"Man must rise above the Earth—to the top of the atmosphere and beyond—for only thus will he fully understand the world in which he lives"...SOCRATES(470-399 BC)
Μια νέα παράσταση πλανητάριου, "Ταξίδι σε ένα δισεκατομμύριο ήλιους" (Journey to a billion Suns), κάνει πρεμιέρα στο Πλανητάριο του Ιδρύματος Ευγενίδου, στην Αθήνα στις 21 Μαρτίου, για να πει τη συναρπαστική ιστορία της χαρτογράφησης του Γαλαξία μας, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα με την εκτόξευση της αποστολή της ESA, Gaia.
Η θεαματική παράσταση των 45 λεπτών και 360 μοιρών, για πλανητάρια πλήρους θόλου παρήχθη από την Stargarten σε συνεργασία με την ESA και πλανητάρια σε όλη την Ευρώπη. Το Ίδρυμα Ευγενίδου έχει προγραμματίσει την επίσημη πρεμιέρα των προβολών της παράστασης την Παρασκευή 21 Μαρτίου, με τον τίτλο "Γαία".
Ο δορυφόρος Gaia ξεκίνησε στις 19 Δεκεμβρίου και θα αρχίσει σύντομα την πενταετή αποστολή της για τη μέτρηση των θέσεων, των κινήσεων και των φυσικών χαρακτηριστικών του ενός δισεκατομμυρίου αστεριών για να δημιουργήσει την πιο ακριβή 3D χάρτη του Γαλαξία μας, που έγινε ποτέ.
Η αποστολή ακολουθεί μια μακρά παράδοση χαρτογράφησης αστέρι που χρονολογείται από τον αρχαίο Έλληνα αστρονόμο Ίππαρχο, ο οποίος, το 129 π.Χ., και χρησιμοποιώντας παρατηρήσεις μόνο με γυμνό μάτι και απλή γεωμετρία, κατέγραψε τις σχετικές θέσεις περίπου χιλίων αστεριών. "Ταξίδι σε ένα δισεκατομμύριο ήλιους", η αφίσα
Ο Ίππαρχος έθεσε τα θεμέλια για τις έρευνες για τη θέση του Ηλιακού μας Συστήματος ανάμεσα στα αστέρια για τα επόμενα δύο χιλιάδες χρόνια, με αποκορύφωμα τις επαναστατικές μετρήσεις των περίπου 100.000 αστεριών στο Γαλαξία μας που έγιναν από το δορυφόρο Hipparcos (Ίππαρχος) της ESA που εκτοξεύθηκε το 1989.
Τώρα, η Gaia θα ωθήσει την κατανόησή μας σε ένα εντελώς νέο επίπεδο, παρατηρώντας ένα δισεκατομμύριο αστέρια με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια.
Το "Ταξίδι σε ένα δισεκατομμύριο ήλιους" ανατρέχει στους αστρονόμους των οποίων η αναζήτηση ήταν να υπολογίσουν την απόσταση από τα αστέρια, ώστε να καταλάβουμε πώς έχει σχηματιστεί ο κόσμος μας. Από τους χάρτες των αστεριών των προγόνων μας στην τρίτη διάσταση που σύντομα θα αποκαλυφθεί από τηGaia, το "Ταξίδι στο ένα δισεκατομμύριο ήλιους" παρασύρει το κοινό σε ένα όμορφο ταξίδι μέσα στο Γαλαξία για να εξερευνήσει τα πολλά ερωτήματα που τίθενται για την προέλευση και την εξέλιξη του γαλαξία μας.
Ένας από τους βασικούς στόχους της αποστολής του είναι η μελέτη των μαύρων τρυπών που βρίσκονται στα κέντρα των γαλαξιών. Οι ίδιες οι μαύρες τρύπες είναι αόρατες, ωστόσο το υλικό που παγιδεύεται στην έλξη τους θερμαίνεται και εκπέμπει ακτίνες Χ, πριν τελικά χαθεί για πάντα. Οι «ακτινογραφίες» του NuStar, είναι η ανίχνευση αυτών των ακτίνων Χ και ρίχνουν φως στο τι συμβαίνει στα κέντρα των γαλαξιών.
Το NuSTAR θα μπορούσε (με λίγη τύχη) να καταγράψει και εκρήξεις σουπερνόβα (υπερκαινοφανών αστέρων) – μεγάλων άστρων που εκρήγνυνται καθώς πεθαίνουν. Κατά την διάρκεια της έκρηξης ενός σουπερνόβα πραγματοποιείται και η πυρηνοσύνθεση σχεδόν όλων των βαρέων πυρήνων. Έτσι το NuSTAR μπορεί να ανιχνεύσει και τις ακτίνες Χ που εκπέμπονται από τους ραδιενεργούς πυρήνες των υπολειμμάτων της έκρηξης του σουπερνόβα.
Βασιζόμενοι σε στοιχεία του διαστημικού τηλεσκοπίου NuSTAR (και του τηλεσκοπίου ακτίνων-Χ Chandra), οι επιστήμονες κατάφεραν να ρίξουν περισσότερο φως στις διεργασίες που πραγματοποιούνται στο εσωτερικό ενός σουπερνόβα λίγο πριν αυτό εκραγεί.
H αποστολή NuSTAR της NASA αποκαλύπτει τον μηχανισμό της έκρηξης του σουπερνόβα Κασσιόπεια Α σε απόσταση 11 χιλιάδων ετών φωτός από εμάς
Η παραπάνω εικόνα δείχνει το υπόλειμμα του σουπερνόβα Cassiopeia A (Cas A για συντομία) όπου τα δεδομένα του NuSTAR φαίνονται με μπλε χρώμα και οι παρατηρήσεις από το Chandra με κόκκινο, πράσινο και κίτρινο. Πρόκειται για τα υπολείμματα από το ωστικό κύμα της έκρηξης ενός άστρου που πραγματοποιήθηκε πριν από 330 χρόνια, με μάζα περίπου 15 έως 25 φορές την μάζα του Ήλιου.
Το NuSTAR «είδε» ραδιενεργούς πυρήνες στα υπολείμματα του σουπερνόβα. Στην περίπτωση του Cas A διαπιστώθηκε ότι στην καρδιά του άστρου που εκρήγνυται παράγεται ο ραδιενεργός πυρήνας τιτάνιο-44 (44Ti). To 44Ti έχει χρόνο ημιζωής 60 χρόνια και όταν διασπάται εκπέμπονται εκτός από ποζιτρόνια, ακτίνες γ και Χ τις οποίες ανιχνεύει το NuSTAR. Οι “ακτινογραφίες” του Cas Α από το NuSTAR αποκαλύπτουν ότι το τιτάνιο συσσωρεύεται στο κέντρο του υπολείμματος, γεγονός που θα βοηθήσει στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο ένα σουπερνόβα εκρήγνυται.
Κάτω δεξιά: με μπλε χρώμα η ακτινοβολία από το ραδιενεργό τιτάνιο-44 που κατέγραψε το NuSTAR
Μέχρι τώρα οι παρατηρήσεις βασίζονταν στις ακτίνες Χ που εξέπεμπαν τα υπολείμματα του σουπερνόβα εξαιτίας της θέρμανσής τους. Τώρα με το NuSTAR μπορούμε να δούμε ακτίνες Χ που οφείλονται στο ραδιενεργό υλικό του υπολείμματος. H κατανομή αυτών των υλικών μετά την έκρηξη μπορεί να συγκριθεί με την κατανομή από τις προσομοιώσεις σε υπολογιστή που βασίζονται στα θεωρητικά μοντέλα έκρηξης σουπερνόβα.
Το πρόβλημα που προέκυψε από τις μετρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου Planck ήταν πως η μάζα που υπολόγισε πως περιέχεται στα γαλαξιακά σμήνη, ήταν κατά 40% μικρότερη από αυτή που θα προέβλεπε κανείς μελετώντας τις διακυμάνσεις του πρώιμου Σύμπαντος.
Δύο νέες έρευνες κοσμολογίας διευθετούν ορισμένες ασυμφωνίες που είχαν προκύψει από τα πρόσφατα δεδομένα της ευρωπαϊκής διαστημικής αποστολής Πλανκ, σύμφωνα με τα οποία οι γαλαξίες έχουν μικρότερη μάζα από την προβλεπόμενη.
Η βασική αρχή που διέπει τη σύγχρονη κοσμολογία, υποστηρίζει πως το Σύμπαν είναι ισότροπο και ομογενές, μοιάζει δηλαδή ίδιο σε όποια κατεύθυνση και αν κοιτάξουμε και σε όποια περιοχή και αν βρεθούμε.
Η ύπαρξη δομών στο Σύμπαν όπως οι Γαλαξίες, τα άστρα και οι πλανήτες παραβιάζουν φαινομενικά αυτή την αρχή, όμως εάν κοιτάξουμε σε μεγάλες κλίμακες η ισχύς της επιβεβαιώνεται από όλες τις παρατηρήσεις, κάτι που σημαίνει πως το Σύμπαν θα μας φαινόταν περίπου ίδιο, ακόμη και αν κατοικούσαμε στις παρυφές του ορατού σε εμάς Σύμπαντος.
Οι δομές στο Σύμπαν οφείλουν την ύπαρξη τους, στις πολύ μικρές διακυμάνσεις που υπήρξαν στην ενέργεια του λίγο μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. Αν και οι διακυμάνσεις αυτές, κβαντικής προέλευσης, ήταν αρχικά εξαιρετικά αμυδρές, στην πορεία του χρόνου ενισχύθηκαν από τις ελκτικές δυνάμεις της βαρύτητας, και έγιναν οι «σπόροι» γύρω από τους οποίους υφάνθηκαν όλες οι δομές που παρατηρούμε σήμερα. Οι κβαντικές διακυμάνσεις του πρώιμου Σύμπαντος, έχουν αποτυπωθεί στην ακτινοβολία που ακόμη λαμβάνουμε ως απόηχο της Μεγάλης Έκρηξης, η οποία ονομάζεται Μικροκυματική Ακτινοβολία Υποβάθρου. Στόχος της διαστημικής αποστολής Πλανκ ήταν να μελετήσει την ακτινοβολία υποβάθρου με τη μεγαλύτερη ακρίβεια μέχρι σήμερα, κάτι που το κατάφερε με μεγάλη επιτυχία. Το πρόβλημα που προέκυψε από τις μετρήσεις του Πλανκ, ήταν πως η μάζα που υπολόγισε πως περιέχεται στα γαλαξιακά σμήνη, ήταν κατά 40% μικρότερη από αυτή που θα προέβλεπε κανείς μελετώντας τις διακυμάνσεις του πρώιμου Σύμπαντος.
Η συγκεκριμένη ασυμφωνία είχε ωθήσει αρκετούς θεωρητικούς επιστήμονες στην πρόταση εναλλακτικών κοσμολογικών μοντέλων που να εξηγούσαν τη διαφορά. Για παράδειγμα πριν δύο μόνο εβδομάδες φυσικοί του πανεπιστημίου του Σικάγο είχαν εκδώσει μία έρευνα, σύμφωνα με την οποία εάν τα νετρίνα ήταν πιο βαριά από ότι πιστεύαμε, η μειωμένη μάζα στα γαλαξιακά σμήνη θα μπορούσε να εξηγηθεί.
Δύο νέες έρευνες όμως υποστηρίζουν πως κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο, αφού εκτελώντας νέες μετρήσεις, και χρησιμοποιώντας το φαινόμενο του βαρυτικού φακού, όπου μεγάλες μάζες συγκεντρώνουν την ακτινοβολία που περνάει γύρω τους προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, έδειξαν πως η μάζα στα γαλαξιακά σμήνη είναι σημαντικά μεγαλύτερη από τις εκτιμήσεις του Πλανκ. Χρησιμοποιώντας τη συγκεκριμένη μέθοδο, οι επιστήμονες ζυγίζουν εμμέσως περιοχές στο Σύμπαν, παρατηρώντας πόσο «λυγίζουν» τις ακτίνες φωτός που περνούν από κοντά τους.
Μία από τις ερευνητικές ομάδες, με βάση το ερευνητικό κέντρο κοσμολογίας του πανεπιστημίου Στάνφορντ, χρησιμοποίησε το τηλεσκόπιο 8.2 μέτρων Subaru στη Χαβάη, και μέτρησε τη μάζα 22 γαλαξιακών σμηνών που είχε παρατηρήσει και το Πλανκ, κάνοντας μία εκτίμηση 43% μεγαλύτερη από αυτή του Πλανκ. Η άλλη ομάδα, χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ, έκανε μία εκτίμηση 30% μεγαλύτερη από αυτή του Πλανκ, για τη μάζα 25 άλλων γαλαξιακών σμηνών.
Η διαφορά στις εκτιμήσεις οφείλεται σε ένα φυσικό φαινόμενο που ονομάζεταιSunyaev–Zel’dovich. Σύμφωνα με αυτό, το Πλανκ συλλέγει φωτόνια που στην πορεία έχουν περάσει από γαλαξιακά σμήνη.
Το φαινόμενο Sunyaev–Zel’dovich (SZ) είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μεταξύ ηλεκτρονίων υψηλής ενέργειας και φωτονίωνμικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου , διαμέσου της αντίστροφης σκέδασης Compton. Στην συνήθη σκέδαση Compton ένα φωτόνιο σκεδάζεται από ένα ελεύθερο ηλεκτρόνιο, με αποτέλεσμα την μείωση της ενέργειάς του (και αύξηση του μήκους κύματός του). Αντίθετα, στην αντίστροφη σκέδαση Compton τα μικρής ενέργειας φωτόνια της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου μετά από την σύγκρουσή τους με τα υψηλής ενέργειας σχετικιστικά ηλεκτρόνια, αυξάνουν την ενέργειά τους (και μειώνουν το μήκος κύματός τους).
Όταν τα φωτόνια αυτά συγκρούονται με άλλα ενεργά σωματίδια, αποκτούν μεγαλύτερες ενέργειες. Η ισχύς του σήματος, συσχετίζεται με τη μάζα των γαλαξιών που περιέχονται στο σμήνος, με έναν τρόπο όμως που εισάγει μεγάλη αβεβαιότητα στις μετρήσεις, αλλά μπορεί να εξηγήσει τη διαφορά στις εκτιμήσεις του Πλανκ με την πραγματικότητα.
Επιστήμονες από το πείραμα Πλανκ ανακοίνωσαν πως αργότερα φέτος θα δοθεί στη δημοσιότητα μια βαθμονομημένη ανάλυση των μετρήσεων, που αναμένεται να αντιστοιχεί σε μία επαυξημένη πρόβλεψη για τη μάζα των Γαλαξιών. naftemporiki.gr - www.nature.comhttp://physicsgg.me/
Ο ρωσικός δορυφόρος με το όνομα «Kosmos-1220» αναμένεται να χτυπήσει σήμερα τη Γη και οι πιθανότητες να πέσει σε κατοικημένη περιοχή δεν είναι μηδενικές.
Ο δορυφόρος εκτοξεύθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1980 και είναι ανενεργός από το 1982. Αναμένεται ότι θα εισέλθει ανεξέλεγκτα στη γήινη ατμόσφαιρα σήμερα Κυριακή 16 Φεβρουαρίου.
Παρακολουθήστε σε πραγματικό χρόνο την πορεία του δορυφόρου κάνοντας κλικ πάνω στην εικόνα ή ΕΔΩ
Σύμφωνα με τους ειδικούς (αλλά και τους τζογαδόρους) μάλλον θα καταλήξει στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Έτσι, η εταιρεία στοιχημάτων Ladbrokes προσφέρει τις εξής αποδόσεις σχετικά με την περιοχή πτώσης του δορυφόρου: Ειρηνικός ωκεανός: 2/1 Βόρεια και νότια Αμερική: 3/1 Ρωσία: 4/1 Ασία: 5/1 Αυστραλία: 5/1 Ατλαντικός ωκεανός: 8/1 Ευρώπη: 10/1 (foxnews.com) Ποιες είναι η πιθανότητες ο δορυφόρος να πέσει στο κεφάλι μας;
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς που έκανε ο Mark Matney, ένας επιστήμονα της NASA (με αφορμή την πτώση ενός άλλου δορυφόρου πριν από μερικά χρόνια), οι πιθανότητες να χτυπήσουν τα συντρίμμια ενός δορυφόρου οποιονδήποτε από τους 7 δισεκατομμύρια ανθρώπους της Γης είναι 1 προς 3200, ενώ οι πιθανότητες να χτυπήσει ειδικά εσένα … είναι 1 προς αρκετά τρισεκατομμύρια!
Ο Ήλιος μπορεί να έχει μια «αδελφή», η οποία μαζί με αυτόν αποτελεί ένα διπλό σύστημα αστέρων. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το αστέρι αυτό είναι ένας καφέ νάνος, ο οποίος σχετίζεται με τις περιοδικές εξαφανίσεις των γήινων ειδών.
Η ιστορία του υποθετικού αστέρα ξεκινά από το 1984. Τότε οι παλαιοντολόγοι από το Σικάγο Ντέβιντ Ράουπ και Τζεκ Σεπκόσκι δημοσίευαν μια εργασία, στην οποία ισχυρίζονταν ότι η μαζική εξαφάνιση των γήινων ειδών συμβαίνει κάθε 26 εκατομμύρια χρόνια. Το συμπέρασμά τους το έκαναν βάσει της μελέτης των απολιθωμάτων των θαλάσσιων οργανισμών για την περίοδο των 250 εκατομμύριων ετών. Οι επιστήμονες επέθεσαν ότι την αιτία των επαναλήψεων πρέπει να ψάξουν όχι στη Γη και την απάντηση άρχισαν να την ψάχνουν οι αστρονόμοι.
Σύντομα εμφανίστηκαν δημοσιεύσεις με επεξήγηση ότι ο Ήλιος είναι ένα διπλό αστέρι. Η δεύτερη και ελαφρύτερη συνιστώσα αυτού του ζεύγους, την οποία ονόμασαν ως Νέμεσις, κινείται ακολουθώντας μια επιμήκη τροχιά, η οποία απομακρύνεται από τον Ήλιο σε απόσταση ενός και μισού έτους φωτός. Όταν μια φορά στα 26 εκατομμύρια έτη έρχονται πιο κοντά, ο νάνος μπαίνει στο Νέφος του Οόρτ, μιας γιγαντιαίας σφαίρας αποτελούμενης από τρισεκατομμύρια κομμάτια πάγου γύρω από το Ηλιακό σύστημα. Λόγω της βαρυτικής διαταραχής μεγάλη μάζα των κομματιών ξεφεύγει από το Νέφος και πέφτει πάνω στη Γη και στους άλλους πλανήτες σε μορφή κομητών. Οι ισχυροί περιοδικοί «βομβαρδισμοί» της Γης είναι ακριβώς αυτοί που προκαλούν το θάνατο των οργανισμών.
Ο καφέ νάνος δεν εκπέμπει φως και μπορεί να εντοπιστεί μόνο με αισθητήρες υπερύθρων. Οι προσπάθειες να χρησιμοποιηθούν τα υπέρυθρα τηλεσκόπια δεν απέδωσαν τίποτα. Το 2012 η NASA δημοσίευσε την πληρέστερη επισκόπηση του ουρανού, καταρτισμένη από το βρισκόμενο σε τροχιά τηλεσκόπιο WISE. Στην επισκόπηση συμπεριλήφθηκαν οι καφέ νάνοι που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα σε ακτίνα έως 20 έτη φωτός από τον Ήλιο. Οι παράμετροί τους δεν συμπίπτανε με τη Νέμεσις.
Πρόσφατα είχαν ληφθεί νέες αποδείξεις ότι η μαζική εξαφάνιση των γήινων ειδών επαναλαμβανόταν κατά την ίδια περίοδο. Όμως όχι σε 26 αλλά σε 27 εκατομμύρια έτη. Έτσι, οι υποστηρικτές της υπόθεσης για το «αστέρι του θανάτου» έχουν πάρει νέες δυνάμεις. Τονίζουν τις παραδοξότητες στην κίνηση του Πλούτωνα και των πιο μακρινών σωμάτων, των μικρών πλανητών Χαουμέα, Μακεμάκε, Έριδα. Προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι οι τροχιές τους έχουν πολύ μεγάλη κλίση προς το επίπεδο της τροχιάς των άλλων πλανητών λόγω επίδρασης της Νέμεσις. Ο αστρονόμος επιστήμονας Ντμίτρι Βίμπε δεν συμφωνεί με αυτό το επιχείρημα:
Πριν από πολύ καιρό το Ηλιακό Σύστημα μπορεί να ήταν μέρος ενός όχι διπλού η τριπλού συστήματος αλλά ενός σμήνος αστέρων, όπου οι αστέρες συχνά πλησίαζαν μεταξύ τους. Στη συνέχεια το σμήνος διασπάστηκε και τα αστέρια του συνέχισαν την κίνηση στο Γαλαξία από μόνα τους. Ένα από αυτά τα αστέρια που εκτινάχτηκαν από το σμήνος ήταν και ο Ήλιος.
Ωστόσο κανείς μέχρι στιγμής δεν έχει αποδείξει ότι «αστέρι του θανάτου» δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει. Δεν αποκλείεται ότι η Νέμεσις θα «εμφανιστεί» στις μελλοντικές επισκοπήσεις του ουρανού, τις οποίες θα δημιουργήσουν τα πιο ευαίσθητα τηλεσκόπια νέων γενιών.
Συνήθως η ESA στέλνει αστροναύτες στο διάστημα, ωστόσο πριν δύο εβδομάδες έξι αστροναύτες από όλο τον κόσμο πέρασαν έξι ημέρες υπόγεια για να πάρουν μια γεύση συνεργασίας σε ακραίες συνθήκες. Οι "σπηλαιοναύτες"
Το πρόγραμμα κατάρτισης της ESA στις σπηλιές στη Σαρδηνία, Ιταλία, έληξε με τους αστροναύτες να ισχυρίζονται στην αναφορά τους, "Αυτή είναι μια από τις καλύτερες, αναμφισβήτητα η καλύτερη, εκπαίδευση που αναλογεί σε διαστημική πτήση που έχουμε συμμετάσχει".
Βετεράνοι και πρωτάρηδες αστροναύτες εργάστηκαν μαζί και έμαθαν ο ένας από τον άλλον για τον τρόπο διεξαγωγής των επιστημονικών πειραμάτων και της επιβίωσης στην απομόνωση ζώντας παράλληλα αποσυνδεδεμένοι από τον κανονικό κύκλο της ημέρας της Γης - ακριβώς όπως στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.
Τα Σπήλαια (CAVES) δεν είναι μια προσομοίωση αλλά μια πραγματική αποστολή και η μόνη εκπαιδευτική εκστρατεία που υπάρχει όπου συμμετέχουν αστροναύτες από όλους τους εταιρικούς Διαστημικούς Σταθμούς.
Φέτος ο αστροναύτης της ESA Paolo Nespoli, ο Καναδός αστροναύτης Jeremy Hansen, ο Ρώσος κοσμοναύτης Aleksei Ovchinin, ο Ιάπωνας αστροναύτης Satoshi Furukawa και οι αστροναύτες τηςNASA Mike Barratt και Jack Fischer εξερεύνησαν και χαρτογράφησαν πολύ μεγαλύτερο μέρος του υπόγειου κόσμου από ότι είχε γίνει μέχρι σήμερα χάρη στο πρωτότυπο εργαλείο αποτύπωσηςCaveSniper. Χρησιμοποιώντας το εργαλείο CaveSniper
Η εξερεύνηση και η χαρτογράφηση ενός σπηλαίου είναι χρονοβόρα διαδικασία και συχνά χρειάζεται να εργαστούν τρία άτομα: ένας να χειρίζεται τα μέσα, κάποιος που θα κρατά σημειώσεις και ένας που θα ψάχνει για την επόμενη θέση που θα γίνει έρευνα και ο οποίος θα κρατάει το στόχο για τις μετρήσεις.
Το CaveSniper συνδυάζει όλες αυτές τις μετρήσεις ασύρματα και τις μεταφορτώνει σε έναν υπολογιστή για μια πλήρη τρισδιάστατη χαρτογράφηση του σπηλαίου, επιτρέποντας στους «σπηλαιοναύτες» («cavenauts») να ερευνήσουν σχεδόν 1,5 χλμ. των σπηλαίων το τρέχον έτος.
Πέρυσι, οι σπηλαιοναύτες επέστρεψαν από το σκοτάδι με μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανακάλυψη: ένα νέο είδος οστρακόδερμων που είχαν προσαρμοστεί στη ζωή στη σπηλιά. Φαίνεται ότι οι εξερευνητές του τρέχοντος έτους δεν πάνε πίσω: επέστρεψαν με 11 βιολογικά δείγματα και οι εμπειρογνώμονες που τα εξέτασαν επιτόπου θεωρούν ότι ένα από τα ανατριχιαστικά έντομα είναι πιθανό να είναι μια ανακάλυψη. Η κατάβαση
Μια μελέτη σχετικά με τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα που διεξήχθη από τους σπηλαιοναύτες παρουσιάζει επίσης ενδιαφέροντα αποτελέσματα, καθώς δείχνει απρόσμενα χαμηλά επίπεδα κοντά σε μερικές από τις λίμνες. Θα μπορούσε η χημεία του περιβάλλοντος να προκαλεί την πτώση; ή ο άνεμος στις σπηλιές είναι που επηρεάζει τις μετρήσεις;
Οι σπηλαιοναύτες έχουν κάνει τη δουλειά τους και εξαρτάται τώρα από τους επιστήμονες να αναλύσουν τα δεδομένα και να δημοσιεύσουν τα αποτελέσματά τους. Οι αστροναύτες αναφώνησαν στην αναφορά: "Είμαστε ενθουσιασμένοι βλέποντας τα αποτελέσματα και είμαστε ευτυχείς που είχαμε την ευκαιρία να βοηθήσουμε να διευρυνθούν τα όρια της επιστημονικής ανακάλυψης".
