
Πόσο αληθινός είναι ο κόσμος μας; Πόσο αυθεντικοί είμαστε εμείς σαν άνθρωποι; Είμαστε άραγε αυτοί που νομίζουμε; Φιλόσοφοι αλλά και επιστήμονες έχουν επισημάνει εδώ και αιώνες την απατηλότητα αυτού του κόσμου, το κατά πόσον είμαστε αυτοί που νομίζουμε και πιο ποσοστό ελευθερίας έχει ο άνθρωπος για να αναδείξει τον «πραγματικό» του εαυτό.
Ας εξετάσουμε όμως πρώτα τον άνθρωπο. Η απατηλότητα της ιδέας για τον εαυτό μας αλλά και τον κόσμο έχει παρουσιαστεί από τον Πλάτωνα, εδώ και 2.500 χρόνια με τον «Μύθο της Σπηλιάς» που παρουσιάζεται στην «Πολιτεία» του. Εκεί ο Πλάτωνας παρουσιάζει τους ανθρώπους δεμένους με αλυσίδες στο βάθος μιας σπηλιάς, να παρακολουθούν σκιές που παρουσιάζονται σε έναν τοίχο, τις οποίες αυτοί αντιλαμβάνονται σαν πραγματικότητες. Επιπλέον οι δεσμώτες αντιλαμβάνονται τις αλυσίδες τους σαν «κοσμήματα», σαν πολύτιμα εργαλεία που τους δένουν με τον κόσμο, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για τα δεσμά που τους εμποδίζουν να απομακρυνθούν από τη σπηλιά και να αντικρίσουν το φως του ήλιου και τη ζωή που σφύζει έξω από τη σπηλιά.
Ο συμβολισμός αυτού του μύθου είναι σαφής και παραπέμπει στους περιορισμούς του κόσμου που ζούμε, τους οποίους τείνει ο άνθρωπος να μην αντιλαμβάνεται χάνοντας έτσι την ευκαιρία να ζήσει πραγματικά, να γνωρίσει τον εαυτό του, ενώ παράλληλα πιστεύει ακράδαντα ότι ξέρει ποιος είναι, τι πιστεύει και τι θέλει!
Μια ανάλογη ιδέα διατύπωνε και ο Όσκαρ Ουάιλντ όταν δήλωνε: «Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι 'άλλοι άνθρωποι'. Οι σκέψεις τους είναι απόψεις άλλων ανθρώπων, η ζωή τους είναι μίμηση άλλων ζωών». Και αν όντως θέλουμε να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας θα διαπιστώσουμε ότι λίγο - πολύ ο Ουάιλντ έχει δίκιο!
Πόσες από τις ιδέες μας και τα «πιστεύω» μας είναι αυθεντικά δικά μας δίχως να μας έχουν υποβληθεί ή να τα έχουμε υιοθετήσει από συνήθεια, είτε επειδή είναι η γνώμη των πολλών, είτε επειδή το αποδεχθήκαμε ως «κοινά παραδεκτά». Η ιδέα μας για τον άνθρωπο και τον κόσμο, οι αξίες μας και τα ιδανικά μας είναι όντως «δικά μας» ή μήπως τα «κληρονομήσαμε» δίχως να τα φιλτράρουμε με το δικό μας κριτήριο; Μήπως πιστεύουμε πράγματα από συνήθεια, επειδή δεν κάναμε τον κόπο να σκεφτούμε τη δική μας γνώμη για τα πράγματα; Πόσο αυθεντικοί είμαστε τελικά και πόσο γνωρίζουμε τον εαυτό μας;
Μια ματιά «εις βάθος» θα μας έδειχνε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν πιστοί μιας θρησκείας επειδή είναι η επικρατούσα της χώρας που γεννήθηκαν, πολλοί ψηφίζουν ένα κόμμα επηρεασμένοι απλά από το περιβάλλον τους, υποστηρίζουν την ομάδα της περιοχής που γεννήθηκαν και απλά & αφήνονται στο να υιοθετήσουν τις ιδέες και τις προτιμήσεις των πολλών... δηλαδή απλά «μαζικοποιούνται»! Αποτέλεσμα; Η απώλεια της «μοναδικότητας» μας ως ανθρώπινα όντα, της ατομικότητάς μας, της διάθεσης να βελτιωθούμε και να βελτιώσουμε τον κόσμο γύρω μας... Απλά επειδή αυτή «πραγματικότητα» μας βολεύει!
Για να μην τα παρουσιάζουμε όμως όλα τόσο «σκοτεινά», ας δούμε και την άλλη πλευρά... Ότι υπάρχουν και άνθρωποι που προσπαθούν να ενεργοποιήσουν το εσωτερικό τους δυναμικό, να τολμήσουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους, εξετάζοντας εξ αρχής τα δεδομένα, έχοντας το θάρρος να αναζητήσουν μια «Αλήθεια» παραπάνω και πέρα από τις «βεβαιότητές» τους.
Κι εδώ έρχεται και μία σύγχρονη ταινία να συμπληρώσει το «παζλ» του Μύθου του Πλάτωνα. Αναφερόμαστε στο πολυσυζητημένο "Matrix" και τον ήρωά του τον Neo, πνεύμα ανήσυχο και αναζητητή της αλήθειας. Λίγο από διαίσθηση, λίγο από τύχη και πολύ από ρίσκο είναι η συνταγή της ταινίας, μέχρι ο ήρωας να φτάσει στη διαπίστωση μιας σκληρής πραγματικότητας: ότι ο κόσμος που ζει (που ζούμε) δεν είναι πραγματικός, αλλά η προβολή μιας Διάνοιας, μία «μήτρα» ("Matrix") μια εικονική πραγματικότητα από όντα που θέλουν να σκλαβώσουν τους ανθρώπους. Με άλλα λόγια η «πλατωνική σπηλιά» σε σύγχρονη, φουτουριστική εκδοχή!
Πώς όμως βγαίνει κανείς από την «σπηλιά»; Η συνταγή του Neo είναι απαραίτητη: περιέργεια, θάρρος, αμφιβολία για βεβαιότητες, ρίσκο και πίστη στον εαυτό μας (κι ας μην τον ξέρουμε καλά). Ίσως είναι μια «μαθηματική φόρμουλα», τόσο απλή στη διατύπωση αλλά τόσο δύσκολη στην επίτευξη:
Πάνω από όλα όμως είναι το στοιχείο της απόφασης, αυτή που έκανε o Neo, ο ήρωας του "Matrix", όταν κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στο μπλε χάπι που θα τον επέστρεφε στον κόσμο της ασφάλειάς του (αλλά και της άγνοιας), μέσα δηλαδή στη «σπηλιά» και στο κόκκινο χάπι που θα τον έβαζε σε περιπέτειες αλλά θα του έδειχνε την πορεία προς την κατάκτηση της Αλήθειας.
Όσο για την απατηλότητα του κόσμου τι να πούμε; Δεν είναι μόνο ο μύθος της «Σπηλιάς» που τονίζει την απατηλότητα του. Και στην Ινδική φιλοσοφία υπάρχειη έννοια της «Μάγια» της «Μεγάλης Πλάνης» που κάνει τον άνθρωπο να βλέπει σαν «πραγματικότητες» αυτά που δεν υπάρχουν.
Αλλά ας πάμε και κάπου πιο κοντά στην εποχή μας: στον διάσημο φυσικό Max Planck, τον πατέρα της Κβαντικής Φυσικής, που δήλωνε καθώς παραλάμβανε το βραβείο Νόμπελ:
«Ως άνθρωπος που αφιέρωσα όλη μου τη ζωή στην μελέτη της ύλης, μπορώ να πω αυτό σαν αποτέλεσμα της έρευνάς μου σχετικά με τα άτομα: η ύλη ως τέτοια δεν υπάρχει. Όλη η ύλη πηγάζει και υπάρχει μονάχα ως συνέπεια μιας δύναμης που κάνει τα άτομα να δονούνται και τα συγκρατεί μαζί για μια στιγμή. Πρέπει να υποθέσουμε πίσω από αυτή τη δύναμη την ύπαρξη μιας συνείδησης και ενός έξυπνου νου. Αυτός ο νους είναι η μήτρα ("Matrix") όλης της ύλης».
Κι έτσι το... «παζλ της απατηλότητας» συμπληρώνεται δείχνοντας ένα μονοπάτι που οδηγεί σε μια πιο... «πραγματική πραγματικότητα» από τον κόσμο και τις καταστάσεις συνείδησης που βιώνουμε... το ζήτημα είναι : ποιος τολμάει να ακολουθήσει τον Neo;
Ο ήλιος δεν ανατέλλει την ίδια ώρα κάθε μέρα! Όπως φαίνεται στο διάγραμμα το χειμώνα ανατέλλει αργότερα και δύει νωρίτερα άρα η μέρα είναι μικρότερη απ΄ότι το καλοκαίρι.
Tο καλοκαίρι ανατέλλει νωρίτερα και δύει αργότερα, άρα η διαθέσιμη ηλιοφάνεια για εργασία χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα είναι μεγαλύτερη (απ΄ότι το χειμώνα). Για να εκμεταλλευτούμε αυτή την περισσότερη ηλιοφάνεια γυρνάμε τα ρολόγια μας μπροστά κατά μία ώρα στα τέλη Μαρτίου: περνάμε στη θερινή ώρα (Daylight Saving Time) (που την αξιοποιούν τα περισσότερα κράτη του κόσμου). Έτσι τα ρολόγια μας λένε 8:00 αλλά για τον ήλιο η (πραγματική) ώρα είναι 7:00! (πράσινη γραμμή στο διάγραμμα) Έτσι κερδίζουμε (στο γεωγραφικό μας πλάτος) 1 ώρα ηλιοφάνειας κάθε μέρα για 6 περίπου μήνες, δηλαδή 180 ώρες περίπου το χρόνο! Πιο κοντά στον ισημερινό το κέρδος είναι μικρότερο, ενώ πιο κοντά στους πόλους είναι μεγαλύτερο (αν και η ένταση του φωτός είναι δραστικά μικρότερη). Βέβαια θα σχολιάσετε ότι οι άνθρωποι των γραφείων δε σβήνουν τα φώτα καθόλου, πρωί-βράδυ και το «κέρδος» πάει χαμένο.
Στα τέλη Οκτωβρίου γυρνάμε τα ρολόγια μας στην «κανονική» ώρα (μια ώρα πίσω) γιατί αλλιώς θα καταλήγαμε καταχείμωνο να πηγαίνουμε στη δουλειά πολύ πριν την ανατολή του ήλιου.
Δύο χρήστες του Διαδικτύου που συμμετείχαν σε εθελοντικό πρόγραμμα για τον εντοπισμό εξωπλανητών ανακάλυψαν τον μοναδικό γνωστό πλανήτη που φωτίζεται από τέσσερα άστρα ταυτόχρονα.
Ο εξωπλανήτης PH1, σε απόσταση 5.000 ετών φωτός από τη Γη, είναι ένας γίγαντας από αέριο με διάμετρο 6 φορές μεγαλύτερη από της Γης, συγκρίσιμος σε μέγεθος με τον Ποσειδώνα.
«Καυτό» τετραπλό ηλιοβασίλεμα
Είναι πάντως απίθανο να υπάρχουν εξωγήινοι που απολαμβάνουν το τετραπλό ηλιοβασίλεμα του PH1, αφενός επειδή δεν διαθέτει στέρεη επιφάνεια, αφετέρου επειδή η θερμοκρασία του εκτιμάται ότι κυμαίνεται από τους 250 έως τους 340 βαθμούς Κελσίου.
Ο PH1 κινείται σε τροχιά γύρω από ένα δυαδικό σύστημα -ένα σύστημα που αποτελείται από δύο άστρα σε τροχιά το ένα γύρω από το άλλο. Το ένα από τα δύο αυτά άστρα έχει μέγεθος παρόμοιο με τον Ήλιο, ενώ το άλλο είναι ένας μικρός, αμυδρός κόκκινος νάνος.
Τα δυαδικά συστήματα δεν σπανίζουν στον Γαλαξία μας, ωστόσο το σύστημα του PH1 παρουσιάζει μια επιπλέον ιδιαιτερότητα, αφού ένα δεύτερο δυαδικό σύστημα εντοπίστηκε να κινείται σε τροχιά γύρω από το πρώτο σε απόσταση 1.000 αστρονομικών μονάδων (μια αστρονομική μονάδα, ή AU, είναι η απόσταση της Γης από τον Ήλιο, περίπου 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα).
Σε σταθερή τροχιά
Παρά την περιπλοκότητα αυτής της διάταξης, ο πλανήτης PH1 φαίνεται ότι βρίσκεται σε σταθερή τροχιά και δεν κινδυνεύει να πέσει μέσα στα άστρα ή να εκσφενδονιστεί στο διαστρικό διάστημα.
Η ανακάλυψη παρουσιάστηκε τη Δευτέρα σε συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης Αστρονομίας στο Ρένο της Νεβάδα. Η μελέτη είναι επίσης διαθέσιμη στην υπηρεσία προδημοσίευσης ArXIV.ar
O πλανήτης PH1 πήρε το όνομά του από το πρόγραμμα PLanetHunters.org, το οποίο ζητά από χρήστες του Διαδικτύου να βοηθήσουν στην ανάλυση των δεδομένων που μεταδίδει το τηλεσκόπιο Kepler της NASA, ειδικά σχεδιασμένο για τον εντοπισμό εξωπλανητών.
Βλέπουμε περισσότερα από 84 εκατομμύρια άστρα στο κέντρο του γαλαξία μας. Δημιουργήθηκε από τους αστρονόμους του Παρατηρητηρίου Paranal στο Cerro Paranal, στη Χιλή.
Πρόκειται για μια εικόνα – κατάλογο των άστρων του κέντρου του γαλαξία μας, και είναι μια από τις μεγαλύτερες που έχουν δημιουργήσει οι αστρονόμοι με μέγεθος των 9 gigapixel. Η εικόνα περιέχει πάνω από δέκα φορές περισσότερα άστρα σε σχέση με προηγούμενες. Αν αυτή η εικόνα του κέντρου του γαλαξία εκτυπωνόταν με μια τυπική ανάλυση, θα είχε εμβαδόν 63 τετραγωνικά μέτρα! Η εικόνα του κέντρου του γαλαξία καλύπτει λιγότερο από το 1% του ουρανού και αποκαλύπτει συνολικά περίπου 173,1 εκατομμύρια αντικείμενα, εκ των οποίων τα 84 εκατομμύρια ταυτοποιήθηκαν ως άστρα, ενώ για τα υπόλοιπα δεν ήταν εφικτές ακριβείς μετρήσεις, είτε επειδή ήταν πολύ μικρής φωτεινότητας, είτε επειδή συγχέονταν με άλλα γειτονικά αντικείμενα. www.aanda.org
Δείτε την εικόνα με περισσότερες λεπτομέρειες και διαδραστικό τρόπο πατώντας ΕΔΩ: www.eso.org
“Σε τι παράξενη κατάσταση βρισκόμαστε εμείς οι θνητοί! Καθένας από εμάς βρίσκεται εδώ για μια σύντομη επίσκεψη δεν γνωρίζει για ποιο σκοπό, αν και μερικές φορές νομίζει ότι τον αισθάνεται. Αλλά από την οπτική γωνία της καθημερινής ζωής, χωρίς να εμβαθύνουμε, υπάρχουμε για τον συνάνθρωπο μας – καταρχάς για αυτούς στων οποίων τα χαμόγελα και την ευημερία στηρίζεται όλη η ευτυχία μας και αμέσως μετά για όλους αυτούς που δεν γνωρίζουμε προσωπικά και με την μοίρα των οποίων είμαστε ενωμένοι με τον δεσμό της συμπόνοιας.
Εκατό φορές κάθε μέρα, θυμίζω στον εαυτό μου ότι η εσωτερική και εξωτερική ζωή μου εξαρτάται από την εργασία των άλλων ανθρώπων, ζωντανών και νεκρών, και ότι πρέπει να υπερβάλω εαυτόν για να μπορέσω να δώσω στο ίδιο μέτρο με το οποίο έχω λάβει και συνεχίζω να λαμβάνω. Με ελκύει η απλή ζωή και συχνά καταπιέζομαι από το αίσθημα ότι απορροφώ μια μη αναγκαία ποσότητα από την εργασία των συνανθρώπων μου. Θεωρώ τις ταξικές διαφορές αντίθετες προς την δικαιοσύνη και, σε τελική ανάλυση, βασισμένες στον εξαναγκασμό. Θεωρώ επίσης ότι η απέριττη ζωή κάνει καλό σε όλους, φυσικά και πνευματικά.
Σίγουρα δεν πιστεύω στην ανθρώπινη ελευθερία με την φιλοσοφική έννοια. Όλοι δρουν όχι μόνο υπό την επιρροή ενός εξωτερικού καταναγκασμού αλλά επίσης σύμφωνα και με μια εσωτερική ανάγκη. Η ρήση του Σοπενχάουερ, ότι “ο άνθρωπος μπορεί να δρα όπως αυτός θέλει, αλλά όχι να θέλει όπως αυτός θέλει” αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για εμένα από την νεότητα μου και μια συνεχή παρηγοριά και μια αμείωτη πηγή υπομονής στις δυσκολίες της ζωής, της δικιάς μου και των άλλων. Αυτό το συναίσθημα φιλεύσπλαχνα μετριάζει την αίσθηση υπευθυνότητας που τόσο εύκολα μπορεί να σε παραλύσει, και μας εμποδίζει στο να πάρουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ανθρώπους πολύ σοβαρά· συντελεί σε μια άποψη της ζωής στην οποία το χιούμορ, προπαντός, έχει την θέση που του αρμόζει.
Το να αναρωτιέσαι το νόημα ή το αντικείμενο της ύπαρξης σου ή της δημιουργίας γενικά μου έμοιαζε πάντα παράλογο από αντικειμενικής απόψεως. Και όμως ο καθένας έχει συγκεκριμένα ιδανικά που καθορίζουν την κατεύθυνση των προσπαθειών του και των κρίσεων του. Υπό αυτήν την έννοια ποτέ δεν κοίταξα την ευκολία και την ευτυχία σαν αυτοσκοπούς – μια τέτοια ηθική βάση βρίσκω ως πιο αρμόζουσα για ένα κοπάδι γουρούνια. Τα ιδανικά που φώτισαν τον δρόμο μου και κατ’ επανάληψη μου έδωσαν κουράγιο να αντιμετωπίζω την ζωή πρόσχαρα, ήταν η Αλήθεια, η Καλοσύνη και η Ομορφιά. Χωρίς την αίσθηση συντροφικότητας με ανθρώπους του ιδίου πνεύματος, της ενασχόλησης με τον στόχο, τον αιώνια ανέφικτο στον τομέα της τέχνης και της επιστημονικής έρευνας, η ζωή θα μου φαινόταν κενή. Τα συνηθισμένα αντικείμενα της ανθρώπινης προσπάθειας – ιδιοκτησία, εξωτερική επιτυχία, πολυτέλεια – μου φαινόντουσαν πάντα άξια περιφρονήσεως.
Η παθιασμένη αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και υπευθυνότητας πάντα αντιπαραβαλλόταν παράξενα με την σαφή μου ελευθερία από την ανάγκη για απευθείας επαφή με άλλα ανθρώπινα όντα και κοινότητες. Βαδίζω το δικό μου δρόμο και ποτέ δεν άνηκα στη χώρα μου, το σπίτι μου, τους φίλους μου ή ακόμα και στην οικογένεια μου, με όλη μου την καρδιά· αντιμέτωπος με όλους αυτούς τους δεσμούς ποτέ δεν έχασα το επίμονο αίσθημα της απόσπασης, της ανάγκης για μοναξιά – ένα αίσθημα που αυξάνεται με τα χρόνια. Οι άνθρωποι αποκτούν απότομα συνείδηση, χωρίς να το μετανιώσουν, των ορίων της πιθανότητας για αμοιβαία κατανόηση και συμπόνοια με τους συνανθρώπους τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος χωρίς αμφιβολία χάνει ένα μέρος της εγκαρδιότητας και της αθωότητας· από την άλλη, είναι κατά πολύ περισσότερο ανεξάρτητος από απόψεις, συνήθειες και κρίσεις των συνανθρώπων του και αποφεύγει τον πειρασμό να βασιστεί σε τέτοια ανασφαλή θεμέλια.
Το πολιτικό ιδεώδες μου είναι αυτό της δημοκρατίας. Ας είναι ο κάθε άνθρωπος σεβαστός σαν άτομο και κανένας να μην γίνεται είδωλο. Είναι μια ειρωνεία της μοίρας ότι εγώ ο ίδιος έχω γίνει αποδέκτης υπερβολικού θαυμασμού και σεβασμού από τους συνανθρώπους μου χωρίς εγώ ούτε να ευθύνομαι και ούτε να το αξίζω. Η αιτία για αυτό ίσως να είναι η επιθυμία, ανέφικτη για τους πολλούς, να κατανοήσουν την μία ή δύο ιδέες τις οποίες έχω με τις ασθενικές δυνάμεις μου επιτύχει μέσω ακατάπαυστου αγώνα. Γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι απαραίτητο για την επιτυχία κάθε σύνθετου εγχειρήματος, ότι ένας άνθρωπος θα πρέπει να κάνει την σκέψη και να κατευθύνει και γενικά να φέρει την ευθύνη. Αλλά αυτοί που καθοδηγούνται δεν πρέπει να αναγκάζονται, θα πρέπει να μπορούν να διαλέγουν τον αρχηγό τους. Ένα αυταρχικό σύστημα καταναγκασμού, κατά την άποψη μου, σύντομα αποσυντίθεται. Γιατί η δύναμη πάντα έλκει ανθρώπους χαμηλής ηθικής, και πιστεύω ότι είναι ένας αμετάβλητος κανόνας ότι τους ιδιοφυείς τυράννους, τους διαδέχονται αχρείοι. Γι’ αυτό το λόγο πάντα εναντιώθηκα σε συστήματα όπως αυτά που βλέπουμε στην Ιταλία και την Ρωσία σήμερα. Αυτό το οποίο έχει επιφέρει δυσφήμιση στην επικρατούσα σημερινή μορφή δημοκρατίας της Ευρώπης δεν μπορεί να αποδοθεί στην ιδέα της δημοκρατίας, αλλά στην έλλειψη σταθερότητας των αρχηγών των κυβερνήσεων και στον απρόσωπο χαρακτήρα του εκλογικού συστήματος. Πιστεύω ότι από αυτήν την άποψη οι ΗΠΑ έχουν οργανωθεί καλύτερα. Έχουν ένα υπεύθυνο Πρόεδρο που εκλέγεται για μια επαρκή περίοδο και έχει επαρκή αρμοδιότητα για να είναι υπεύθυνος στις πράξεις του. Από την άλλη, αυτό που εκτιμώ στο δικό μας πολιτικό σύστημα είναι η πιο εκτεταμένη πρόνοια που υπάρχει για το άτομο σε περίπτωση ασθένειας ή ανάγκης. Αυτό που πραγματικά αξίζει στην παρέλαση της ανθρώπινης ζωής μου φαίνεται ότι δεν είναι η Πολιτεία αλλά το δημιουργικό, ευαίσθητο άτομο, η ατομικότητα· αυτή μόνη της δημιουργεί το ευγενές και το μεγαλειώδες, ενώ το κοπάδι σαν τέτοιο παραμένει αμβλύ στη σκέψη και αμβλύ στο συναίσθημα.
Αυτό το θέμα με φέρνει στο χειρότερο γνώρισμα της φύσης του κοπαδιού, το στρατιωτικό σύστημα, το οποίο απεχθάνομαι. Το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αντλήσει ευχαρίστηση στο να παρελαύνει σε σχηματισμό στον τόνο μιας μπάντας είναι αρκετό για να με κάνει να τον περιφρονήσω. Ο μεγάλος εγκέφαλος του, του δόθηκε από λάθος· μια σπονδυλική στήλη ήταν όλο κι όλο ότι χρειαζόταν. Αυτό το σημάδι πανώλης του πολιτισμού θα έπρεπε να καταργηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ηρωισμός από διαταγή, παράλογη βία, και όλες οι δηλητηριώδεις ανοησίες που κάνει στο όνομα του πατριωτισμού – πόσο τα μισώ όλα αυτά! Ο πόλεμος μου φαίνεται ένα πρόστυχο και ποταπό πράγμα: Καλύτερα να με κόβανε κομμάτια από το να πάρω μέρος σε τέτοιο αποτροπιασμό. Και όμως, παρ’ όλα αυτά, τόσο υψηλή είναι η άποψη μου για την ανθρώπινη φυλή που πιστεύω ότι αυτή η λάμια θα είχε από καιρό εξαφανιστεί, αν ο υγιής νους των εθνών δεν είχε συστηματικά διαφθαρεί από τα εμπορικά και πολιτικά συμφέροντα που ενεργοποιούνται μέσω των σχολείων και του Τύπου.
Το ωραιότερο πράγμα που μπορούμε να έχουμε την εμπειρία του είναι το μυστηριώδες. Είναι το θεμελιώδες συναίσθημα το οποίο βρίσκεται στο λίκνο της αληθινής τέχνης και της αληθινής επιστήμης. Αυτός που το γνωρίζει και δεν μπορεί πια να το θαυμάσει, να αισθανθεί έκπληξη, είναι σαν νεκρός, ένα σβησμένο κερί. Η εμπειρία του μυστηρίου – ακόμα κι αν ήταν αναμεμειγμένη με φόβο – ήταν αυτή που προκάλεσε την θρησκεία. Η γνώση της ύπαρξης πραγμάτων στα οποία δεν μπορούμε να διεισδύσουμε, των εκδηλώσεων της βαθύτερης λογικής και της πιο αστραποβολούσας ομορφιάς , τα οποία είναι προσβάσιμα στη λογική μας στις πιο βασικές τους μορφές – είναι αυτή η γνώση και αυτό το συναίσθημα που συνιστούν την πραγματικά θρησκευτική συμπεριφορά· υπό αυτήν την έννοια και μόνο υπό αυτήν, είμαι ένας βαθύτατα θρησκευόμενος άνθρωπος. Δεν μπορώ να συλλάβω ένα Θεό που ανταμείβει και τιμωρεί τα δημιουργήματα του, ή έχει θέληση του ίδιου είδους μ’ αυτή που εμείς αντιλαμβανόμαστε στους εαυτούς μας. Ένας άνθρωπος που μπορεί να επιζήσει του φυσικού θανάτου του είναι επίσης πέρα από την κατανόηση μου, ούτε θα επιθυμούσα να ήταν αλλιώς· τέτοιες ιδέες είναι για τους φόβους ενός παράλογου εγωισμού αδύναμων ψυχών. Είναι αρκετό για εμένα το μυστήριο της αιωνιότητας της ζωής, και ο υπαινιγμός της θαυμαστής δομής της πραγματικότητας, μαζί με την ειλικρινή προσπάθεια να κατανοήσω ένα μέρος, που δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο μικρό, του λόγου που αποκαλύπτει τον εαυτό του στη φύση.”
από τον 13ο τόμο της σειράς Living Philosophies (New York 1931) , σελ 3-7
Η κατάσταση των υδάτων στις ακτές του πλανήτη μας αλλάζει, προκαλώντας άμπωτη και πλημμυρίδα με διαφορά 6 ωρών κι ενός τετάρτου. Η διαφορά μεταξύ των δύο ποικίλλει.
Σε ανοιχτές περιοχές είναι σχεδόν ανεπαίσθητη, ενώ μπορεί να φτάσει και τα 12-15 μέτρα εκεί που το νερό εισχωρεί σε στενούς κόλπους ή κανάλια. Αυτές οι αλλαγές στο επίπεδο της θάλασσας αποκαλούνται «παλίρροια» και αποδίδονται στην επίδραση της Σελήνης πάνω στη Γη.
Εξαιτίας της περιστροφής τόσο της Γης όσο και της Σελήνης τα νερά φεύγουν και επανέρχονται κάθε 12,5 ώρες.Η βαρυτική δύναμη της Σελήνης έλκει όλα τα συστατικά μέρη της Γης. Ωστόσο, η συμπεριφορά της διαφοροποιείται με την απόσταση.
Η ελκτική δύναμη της Σελήνης είναι ισχυρότερη στα μέρη της Γης που βρίσκονται προς την πλευρά της, ενώ τα απομακρυσμέναμέρηέλκονται σαφώς λιγότερο. Έτσι, η μάζα της Σελήνης δεν έλκει μόνο τη Γη, αλλά τη συμπιέζει κιόλας, προσδίδοντάς της το ελλειπτικό της σχήμα. Ο συμπαγής φλοιός της Γης επηρεάζεται λιγότερο απ’ ό,τι οι θάλασσες, με αποτέλεσμα το φεγγάρι να ενεργοποιεί τις υδάτινες μάζες.
Η περιστροφή της Γης μεταβάλλει, περίπου μια φορά κατά τη διάρκεια του 24ωρου, τη μέγιστη και ελάχιστη απόσταση των διαφόρων σημείων της από τη Σελήνη.
Η Σελήνη περιστρέφεται γύρω από τη Γη προς την ίδια κατεύθυνση αλλά ελαφρώς πιο γρήγορα, οπότε βρίσκεται στο ίδιο σημείο του ουρανού σε σχέση με την επιφάνεια της Γης κάθε 24 ώρες και 50 λεπτά. Έτσι ανάμεσα σε δυο πλημμυρίδες μεσολαβούν 12,5 ώρες.
Ο Ήλιος επίσης ασκεί στη Γη ελκτική δύναμη, η οποία συναρτάται από την απόσταση των δύο σωμάτων. Πάντως η επίδρασή του θεωρείται ασθενέστερη από αυτή της Σελήνης, καθώς η δύναμη της παλίρροιας πηγάζει από τις φάσεις του δορυφόρου μας.
Κατά τη νέα σελήνη και την πανσέληνο, οι ελκτικές δυνάμεις του Ήλιου και της Σελήνης αλληλοενισχύονται, με αποτέλεσμα, σε αυτή τη φάση, η παλίρροια να καθίσταται ισχυρότερη.
Κατά τη φθίνουσα και την αύξουσα φάση της Σελήνης, που αποκαλούνται «υψηλή παλίρροια» και «χαμηλή παλίρροια» αντίστοιχα, αλληλοεξουδετερώνονται οι ελκτικές δυνάμεις της Σελήνης και του Ήλιου, εξασθενώντας, κατά συνέπεια, το φαινόμενο.
Βεβαίως, η κατάσταση των υδάτων συναρτάται όχι μόνο από τις παλίρροιες αλλά και από τον καιρό και τους ανέμους. Ένας διαρκής και δυνατός αέρας μπορεί να ωθήσει μεγάλες μάζες νερού προς τις ακτές. Αν η ένταση του ανέμου κορυφωθεί, συμπίπτοντας παράλληλα με το φαινόμενο της παλίρροιας, μπορεί να προκληθούν ισχυρές πλημμύρες, γνωστές ως «κύματα θύελλας».
Περισσότερα από 84 εκατομμύρια άστρα περιέχει η κεντρική περιοχή του γαλαξία μας, σύμφωνα με τη νέα «απογραφή», την πληρέστερη μέχρι σήμερα, που κατέστη εφικτή με το υπέρυθρο τηλεσκόπιο Vista του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (ESO), που βρίσκεται στο Παρανάλ της Χιλής. Η εικόνα - κατάλογος του κέντρου του γαλαξία μας, που είναι.... μια από τις μεγαλύτερες που έχουν ποτέ παράγει οι αστρονόμοι, καθώς έχει το τεράστιο μέγεθος των εννέα gigapixel, περιλαμβάνει υπερδεκαπλάσια άστρα σε σχέση με τις προηγούμενες μετρήσεις και αποτελεί ένα ακόμα σημαντικό βήμα για την καλύτερη κατανόηση του δικού μας γαλαξία. Αν η εν λόγω εικόνα του κέντρου του γαλαξία (που περιέχει περίπου εννέα δισεκατομμύρια έγχρωμα εικονοστοιχεία-«πίξελ») εκτυπωνόταν με μια τυπική ανάλυση, θα είχε διαστάσεις επτά επί εννέα μέτρων.
Η νέα «απογραφή» από διεθνή ομάδα αστρονόμων, με επικεφαλής τον Ρομπέρτο Σάιτο του Καθολικού Πανεπιστημίου της Χιλής, άρχισε το 2010 και τώρα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό αστρονομίας και αστροφυσικής "Astronomia & Astrophysics". Η εικόνα του κέντρου του γαλαξία, που καλύπτει λιγότερο από το 1% του ουρανού, αποκαλύπτει συνολικά περίπου 173,1 εκατ. αντικείμενα, από τα οποία τα 84 εκατ. ταυτοποιήθηκαν ως άστρα, ενώ για τα υπόλοιπα δεν ήσαν εφικτές ακριβείς μετρήσεις, είτε επειδή ήσαν πολύ μικρής φωτεινότητας, είτε επειδή συγχέονταν με άλλα γειτονικά αντικείμενα.
Οι περισσότεροι σπειροειδείς γαλαξίες, όπως και ο δικός μας, έχουν μια μεγάλη συγκέντρωση αρχαίων άστρων στο κέντρο τους, το οποίο όμως είναι συνήθως πολύ δύσκολο να παρατηρηθεί, καθώς βρίσκεται κρυμμένο πίσω από νέφη σκόνης. Η παρατήρηση της «καρδιάς» του γαλαξία μας μπορεί να γίνει μόνο μέσω υπέρυθρων τηλεσκοπίων, που διαπερνούν αυτά τα εμπόδια.
Το διαμέτρου 4,1 μέτρων τηλεσκόπιο Vista (Visible and Infrared Survey Telescope of Astronomy) του ESO «βλέπει» τόσο στο ορατό όσο και στο υπέρυθρο τμήμα του φάσματος της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Ένα από τα αξιοσημείωτα στοιχεία που προέκυψαν από την «απογραφή», είναι ο απρόσμενα μεγάλος αριθμός αχνών «ερυθρών νάνων» που περιέχει το γαλαξιακό κέντρο. Πρόκειται για άστρα γύρω από τα οποία θα ήταν δυνατό να αναζητηθούν εξωπλανήτες.
Αστρονόμοι ανακάλυψαν έναν πλανήτη διπλάσιο σε μέγεθος από τη Γη, ο οποίος είναι φτιαγμένος από... διαμάντια και περιφέρεται γύρω από ένα αστέρι ορατό διά γυμνού οφθαλμού.
Ο βραχώδης πλανήτης «55 Κάνκρι-ε» περιφέρεται γύρω από έναν ήλιο που απέχει 40 έτη φωτός και βρίσκεται στον αστερισμό του Καρκίνου. Κινείται τόσο γρήγορα που ένα έτος εκεί διαρκεί μόνο 18 ώρες.
Ο πλανήτης ανακαλύφθηκε από μια ομάδα Γάλλων και Αμερικανών αστρονόμων. Η ακτίνα του είναι διπλάσια από εκείνη της Γης και η μάζα του οκτώ φορές μεγαλύτερη. Είναι επίσης ένας «καυτός» πλανήτης αφού η θερμοκρασία στην επιφάνειά του αγγίζει τους 1.648 βαθμούς Κελσίου.
«Η επιφάνεια του πλανήτη αυτού πιθανότατα καλύπτεται από γραφίτη και διαμάντια αντί για νερό και γρανίτη», δήλωσε ο Νίκου Μαντουσουντάν, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Γέιλ οι μελέτες του οποίου θα δημοσιευτούν στην επιστημονική επιθεώρηση Astrophysical Journal Letters.
Η μελέτη, σε συνεργασία με τον Ολιβιέ Μουσί του Ερευνητικού Ινστιτούτου Αστροφυσικής και Πλανητολογίας της Τουλούζης της Γαλλίας, υπολογίζει ότι τουλάχιστον το ένα τρίτο της μάζας του πλανήτη --δηλαδή τρεις φορές η Γη-- μπορεί να αποτελείται από διαμάντια.
Πλανήτες από διαμάντια έχουν εντοπιστεί και στο παρελθόν, όμως αυτή είναι η πρώτη φορά που ένας τους έχει μελετηθεί με τόσες λεπτομέρειες. Η μοναδικότητά του επίσης έγκειται στο γεγονός ότι περιφέρεται γύρω από έναν ήλιο.
«Αυτή είναι η πρώτη ματιά που ρίχνουμε σε ένα βραχώδη κόσμο με θεμελιωδώς διαφορετική χημεία από αυτήν της Γης», εξήγησε ο Μαντουσουντάν, προσθέτοντας ότι η ανακάλυψη σημαίνει ότι δεν θα πρέπει πλέον να υποθέτουμε ότι οι μακρινοί, βραχώδεις πλανήτες έχουν χημική σύσταση, ατμόσφαιρα ή βιολογία παρόμοια με της Γης.
Ο Ντέιβιντ Σπέργκελ, αστρονόμος στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον, δήλωσε ότι είναι σχετικά εύκολο να διαπιστωθεί η βασική δομή και η ιστορία ενός αστεριού εφόσον γίνουν γνωστά η μάζα και η ηλικία του. «Οι πλανήτες είναι πιο σύνθετοι. Αυτή η «διαμαντένια σούπερ-Γη» είναι απλώς ένα παράδειγμα από τις σημαντικές ανακαλύψεις που μας περιμένουν καθώς θα αρχισουμε να εξερευνούμε τους πλανήτες γύρω από τα κοντινά μας άστρα», τόνισε.
Πρόσφατα, πέτυχα στο arXiv ένα άρθρο του Robert Wald το οποίο είναι ουσιαστικά ένα resource letter για το American Journal of Physics που ασχολείται με το θέμα της διδασκαλίας της Θεωρίας της Γενικής Σχετικότητας σε προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές. Το ζήτημα της διδασκαλίας της σχετικότητας είναι ένα κάπως ακανθώδες θέμα και δυστυχώς υπάρχει και στο Φυσικό της Αθήνας θέμα με την διδασκαλία του συγκεκριμένου αντικειμένου, ενώ υπάρχει και πολύς "θόρυβος" από διάφορους άσχετους που παραπληροφορούν και διδάσκουν βλακείες στους φοιτητές (και όχι μόνο).
Για αυτό το λόγο, και επειδή βρήκα σε κάποια σημεία του letter πολύ χρήσιμες επισημάνσεις, αποφάσισα να το μεταφράσω στα ελληνικά. Η μετάφραση, για ευκολία, θα γίνει σε 3 μέρη, που αντιστοιχούν στις 3 ενότητες που είναι χωρισμένο και το ίδιο το letter.
1. Εισαγωγή Η Γενική Σχετικότητα είναι η θεωρία του χώρου, του χρόνου, και της βαρύτητας που διατυπώθηκε από τον Αϊνστάιν το 1915. Γενικά θεωρείται ως μια ιδιαίτερα δυσνόητη μαθηματική θεωρία και μέχρι πρόσφατα δεν θεωρείτο ως ένα αντικείμενο που μπορεί να διδαχτεί σε προπτυχιακό επίπεδο. Στην πραγματικότητα όμως, το μαθηματικό υπόβαθρο (δηλαδή ή διαφορική γεωμετρία) που χρειάζεται κανείς για να καταλάβει τις βαθύτερες έννοιες της γενικής σχετικότητας δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο και χρειάζεται την προηγούμενη γνώση πραγμάτων που γενικά διδάσκονται σε ένα μάθημα προχωρημένης ανάλυσης και γραμμικής άλγεβρας. Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι φοιτητές φυσικής δεν γνωρίζουν διαφορική γεωμετρία και η εφαρμογή της στη γενική σχετικότητα οδηγεί σε αντιθέσεις με την διαίσθηση που έχουν αναπτύξει από την προηγούμενη διδασκαλία που έχουν δεχτεί, με την βασική αντίθεση να είναι ότι σε αντίθεση με ότι έχουν διδαχτεί ο "χώρος" δεν έχει τις ιδιότητες και την δομή ενός διανυσματικού χώρου. Για αυτό το λόγο, η διδασκαλία του απαραίτητου μαθηματικού υποβάθρου είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς προκειμένου να διδάξει γενική σχετικότητα - ειδικά για ένα μάθημα του ενός εξαμήνου (δικό μου σχόλιο: και αυτό είναι ένα από τα προβλήματα στην διδασκαλία του μαθήματος στο τμήμα της Αθήνας). Αν κανείς προσπαθήσει να διδάξει ολοκληρωμένα το μαθηματικό υπόβαθρο, υπάρχει ο κίνδυνος το μάθημα να μετατραπεί σε ένα μάθημα διαφορικής γεωμετρίας με ελάχιστη φυσική. Από την άλλη, αν δεν διδαχτεί ολοκληρωμένα το μαθηματικό υπόβαθρο, τότε συναντά κανείς προβλήματα στο να παρουσιάσει και να εξηγήσει επαρκώς τις μεγάλες διαφορές στην θεώρηση των πραγμάτων που υπάρχουν ανάμεσα στη γενική σχετικότητα και την προ-σχετικιστική και την ειδικο-σχετικιστική αντίληψη της δομής του χωροχρόνου. Ο στόχος αυτού του κειμένου είναι να παρουσιάσει έναν σύντομο οδηγό στα προβλήματα που μπορεί να συναντήσει κανείς στη διδασκαλία της γενικής σχετικότητας τόσο προπτυχιακά όσο και μεταπτυχιακά. Θα εστιάσουμε στο πως πρέπει να εισαχθεί το μαθηματικό υπόβαθρο που είναι απαραίτητο για την διατύπωση της γενικής σχετικότητας. Αντιθέτως, δεν θα αναφερθώ ιδιαίτερα στο πως θα πρέπει να διδάξει κανείς τα διάφορα θέματα που συνήθως περιλαμβάνονται σε ένα μάθημα γενικής σχετικότητας αφού έχει εισάγει κανείς την βασική θεωρία, δηλαδή θέματα όπως το όριο του ασθενούς πεδίου, τα διάφορα τεστ της γενικής σχετικότητας, την βαρυτική ακτινοβολία, την κοσμολογία και τις μαύρες τρύπες. Ακόμα, δεν θα παρουσιάσουμε και πάρα πολλές πηγές για την διδασκαλία του αντικειμένου. Αρχικά θα παρουσιάσω σύντομα τις αλλαγές στην αντίληψη των εννοιών που φέρνει η γενική σχετικότητα. Μετά θα παρουσιάσω τις μαθηματικές έννοιες που χρειάζονται για την ακριβής διατύπωση της θεωρίας. Τέλος, θα παρουσιάσω μερικές στρατηγικές που μπορεί να ακολουθήσει κανείς για την διδασκαλεία των απαραίτητων μαθηματικών σε ένα μάθημα γενικής σχετικότητας.
2. Γενική Σχετικότητα Πριν το 1905, θεωρείτο δεδομένο ότι η αιτιακή δομή (causal structure) του χωροχρόνου ορίζει μια σαφή έννοια του ταυτόχρονου. Για ένα γεγονός (δηλαδή, για ένα σημείο στον χώρο σε μια δεδομένη στιγμή στον χρόνο), μπορούμε να ορίσουμε το μέλλον του να αποτελείται από όλα τα γεγονότα, που θα μπορούσαν θεωρητικά να είναι προσβάσιμα από ένα σωματίδιο που ξεκινά από το . Ομοίως, το παρελθόν του αποτελείτο από όλα τα γεγονότα από τα οποία κάποιο σωματίδιο θα μπορούσε θεωρητικά να φτάσει στο . Τα γεγονότα που δεν βρίσκονται ούτε στο μέλλον ούτε στο παρελθόν του , θεωρούντο ως ταυτόχρονα με το και αποτελούσαν ένα τρισδιάστατο χώρο. Η έννοια του ταυτοχρόνου που ήταν ορισμένη με αυτόν τον τρόπο, ορίζει την έννοια "όλου του χώρου για μια δεδομένη χρονική στιγμή", η οποία με την σειρά της επιτρέπει των διαχωρισμό του χωροχρόνου σε χώρο και χρόνο. Είναι σημαντικό να τονισθεί στους φοιτητές ο σημαντικός ρόλος που παίζει αυτή η αντίληψη της προ-σχετικιστικής δομής του χωροχρόνου. Η μεγάλη επανάσταση που εισήγαγε η ειδική σχετικότητα ήταν η συνειδητοποίηση ότι η αντίληψη για την αιτιακή δομή του χωροχρόνου όπως την περιγράψαμε στην προηγούμενη παράγραφο ήταν λάθος. Παραδόξως, το σύνολο των γεγονότων που δεν συνδέονται αιτιακά με ένα γεγονός αποτελούν κάτι παραπάνω από έναν χώρο 3ων διαστάσεων. Σε ένα χωροχρονικό διάγραμμα, το μέλλον ενός γεγονότος μοιάζει με το εσωτερικό ενός κώνου με κορυφή το και την παράπλευρη επιφάνεια του κώνου να αποτελείται από τις τροχιές των φωτονίων που ξεκινούν από το . Έτσι, στην ειδική σχετικότητα η αιτιακή δομή του χωροχρόνου ορίζει την έννοια του "κώνου φωτός" ενός γεγονότος, αλλά όχι την έννοια του ταυτόχρονου με το γεγονός. Είναι σημαντικό να εστιάσουμε στην "αναλλοίωτη δομή" του χωροχρόνου, δηλαδή τις πτυχές της δομής του χωροχρόνου που είναι καλά ορισμένες, ανεξάρτητα του ποιος παρατηρητής κάνει τις μετρήσεις. Στην προ-σχετικιστική φυσική, το χρονικό διάστημα μεταξύ δύο οποιονδήποτε γεγονότων είναι ένα τέτοιο αναλλοίωτο. Το χωρικό διάστημα ανάμεσα σε δύο ταυτόχρονα γεγονότα είναι επίσης ένα τέτοιο αναλλοίωτο. Στην ειδική σχετικότητα όμως, κανένα από τα δύο δεν είναι αναλλοίωτα. Στην ειδική σχετικότητα, η μόνη αναλλοίωτη ποσότητα που σχετίζεται με δύο γεγονότα , είναι το χωροχρονικό τους διάστημα, που δίνεται σε ένα οποιοδήποτε αδρανειακό σύστημα από την έκφραση (1) Όλα τα στοιχεία της δομής του χωροχρόνου στην ειδική σχετικότητα μπορούν να προκύψουν από το χωροχρονικό μήκος. Είναι αξιοσημείωτο ότι - εκτός από το μείον μπροστά από το - το χωροχρονικό μήκος έχει την ίδια μορφή με την έκφραση του Πυθαγόρειου θεωρήματος για το τετράγωνο της απόστασης ανάμεσα σε δύο σημεία στην Ευκλείδεια γεωμετρία. Το γεγονός αυτό το συνειδητοποίησε πρώτος ο Minkowski to 1908, αλλά η σπουδαιότητά του δεν εκτιμήθηκε από τον Αϊνστάιν παρά μόνο μετά από μερικά χρόνια, όταν άρχισε να αναπτύσσει την γενική σχετικότητα. Αυτή η σύνδεση (του αναλλοίωτου στοιχείου μήκους με την γεωμετρία), επιτρέπει την αντίληψη της ειδικής σχετικότητας ως μιας θεωρίας του επίπεδου χώρου σε Lorentzian γεωμετρία. Στην ειδική σχετικότητα, ο χωροχρόνος περιγράφεται με τρόπο που είναι μαθηματικά ταυτόσημος με αυτόν που περιγράφει κανείς την Ευκλείδεια γεωμετρία, εκτός από τις αλλαγές που προκύπτουν από την παρουσία του αρνητικού προσήμου στην εξίσωση (1). Συγκεκριμένα, οι καθολικές αδρανειακές συντεταγμένες της ειδικής σχετικότητας είναι ευθέως ανάλογες με τις καρτεσιανές συντεταγμένες στην Ευκλείδειας γεωμετρίας, και οι κοσμικές γραμμές των αδρανειακών παρατηρητών είναι απευθείας ανάλογες με τις ευθείες γραμμές (γεωδαισιακές) της Ευκλείδειας γεωμετρίας. Αυτή η αντίληψη της ειδικής σχετικότητας ως μιας επίπεδης Lorentzian γεωμετρίας, είναι ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της λογικής της γενικής σχετικότητας. Η γενική σχετικότητα προέκυψε από την προσπάθεια να διατυπωθεί μια θεωρία της βαρύτητας που να είναι συμβατή με τις ιδέες της ειδικής σχετικότητας και να στηρίζεται θεμελιωδώς στην ιδέα της "αρχής της ισοδυναμίας": όλα τα σώματα επηρεάζονται από την βαρύτητα και όλα τα σώματα πέφτουν με τον ίδιο τρόπο σε ένα βαρυτικό πεδίο. Η αρχή της ισοδυναμίας υποδεικνύει ότι η ελεύθερη πτώση σε ένα βαρυτικό πεδίο θα πρέπει να γίνει αντιληπτή ως ανάλογη της αδρανειακής κίνησης στην προ-σχετικιστική φυσική και στην ειδική σχετικότητα. Η βαρύτητα δεν είναι "δύναμη", αλλά μια αλλαγή στη δομή του χωροχρόνου που επιτρέπει στου αδρανειακούς παρατηρητές να επιταχύνονται μεταξύ τους.Είναι αξιοσημείωτο ότι, μετά από πολλά χρόνια δουλειάς, ο Αϊνστάιν ανακάλυψε ότι αυτή η αντίληψη της βαρύτητας μπορούσε να εισαχθεί αν απλά κανείς γενίκευε την επίπεδη Lorentzian γεωμετρία της ειδικής σχετικότητας σε μια καμπυλωμένη Lorentzian γεωμετρία - με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η επίπεδη Ευκλείδεια γεωμετρία μπορεί να γενικευθεί στην καμπυλωμένη γεωμετρία του Riemann. Η γενική σχετικότητα είναι επομένως μια θεωρία της δομής του χωροχρόνου που εξηγεί όλα τα φαινόμενα της βαρύτητας με όρους καμπυλωμένης γεωμετρίας του χωροχρόνου. Επιπλέον της αντικατάστασης της επίπεδης γεωμετρίας του χωροχρόνου με μια καμπυλωμένη γεωμετρία του χωροχρόνου, η γενική σχετικότητα διαφέρει δραματικά από την ειδική σχετικότητα στο ότι η γεωμετρία του χωροχρόνου δεν είναι καθορισμένη εξ'αρχής, αλλά είναι δυναμική. Η δυναμική εξέλιξη της γεωμετρίας (της μετρικής) του χωροχρόνου περιγράφεται από τις εξισώσεις του Αϊνστάιν, οι οποίες εξισώνουν στοιχεία της καμπυλότητας του χωροχρόνου με τον τανυστή ενέργειας-ορμής της ύλης.
Το φαινόμενο της δημιουργίας μαγνητικού πεδίου στα διάφορα πλανητικά σώματα, αλλά και στον ίδιο τον Ήλιο, είναι από τα πιο ενδιαφέρονται αστροφυσικά προβλήματα και απασχολεί τους επιστήμονες εδώ και πολλά χρόνια, ουσιαστικά από τότε που επισημάνθηκε ότι η Γη έχει μαγνητικό πεδίο.
Ο υποψήφιος μηχανισμός που επικρατεί σήμερα για το πώς δημιουργείται και συντηρείται αυτό το πεδίο είναι ο μηχανισμός του δυναμό (self excited dynamo). Η φυσική αρχή του δυναμό είναι απλή, αν και η πλήρης και αυτοσυνεπής αντιμετώπιση του προβλήματος είναι αρκετά περίπλοκη. Καταρχήν, ο μηχανισμός είναι αυτό που υπονοεί το όνομά του (The Great Magnet, the Earth). Είναι δηλαδή ένα μοντέλο που βασίζεται στις ίδιες αρχές που λειτουργεί και το δυναμό ενός ποδηλάτου. Και η αρχή λειτουργίας ενός δυναμό στηρίζεται στην αρχή της επαγωγής. Τι λέει όμως η αρχή της επαγωγής; Μας λέει ότι αν πάρουμε έναν αγωγό και τον κινήσουμε μέσα σε ένα μαγνητικό πεδίο, τότε στα άκρα του αγωγού θα εμφανιστεί ηλεκτρική τάση. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αν έχεις φορτία που κινούνται μέσα σε ένα μαγνητικό πεδίο, τότε αυτά τα φορτία θα δεχτούν μία δύναμη Lorentz κάθετη στο μαγνητικό πεδίο και την διεύθυνση κίνησης. Σε έναν αγωγό λοιπόν, υπάρχουν τα ελεύθερα ηλεκτρόνια και τα διάφορα άτομα από τα οποία αποτελείται ο αγωγός. Καθώς κινείται ο αγωγός, κινούνται τα άτομα και τα ελεύθερα ηλεκτρόνια και φυσικά αισθάνονται την δύναμη Lorentz. Επειδή όμως τα άτομα (που είναι συνήθως θετικά φορτισμένα, αφού τους λείπει κάποιο ηλεκτρόνιο) δεν μπορούν να κινηθούν, αφού είναι εγκλωβισμένα στο πλέγμα του αγωγού, τα μόνα που κινούνται είναι τα ηλεκτρόνια, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ρεύμα μέσα στον αγωγό. Αυτό το ρεύμα με τη σειρά του μπορεί να δημιουργήσει μαγνητικό πεδίο, το οποίο συνεισφέρει στο εξωτερικό μαγνητικό πεδίο.
Φυσικά τα πράγματα στην περίπτωση της εφαρμογής στη Γη δεν είναι ακριβώς έτσι και αυτό είναι το πρόβλημα της εμφάνισης του κυρίαρχου μαγνητικού πεδίου. Στο εσωτερικό της Γης, αντί για κάποιο αγωγό, έχουμε ένα αγώγιμο ρευστό το οποίο κινείται και από την κίνησή του δημιουργούνται ρεύματα (εδώ τα άτομα μπορεί να μην είναι δέσμια σε κάποιο πλέγμα, αλλά και πάλι τα ηλεκτρόνια είναι πολύ πιο ελαφριά και μπορούν να κινηθούν πολύ πιο εύκολα). Η περιοχή στην οποία συμβαίνει αυτό είναι η περιοχή ανάμεσα στον στερεό εσωτερικό πυρήνα της Γης και τον εσωτερικό μανδύα, που ονομάζεται εξωτερικός ρευστός πυρήνας και έχει περίπου την πυκνότητα και την αγωγιμότητα του σιδήρου. Υπάρχει ακόμα μία διαφορά από την παραπάνω περίπτωση του δυναμό του ποδηλάτου και αυτή είναι το εξωτερικό μαγνητικό πεδίο. Ενώ στο δυναμό του ποδηλάτου υπάρχει εξωτερικός μαγνήτης που διαμορφώνει ένα κυρίαρχο εξωτερικό μαγνητικό πεδίο, στην περίπτωση της Γης, το μαγνητικό πεδίο δημιουργείται, ενισχύεται και επιβιώνει από καθαρά εσωτερικές διαδικασίες της κίνησης του αγώγιμου ρευστού.
Με άλλα λόγια, το όλο πρόβλημα ουσιαστικά ανάγεται στο πως μπορεί ένα αγώγιμο ρευστό με την κίνησή του να δημιουργήσει και να συντηρήσει ένα μεγάλης κλίμακας διπολικό μαγνητικό πεδίο. Για να λυθεί λοιπόν αυτό το πρόβλημα, πρέπει να λυθούν αυτοσυνεπώς οι εξισώσεις της μαγνητοϋδροδυναμικής στην περιοχή του εξωτερικού ρευστού πυρήνα της Γης. Οι εξισώσεις αυτές είναι αρκετά περίπλοκες και μπορούν να λυθούν μόνο αριθμητικά σε υπερυπολογιστές. Αυτό το πρόβλημα έχει λυθεί εδώ και μερικά χρόνια και υπάρχουν κάποια μοντέλα που περιγράφουν αρκετά καλά το μαγνητικό πεδίο της Γης και την συμπεριφορά του.
Εγώ απλά θα επισημάνω ένα δύο πραγματάκια σχετικά με τον μηχανισμό. Για αρχή λοιπόν, προκειμένου να υπάρχει αποτελεσματικό δυναμό, πρέπει να υπάρχουν 3 βασικές προϋποθέσεις. 1) Πρέπει να υπάρχει ρευστός αγώγιμος πυρήνας ή έστω ρευστή αγώγιμη περιοχή γύρω από τον πυρήνα, προκειμένου να μπορούν να αναπτυχθούν εκεί τα ρεύματα που θα συντηρήσουν το μαγνητικό πεδίο. 2) Θα πρέπει να υπάρχει μία πηγή ενέργειας, η οποία να κινεί το ρευστό ώστε αυτό να μετατρέπει την κινητική ενέργεια σε μαγνητικό πεδίο. Αυτή η πηγή ενέργειας είναι κυρίως η θερμική ενέργεια που έχει παγιδευτεί στο εσωτερικό του πλανήτη από την δημιουργία του, η οποία κατά την προσπάθειά της να βγει προς τα έξω δημιουργεί φαινόμενα μεταφοράς στον ρευστό εξωτερικό πυρήνα, περίπου όπως έχουμε τα κύτταρα κυκλοφορίας στην ατμόσφαιρα. Η τελευταία προϋπόθεση είναι: 3) Πρέπει ο πλανήτης να περιστρέφεται έτσι ώστε να μπορούν να εμφανιστούν δυνάμεις Coriolis. Οι δυνάμεις Coriolis θα έχουν ως αποτέλεσμα να συστρέφουν τη ροή του ρευστού όπως αυτή δημιουργείται εξαιτίας των φαινομένων μεταφοράς (φαινόμενο αντίστοιχο με τους κυκλώνες στην ατμόσφαιρα). Από αυτή τη συστροφή τελικά το αποτέλεσμα είναι να ενισχύεται το μαγνητικό πεδίο φτάνοντας τελικά σε μία κατάσταση περίπου σταθερής έντασης.
Το άλλο που θα ήθελα να επισημάνω είναι το φαινόμενο της αναστροφής του συνολικού μαγνητικού πεδίου της Γης. Αυτό είναι ένα πολύ καλά καταγεγραμμένο φαινόμενο και είναι ίσως το πιο δύσκολο στην θεωρητική του περιγραφή. Παρόλα αυτά, τα σύγχρονα αριθμητικά μοντέλα έχουν καταφέρει να το αναπαράγουν, όπως παρουσιάζεται στα παραπάνω links. Αυτό που θα πω εδώ είναι ότι το μαγνητικό πεδίο που αντιλαμβανόμαστε στην επιφάνεια της Γης ως διπολικό, είναι στην πραγματικότητα ένα αρκετά πιο περίπλοκο πεδίο στην περιοχή του συνόρου του εξωτερικού ρευστού πυρήνα με τον μανδύα (CMB) που αποτελείται και από ανώτερης τάξης πολύπολα, τα οποία όμως εξασθενούν μέχρι να φτάσουν στην επιφάνεια (ένα n-πολο εξασθενεί ως 1/r^(n+1) με την απόσταση). Αυτό που παρατηρείται λοιπόν είναι ότι υπάρχει μία δυναμική ανάμεσα σε μία κατάσταση που προσπαθεί να ανατρέψει το κυρίαρχο διπολικό μαγνητικό πεδίο και σε μία κατάσταση όπου αυτό διατηρείται. Τις περισσότερες φορές, επικρατεί η σταθερότητα του μαγνητικού πεδίου, αλλά κάποιες φορές το πεδίο ανατρέπεται. Αυτό γίνεται με την σταδιακή επικράτηση και ανώτερων τάξεων του πολυπολικού πεδίου μέχρι να κυριαρχήσει στους πόλους του CMB πεδίο της αντίθετης πολικότητας οπότε και σταθεροποιείται η κατάσταση. Σε όλη τη διαδικασία, η οποία διαρκεί μερικές χιλιάδες χρόνια, το μαγνητικό πεδίο δεν εξαφανίζεται, αλλά γίνεται πιο περίπλοκο.
Έχοντας αναφέρει λοιπόν όλα τα παραπάνω, παρουσιάζω παρακάτω τα video με το 20ο επεισόδιο της εκπομπής «Το Σύμπαν που Αγάπησα» που αναφέρεται σε αυτό το θέμα και τις καταστροφολογικές παπαριές που κυκλοφορούν για το 2012 και το ημερολόγιο των Μάγια και όλα τα σχετικά που δείχνει ο Χαρδαβέλλας και ο Λιακόπουλος στις εκπομπές του. Αν εξαιρέσεις μερικές ανακρίβειες (το θέμα είναι αρκετά τεχνικό) η εκπομπή είναι μάλλον καλή και αντικρούει τα διάφορα καταστροφολογικά σενάρια. Μερικά όμορφα animations που φαίνονται στα video με τις μαγνητικές δυναμικές γραμμές είναι από τις παραπάνω δουλειές που αναφέρω.
2012: Αναστροφή του γήινου μαγνητικού πεδίου 20ο επεισόδιο του 4ου κύκλου της εκπομπής "Το Σύμπαν που Αγάπησα", με τίτλο «Ο Μύθος του 2012: Η αναστροφή του γήινου μαγνητικού πεδίου». Αυτό το επεισόδιο απομυθοποιεί τις διάφορες καταστροφολογικές θεωρίες που προμηνύουν το τέλος του κόσμου το 2012 και βασίζονται στα διάφορα σενάρια που έχουν σχέση με το μαγνητικό πεδίο της Γης και την αναστροφή του ή την εξαφάνισή του.
Το βράδυ του Σαββάτου κορυφώνεται μια ακόμη βροχή διαττόντων, οι Ωριωνίδες. Όπως κάθε χρόνο στην αρχή του φθινοπώρου, θα εμφανιστεί στον νυχτερινό ουρανό μια ακόμη βροχή διαττόντων αστέρων, οι Ωριωνίδες, που φέτος αναμένεται να κορυφωθούν το βράδυ του Σαββάτου και έως την αυγή της Κυριακής 21 Οκτωβρίου.
Οι αστρονόμοι της NASA περιμένουν περίπου 20 έως 25 πεφταστέρια ανά ώρα και επειδή το φεγγάρι δεν βρίσκεται κοντά σε πανσέληνο, το φως του δεν θα εμποδίζει την παρατήρηση, στο μέτρο βέβαια που δεν υπάρχουν σύννεφα στον ουρανό.
Οι Ωριωνίδες φαίνεται να προέρχονται από μια περιοχή πάνω από το πολύ λαμπρό άστρο Μπετελγκέζ στον αστερισμό του Ωρίωνα, από όπου έχουν πάρει και το όνομά τους. Όμως στην πραγματικότητα αποτελούν απομεινάρια από την ουρά του κομήτη του Χάλεϊ και εμφανίζονται κάθε φορά που η τροχιά της Γης διασταυρώνεται με τα σωματίδια που αφήνει πίσω του το πέρασμα του κομήτη στην πορεία του γύρω από τον Ήλιο.
Οι Ωριωνίδες είναι μία από τις δύο «βροχές» από πεφταστέρια που δημιουργεί η ουρά του διάσημου κομήτη του Χάλεϊ. Η δεύτερη είναι οι Ήτα Υδροχοΐδες που κορυφώνονται στις αρχές Μαΐου. Ο κομήτης (που πήρε το όνομα του Βρετανού αστρονόμου Έντμοντ Χάλεϊ) εμφανίζεται στην εσωτερική περιοχή του ηλιακού μας συστήματος κάθε 75 ή 76 χρόνια και είναι τόσο φωτεινός, που είναι ορατός με γυμνά μάτια. Τελευταία φορά εμφανίστηκε στον ουρανό της Γης το 1986 και η επόμενη θα είναι το 2061.
Μετά το 2006, οι Ωριωνίδες έχουν παρουσιάσει μερικές πολύ θεαματικές «βροχές» διαττόντων, με πτώση έως 60 μετεώρων την ώρα, τα οποία κινούνται με ταχύτητα περίπου 66 χιλιομέτρων την ώρα.
Μια σύνθετη εικόνα από τη βροχή Ωριωνιδών κοντά στο Όρος Shasta στην Καλιφόρνια, τον Οκτώβριο του 2011 Credit: Brad Goldpaint
Όσιρις: ένας αέριος γίγαντας 150 έτη μακριά από τη Γη! Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "η κόλαση του διαστήματος", αφού η θερμοκρασία του φτάνει τους 1.100 βαθμούς Κελσίου, η ατμόσφαιρά του είναι γεμάτη από το δηλητηριώδες μονοξείδιο του... άνθρακα και οι θύελλες που μαίνονται σε αυτόν, φτάνουν στην ιλλιγιώδη ταχύτητα των 7.000 έως και 10.000 χιλιομέτρων την ώρα!
Ποιός είναι ο τρομαχτικός Οσιρις! Ο εξωπλανήτης Όσιρις, με την κωδική ονομασία HD 209458b, περιστρέφεται γύρω από από έναν αστέρα στον αστερισμό του Πήγασου, περίπου 150 έτη φωτός από το δικό μας ηλιακό σύστημα. Είναι σε τροχιά πολύ κοντά στο μητρικό του άστρο - γύρω στα 7 εκατομμύρια χλμ., δηλαδή δέκα φορές μικρότερη από ό,τι η απόσταση του Ερμή από τον Ήλιο.
Ο Όσιρις είναι ο πρώτος εξωηλιακός πλανήτης που γνωρίζουμε ότι έχει ατμόσφαιρα, η οποία αποτελείται από ατμούς Υδρογόνου, Οξυγόνο και Άνθρακα και πρόσφατα αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης από ομάδα επιστημόνων!
Η μελέτη της "διαστημικής κόλασης"! Με επικεφαλής τον Ίγκνας Σνέλεν του Αστεροσκοπείου του Λάιντεν της Ολλανδίας, και με τη χρήση του υπέρυθρου φασματογράφου του Πολύ Μεγάλου Τηλεσκοπίου του Ευρωπαϊκού Νότιου Παρατηρητηρίου στην έρημο της Χιλής, οι επιστήμονες παρατήρησαν τις ασύλληπτης έντασης θύελες στην επιφάνεια του εξωπλανήτη!
Όπως ανακοίνωσαν μιλώντας στο BBC, "oι τρομεροί άνεμοι προκαλούνται από τις μεγάλες διαφορές θερμοκρασίας που υπάρχουν στον εξωπλανήτη ανάμεσα στην πλευρά εκείνη που φλέγεται από το κοντινό άστρο του και στην σημαντικά πιο κρύα σκοτεινή πλευρά του".
Η μελέτη της "κόλασης του διαστήματος", κατέστη δυνατή χάρη στην παρεμβολή του εξωπλανήτη μεταξύ του άστρου του και της Γης! Ετσι οι ερευνητές είχαν την μοναδική ευκαρία να μελετήσουν για τουλάχιστον τρεις ώρες τις αλλαγές, οι οποίες προκλήθηκαν στο φως που έφτανε στον πλανήτη μας. Από αυτές τις αλλαγές, προέκυψαν τα συμπεράσματα σχετικά με τις φυσικές και χημικές συνθήκες στην επιφάνεια του Όσιρι!
Οσιρις, o θεός των νεκρών! Η ονομασία "Όσιρις" που δόθηκε στον HD 209458b, οφείλεται στον θεό των αρχαίων Αιγυπτίων. Αν και αρχικά εθεωρείτο θεός της φύσης και ενσάρκωση "του πνεύματος της βλάστησης", στη συνέχεια καθιερώθηκε ως "θεός των νεκρών". Μετά από τον θάνατο και την ανάστασή του, αποσύρθηκε στα Ηλύσια Πεδία, όπου έγινε βασιλιάς των νεκρών.
Ένα άρθρο του Bob Berman Όταν οι αστρονόμοι μελετούν διάφορα αντικείμενα, εμείς συμπεραίνουμε πως αυτά υπάρχουν. Μερικές φορές όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ας πάρουμε για παράδειγμα το ουράνιο τόξο. Υπάρχει στ’ αλήθεια; Περίπου. Το ουράνιο τόξο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ακτίνες φωτός που συγκλίνουν προς τα μάτια μας. Δεν είναι συμπαγές. Δεν δημιουργεί σκιά.
Τα χρώματά του όμως είναι αληθινά, έτσι δεν είναι; Τα χρώματα είναι ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί. Από μόνα τους δεν έχουν οπτικά χαρακτηριστικά. Όταν κάποιος δεν κοιτάζει, ούτε το ουράνιο τόξο ούτε και ο Άρης έχουν χρώμα. Εμείς αντιδρούμε σε αόρατα ηλεκτρομαγνητικά ερεθίσματα. Οι αμφιβληστροειδείς και το μυαλό μας δημιουργούν τα χρώματα. Δεν υπάρχουν από μόνα τους. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα στερεά. Όταν ακουμπάμε μια πέτρα, τα δάχτυλά μας αντιλαμβάνονται τις ηλεκτρικές απωθητικές δυνάμεις μεταξύ των μορίων της πέτρας και των δικών μας. Την θεωρούμε στερεή επειδή δεν μπορούμε να εισχωρήσουμε ούτε να δούμε μέσα της. Δεν μπορούμε όμως ποτέ να αγγίξουμε κάτι στερεό. Αντ’ αυτού, νιώθουμε ενεργειακά πεδία. Τα τηλεσκόπια μας μεταφέρουν πέρα από τις τοπικές μας ψευδαισθήσεις, μόνο και μόνο για μας αποκαλύψουν νέες μεγαλύτερες. Είναι ο Ήλιος μας πραγματικά κίτρινος όπως αναφέρεται στα βιβλία; Σε καμία περίπτωση. Οι αστροναύτες τον περιγράφουν λευκό σαν το χιόνι. Το κιτρινωπό χρώμα που αντιλαμβανόμαστε εμείς προκύπτει από την απορρόφηση ενός μέρους του φάσματος του μπλε χρώματος από την ατμόσφαιρά μας και μας δίνει το μπλε του ουρανού. Τα εναπομείναντα κυρίαρχα χρώματα – το πράσινο και το κόκκινο – συνδυάζονται και δημιουργούν το κίτρινο. Και οι κόκκινοι γίγαντες; Είναι στ’ αλήθεια κόκκινοι; Κοιτάξτε τον Betelgeuse. Το χρώμα του είναι κίτρινο-πορτοκαλί. Κανείς δεν έχει παρατηρήσει κάποιον κόκκινο γίγαντα που να είναι στην πραγματικότητα κόκκινος. Και το φεγγάρι μας όταν βρίσκεται χαμηλά στον ορίζοντα φαίνεται τεράστιο: Αυτή η ψευδαίσθηση δημιουργείται από την ατμόσφαιρά μας, η οποία το «μεγαλώνει» όπως πιστεύει ο πολύς κόσμος; Όχι. Τα φαινόμενα απατούν, γιατί το φεγγάρι είναι στην πραγματικότητα μικρότερο όταν βρίσκεται στον ορίζοντα επειδή είναι στην μεγαλύτερή του απόσταση από εμάς. Και να, τώρα ένας μετεωρίτης διασχίζει τον ουρανό – μόνο που στην πραγματικότητα δεν τον είδατε ποτέ. Κανείς δεν μπορεί να δει ένα αντικείμενο σε μέγεθος μήλου που βρίσκεται 110 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό που βλέπετε στην πραγματικότητα είναι υπερθερμασμένα αέρια που περιβάλλουν το αντικείμενο. Ρίξτε μια ματιά και στο Μεγάλο Νεφέλωμα του Ωρίωνα (Μ42) όπως φαίνεται σε φωτογραφίες από μεγάλα τηλεσκόπια. Επειδή οι φωτογραφίες αυτές δεν αλλάζουν τα πραγματικά χρώματα, αυτό θα έβλεπαν οι αστροναύτες αν ταξίδευαν τα 1.500 έτη φωτός που μας χωρίζουν και το κοιτούσαν από κοντά. Σωστά; Όχι ακριβώς. Ένα νεφέλωμα που εμφανίζεται γκρι σε ένα ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο(όπως το Μ42), θα εμφανιζόταν με το ίδιο χρώμα από κοντά. Ο λόγος: Καθώς κάποιος πλησιάζει ένα νεφέλωμα αερίων, αυτό τείνει να διασκορπίζεται κι έτσι η πυκνότητα ανά τετραγωνική μοίρα είναι ελάχιστη. Ο αμφιβληστροειδής σας εξακολουθεί να χρησιμοποιεί την ικανότητά του για νυχτερινή όραση, η οποία είναι ασπρόμαυρη. Οι γαλαξίες και τα νεφελώματα δεν πρόκειται ποτέ να αποκαλύψουν τα πραγματικά τους χρώματα στους επισκέπτες. Είναι λοιπόν τα χρώματα πραγματικά ή όχι; Η επιλογή είναι δική σας. Οι αστρονόμοι έχουν μια μεγάλη ιστορία κατά την οποία φαντάζονταν όλων των ειδών τα αντικείμενα τα οποία στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν. Ο William Herschel που ανακάλυψε τον πλανήτη Ουρανό, πίστευε πως κάτω από τα υποτιθέμενα Ηλιακά φωτεινά νέφη υπήρχε ένα προστατευτικό στρώμα. Κάτω απ’ αυτό υπήρχαν χαρούμενα ανθρωποειδή πλάσματα. Ο Harlow Shapley μίλησε εκ μέρους πολλών αστρονόμων όταν το 1920 δήλωσε πως μακρινοί γαλαξίες δεν υπάρχουν. Όλα αυτά τα σπειροειδή αντικείμενα, επέμενε, είναι απλά μικρά κοντινά νέφη αερίων. Η περίεργη κίνηση του Ποσειδώνα έκανε τους επιστήμονες να ψάχνουν για τον μυστηριώση Πλανήτη-Χ για περίπου μισό αιώνα. Ο Πλούτωνας που ανακαλύφθηκε αργότερα, δεν ήταν αυτός που έψαχναν. Ο Πλανήτης-Χ ήταν φανταστικός. Οι ιδιαιτερότητες του Ποσειδώνα ήταν απλά ένα λάθος. Το 340 π.Χ. ο Ηρακλείδης είπε πως ο πλανήτης μας περιστρέφεται. Η ιδέα του ήταν απορριπτέα για περίπου 2.000 χρόνια. «Αν η Γη περιστρεφόταν», έλεγαν οι ανόητοι, «όταν κάποιος πηδήξει, θα προσγειωθεί σε διαφορετικό μέρος». Ο κατάλογος με τα «σίγουρα» αντικείμενα, τα οποία όμως δεν υπάρχουν, είναι ατελείωτος. Οι αστρονόμοι του 10ου αιώνα δήλωναν πως τα νεφελώματα αποτελούνται από μια εξωτική ουσία με το όνομα «nebulium» (σε ελεύθερη μετάφραση: «νεφέλιουμ»). Δέκα γενιές επιστημόνων επέμεναν ότι το διάστημα είναι γεμάτο με αιθέρα. Οι άνθρωποι πίστευαν πως η Αφροδίτη είναι ένα όμορφο και άνετο μέρος. Και μέχρι περίπου δώδεκα χρόνια πριν, όλοι οι αστρονόμοι ήξεραν πως η διαστολή του Σύμπαντος μειωνόταν. Ο Αριστοτέλης έλεγε πως η Γη είναι το κέντρο του Σύμπαντος. Ο Νεύτωνας πίστευε στην αλχημεία. Ο Κέπλερ στην αστρολογία. Ο Αϊνστάιν λανθασμένα απέρριψε τις περίεργες ιδιότητες των ζευγών σωματιδίων. Ο Χώκινγκ είπε πως ο χρόνος μπορεί να πάει προς τα πίσω, αλλά αργότερα άλλαξε γνώμη σαν να ήθελε να αποδείξει πως αυτό γίνεται. Καθώς η επιστήμη εξελίσσεται με φρενήρη ρυθμό, πολλοί λένε πως δεν θα αργήσει η εποχή που θα βρεθεί μια «Ενοποιημένη Θεωρία των Πάντων». Το πιο πιθανό είναι πως η γνώση θα αποκτάται με «εκρήξεις» και παρακάμψεις θεωριών. Τα λάθη και οι ψευδαισθήσεις θα συνεχίσουν να υφίστανται ως μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας μας. Και τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν μαθαίνοντας πως μερικές από τις τωρινές ιερές μας βεβαιότητες διαλύθηκαν όπως ο αιθέρας.
Ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας (γνωστός και ως Μεσιέ 31) είναι ένας σπειροειδής γαλαξίας στον αστερισμό Ανδρομέδα, στον οποίο οφείλει και το όνομά του. Κατέχει ένα αξιοσημείωτο ρεκόρ: είναι το πιο απομακρυσμένο αντικείμενο ορατό με γυμνό μάτι. Βρίσκεται σε απόσταση μόλις 2,5 εκατομμυρίων ετών φωτός και μαζί με το Γαλαξία μας αποτελούν τους δύο μεγαλύτερους γαλαξίες της τοπικής ομάδας γαλαξιών. Αν και είναι μεγαλύτερος από το Γαλαξία μας, πιθανότατα ο δεύτερος περιέχει περισσότερη σκοτεινή ύλη και έχει μεγαλύτερη μάζα. Νέες παρατηρήσεις δείχνουν ότι διαθέτει ένα τρις άστρα, τρεις με πέντε φορές περισσότερα από το Γαλαξία.
«Οι Έλληνες έχουν μεγάλη παράδοση στην αντίσταση, επομένως δεν μπορείς να τα βάλεις με τους Έλληνες. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Θα αντισταθούν. Οι Έλληνες έχουν βιώσει χειρότερες κρίσεις στην ιστορία, η παρούσα δεν είναι η χειρότερη. Έχουν δει και έχουν ζήσει χειρότερα», και συνέχισε: «Αν δεν είναι μαχητέςοι Έλληνες , τότε ποιοι είναι;», δήλωσε στο περιοδικό Εγώ.
Η καρδιά της Γης ανεβάζει σφυγμό. Ειναι κάτι το φυσιολογικό, ενα κυκλικό φαινόμενο κοσμικών αλλεπιδράσεων, η εχουμε "παρεμβάλλει" τις λεπτές ηλεκτρομαγνητικές ισορροπίες της με αλόγιστες μεγα-εκπομπές ELF (ηλεκτρομαγνητικό κυμα χαμηλότατης συχνότητας) τύπου HAARP? Τι προβλέπεται οταν ο σφυγμός φτασει στα 13ΗΖ?
Η συχνότητα του γήινου μαγνητικού συντονισμού, ή "ο κτύπος της καρδιάς" (αποκαλούμενος συντονισμος Schumann (Schumann Resonance , ή SR) αυξάνεται εντυπωσιακά. Αν και ποικίλλει μεταξύ των γεωγραφικών περιοχών, για δεκαετίες η γενική μέτρηση ήταν 7,8 κύκλοι ανά δευτερόλεπτο. Μεχρι προτινος η συχνότητα αυτη θεωρειτο σταθερή, και οι παγκόσμιες στρατιωτικές επικοινωνίες των υπερδυνάμεων αναπτύχθηκαν σε αυτήν την συχνότητα. (ELF/VLF milι_com_sys). Οι πρόσφατες εκθέσεις των μετρήσεων επιβεβαιώνουν οτι υπάρχει αυξηση της συχνότητας πάνω από 11 κύκλους ανά δευτερόλεπτο, και την συνεχιζόμενη κλιμάκωση.
Γεωφυσική Κατάσταση : Το γήινο μαγνητικό πεδίο ελλατώνεται
Ενώ το ποσοστό του γήινου "σφυγμού" αφ' ενος αυξάνεται, η ισχύς των μαγνητικών πεδίων της γης μειώνεται. Σύμφωνα με τον καθηγητή Bannerjee του πανεπιστημίου του New Mexico, το πεδιο της έχει χάσει μέχρι την μισή έντασή του τα τελευταία 4.000 χρόνια.Και επειδή ένας πρόδρομος των μαγνητικών πολικών αντιστροφών είναι η αυξομείωση ισχύος αυτών των μαγνητικών πεδίων, ο καθ. Bannerjee θεωρεί ότι μια άλλη αντιστροφή είναι αναμενομενη. Ο Gregg Braden, θεωρει ότι επειδή αυτές οι κυκλικές μετατοπίσεις συνδέονται με τις αντιστροφές, το γήινο γεωλογικό αρχείο που δείχνει τις μαγνητικές αντιστροφές χαρακτηρίζει επίσης τις προηγούμενες αυξομειώσεις ισχύος στην ιστορία. Και, μέσα στο τεράστιο χρονικό διάστημα που καλύπτουν τα γεωλογικα αρχεία , εξετάζονται αρκετες τέτοιες αναστροφές.
Τι είναι ο γήινος μαγνητικός συντονισμός Schumann;
Ειτε το πιστευετε ειτε όχι, η γη συμπεριφέρεται όπως ένα τεράστιο ηλεκτρικό κύκλωμα. Η ατμόσφαιρα είναι πραγματικά ένας αδύνατος «αγωγός» και εάν δεν υπήρχε καμία πηγή επαναφόρτισής της, το υπάρχον στιγμιαιο ηλεκτρικό φορτίο της θα εκφορτιζόταν σε περίπου 10 λεπτά. Υπάρχει μια ""ηλεκτρομαγνητική κοιλότητα" που καθορίζεται από την επιφάνεια της γης μεχρι και την εσωτερική επιφάνεια της ιονόσφαιρας σε υψος 55 χιλιομέτρων. Σε κάθε στιγμή, το συνολικο ηλεκτρικό φορτίο σε αυτήν την κοιλότητα είναι 500.000 Coulomb. Υπάρχει μια κάθετη τρέχουσα ροή μεταξύ του εδάφους και της ιονόσφαιρας 1 - 3 αμπέρ Χ 10^-12 ανά τετραγωνικό μέτρο. Η αντίσταση της ατμόσφαιρας είναι 200 OHM. Η δυνατότητα τάσης είναι 200.000 βολτ. Υπάρχουν περίπου 1000 θύελλες με κεραυνους σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή παγκοσμίως. Κάθε κεραυνός παράγει 0,5 έως 1 αμπέρ και αυτοί αποτελούν συλλογικά το μετρημένο ρευμα στη γήινη "ηλεκτρομαγνητική" κοιλότητα.
Ο γήινος μαγνητικός συντονισμός Schumann είναι σχεδόν μόνιμα ηλεκτρομαγνητικά κύματα που υπάρχουν σε αυτήν την κοιλότητα. Όπως τα κύματα σε ένα ελατήριο, δεν είναι παρόντα όλη την ώρα, αλλά πρέπει "να διεγερθούν" για να παρατηρηθούν. Δεν προκαλούνται από τίποτα εσωτερικό στη γη, την κρούστα του ή τον πυρήνα του. Φαίνονται να αφορούν την ηλεκτρική δραστηριότητα στην ατμόσφαιρα, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια έντονης κεραυνικής δραστηριότητας. Εμφανίζονται σε διάφορες συχνότητες μεταξύ 6 και 50 κύκλων ανά δευτερόλεπτο συγκεκριμένα7,8, 14 ..20 ..26 ..33 ..39 και 45 HZ, με μια καθημερινή παραλλαγή περίπου +/- 0,5 HZ (κύκλους ανά δευτερόλεπτο). Εφ' όσον οι ιδιότητες της γήινης ηλεκτρομαγνητικής κοιλότητας παραμένουν σχεδόν ίδιες, αυτές οι συχνότητες παραμένουν οι ίδιες. Πιθανώς υπάρχει αλλαγή λόγω του ηλιακού κύκλου των ηλιακων κηλίδων καθως η γήινη ιονόσφαιρα αλλάζει σε συντονισμό με τον κύκλο της 11ετους ηλιακής δραστηριότητας.
Δεδομένου ότι η γήινη ατμόσφαιρα εχει φορτίο, ρεύμα και τάση, δεν είναι περίεργο που υπάρχουν τέτοια ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Οι ηλεκτρομαγνητικες ιδιότητες αυτής της επίγειας κοιλότητας προβλέφθηκαν αρχικά από το Γερμανό φυσικό Ο. Schumann μεταξύ 1952 και 1957, και ανιχνεύθηκαν αρχικά από τους Schumann και Konig το 1954. Η πρώτη φασματογραφική απεικόνιση αυτού του φαινομένου προετοιμάστηκε από τους Balser και Wagner το 1960. Ένα μεγάλο μέρος της έρευνας τα τελευταία 20 χρόνια έχει πραγματοποιηθεί από τμήμα του Αμερικανικου Πολεμικου Ναυτικού εξ αιτιας της «ανάγκης» για παγκόσμια επικοινωνία χαμηλής συχνότητας με τα υποβρύχια. Βεβαια, το μεγαλύτερο κομμάτι της ερευνας παραμένει στρατιωτικό «μυστικο», και ολη αυτη η γνωση χρησιμοποιήθηκε σαν πλατφόρμα ανάπτυξης του ενεργειακου υπερόπλου-κι οχι μόνον-HAARP στην Αλάσκα.
-Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε: "Εγχειρίδιο της ατμοσφαιρικής ηλεκτροδυναμικής, vol.Ι ", από Hans Volland, 1995 που δημοσιεύεται από την CRC Press. Το κεφάλαιο 11 είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στον γήινο μαγνητικό συντονισμό Schumann και γράφεται από τον Davis Campbell του Γεωφυσικού Ιδρύματος, Πανεπιστήμιο της Αλάσκας (!!), Fairbanks AK, 99775. Υπάρχει επίσης μια ιστορία αυτής της έρευνας και εκτενής βιβλιογραφία .
Πιθανές εκβάσεις και αποτελέσματα της αυξησης του “καρδιακου ρυθμου” της Γης:
1. Ο χρόνος θα εμφανιστεί να επιταχύνεται καθώς πλησιάζουμε στο Σημειο Μηδέν του μαγνητικου πεδίου της Γης. (Zero point). Η Ημέρα των 24 ωρων θα φαίνεται περίπου σαν 16 ωρών ή και μικρότερης ακόμα διάρκειας. Θυμηθείτε ότι η (ο «κτυπος της γηινης καρδιάς») παρέμεινε στους 7,8 κύκλους/δευτ. για χιλιάδες έτη, αλλά έχει αυξηθεί από το 1980. Είναι τωρα περίπου 12 κύκλους/δευτ. αυτή τη στιγμή. Σταματά στους 13 κύκλους/δευτ.
2. Το Σημείο Μηδέν (Zero point) ή η Μετατόπιση των Χρόνων έχει προβλεφθεί από τους αρχαίους λαούς εδω και χιλιάδες έτη. Έχουν υπάρξει πολλές μετατοπίσεις συμπεριλαμβανομένης αυτής που εμφανίζεται πάντα κάθε 13.000 έτη σε κάθε μισο του κύκλου των 26.000 έτων, στην Διαδοχη των Ισημεριων.
3. Το Σημείο Μηδέν (Zero point) ή μια αντιστοφή των μαγνητικών πόλων θα συμβουν πιθανώς σύντομα, μέσα στα επόμενα μερικά έτη. Θα μπορούσε ενδεχομένως το συμβάν να συγχρονιστει με το βιορυθμό των τεσσάρων κύκλων που εμφανίζεται κάθε 20 έτη στις 12 Αυγούστου. ΤοΠείραμα της Φιλαδέλφειας και το πρόγραμμα Montauk (Montauk Project), τα δυο «μυστικά στρατιωτικά χωροχρονικά ταξίδια» εφθασαν και κλείδωσαν μέχρι τις 12 Αυγούστου του 20ετους κύκλου-βιορυθμου.
4. Λέγεται ότι μετά από το Σημείο Μηδέν (Zero point) ο ήλιος θα ανατέλλει στην δύση και θα δύει στην ανατολή. Παρελθόντα περιστατικά αυτής της αλλαγής έχουν βρεθεί στα αρχαία αρχεία.
5. Κατά τρόπο σατανικα ενδιαφέροντα, το σχέδιο της Νεας Παγκόσμιας Τάξης (NWO) προβλέπει να συγχρονίσει την ανάληψη της Πλανητικης Εξουσίας με το Σημείο Μηδέν (Zero point). Αυτό μπορεί να συμβεί, ανάλογα με πολλούς παράγοντες και «γεγονότα».
6. Η αναστροφή που θα προκαλέσει το Σημείο Μηδέν (Zero point) θα μας εισαγάγει πιθανώς στην 4η διάσταση. Εκει, όλα αυτά που σκεφτόμαστε ή επιθυμούμε θα φανερώνονται αμέσως. Αυτό περιλαμβάνει την αγάπη και το φόβο. Η ΠΡΟΘΕΣΗ (ΙΝΤΕΝΤ) μας θα είναι εξαιρετικά σημαντική.
7. Η περισσότερη εφηρμοσμένη τεχνολογία που ξέρουμε θα παψει να λειτουργεί. Οι πιθανές εξαιρέσεις θα μπορούσαν να είναι τεχνολογία βασισμένη στην ελεύθερη συμπαντική ενέργεια.
8. Το φυσικό σώμα μας αλλάζει καθώς πλησιάζουμε το Σημείο Μηδέν (Zero point). Το DNA μας "αναβαθμίζεται" σε 12κλωνη αλυσιδα. Ένα νέο ελαφρύ σώμα δημιουργείται. Γινόμαστε πιό διαισθητικοί και εναρμονισμένοι με τον Κόσμο.
9. Το ημερολόγιο των ΜΑΓΙΑ πρόβλεψε όλες τις αλλαγές που εμφανίζονται τώρα. Λένε ότι πηγαίνουμε πέρα από την σημερινή τεχνολογία και στους φυσικούς κύκλους της Νεας Φύσης και του Κόσμου. Μέχρι το 2012 θα έχουμε εισελθει και στην 5η διάσταση (μετά από την αναστροφή και το Σημείο Μηδέν (Zero point).
Δέχεται 34GB πληροφοριών - περίπου 100.500 λέξεις - ημερησίως
Οι διαρκώς αυξανόμενοι ρυθμοί της ζωής στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία του σήμερα συμβάλλουν στο να δέχεται ο σύγχρονος ανθρώπινος εγκέφαλος έναν ανελέητο καταιγισμό από κάθε λογής σημαντικές και ασήμαντες πληροφορίες. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το αποτέλεσμα είναι να κινδυνεύουμε άμεσα με... υπερφόρτωση!
Είναι τόσο μεγάλος ο όγκος των δεδομένων που λαμβάνει ο εγκέφαλος μας, που όπως έγινε γνωστό σύμφωνα με νέα έρευνα, θα προκαλούσε υπερφόρτωση ακόμα και σε ένα φορητό υπολογιστή. Ημελέτη έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας - Σαν Ντιέγκο, υπό τον Ρότζερ Μπον. Όπως ανακοινώθηκε, κάθε μέρα οι άνθρωποι κατακλύζονται με όγκο πληροφοριών ισοδύναμο 34 Gb (gigabytes). Η συγκεκριμένη ποσότητα κρίνεται αρκετή για να υπερφορτώσει ένα φορητό υπολογιστή μέσα σε μια εβδομάδα.
Δέκτες 23 λέξεων ανά δευτερόλεπτο
Η ραγδαία ανάπτυξη της κινητής τηλεφωνίας, του διαδίκτυο, του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, της τηλεόρασης, του ραδιόφωνου, των εφημερίδων ακόμη και των βιβλίων, καθιστούν τους ανθρώπινους εγκεφάλους δέκτες περισσοτέρων από 100.500 λέξεων καθημερινά. Το γιγάντιο νούμερο αναλύεται σε περίπου 23 λέξεις ανά δευτερόλεπτο για το "ενεργό" 12ωρο που οι άνθρωποι λογίζονται ως "καταναλωτές" πληροφοριών. Ως "ενεργό" 12ωρο θεωρείται το διάστημα κατά το οποίο ένας άνθρωπος δεν κοιμάται, δεν τρέφεται και δεν ασχολείται με άλλες ανάγκες.
Στην πράξη, η πλειονότητα των ανθρώπων δεν προλαβαίνει πρακτικά να διαβάσει αυτές τις 100.500 λέξεις ημερησίως. Πρόκειται απλώς για τον αριθμό των λέξεων που φθάνει στα μάτια και τα αυτιά τους. Αρκεί, ωστόσο, να προσθέσει κανείς τις εικόνες που λαμβάνει καθημερινά ο εγκέφαλος για να αντιληφθεί πως φτάνουμε στο συνολικό όγκο των 34 gigabytes.
Δοκιμάζεται η προσαρμοστικότητα του εγκεφάλου
Σύμφωνα με τη μελέτη, θεωρητικά ο εγκέφαλος μας δεν απειλείται άμεσα. Εντούτοις, δεν αποκλείεται να υπάρχει επιζήμια επίδραση υπό τη μορφή πληροφοριακής "πλημμύρας" η οποία μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετική οδό εξέλιξης του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα συνέβαλε στη δημιουργία νέων νευρωνικών συνδέσεων, με δεδομένο ότι ο εγκέφαλός μας έχει αποδειχτεί πια ότι είναι "εύπλαστος" και μπορεί να "καλωδιωθεί" κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με την ποσότητα και την ποιότητα των ερεθισμάτων που δέχεται.
Αντιπερισπασμός λόγω πληροφοριών
Όπως υποστηρίζουν οι ερευνητές, η κύρια συνέπεια της υπερφόρτωσης με πληροφορίες είναι ότι η προσοχή του ανθρώπου συνεχώς εμποδίζεται να εστιαστεί και διακόπτεται όλο και πιο συχνά. Αυτό δεν βοηθά στη διαδικασία του συλλογισμού και της βαθύτερης σκέψης. Όπως σχολίασε ο αμερικανός ψυχίατρος Έντουαρντ Χάλοουελ, "ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία οι εγκέφαλοί μας δεν είχαν να επεξεργαστούν τόσες πολλές πληροφορίες όσες σήμερα. Έχουμε πια μια γενιά ανθρώπων που περνάνε τόσες ώρες μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή ή σε ένα κινητό, οι οποίοι είναι τόσο απασχολημένοι με την επεξεργασία των πληροφοριών που δέχονται από όλες τις κατευθύνσεις, ώστε χάνουν την ικανότητα να σκέφτονται και να αισθάνονται. Το μεγαλύτερο μέρος από αυτές τις πληροφορίες είναι επιφανειακές. Οι άνθρωποι θυσιάζουν το βάθος και το αίσθημα και αποκόβονται από τους άλλους ανθρώπους".
Το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν θέλει να κάνει πραγματικότητα ομάδα Βρετανών και Γάλλων επιστημόνων, η οποία θα επιχειρήσει ταξίδι στο κέντρο της ... Γης ή τουλάχιστον όσο πιο κοντά του είναι εφικτό.
Στόχος τους να πραγματοποιήσουν γεώτρηση, η οποία να φτάσει για πρώτη φορά στον μανδύα του πλανήτη μας. Σύμφωνα με ειδικούς από το Εθνικό Ωκεανογραφικό Κέντρο του Σαουθάμπτον και το Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ, η διάνοιξη... του τούνελ θα τους οδηγήσει σε τέτοιο βάθος κάτω από τον ωκεάνιο πυθμένα, από το οποίο θα μπορέσουν να πάρουν δείγματα για μελέτη από το ανώτερο τμήμα του στρώματος αυτού.
Η εξόρυξη των πετρωμάτων στη συνέχεια θα βοηθήσει τους ερευνητές να συγκεντρώσουν περισσότερες πληροφορίες για τη δημιουργία της Γης, καθώς θα είναι η πρώτη φορά που θα αναλύσουν ανάλογο υλικό. Το... εγχείρημα αναμένεται να ξεκινήσει το 2018 σε κάποιο σημείο στον πυθμένα του Ειρηνικού Ωκεανού, όπου ο εξωτερικός φλοιός είναι πιο λεπτός, ώστε η διάνοιξη να είναι πιο εύκολη. Τα δείγματα από το ανώτερο στρώμα του μανδύα εκτιμάται ότι θα περιέχουν στοιχεία σχεδόν από το σύνολο των πετρωμάτων που υπάρχουν στον πλανήτη. Έτσι η μελέτη θα προσφέρει στους επιστήμονες ακόμη περισσότερες πληροφορίες για το... παρελθόν της Γης, αλλά και για τα θέματα που αφοράν στη συμπεριφορά των λιθοσφαιρικών πλακών, που ευθύνονται για τη σεισμική δραστηριότητα.
Tο απόρθητο «οχυρό» των γεωλόγων
Ανάλογες γεωτρήσεις στον μανδύα, που αποτελεί το 70% του συνολικού όγκου του πλανήτη, είχαν γίνει και παλαιότερα αλλά δεν ευοδώθηκαν. Πρόκειται για το απόρθητο «οχυρό» των γεωλόγων, καθώς η ανεπάρκεια της τεχνολογίας δεν τους επέτρεψε να επιτύχουν τον στόχο τους. Το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετώπισαν ήταν το γεγονός ότι τα μηχανήματα του παρελθόντος δεν ήταν αρκετά ανθεκτικά για να αντέξουν τις τεράστιες πιέσεις και τις υψηλές θερμοκρασίες, οι οποίες ξεπερνούν τους 300οC και αυξάνονται όσο κατευθυνόμαστε προς τον πυρήνα.
Ωστόσο, οι ερευνητές ευελπιστούν ότι σε περίπου δύο χρόνια από την έναρξη της γεώτρησης θα έχουν συλλέξει τα πρώτα στοιχεία από τη ζώνη του υπεδάφους που είναι γνωστή ως «Ασυνέχεια Μοχορόβισιτς» ή ζώνη «Μoho». Το στρώμα αυτό βρίσκεται στη βάση του φλοιού της Γης και η μελέτη του είναι πιθανό να αποκαλύψει σημαντικά στοιχεία για τους μηχανισμούς πρόκλησης των σεισμών και για τη συμπεριφορά του μάγματος που προκαλεί την έκρηξη τω νηφαιστείων. Η θερμοκρασία στο κέντρο της Γης
Η θερμοκρασία στο κέντρο της Γης, σύμφωνα με παλαιότερους υπολογισμούς επιστημόνων, αγγίζει τους 5.495οC, όση δηλαδή θα έδειχνε και το θερμόμετρο στην επιφάνεια του ήλιου. Όσο ανεβαίνουμε προς την επιφάνεια μειώνεται για να φθάσει τους 4.000 βαθμούς Κελσίου στο κατώτερο σημείο του μανδύα. Λόγω αυτής της μεγάλης διαφοράς θερμοκρασίας, που δημιουργείται μεταξύ των στρωμάτων, στον μανδύα παρατηρείται μια μεταδοτική κίνηση υλικών, η οποία ευθύνεται για πολλά γεωλογικά φαινόμενα.
Οι παραπάνω πληροφορίες, όμως, για το... εσωτερικό του πλανήτη, προέρχονται κυρίως από έμμεσες ενδείξεις και παρεμφερείς μελέτες, όπως είναι εκείνες που αφορούν στους σεισμούς και στην εκμετάλλευση της γεωθερμίας. Γι’ αυτό και οι ερευνητές με τα νέα στοιχεία που θα συγκεντρώσουν, πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να απαντήσουν σε πολλά ερωτήματα, τα οποία προβληματίζουν την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα.
Εικ. Ουρανος: Ο ουρανός του Οκτωβρίου για το γεωγραφικό μήκος και πλάτος της Αθήνας (15/10/2012 21:00 UTC). (Credit: http://space.about.com)
Αυτό το Μήνα..
Τον Οκτώβρη ο καιρός δροσίζει αλλά οι ουρανοί παραμένουν καθαροί και ξάστεροι. Οι θερινοί σχηματισμοί σε μεγάλο βαθμό κάνουν ακόμη αισθητή την παρουσία τους στον ουρανό, ενώ οι Δίας και Αφροδίτη θα είναι σχεδόν απόλυτοι κύριοι του ουρανού τις μεταμεσονύκτιες και πρωινές ώρες αντίστοιχα. Όπως κάθε μήνα έτσι και τον Οκτώβριο θα έχουμε κοσμικές «συναντήσεις» πλανητών με μερικά από τα πιο φωτεινά άστρα στο στερέωμα και φυσικά με τη Σελήνη, μοναδικό θέαμα κατάλληλο για φωτογράφηση. Αυτό το μήνα θα έχουμε επίσης κάποιες σημαντικότερες και άλλες λιγότερα υποσχόμενες βροχές διαττόντων, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις το φως της Σελήνης δεν θα αποτελέσει πρόβλημα για την παρατήρησή τους.
Βροχές Διαττόντων
Στις 7 Οκτώβρη κορυφώνεται μια βροχή διαττόντων με φαινόμενο ακτινοβόλο σημείο τους Ιχθείς, που διαρκεί πάνω από ένα μήνα αλλά συνήθως ελάχιστοι διάττοντες (περί τους 15 την ώρα) γίνονται αντιληπτοί στον ουρανό..
Οι Δρακοντίδες είναι μια μεταβλητή και σχετικά αδύναμη βροχή διαττόντων που κορυφώνεται στις 9 Οκτωβρίου και προέρχεται από τα υπολείμματα του κομήτη Giacobini-Zinner. Βέβαια, σε παλαιότερες εποχές (1933, 1947) εμφανίστηκαν ως και χιλιάδες διάττοντες την ώρα, επομένως το φαινόμενο είναι σχετικά απρόβλεπτο.. Αυτή τη φορά, το λαμπρό φως της Σελήνης αναμένεται να εμποδίσει σημαντικά την ορατότητα του φαινομένου.
Οι ε-Διδυμίδες είναι μια σχετικά σύντομη βροχή διαττόντων και κορυφώνεται στις 19 Οκτωβρίου με ελάχιστους, εξαιρετικά γρήγορους (70 χλμ. την ώρα) διάττοντες.
Οι Ωριονίδες κορυφώνονται συνήθως στις 21 Οκτωβρίου και είναι ίσως η καλύτερη βροχή διαττόντων του μήνα, με 20-40 γρήγορους (με ταχύτητα που φτάνει τα 67 χλμ/δευτ.) διάττοντες την ώρα, ανάλογα με τη χρονιά. Η Σελήνη θα βρίσκεται στο πρώτο τέταρτο, δύοντας γύρω στα μεσάνυκτα, κάτι που διευκολύνει ιδιαίτερα την παρατήρηση του φαινομένου. Οι Ωριονίδες προέρχονται από τα περάσματα του κομήτη Χάλεϋ μεταξύ 1256 πΧ και 910 πΧ και το φαινόμενο ακτινοβόλο σημείο τους φρίσκεται στο βόρειο τμήμα του Ωρίωνα.
Προς το τέλος του μήνα αρχίζει και μια ακόμη βροχή διαττόντων, οι Ταυρίδες, που κορυφώνονται στις αρχές Νοεμβρίου, με ελάχιστους διάττοντες (περί τους 10) την ώρα, απομεινάρια πρότερων περασμάτων του κομήτη Encke.
Εικ. Δρακοντιδες: Κορύφωση της βροχής διαττόντων Δρακοντίδες στις 9 Οκτωβρίου (Credit: Stellarium/IM).
Πλανήτες
Ο Ερμής δεν θα είναι ιδιαίτερα ορατός για τους κατοίκους του βόρειου ημισφαίριου, εκτός ίσως από τις 17 Οκτωβρίου όταν θα βρίσκεται πολύ κοντά στην μιας ημέρας Σελήνη.
Ο Άρης είναι σχετικά αμυδρός (αστρονομικό μέγεθος +1.2). Γύρω στις 20 Οκτωβρίου θα βρίσκεται κοντά στον Αντάρη (παρόμοιας λαμπρότητας και κοκκινωπής χροιάς) στο νοτιοδυτικό ουρανό, νωρίς τα βράδυ. Στις 17-18 του μήνα κοντά στο ζεύγος ουράνιων αντικειμένων θα εμφανιστεί και η Σελήνη.
Ο Δίας μεσουρανεί μετά τα μεσάνυκτα, με αστρονομικό μέγεθος περίπου -2.6, και θα αποτελεί το λαμπρότερο ουράνιο σώμα μετά τη Σελήνη και την Αφροδίτη. Ο πλανήτης ταξιδεύει ανάμεσα στα άστρα του Γαλαξία και στην πορεία αυτή θα βρεθεί κοντά στη Σελήνη στις 5-6 του μήνα.
Η Αφροδίτη ανατέλλει λίγες ώρες πριν τον ήλιο και λάμπει με αστρονομικό μέγεθος -4.1. Αυτό το μήνα θα «ζευγαρώσει» με τον Βασιλίσκο του Λέοντα στις 3 Οκτωβρίου και με τη Σελήνη στις 12 Οκτωβρίου.
Ο Κρόνος θα είναι δυστυχώς πολύ κοντά στον Ήλιο (και τον Ερμή) οπότε δεν θα είναι ορατός αυτό το μήνα.
Ο Ουρανός μεσουρανεί γύρω στα μεσάνυχτα. Με αστρονομικό μέγεθος περίπου 6 θα είναι ορατός με κιάλια.
Ο Ποσειδώνας παραμένει εξαιρετικά αμυδρός (αστρονομικό μέγεθος 7.9) με μικρό φαινόμενο δίσκο, και θα είναι ορατός μόνο με τα μεγαλύτερα τηλεσκόπια.
Εικ.Αρης: Ο Άρης κοντά στον Αντάρη και τη Σελήνη στις 18 Οκτωβρίου (Credit: Stellarium/IM).
Σελήνη
Τελευταίο Τέταρτο στις 8 Οκτωβρίου, Νέα Σελήνη στις 15, Πρώτο Τέταρτο στις 22 και Πανσέληνος στις 29 Οκτωβρίου. Η Σελήνη στο απόγειο (405.160 χλμ) στις 5 Οκτωβρίου και στο περίγειο (360.672 χλμ.) στις 17 Οκτωβρίου.
Εικ. Επιπροσθηση: Στις 7 Οκτωβρίου το άστρο Chi 2 Orionis (αστρονομικού μεγέθους +4.6) θα υποστεί επιπρόσθηση από την 21 ημερών Σελήνη (Credit: Stellarium/IM).
Αναλυτικό Αστρονομικό Ημερολόγιο 1 Οκτωβρίου: Ο Ερμής 1.6° βορειοανατολικά του Στάχυ. 3 Οκτωβρίου: Η Αφροδίτη 0.15ο νοτιοδυτικά του Βασιλίσκου. 4 Οκτωβρίου: Η Σελήνη κοντά στις Πλειάδες. 5 Οκτωβρίου: Η Σελήνη στο απόγειο (405.160 χλμ). Ο Ερμής 3.1ο νοτιοδυτικά του Κρόνου. Η Σελήνη κοντά στον Αλδεμπαράν και τον Δία (επιπρόσθηση ορατή σtη νότια Αυστραλία και νότια Ωκεανία). 7 Οκτωβρίου: Η Σελήνη κοντά στον Ceres (επιπρόσθηση ορατή από το νότιο Ατλαντικό, το νοτιότερο τμήμα της Αφρικής). 8 Οκτωβρίου: Τελευταίο τέταρτο Σελήνης. 9 Οκτωβρίου: Κορύφωση της βροχής διαττόντων Δρακοντίδες. 12 Οκτωβρίου: Η Σελήνη κοντά στην Αφροδίτη. 15 Οκτωβρίου: Νέα Σελήνη. 17 Οκτωβρίου: Η Σελήνη στο περίγειο (360.672 χλμ.) και πολύ κοντά στον Ερμή (επιπρόσθηση ορατή από την Αλάσκα). 18 Οκτωβρίου: Η Σελήνη κοντά στον Άρη και τον Αντάρη. 19 Οκτωβρίου: Κορύφωση της βροχής διαττόντων ε-Διδυμίδες. 21 Οκτωβρίου: Κορύφωση της βροχής διαττόντων Ωριονίδες. Ο Άρης 3.6ο βόρεια του Αντάρη. 22 Οκτωβρίου: Πρώτο τέταρτο Σελήνης. 26 Οκτωβρίου: Ο Ερμής σε μέγιστη αποχή από ανατολάς (24ο). 29 Οκτωβρίου: Πανσέληνος.
Εικ. Οριζοντας: Ο ορίζοντας του Οκτωβρίου, κοιτώντας βόρεια, για το γεωγραφικό μήκος και πλάτος της Αθήνας (15/10/2012 21:00 UTC). (Credit: http://space.about.com)
“Σε τι παράξενη κατάσταση βρισκόμαστε εμείς οι θνητοί! Καθένας από εμάς βρίσκεται εδώ για μια σύντομη επίσκεψη δεν γνωρίζει για ποιο σκοπό, αν και μερικές φορές νομίζει ότι τον αισθάνεται. Αλλά από την οπτική γωνία της καθημερινής ζωής, χωρίς να εμβαθύνουμε, υπάρχουμε για τον συνάνθρωπο μας – καταρχάς για αυτούς στων οποίων τα χαμόγελα και την ευημερία στηρίζεται όλη η ευτυχία μας και αμέσως μετά για όλους αυτούς που δεν γνωρίζουμε προσωπικά και με την μοίρα των οποίων είμαστε ενωμένοι με τον δεσμό της συμπόνοιας.
Περισσότερα από 84 εκατομμύρια άστρα περιέχει η κεντρική περιοχή του γαλαξία μας, σύμφωνα με τη νέα «απογραφή», την πληρέστερη μέχρι σήμερα, που κατέστη εφικτή με το υπέρυθρο τηλεσκόπιο Vista του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (ESO), που βρίσκεται στο Παρανάλ της Χιλής.
Όπως κάθε χρόνο στην αρχή του φθινοπώρου, θα εμφανιστεί στον νυχτερινό ουρανό μια ακόμη βροχή διαττόντων αστέρων, οι Ωριωνίδες, που φέτος αναμένεται να κορυφωθούν το βράδυ του Σαββάτου και έως την αυγή της Κυριακής 21 Οκτωβρίου.
Όσιρις: ένας αέριος γίγαντας 150 έτη μακριά από τη Γη! Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "η κόλαση του διαστήματος", αφού η θερμοκρασία του φτάνει τους 1.100 βαθμούς Κελσίου, η ατμόσφαιρά του είναι γεμάτη από το δηλητηριώδες μονοξείδιο του...
Ένα άρθρο του Bob Berman
Τα χρώματά του όμως είναι αληθινά, έτσι δεν είναι; Τα χρώματα είναι ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί. Από μόνα τους δεν έχουν οπτικά χαρακτηριστικά. Όταν κάποιος δεν κοιτάζει, ούτε το ουράνιο τόξο ούτε και ο Άρης έχουν χρώμα. Εμείς αντιδρούμε σε αόρατα ηλεκτρομαγνητικά ερεθίσματα. Οι αμφιβληστροειδείς και το μυαλό μας δημιουργούν τα χρώματα. Δεν υπάρχουν από μόνα τους.
Το ίδιο ισχύει και για όλα τα στερεά. Όταν ακουμπάμε μια πέτρα, τα δάχτυλά μας αντιλαμβάνονται τις ηλεκτρικές απωθητικές δυνάμεις μεταξύ των μορίων της πέτρας και των δικών μας. Την θεωρούμε στερεή επειδή δεν μπορούμε να εισχωρήσουμε ούτε να δούμε μέσα της. Δεν μπορούμε όμως ποτέ να αγγίξουμε κάτι στερεό. Αντ’ αυτού, νιώθουμε ενεργειακά πεδία.
Και οι κόκκινοι γίγαντες; Είναι στ’ αλήθεια κόκκινοι; Κοιτάξτε τον Betelgeuse. Το χρώμα του είναι κίτρινο-πορτοκαλί. Κανείς δεν έχει παρατηρήσει κάποιον κόκκινο γίγαντα που να είναι στην πραγματικότητα κόκκινος. Και το φεγγάρι μας όταν βρίσκεται χαμηλά στον ορίζοντα φαίνεται τεράστιο: Αυτή η ψευδαίσθηση δημιουργείται από την ατμόσφαιρά μας, η οποία το «μεγαλώνει» όπως πιστεύει ο πολύς κόσμος; Όχι. Τα φαινόμενα απατούν, γιατί το φεγγάρι είναι στην πραγματικότητα μικρότερο όταν βρίσκεται στον ορίζοντα επειδή είναι στην μεγαλύτερή του απόσταση από εμάς.
Ρίξτε μια ματιά και στο Μεγάλο Νεφέλωμα του Ωρίωνα (Μ42) όπως φαίνεται σε φωτογραφίες από μεγάλα τηλεσκόπια. Επειδή οι φωτογραφίες αυτές δεν αλλάζουν τα πραγματικά χρώματα, αυτό θα έβλεπαν οι αστροναύτες αν ταξίδευαν τα 1.500 έτη φωτός που μας χωρίζουν και το κοιτούσαν από κοντά. Σωστά; Όχι ακριβώς.
Είναι τόσο μεγάλος ο όγκος των δεδομένων που λαμβάνει ο εγκέφαλος μας, που όπως έγινε γνωστό σύμφωνα με νέα έρευνα, θα προκαλούσε υπερφόρτωση ακόμα και σε ένα φορητό υπολογιστή. Ημελέτη έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας - Σαν Ντιέγκο, υπό τον Ρότζερ Μπον. Όπως ανακοινώθηκε, κάθε μέρα οι άνθρωποι κατακλύζονται με όγκο πληροφοριών ισοδύναμο 34 Gb (gigabytes). Η συγκεκριμένη ποσότητα κρίνεται αρκετή για να υπερφορτώσει ένα φορητό υπολογιστή μέσα σε μια εβδομάδα.
