Comet ISON Fizzles as it Rounds the Sun. Η ιστορία συνεχίζεται.Έκανε βουτιά θανάτου στον Ήλιο και τελικά άντεξε.

Βίντεο: ο κομήτης ISON ανατέλλει

Ο κομήτης ISON ανατέλλει πάνω από τις Καναρίους Νήσους, λίγο πριν την ανατολή του ήλιου. – βίντεο του Juan Carlos Casado

apod.nasa.gov

Το βράδυ της Πέμπτης θα γνωρίζουμε αν ο κομήτης ISON θα επιζήσει από το κοντινό πέρασμά του από τον Ήλιο ώστε να δώσει το υπερθέαμα που όλοι περιμένουμε.
Στο καλύτερο σενάριο, αν ο κομήτης δεν διαλυθεί από τον Ήλιο μέχρι το βράδυ της Πέμπτης, τότε η ουρά του θα πάρει τεράστιες διαστάσεις και θα είναι καθαρά ορατός με γυμνό μάτι. Κάθε πρωί μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, λίγο πριν από το ξημέρωμα, ο κομήτης θα εμφανίζεται χαμηλά στον ανατολικό ουρανό.

Ακολουθεί ένα ακόμη βίντεο με τον κομήτη ISON, τη Γη και τον Ερμή σε εικόνες της αποστολής STEREO της NASA, στο χρονικό διάστημα 20 με 25 Νοεμβρίου. Η ουρά του κομήτη κυματίζει εξαιτίας του ηλιακού ανέμου.



http://physicsgg.me/

Βουτιά θανάτου για τον κομήτη ISON: Φτάνει στον Ηλιο την Πέμπτη

Ο κομήτης της χιλιετίας κατευθύνεται για το πιθανότατα τελευταίο του ταξίδι, αφού οδεύει προς την καυτή του συνάντηση με τον Ηλιο, από την οποία οι αστρονόμοι σε όλο τον κόσμο αγωνιούν αν θα επιβιώσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η εβδομάδα κρύβει πολλές εκπλήξεις για τους παρατηρητές του ουρανού.

Η τελευταία φάση της Σελήνης
Τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου, το τελευταίο Τέταρτο Σελήνης θα είναι ορατό μετά τα μεσάνυχτα, νότια από τον αστερισμό του Λέοντα.
Ο Ερμής φοράει τα δαχτυλίδια του Κρόνου
Την Τρίτη 26 Νοεμβρίου, οι δύο πλανήτες θα συναντηθούν στον ουρανό μισή ώρα πριν από την ανατολή του Ηλίου.
Νέα Σελήνη
την Τετάρτη, 27 Νοεμβρίου, η Νέα Σελήνη θα περάσει 6 μοίρες νότια του Αρη στον ουρανό. Ο Αρης θα λάμπει με μέγεθος 1,3 και θα ξεχωρίζει για το πορτοκαλί - κόκκινο χρώμα του.
Η πυρακτωμένη βουτιά του ISON
Την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου, ο ISON, γνωστός και ως κομήτης της χιλιετίας ( C/2012 S1 ) θα φτάσει στο περιήλιο, μόλις 1.160.000 χιλιόμετρα από την επιφάνεια του Ηλιου. Εάν οι προβλέψεις από το Κέντρο Minor Planet της Διεθνούς Αστρονομικής Ενωσης πέσουν έξω και ο κομήτης επιζήσει από την καυτή συνάντηση, τότε θα φαίνεται στον ουρανό πιο φωτεινός κι από την Αφροδίτη.
Το πέρασμα του Αποσπερίτη
Την Παρασκευή 29 Νοέμβρη η Αφροδίτη θα είναι πιο εμφανής στον ουρανό, αφού θα ανέβει ψηλότερα και θα είναι αρκετά φωτεινότερη. Την Παρασκευή θα είναι ορατή περίπου 15 μοίρες πάνω από τον νοτιοδυτικό ορίζοντα μια ώρα μετά το ηλιοβασίλεμα.
Ο Δίας κλέβει την παράσταση
Το βράδυ του Σαββάτου 30 Νοέμβρη ο Δίας θα ανέβει ψηλά στον ουρανό και θα σταθεί δίπλα στην Αφροδίτη, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό φωτεινό δίδυμο.
Ο Ωρίωνας καλωσορίζει τον χειμώνα
Την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου με το ημερολόγιο να γυρνάει στον Δεκέμβριο ο αστερισμός της πιο κρύας εποχής του χρόνου εμφανίζεται πλέον εμφανής στον ουρανό το βράδυ. Ο Ωρίωνας θα βρίσκεται χαμηλά στα ανατολικά στις 20:00 και θα ανεβαίνει προς το νότο της λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Τα φωτεινότερα αστέρια του αστερισμού είναι ο κατακόκκινος Μπετελγκεζ και ο γαλανόλευκος Ρίγκελ.


iefimerida

Δ. Νανόπουλος: Ο συμπαντικός χρόνος είναι ο αληθινός χρόνος

Ο Δημήτριος Νανόπουλος είναι μια περσόνα των καιρών μας, η οποία έχει επικοινωνιακό γκελ. Παρά το βαρύ φορτίο του ονόματός του και του μεγάλου σε όγκο και ποιότητα επιστημονικού του έργου, ο 63χρονος καθηγητής Σωματιδιακής Φυσικής ή Υψηλών Ενεργειών, έχει τον τρόπο να ρίχνει γέφυρες διαλόγου προς τον συνομιλητή του και να τον οδηγεί σε διαλογισμό υπέρ της αυτογνωσίας.

Από τι ακριβώς υλικά είναι φτιαγμένες αυτές οι γέφυρες; Από χάρισμα, ταλέντο, κατάκτηση εσωτερικού ρυθμού; Μήπως από τον συγκερασμό και των τριών; Δεν έχει και τόση σημασία να βρούμε την απάντηση, αφού το αποτέλεσμα μιας συνομιλίας μαζί του είναι ελκυστικό ως προς τη διατύπωση και διαφωτιστικό ως προς τη σύλληψή του. Γιατί ο λόγος του δεν γίνεται απαγορευτικός, αφού δεν κρύβεται πίσω από την επιστημονική ορολογία. Αντιθέτως, είναι ένας λόγος καθημερινός, γι’ αυτό ανοιχτός, ερωτηματικός, ανυπεράσπιστος.

Στο «ψυχρό» βιογραφικό του διαβάζουμε ακόμη: στα ερευνητικά του ενδιαφέροντα ανήκουν η δημιουργία μιας ενοποιημένης θεωρίας όλων των δυνάμεων της φύσης, η θεωρία του Παντός, η υπερσυμμετρία, η υπερβαρύτητα, η Θεωρία Χορδών και η βιοφυσική. Εννοιες και θεωρίες οι οποίες υπερβαίνουν την επιστήμη, με το απόθεμα ποιητικότητας που έχουμε όλοι μέσα μας όταν κοιτάμε στον ουρανό την έναστρη νύχτα, καθώς βρισκόμαστε εκτός του βίαια φωταγωγημένου αστικού τοπίου. Και πάλι νύχτα ανακαλύπτουμε τη φωτισμένη πλευρά μας υπό τη στρογγυλή θεά, που γίνεται η σελήνη στην πανσέληνη φωτοχυσία της. Μέσα της κοιτάζουμε τις μελλοντικές μας πράξεις να δικαιώνονται, έστω σαν όνειρο που δεν σβήνει αλλά όλο ανάβει μέχρι την έκρηξη της επιθυμίας, ενώ συντελείται.

- Ετοιμάσαμε ένα αφιέρωμα για τον τρόπο που επηρεάζει ο χρόνος την τέχνη. Σ’ εσάς δώσαμε το ρόλο του αρχιτέκτονος του σύμπαντος.

(Ξεκαρδίζεται στα γέλια).

- Ας σοβαρευτούμε. Τις θεωρίες για τον αρχιτέκτονα θεό του σύμπαντος πώς τις αντιμετωπίζετε; Αυτές ισχύουν ως μεταφυσικές μυθοπλασίες ή ως πραγματική φυσική;

«Νομίζω ότι το ζήτημα του αρχιτέκτονα θεού είναι περισσότερο ανάγκη του καθενός. Οταν εγώ πιστεύω, πιστεύω για τους δικούς μου λόγους. Αν έρθει κάποιος και μου πει ότι αν αφήσω μια πέτρα, νομίζω ότι ορισμένες φορές θα πάει πάνω κι όχι κάτω, τότε θα σταματήσω να μιλάω μαζί του».

- Η πίστη, και δεν την εννοούμε κατ’ ανάγκην θρησκευτικά, υπερβαίνει την επιστήμη ή ακολουθούν παράλληλους δρόμους;

«Αυτή η ανάγκη υπάρχει σε ορισμένους ανθρώπους. Το πρόβλημα θα το μετατοπίσω σε άλλη περιοχή, γιατί δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το γεγονός. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι να εξηγήσω, όταν του επιβάλλουν άλλοι, με εξωτερικό τρόπο, μορφές ζωής που δεν έχουν σχέση με τον εαυτό του. Τότε είναι που εγώ ταράσσομαι».

- Αναφέρεσθε, π.χ., σε σύγχρονες μορφές φονταμενταλισμού, όταν η προσωπική πίστη τίθεται στην υπηρεσία τού φανατισμού, με όρους μαχητή υπέρ τού αλάνθαστου του δόγματος της μίας και μοναδικής θρησκείας;

«Οντως, ο φονταμενταλισμός που αναφέρατε είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα. Εχουμε την τύχη να υπάρχουμε και είναι μεγάλη υπόθεση. Αν, όμως, ο καθένας δεν ζήσει με το δικό του τρόπο και το δικό του σύστημα αναφοράς, τότε νομίζω ότι αυτό είναι πολύ κακό».

- Οι σύγχρονες ανακαλύψεις της αστροφυσικής συναντούν, έστω και ελαχίστως, το κοσμολογικό σύμπαν των προσωκρατικών υλοζωιστών;

«Αναφέρεσθε στον Ηράκλειτο;»

- Σ’ αυτόν και στους άλλους προσωκρατικούς. Σε ποιο βαθμό επικαιροποιείται η σκέψη τους και από ποια οπτική γωνία; Ως φυσιοκρατικά ποιητική σύλληψη τού κόσμου και ως προεπιστημονικός λόγος, στον οποίο ήταν άγνωστο το πείραμα;

«Κάθε διάλεξη που δίνω για το πολυσύμπαν την τελειώνω, και δεν το κάνω από αρχαιολατρία, με τον Ηράκλειτο. Ιδού τι λέει και πρόχειρα μεταφράζω, σε κακά ελληνικά, ένα απόφθεγμά του: “Τον κόσμο ετούτο δεν τον έφτιαξε ούτε χέρι ανθρώπου ούτε χέρι θεού. Αυτός υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει”. Δηλαδή, αυτό σημαίνει αιωνιότητα. Ο άνθρωπος τα είχε πει όλα το 600 π.Χ. Τι να πούμε εμείς τώρα;»

- Επομένως, ο σύγχρονος επιστημονικός λόγος τι ακριβώς καλείται να λύσει αναφορικά με το σύμπαν, αν τα έχει πει όλα ο Ηράκλειτος;

«Η επιστήμη προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στηριζόμενη σε πειραματικά γεγονότα. Που σημαίνει ότι κι εσείς μπορείτε να κάνετε ένα πείραμα και να έχετε τα ίδια αποτελέσματα».

- Οι νέες ευρέσεις είναι δυνατόν να εδράζονται στο συγκερασμό της εσωτερικής λογικής της επιστήμης και της διαίσθησης ως ψυχικό γεγονός;

«Εκτός από τις τυχαίες ανακαλύψεις, πολλές προέρχονται από τη διαίσθηση και την ενόραση. Ας μην μπερδεύουμε, όμως, την ενόραση της Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω και ενός σοβαρού επιστήμονα. Ο επιστήμονας, προτού αρχίσει να μιλάει, έχει σκεφτεί με τους κανόνες της λογικής, με τους μαθηματικούς και φυσικούς νόμους και έχει κάνει τις προβλέψεις του. Οπως γνωρίζετε καμία θεωρία δεν αποδεικνύεται με την έννοια της τελειότητος. Η φυσική πλέον έχει μπει σε πεδία αυτού που θα ονομάζαμε παλιά μεταφυσική, εντός εισαγωγικών. Αυτό το “μεταφυσικό” κομμάτι γίνεται πια χειροπιαστό, είναι σαν να πέφτει πάνω στο τραπέζι».


Ο νέος πλανήτης 2 εκατ. ετών, που ανακαλύφθηκε πριν από λίγες μέρες, ονομάζεται LkCa15b ως "ήρωας" σε μυθιστόρημα Ε.Φ. Είναι πασπαλισμένος με σκόνη και αέριο, και απέχει από τη Γη 450 έτη φωτός. Ποίημα...

“Το σύμπαν είναι μια συμπυκνωμένη μορφή του χωροχρόνου”

«Το σύμπαν δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια συμπυκνωμένη μορφή του χωροχρόνου. Αυτή την ερμηνεία τη χρωστάμε στη μεγάλη επανάσταση που έφερε στη Φυσική ο Αϊνστάιν, «ανατρέποντας» τον Νεύτωνα. Κατήργησε, κατά κάποιο τρόπο, την ανεξάρτητη μορφή του χρόνου σε σχέση με τον χώρο. Που παλαιά σήμαινε ότι σ’ όλα τα αδρανειακά συστήματα υπάρχει η έννοια του απόλυτου χρόνου. Στον Αϊνστάιν, ο χρόνος παύει να είναι απόλυτος και γίνεται σχετικός, εξαρτώμενος από το συγκεκριμένο αδρανειακό σύστημα.»

Σήμερα, προσπαθούμε να βρούμε ένα αδρανειακό σύστημα αναφοράς, το οποίο να είναι κοινό σ’ όλο το σύμπαν: υπάρχει ένα τέτοιου είδους σύστημα και αυτό συνδέεται με τη συστολή του. Ενα μέτρο αυτής της διαστολής σύμπαντος, η λεγόμενη κοσμική θερμοκρασία υποβάθρου (cosmic background temperature), η οποία από πειράματα αποδεικνύεται ότι είναι η ίδια σ’ όλο το σύμπαν σε μία δεδομένη στιγμή και μειώνεται μονότονα με τον χρόνο. Ετσι, λοιπόν, μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε σαν ένα συμπαντικό ρολόι».

Σ.Σ. Αδρανειακό σύστημα αναφοράς: Ενα σώμα επιταχύνεται μόνο όταν μια δύναμη εφαρμόζεται πάνω του. Αν δεν εφαρμόζεται πάνω του καμία δύναμη, ένα σώμα που έχει μηδενική ταχύτητα θα συνεχίσει να ηρεμεί και ένα σώμα που κινείται, θα συνεχίσει να κινείται με σταθερή ταχύτητα και ευθύγραμμα.

- Θέλετε να ανακεφαλαιώσουμε αυτά που συζητήσαμε ώς τώρα, μήπως και «χαθεί» ο αναγνώστης;

«Εχουν γίνει παρά πολλές μεγάλες ανατροπές και πλέον μιλάμε για περιφερειακό σύμπαν. Να σας πω ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε από το μηδέν, από το κενό, είναι πολύ βαριά κουβέντα. Κι αυτό θέλω να το σημειώσετε. Αναγκαστικά, είτε το θέλουμε είτε όχι, όλες αυτές οι θεωρίες ανατρέπουν τις ιδέες που έχουμε για τη ζωή. Εν τούτοις, έχει δικαίωμα κάθε άνθρωπος, μέσω του εσωτερικού του κόσμου, να έχει τις δικές του απαιτήσεις».

- Ολοι μας ζούμε σε μία λογική αντίφαση. Ακολουθούμε τον γραμμικό χρόνο όπως ορίζεται από το ημερολογιακό έτος και τον αντιλαμβανόμαστε κυρίως μέσω του εικοσιτετραώρου. Σκεφτόμαστε, παραδείγματος χάρη, και το πράττουμε, ότι θα εργαστούμε από τις 7 το πρωί ώς τις 2 το μεσημέρι. Την ίδια στιγμή το σύμπαν αναταράσσεται, κι εδώ έγκειται η αντίφαση, υπερβαίνοντας τη χρονομέτρηση των ρολογιών. Η επιστημονική σας ερμηνεία;

«Ο συμπαντικός χρόνος είναι ο μόνος αληθινός χρόνος. Μετράμε το χρόνο από τη στιγμή που εμφανίστηκε αυτό το σύμπαν. Γνωρίζουμε σήμερα ότι έχουν περάσει, με τα δεδομένα που έχουμε, 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια. Αυτός είναι παγκόσμιος χρόνος. Οπου κι αν είσαι σ’ αυτό το σύμπαν, ακόμη και στην ανάποδη πλευρά του, εκεί όπου μπορεί να υπάρχουν πολιτισμοί οι οποίοι έχουν τουλάχιστον το δικό μας επίπεδο, θα πρέπει να έχουν καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα μ’ εμάς. Είναι μία παγκόσμια οντότητα. Δεν μπορώ να σας πω: “Κύριε Καλαμαρά, όταν με πήρατε τηλέφωνο, πριν από δέκα λεπτά, ο χρόνος ήταν 13 δισεκατομμύρια, 7 εκατομμύρια, μπλα, μπλα, τόσο”. Τα αφαιρούμε όλα αυτά και έχουμε αυτόν το χρόνο, για να μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Ομως, σας επαναλαμβάνω: ο αληθινός χρόνος είναι ο συμπαντικός χρόνος».

- Το σύμπαν κάποτε θα πεθάνει ή διαρκώς θα αναγεννάται, περνώντας από διαδοχικούς «μικρούς θανάτους»;

«Το σύμπαν δεν θα πεθάνει ποτέ, γιατί συνεχώς θα διαστέλλεται. Μέσα σ’ αυτό το σύμπαν δημιουργούνται καινούρια αστέρια, πεθαίνουν άλλα αστέρια, γίνεται αυτή, αν θέλετε, η αναδημιουργία. Να πάρουμε τον Ηλιο ως παράδειγμα, ο οποίος είναι ένα πυρηνικό εργοστάσιο, γιατί μάς στέλνει ενέργεια. Ομως, τα καύσιμά του κάποτε θα τελειώσουν. Αν υπολογίσουμε ότι το ηλιακό μας σύστημα έχει εμφανιστεί εδώ και 4,5 δισ. χρόνια, ο Ηλιος έχει άλλα τόσα για να σβήσει. Οταν συμβεί αυτό, λοιπόν, η τοπική μας περιοχή -δηλαδή το πλανητικό μας σύστημα- θα είναι διαλυμένη. Ναι, μ’ αυτή την έννοια, τοπικά, έχουμε ανακατανομές μέσα στο σύμπαν».

- Οσο ρίχνει ο Ηλιος το φως του στη γη, υπάρχει μαγνητισμός και περιστρέφεται ο πλανήτης μας γύρω από αυτόν;

«Αυτή είναι η θεωρία της βαρύτητας, την οποία επινόησε ο Νεύτωνας. Οσο θα ελαττώνεται η μάζα, αλλά σε μεγάλα νούμερα, τότε ακόμη και η τροχιά της Γης γύρω από τον Ηλιο θ’ αλλάξει. Θ’ αλλάξει ακόμη κι ο χρόνος».

- Γιατί οι σύγχρονες κοσμολογικές ανακαλύψεις δεν έχουν επηρεάσει, με άμεσο και αναγνωρίσιμο τρόπο, την καθημερινότητά μας;

«Δυστυχώς -και γι’ αυτό φταίνε και οι επιστήμονες και τα ΜΜΕ- παρότι ορισμένοι από εμάς κάνουμε μεγάλο αγώνα. Θέλουν καιρό για να μπορέσουν να περάσουν στον κόσμο. Νομίζω ότι όλος ο κόσμος έχει το μυαλό, δεν υπάρχουν χαζοί και έξυπνοι. Υπό σοβαρή μάθηση και σωστή εκπαίδευση, όλες αυτές οι ανακαλύψεις μπορούν να απορροφηθούν για το καλύτερο της ανθρωπότητας. Να απελευθερωθεί από πολλά δεσμά που κουβαλάει από το παρελθόν. Για να απελευθερωθεί ο άνθρωπος σωστά, πρέπει να αποκτήσει γνώση, αλλά να μην είναι επιπόλαιη. Εχει πει ο “μέντοράς” μου, ο Αλμπέρ Καμί: “Οταν προσπαθείς να βρεις τη θέση σου μέσα στο σύμπαν, το σύμπαν είναι μια χαρά και ο άνθρωπος εξίσου. Εκεί που γίνεται θρύψαλα, είναι όταν προσπαθεί να δώσει εξηγήσεις μέσα σ’ αυτό το σύμπαν. Τότε δημιουργείται το παράλογο”».

- Πρέπει να αναζητήσουμε μια ανακαίνιση του συμβολαίου του ανθρώπου με τη φύση, πέραν των κρίσιμων περιβαλλοντικών προβλημάτων;

«Αυτό είναι χίλια τοις εκατό σίγουρο. Το γεγονός ότι πρέπει να προστατεύσουμε το περιβάλλον είναι προφανές. Δεν είναι αυτό που συζητάμε. Ζητάτε κάτι βαθύτερο, ή όχι; Δεν μιλάμε για τα εργοστάσια και τους ρύπους τους. Το θεωρώ προφανές ότι πρέπει να περιφρουρήσουμε το περιβάλλον».

- Μήπως πρέπει να επαναδιατυπώσουμε τη σχέση μας με το περιβάλλον, καθώς έχουμε χάσει τη φυσική καταβολή μας υπό την κυριαρχία της μονομερούς ανάπτυξης του αστικού τοπίου;

«Εννοείτε τη σχέση καθεαυτή. Αυτό που λέτε είναι σωστό. Εάν συμπεριφερόμασταν σωστά στο περιβάλλον, δεν θα με ενδιέφεραν οι πόλεις. Πρέπει κυρίως να καταλάβουμε πιο βαθιά τους φυσικούς και τους συμπαντικούς νόμους. Η κατανόησή τους θα μας δώσει και τα νέα φυσικά συμβόλαια».

- Οι νέες επιστημονικές αναγνώσεις τού σύμπαντος σε ποιο βαθμό έχουν διατυπώσει ένα νέο φιλοσοφικό κοσμοείδωλο;

«Κι αν δεν έχει, πρέπει να διατυπωθεί. Πολλά από αυτά που συζητάμε υπάρχουν στο βιβλίο που έχουμε μοιραστεί με τον Γεώργιο Μπαμπινιώτη “Από την κοσμογονία στη γλωσσογονία. Μια συν-ζήτηση”. Επειδή δεν θέλω να παρεξηγηθώ από τους αναγνώστες σας, σας τονίζω ότι δεν το κάνω για διαφημιστικούς λόγους. Θέλω να σας δείξω ότι σκεφτόμαστε παράλληλα. Μετά τον Νεύτωνα και τον Γαλιλαίο εμφανίστηκε ο Διαφωτισμός, με τον Βολτέρο και τον Ντιντερό, οι οποίοι πραγματικά άλλαξαν τον κόσμο. Τώρα βρισκόμαστε σε μια εποχή η οποία, τολμώ να πω, είναι μεγαλύτερη από την επανάσταση του Νεύτωνα και του Γαλιλαίου. Χρειαζόμαστε έναν καινούριο διαφωτισμό, που εγώ τον λέω διαφωτονισμό, από το φωτόνιο. Αν κοιτάξουμε τα μεγάλα βήματα της φιλοσοφίας, θα ανατρέξουμε στους Ιωνες φιλοσόφους. Εγώ είμαι δηλωμένος προσωκρατικός. Ο Θαλής, ο Ηράκλειτος, ο Αρίσταρχος άνοιξαν όλη αυτή την ιστορία με την οποία ασχολούμαστε εμείς, γι’ αυτό ονομάζονται και φυσικοί φιλόσοφοι. Δεν μου αρέσει καν να χρησιμοποιώ τη λέξη προσωκρατικοί. Γιατί δεν λέμε τους άλλους μεταθαλικούς φιλοσόφους;»

- Σ’ αυτό το σημείο της συζήτησής μας ταιριάζει το απόφθεγμα του Ηράκλειτου «Τι εστί άνθρωπος; Θεός θνητός».

«Ε, μπράβο!» *

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Το διάλογο του Δημήτρη Νανόπουλου με τον Γεώργιο Μπαμπινιώτη, στο «Από την κοσμογονία στη γλωσσογονία. Μια συν-ζήτηση» (εκδόσεις Καστανιώτη). Ενας προβληματισμός για αισθητές παραλληλίες ανάμεσα στη γένεση του κόσμου και τη δημιουργία της γλώσσας, στην κοσμογονία και τη γλωσσογονία. Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο βρίσκεται ΕΔΩ

Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ – enet.g-physicsgg

Οι ειδικοί της E.S.A.και N.A.S.A. είναι απορημένοι από ένα κοσμικό μυστήριο.

Το Juno προσεγγίζει τη Γη.

Ένα μυστήριο που έχει αφήσει άφωνους τους επιστήμονες εδώ και δεκαετίες μπορεί να βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά στη λύση του, μετά την προσεκτική καταγραφή σημάτων που προέρχονται από το διαστημικό σκάφος Juno της NASA καθώς αιωρήθηκε πριν δύο ημέρες γύρω από τη Γη, από τους σταθμούς παρακολούθησης της ESA.

Το διαστημόπλοιο βαθέως διαστήματος της NASAέκανε μια γρήγορη διάβαση στα 561 χιλιόμετρα στις 9 Οκτωβρίου καθώς η ταχύτητά του θα έπαιρνε μια βαρυτική ώθηση που θα το βοηθήσει να φτάσει στον Δία το 2016 .

Κατά τη διάρκεια αυτού του γεγονότος υψηλής ταχύτητας, τα ραδιοσήματα από το 3225 κιλώνJuno καταγράφηκαν προσεκτικά από τους σταθμούς παρακολούθησης της ESA στην Αργεντινή και την Αυστραλία.

Οι μηχανικοί ελπίζουν ότι οι νέες μετρήσεις θα ξετυλίξουν το κουβάρι της εδώ και δεκαετίες παρατηρημένης "ανωμαλίας κοντινής διέλευσης" (flyby anomaly) - μια ανεξήγητη μεταβολή στις ταχύτητες των διαστημόπλοιων που εντοπίζεται κατά τη διάρκεια ορισμένων κοντινών αιωρήσεων.


"Εντοπίσαμε την ανωμαλία διελεύσεων κατά την πρώτη επίσκεψη του Rosetta στην Γη τον Μάρτιο του 2005"”, λέει ο Trevor Morley, εμπειρογνώμονας δυναμικής πτήσεων στο κέντρο επιχειρήσεωνESOC της ESA στο Ντάρμσταντ, Γερμανία.

"Δυστυχώς όμως καμία ανωμαλία δεν παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια των μετέπειτα διελεύσεων του Rosetta στη Γη το 2007 και το 2011. Αυτό είναι ένα πραγματικό κοσμικό μυστήριο που κανείς δεν έχει ακόμη κατανοήσει".

Κάποιες φορές παρόν, κάποιες όχι

Η τροχιά του Juno που προσπερνά τη Γη

Από το 1990 οι ελεγκτές αποστολών στην ESAκαι τη NASA έχουν παρατηρήσει ότι το διαστημικό σκάφος τους αντιμετωπίζει μερικές φορές μια παράξενη μεταβολή στο ποσό της τροχιακής ενέργειας που παίρνει από τη Γη κατά τη διάρκεια των κοντινών διελεύσεων, μια τεχνική που χρησιμοποιείται συνήθως για να προωθηθούν οι δορυφόροι βαθιά στο ηλιακό μας σύστημα.

Η ανεξήγητη διαφοροποίηση παρατηρείται ως μια μικρή διαφορά στην αναμενόμενη ταχύτητα που αποκτάται (ή χάνεται) κατά τη διέλευση.

Οι διακυμάνσεις είναι εξαιρετικά μικρές: το σκάφος Jupiter της NASA κατέληξε μόλις 3,9 χιλιοστόμετρα ανά δευτερόλεπτα γρηγορότερα από το αναμενόμενο, όταν αιωρήθηκε γύρω από τη Γη το Δεκέμβριο του 1990.


Η μεγαλύτερη διακύμανση - μια ώθηση 13,0 χιλιοστόμετρα ανά δευτερόλεπτο - παρατηρήθηκε με το σκάφος αστεροειδών NEAR της NASA τον Ιανουάριο του 1998. Αντίθετα, οι διαφορές κατά τη διάρκεια των διελεύσεων του Cassini της NASA το 1999 και του Messenger, το 2005 ήταν τόσο μικρές που δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν.

Οι ειδικοί έχουν μείνει απορημένοι.

Οι σταθμοί της ESA αφουγκράζονται το Juno

Στις 9 Οκτωβρίου, οι μηχανικοί και ομάδες δυναμικής πτήσης στο ESOC παρακολούθησαν στενά τόσο το νέο «πιάτο» βαθέως διαστήματος, διαμέτρου 35 μέτρων, του Οργανισμού - στο Malargüe , Αργεντινή , όσο και ένα μικρότερο πιάτο των 15 μέτρων στο Περθ, Αυστραλία, που ανιχνεύουν τοJuno ξεκινώντας περίπου στις 16:00 GMT.

Ο σταθμός στο Malargüe

Οι σταθμοί θα κατέγραφαν εξαιρετικά ακριβείς πληροφορίες ραδιοσημάτων που θα δείξουν εάν το Juno επιταχύνει ή επιβραδύνει περισσότερο ή λιγότερο από ότι προβλέπεται από τις τρέχουσες θεωρίες .

Τα αποτελέσματα θα μελετηθούν προσεκτικά από την ESA και τη NASA, καθώς και από επιστήμονες σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι ελπίζουν να δουν αν η ανωμαλία ανιχνεύεται πάλι.

"Ο σταθμός μας στο Malargüe έχει σχεδιαστεί για να παρακολουθεί μακρινά και σχετικά αργοκίνητα διαστημικά σκάφη, ενώ το Juno θα περάσει κινούμενο πολύ, πολύ γρήγορα σε μόλις 561 χλμ. υψόμετρο", λέει ο Daniel Firre της ESA, υπεύθυνος υποστήριξης της παρακολούθηση στο ESOC.

"Το γεγονός αυτό καθιστά την παρακολούθηση του Juno τεχνικά πολύ δύσκολη, αλλά έτσι είναι ο τρόπος που λειτουργεί η επιστημονική διαδικασία. Η συγκέντρωση περισσότερων δεδομένων που μπορούν να αναλυθούν από ειδικούς είναι ζωτικής σημασίας αν θέλουμε ποτέ να λυθεί αυτό το περίπλοκο μυστήριο"

.esa.int/ell/ESA

Γρηγορότερα κι από τη Γη περιστρέφεται ο πυρήνας της

Έναν γρίφο που απασχολεί τους επιστήμονες για περισσότερο από τρείς αιώνες κατάφεραν να λύσουν ερευνητές του πανεπιστημίου Leeds στη Βρετανία, σε συνεργασία με το Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Ελβετίας, υποστηρίζοντας ότι προσδιόρισαν την κατεύθυνση προς την οποία περιστρέφεται το κέντρο της Γης.

Σύμφωνα με τη μελέτη τους, που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS), ο εσωτερικός πυρήνας της Γης, που αποτελείται από στερεό σίδηρο, περιστρέφεται με ανατολική κατεύθυνση, κάτι που σημαίνει ότι περιστρέφεται γρηγορότερα από όλον τον πλανήτη.

Αντίθετα, ο εξωτερικός πυρήνας της Γης, που αποτελείται κυρίως από λιωμένο σίδηρο, περιστρέφεται προς τα δυτικά, με πιο αργούς ρυθμούς.

Το 1962, ο επιστήμονας Edmund Halley είχε υποστηρίξει ότι το γεωμαγνητικό πεδίο της Γης κινείται προς τα δυτικά, ωστόσο αυτή είναι η πρώτη φορά που επιστήμονες συνδέουν την περιστροφή του εσωτερικού πυρήνα με τη συμπεριφορά του εξωτερικού πυρήνα.

Οι ερευνητές του Leeds εκτιμούν πως ο πλανήτης συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο γιατί ανταποκρίνεται στις μεταβολές του γεωμαγνητικού πεδίου της Γης.

Τις τελευταίες δεκαετίες σεισμογράφοι που κατέγραψαν σεισμούς που «ταξίδεψαν» μέσα από τον πυρήνα της Γης αναγνώρισαν ότι ο στερεός εσωτερικός πυρήνας της Γης κινείται προς τα ανατολικά.

Όπως αναφέρει ο Δρ. Philip Livermore, πρώτος συγγραφέας της μελέτης, η συμπεριφορά του εξωτερικού και του εσωτερικού πυρήνα «εξηγείται με όρους ίσης και αντίθετης δράσης».

Πιο συγκεκριμένα, το μαγνητικό πεδίο πιέζει τον εσωτερικό πυρήνα προς τα ανατολικά, κάνοντάς τον να κινείται γρηγορότερα από τη Γη, ενώ ταυτόχρονα πιέζει τον εξωτερικό υγρό πυρήνα προς την αντίθετη κατεύθυνση, κάτι που τον αναγκάζει να κινείται προς τα δυτικά.

Ο στερεός εσωτερικός πυρήνας σιδήρου έχει περίπου το μέγεθος της Σελήνης και περιβάλλεται από τον υγρό πυρήνα, ένα κράμα σιδήρου, του οποίου η κίνηση παράγει το γεωμαγνητικό πεδίο.

Αν και ο εσωτερικός πυρήνας βρίσκεται σε βάθος 5.200 χλμ., επηρεάζει σημαντικά την επιφάνεια της Γης.

Ειδικότερα, καθώς ο εσωτερικός πυρήνας μεγαλώνει, η θερμότητα που απελευθερώνεται κατά τη διάρκεια της στερεοποίησης μεταφέρεται στον υγρό εξωτερικό πυρήνα, δημιουργώντας το γεωμαγνητικό πεδίο της Γης.

Χωρίς το μαγνητικό πεδίο, η επιφάνεια της Γης δεν θα μπορούσε να προστατευτεί από την ηλιακή ακτινοβολία και δεν θα υπήρχε ζωή στον πλανήτη.

Η έρευνα εκτιμάται ότι θα βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν τη δυναμική του πυρήνα και του μαγνητικού πεδίου της Γης.
econews apocalypsejohn.com

Δεν θα πεθάνουμε ποτέ - Η σύγχρονη αστροφυσική ακυρώνει το φαινόμενο του θανάτου

ΠΩΣ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΗ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ!

Η γεωμετρία του Σύμπαντος

Όταν αναφερόμαστε σε μια γεωμετρία, θεωρούμε αυτονόητη την ύπαρξη ενός χώρου μέσα στον οποίο αυτή αναπτύσσεται και τις ιδιότητες του οποίου περιγράφει.
Στα μαθηματικά, στο μαθηματικό Κόσμο, η έννοια του χώρου είναι ιδεατή -νοητή και δεν έχει καμία μα καμία σχέση με την υλική πραγματικότητα. Ομοίως και τα γεωμετρικά σχήματα που μορφοποιούνται εντός του είναι ιδεατά – νοητά και άυλα και δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με την υλική πραγματικότητα.

Τα σχήματα και οι μορφές που σχηματοποιούνται μέσα σε αυτούς τους μαθηματικούς χώρους είναι ταυτόσημα με τα 4 Πλατωνικά στερεά : το κανονικό 8-εδρο, το κανονικό 20-εδρο , το κανονικό 4-εδρο και το κανονικό 6-εδρο.

Οι διαστάσεις

Προκειμένου ο υλικός άνθρωπος να έχει έστω κάποια μικρή αίσθηση των άυλων αυτών χώρων και των μορφών που δημιουργούνται μέσα του, ταύτισε, αδικαιολόγητα βέβαια, τους χώρους αυτούς με υλικά σχήματα που μπορούσαν να τα αντιληφθούν οι ανθρώπινες αισθήσεις.

Ονόμασε χώρο των τριών διαστάσεων τον υλικό χώρο που αντιλαμβάνονται οι ανθρώπινες αισθήσεις. Μέσα στον τρισδιάστατο αυτό υλικό χώρο ταύτισε το χώρο δυο διαστάσεων με κάθε υλικό επίπεδο. Για παράδειγμα την επιφάνεια ενός τραπεζιού.

Ομοίως το χώρο μιας διάστασης με την τομή δυο υλικών επιπέδων, για παράδειγμα την ακμή ενός κύβου, ενώ χώρου μηδενικής διάστασης κάθε υλικό αντικείμενο ελαχιστότατων για τις αισθήσεις διαστάσεων.

Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκε η ψευδής εντύπωση ότι ένας υλικός χώρος 3 διαστάσεων περιλαμβάνει μέσα του άπειρους χώρους μιας διαστάσεως και δυο διαστάσεων. Ομοίως ένας χώρος 2 διαστάσεων άπειρους χώρους μιας διαστάσεως και ένας χώρος μιας διαστάσεως άπειρους χώρους μηδενικών διαστάσεων.

Αυτή η ταύτιση όμως είναι μαθηματικό λάθος!

Κάθε σημείο γύρω μας, μέσα στον υλικό Κόσμο, περιγράφεται από τρεις συντεταγμένες. Αυτό σημαίνει ότι το σημείο, με βάση τον ορισμό που δώσαμε προηγουμένως, δεν είναι χώρος μηδενικής διάστασης, αφού περιγράφεται από 3 συντεταγμένες.

Όμως, όπως γνωρίζουμε, κάθε υλικό επίπεδο ή ευθεία γραμμή, είναι ένα σύνολο από 3-διάστατα σημεία και ως εκ τούτου κι αυτά περιγράφονται από 3 συντεταγμένες. Είναι, δηλαδή, 3-διάστατα σχήματα που δεν έχουν καμία σχέση με τους αντίστοιχους χώρους των 2 διαστάσεων και της μίας διαστάσεως.

Μέσα σε ένα 3-διάστατο υλικό χώρο μπορούμε να διακρίνουμε, και καμπύλες επιφάνειες, όπως η σφαιρική, η παραβολική ή η υπερβολική. Και οι επιφάνειες αυτές είναι 3-διάστατες ως αποτελούμενες από 3-διάστατα υλικά σημεία.

Το μη αισθητό σύμπαν

Αν οι διαστάσεις του σύμπαντος είναι παραπάνω από 3, ακόμη και αν είναι ευκλείδεια η γεωμετρία του, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθεί την πραγματική του υπόσταση και φύση του 4-διαστατου σύμπαντος, ούτε τις μορφές και τα σχήματα που εντός του δημιουργούνται.

Δηλαδή, κάθε τι που αντιλαμβάνεται σαν πραγματικό, ακόμα και ολόκληρο το σύμπαν, δεν είναι παρά προβολές (απεικονίσεις) κομματιών του μη ευκλείδειου πραγματικού και μη αισθητού σύμπαντος, πάνω σε ένα ψεύτικο 3-διάστατο Ευκλείδειο Κόσμο τον οποίο δημιουργούν σαν ψευδαίσθηση οι αισθήσεις.

Τον Κόσμο αυτό των ψευδαισθήσεων τον ονομάζουμε επιστημονικά, ψευδο-ευκλείδειο χώρο Μινκόφσκι.

Όπως είπαμε και παρά πάνω, οι καθαρά μαθηματικοί χώροι, όπως και τα γεωμετρικά σχήματα που μορφοποιούνται μέσα τους, είναι ιδεατά και άυλα και δεν έχουν καμία σχέση με την υλική πραγματικότητα. Τα μαθηματικά μελετούν ιδεατούς χώρους, μη «πραγματικούς» και απτούς ενώ η Φυσική τον υλικό, αισθητό και μετρίσιμο Κόσμο.

Η σύνδεση έγινε με την γνωστή θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν που συνέλαβε την ιδέα ότι το κύριο συστατικό της κλασικής Φυσικής, η ύλη, δεν είναι παρά καμπύλωση του κύριου συστατικού του Κόσμου των μαθηματικών, του χώρου.

Το χωροχρονικό συνεχές

Το μόνο πραγματικό μέσα στο σύμπαν είναι το χωροχρονικό συνεχές το οποίο είναι άτμητο και αδιαίρετο. Δηλαδή αν τμήσουμε το χωροχρονικό συνεχές, σε χώρο και χρόνο, ούτε ο μετρούμενος ανθρώπινος χρόνος ούτε ο χώρος περιγράφουν την συμπαντική πραγματικότητα.

Εν ολίγοις ο χρόνος όπως τον περιγράφουν και τον μετράνε τα ρολόγια και ο χώρος όπως τον περιγράφουν και τον μετράνε οι μεζούρες, δεν έχουν καμία σχέση, ούτε περιγράφουν την πραγματικότητα της συμπαντικής δημιουργίας. Είναι μια ψευδαίσθηση, ένα τίποτα.

Τι είναι ύλη ;

Σύμφωνα με την θεωρία της Σχετικότητας η ύλη δεν αποτελεί παρά ένα καμπυλωμένο χώρο 3ων διαστάσεων. Ο χώρος , όμως, 3ων διαστάσεων όπως προείπαμε είναι ένα τίποτα, ύλη είναι η καμπύλωση του τίποτα.

Όταν μιλάμε για καμπύλωση του ευκλείδειου 3-διάστατου συμπαντικού χώρου που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις, απλώς εννοούμε μια κύρτωση του χώρου προς την 3η διάσταση, την διάσταση του χρόνου. Η αισθητή, λοιπόν, ύλη είναι καμπυλωμένος χώρος 3ων διαστάσεων προς την διάσταση χρόνος. Αυτό σημαίνει ότι η ύλη υπάρχει αισθητή αν η τιμή της διάστασης χρόνος βρίσκεται μεταξύ μιας ελάχιστης και μιας μέγιστης τιμής. Η αυξομείωση της καμπυλότητας μιας περιοχής ενός χώρου 3ων διαστάσεων σηματοδοτεί τη γέννηση, την εξέλιξη και το θάνατο μια υλικής ύπαρξης.

Αν θεωρήσουμε σταθερή την έκταση μιας περιοχής του χώρου, το πόσο αυτός καμπυλώνεται προς την διάσταση χρόνος είναι η βασική παράμετρος που χαρακτηρίζει την εξέλιξη μιας υλικής ύπαρξης.

Η Καμπυλότητα μιας περιοχής = η πυκνότητα της ενέργειας.
Αυτό σημαίνει πως αντί να πούμε πως ύλη είναι η καμπύλωση του χώρου, μπορούμε να πούμε ότι ύλη είναι μια περιοχή με μεγάλη πυκνότητα ενέργειας.
Δηλαδή μπορούμε να πούμε εξίσου σωστά ότι η εξέλιξη μιας υλικής ύπαρξης εξαρτάται από τις μεταβολές της πυκνότητας της ενέργειά της.

Τι είναι ζωή ;

Με βάση όλα τα παραπάνω, ζωή μπορούμε να ονομάσουμε τη δυνατότητα της υλικής μας υπόστασης να μεταβάλλει την ενεργειακή της πυκνότητα (δηλαδή την καμπυλότητά της). Αυτό σημαίνει αυτόματα μια δυνατότητα αυξομειώσεως της διάστασης χρόνος, που εγκλείουμε αοράτως μέσα μας.

Η έννοια της ζωής όμως χαρακτηρίζεται από τις έννοιες της γέννησης, της ανάπτυξης, της φθοράς και του θανάτου. Η έννοια της γέννησης, της εμφάνισης δηλαδή μιας υλικής πραγματικότητας από το αισθητό τίποτα, δεν είναι παρά μια καμπύλωση του χώρου προς τον χρόνο, πέραν κάποιου ορίου. Η καμπύλωση αυτή μπορεί να γίνει αισθητή και λογικά αντιληπτή από την επιστήμη, σαν μια περιοχή αυξημένης τιμής της πυκνότητας ενέργειας, που γύρω της σχηματίζεται κάποιο πεδίο βαρύτητας.

Η έννοια της ανάπτυξης μιας υλικής ύπαρξης, είναι ταυτόσημη με την έννοια της αύξησης της καμπυλότητας του χώρου και με την ισοδύναμη έννοια της αύξησης της ενεργειακής πυκνότητας.

Τι είναι ο θάνατος ;

Ως θάνατο, εάν συναρτήσουμε τον υλικό θάνατο με την αισθητή εξαφάνιση της ύλης, μπορούμε να εκλάβουμε δύο περιπτώσεις. Κατά πρώτον την ελαχιστοποίηση της πυκνότητας ενέργειας που έχει σαν αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό στην ψευδή φύση του τρισδιάστατου φυσικού ειδώλου του χώρου του σύμπαντος, κάτι που συμβαίνει εφόσον η τιμή της πυκνότητας ενέργειας – αλλιώς της καμπύλωσης – του χώρου που καταλαμβάνει το αντικείμενο γίνεται ή μηδέν ή δεν ξεπερνά την οριακή τιμή ώστε να γίνεται αντιληπτό από τις αισθήσεις μας : αυτό σημαίνει πως αν η καμπύλωση του χώρου προς την διάσταση χρόνος γίνει μικρότερη από μια ελάχιστη τιμή, τότε η ύλη στερούμενη της αισθητής καμπυλότητας ξαναπαίρνει τη μορφή του «καθαρού» χώρου, μιας ουσίας έξω από την δυνατότητα των αισθήσεων.

Κατά δεύτερον, μιας και ως αισθητή ύλη λογίζεται ο καμπυλωμένος χώρος προς την διάσταση χρόνος ή αλλιώς μία κύρτωση με μορφή πηγαδιού προς την διάσταση χρόνος, συνεπάγεται πως ομιλούμε δια καμπύλωση, του χώρου, προς την διάσταση χρόνος, κατά την οποία ξεπερνιέται το ανώτατο όριο και τότε η ύλη καθίσταται αόρατη από τις αισθήσεις – αυτή την αιτία θανάτου, όσον αφορά τα άστρα, την ονομάζουμε μελανή οπή.

Συμπαντικός και ανθρώπινος χρόνος

Ο χρόνος των ρολογιών και των ημερολογίων μετράει τον ρυθμό της φθοράς της ύλης, δηλαδή της μεταβολής της διάστασης χρόνος και δεν ταυτίζεται με τον αληθινό χρόνο, αυτόν του αληθινού αλλά μη αισθητού σύμπαντος.

Του επίκουρου καθηγητή στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Δρ. Δανέζη Μάνου στο περιοδικό “Άβατον”, Νο 84 – ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2008

http://www.apocalypsejohn.com/

Πως νομίζεις ότι μετράμε την απόσταση Γης – Σελήνης;

Στην πρώτη Γυμνασίου για πρώτη φορά διδάσκεται φέτος το μάθημα της Φυσικής και το αντίστοιχο βιβλίο έχει τίτλο «H Φυσική με Πειράματα».
Το πρώτο μάθημα αναφέρεται στις μετρήσεις μήκους και την μέση τιμή και μεταξύ άλλων ζητείται από τους μικρούς μαθητές να απαντήσουν στο ερώτημα:
Το ερώτημα αυτό οδήγησε πολλούς μαθητές (αλλά και τους γονείς τους) στο διαδίκτυο ψάχνοντας απεγνωσμένα την σωστή απάντηση.


Η “σωστή” απάντηση βρίσκεται στο παρακάτω απόσπασμα από την χιουμοριστική σειρά Big Bang Theory (3oς κύκλος επεισόδιο 23 – Τhe Lunar Excitation):

Σύμφωνα με το βίντεο αυτό, o πρωταγωνιστές εκτοξεύουν με το λέιζερ που έχουν εγκαταστήσει στην ταράτσα του σπιτιού τους (!), παλμούς φωτός προς τη Σελήνη. Το λέιζερ στοχεύει έναν από τους ανακλαστήρες που τοποθέτησαν οι αστροναύτες των αποστολών Απόλλων στη Σελήνη.
Οι παλμοί φωτός ανακλώνται στον ανακλαστήρα της Σελήνης και επιστρέφουν πίσω σε χρονικό διάστημα 2,5 δευτερολέπτων, αφού έχουν διανύσει την απόσταση Γης – Σελήνης δυο φορές. Οπότε, πολλαπλασιάζοντας την ταχύτητα του φωτός, 300.000 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτα, επί 2,5/2 =1,25 δευτερόλεπτα,
προκύπτει ότι η απόσταση Γης- Σελήνης είναι 375.000 χιλιόμετρα.
(Για περισσότερες τεχνικές λεπτομέρειες διαβάστε π.χ. ΕΔΩ: High-Precision Measurement of the Earth-Moon Distance)


Ο ανακλαστήρας που τοποθέτησε η αποστολή Απόλλων 11 στην Σελήνη

Tώρα, όσον αφορά για το αν έπρεπε να υπάρχει αυτή η ερώτηση στο βιβλίο της πρώτης Γυμνασίου (και όχι μόνο αυτό) έχει ανοίξει ένας διάλογος ΕΔΩ: ylikonet.gr, απ’ όπου παραθέτουμε την άποψη του Ανδρέα Ιωάννου Κασσέτα:
«… Η ερώτηση “πώς νομίζεις ότι μετράμε την απόσταση Γης – Σελήνης ;” είναι ατυχής γιατί είναι ιδιαίτερα δύσκολο να βρεθεί κάποιος 12χρονος που «να νομίζει κάτι». Πόσοι 12χρονοι ξέρουν ότι υπάρχουν τρεις ανακλαστήρες τοποθετημένοι εδώ και 40 περίπου χρόνια από Αμερικανούς στο σεληνιακό έδαφος αλλά και ένας ακόμα από τους Σοβιετικούς; Ωστόσο η αναδιατύπωση “Υπάρχουν τέσσερεις ανακλαστήρες εγκατεστημένοι στο σεληνιακό έδαφος. Μπορείτε να φανταστείτε πώς μετρούν οι ερευνητές της εποχής μας ότι η απόσταση Γης Σελήνης είναι 384.000 περίπου χιλιόμετρα ; ” μπορεί να οδηγήσει σε κάτι γόνιμο αλλά και στη συζήτηση εάν τους ανακλαστήρες τους εγκατέστησαν άνθρωποι που βρέθηκαν στο φεγγάρι….»

http://physicsgg.me/

Τα κβάζαρ αποκαλύπτουν τα μυστικά τους

Μία νέα μέθοδο παρατήρησης των κβάζαρ – των πιο απομακρυσμένων και λαμπρών αντικειμένων στο σύμπαν – πρότειναν Βρετανοί επιστήμονες. Η ουσία της έγκειται στην εστίαση του φωτός από ενεργούς πυρήνες γαλαξιών στο βαρυτικό πεδίο, μέσω των οποίων αυτό περνάει στην πορεία προς τη Γη. Οι ειδικοί αποκαλούν την εργασία ενδιαφέρουσα, σημειώνοντας ότι η ίδια η αρχή της δεν είναι κάτι καινούργιο.

Ο Άντριου Λόρενς μελετούσε με τους συναδέλφους του από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου ένα αρκετά σπάνιο γεγονός – την πτώση ενός άστρου σε μία μαύρη τρύπα, η οποία βρίσκεται στο κέντρο ενός γαλαξία. Το άστρο σε αυτήν την περίπτωση διαλύεται από το ισχυρό βαρυτικό πεδίο. Για αρκετούς γήινους μήνες το άστρο εκπέπει μία φωτεινή λάμψη, ενώ στη συνέχεια η φωτεινότητά του εξασθενεί.

Παρατηρώντας εκατομμύρια γαλαξίες με τη βοήθεια ενός τηλεσκοπίου στη Χαβάη, οι επιστήμονες ανακάλυψαν μόνο μερικές δεκάδες τέτοιους γαλαξίες, στο κέντρο των οποίων βρίσκεται μία ισχυρή πηγή φωτός. Η φωτεινότητα μερικών από αυτά δεν άλλαζε για μήνες. Το πιθανότερο είναι, ότι τα απομακρυσμένα κβάζαρ εκπέμπουν το φως μέσω ενός πιο κοντινού γαλαξία. Αλλά σε ψηφιακές εικόνες πριν από 10 χρόνια δεν υπήρχαν εκεί.

Ο Λόρενς πρότεινε, ότι η αμυδρή λάμψη του κβάζαρ αυξανόταν πολλές φορές, όταν μεταξύ αυτού και της Γης περνούσε ένα από τα άστρα του γαλαξία. Τα σωματίδια του φωτός διαθέτουν μάζα, και η έλξη από το άστρο εκτρέπει και εστιάζει τις ακτίνες φωτός, λειτουργώντας ως φακός. Αυτό το φαινόμενο διαρκεί για αρκετά χρόνια, μέχρι το άστρο να αλλάξει τη θέση του. Με τη βοήθεια αυτού του «φακού» ο Βρετανός επιστήμονας ελπίζει να μελετήσει τη δομή των κβάζαρ.

Αστροφυσικοί από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας ήδη χρησιμοποιούν μία παρόμοια μέθοδο, όπου στη διάρκεια 20 ετών παρατηρούσαν το γνωστό κβάζαρ «Σταυρός του Αϊνστάιν», το οποίο φωτίζει μέσω ενός γαλαξία. Από το «φακό» της μαύρης τρύπας του κατάφεραν σε γενικές γραμμές να υποθέσουν τη δομή του, εξηγεί ο επιστήμονας Μιχαήλ Σάζιν:

Στο κέντρο του κβάζαρ υπάρχει μία γιγάντια μαύρη τρύπα με μάζα ίση με δισεκατομμύρια ηλιακές μάζες. Η μαύρη τρύπα περιστρέφεται, οπότε δημιουργούνται ηλεκτρομαγνητικά πεδία, και εμφανίζεται ένας πίδακας εκροής από τις δύο πλευρές του κβάζαρ. Γύρω από τη μαύρη τρύπα υπάρχει ένας δίσκος υλικού, το οποίο πέφτει πάνω της, αποκτά κινητική ενέργεια και μετατρέπεται σε ακτινοβολία.

Ένα από τα σημαντικότερα μυστήρια για τους επιστήμονες παράμενει το ερώτημα, γιατί μία τεράστια ποσότητα ενέργειας εκπέμπεται από ένα τόσο μικρό αντικείμενο, λέει ο αναπληρωτής καθηγητής του τομέα Αστρονομίας του τμήματος Φυσικής του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας, Βλαντίμιρ Σούρντιν:

Φανταστείτε μία περιοχή, όχι μεγαλύτερη από το ηλιακό μας σύστημα, γεμάτη με εκατοντάδες δισεκατομμύρια άστρα, όπως ο Ήλιος. Μία τέτοια εκπομπή ενέργειας παρατηρείται στο κβάζαρ. Ο πλανήτης μας θα είχε απλά εξατμιστεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, αν βρισκόταν εκεί. Τι συμβαίνει εκεί, δεν καταλαβαίνουμε.

Σύμφωνα με τον Σούρντιν, η ενεργή περιοχή, την οποία ονομάζουν κβάζαρ, βρίσκεται στο κέντρο νεαρών γαλαξιών. Οι επιστήμονες ενδιαφέρονται να μάθουν, γιατί τα κβάζαρ, που έχουν ήδη ανακαλυφθεί περίπου 200 χιλιάδες από αυτά, γεννήθηκαν μόνο την εποχή του πρώιμου σύμπαντος και είναι απομακρυσμένα σε απόσταση δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Η περαιτέρω μελέτη των κβάζαρ θα επιτρέψει στους επιστήμονες να έρθουν λίγο πιο κοντά στην κατανόηση της ιστορίας του σύμπαντος.

http://greek.ruvr.ru/

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο: http://greek.ruvr.ru/2013_07_22/229666265/

Αστεροειδής ή κομήτης ;

Οι δυο φωτογραφίες λήφθηκαν από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble με διαφορά 13 ημερών, στις 10 και 23 Σεπτεμβρίου. Στις δύο εικόνες αυτές οι πίδακες ύλης έχουν εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Αστρονόμοι παρατήρησαν για πρώτη ένα αστεροειδή στο ηλιακό μας σύστημα ο οποίος εμφανίζει έξι «ουρές», παρόμοιες με εκείνες που παρατηρούμε στους κομήτες.

Το σώμα παρατηρήθηκε για πρώτη φορά τον περασμένο Αύγουστο από το παρατηρητήριο Pan-STARRS στη Χαβάη, στη ζώνη των αστεροειδών μεταξύ Αρη και και Δία.


Ένα διάγραμμα της δομής γύρω από τον αστεροειδή P/2013 P5, που παρατήρησε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Μια ερμηνεία του φαινομένου είναι: ο ρυθμός περιστροφής του αστεροειδούς αυξήθηκε σε τέτοιο σημείο, ώστε να δημιουργούνται πίδακες ύλης κατά μήκος του ισημερινού του, ενώ η πίεση από το ηλιακό φως διαμορφώνει τις τεράστιες ουρές. Ολόκληρη η δομή περιστρέφεται σαν ρόδα.

Το αντικείμενο εξέπληξε τους επιστήμονες γιατί δεν εμφανιζόταν στο τηλεσκόπιο ως μία λευκή κουκκίδα, όπως φαίνονται συνήθως οι αστεροειδείς.

Δύο εικόνες που ελήφθησαν από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble τον Σεπτέμβριο ήταν ακόμη πιο αποκαλυπτικές, καθώς έδειξαν έναν αστεροειδή διαφορετικό από όσους ξέραμε μέχρι σήμερα.

Ο διαστημικός βράχος, στον οποίο δόθηκε η ονομασία P/2013 P5, έχει διάμετρο 425 μέτρα και ένα μοναδικό χαρακτηριστικό: «Εκτοξεύει» ύλη προς έξι κατευθύνσεις.

Οι φωτογραφίες από το Hubble λήφθηκαν με διαφορά 13 ημερών, στις 10 και 23 Σεπτεμβρίου. Στις δύο εικόνες αυτοί οι «πίδακες» ύλης έχουν εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η πίεση ακτινοβολίας ώθησε κάποια στιγμή τον P/2013 P5 να αρχίσει να περιστρέφεται εκτός ελέγχου, με αποτέλεσμα η μικρή του βαρύτητα να μην μπορεί πια να τον διατηρήσει συμπαγή.

Με άλλα λόγια, οι πρωτόγνωρες για αστεροειδή «ουρές» αποτελούν ύλη του σώματος που εκτοξεύεται στο διάστημα κατά τη φρενήρη περιστροφή του.


«Στην αστρονομία, όταν βρεις το πρώτο, καταλήγεις τελικά να ανακαλύψεις πολλά περισσότερα» δηλώνει σε σχετική ανακοίνωση της NASA o Ντέιβιντ Χιούιτ, ερευνητής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος Αντζελες.

«Για εμάς πρόκειται για ένα καταπληκτικό αντικείμενο και σίγουρα το πρώτο μεταξύ πολλών που θα βρεθούν στο μέλλον» προσθέτει ο Χιούιτ.

news.in.gr - www.spacetelescope.org-physicsgg

Gravity: μια ταινία απίστευτων τεχνολογικών προκλήσεων

Το Gravity, μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με τους Σάντρα Μπούλοκ και Τζορτζ Κλούνι, είναι μια ταινία που υπόσχεται να μας κάνει να δούμε τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, διαφορετικά. Για το σενάριό του, συνεργάστηκαν ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας, Αλφόνσο Κουαρόν, με τον γιο του, Τζόνας, και αποτελεί την πρώτη επίσημη συνεργασία τους.

Οι βραβευμένοι με Όσκαρ Σάντρα Μπούλοκ και Τζορτζ Κλούνι πρωταγωνιστούν στο “Gravity”, ένα αγωνιώδες θρίλερ που θα μεταφέρει τους θεατές στο άπειρο και ασυγχώρητο “βασίλειο” του σύμπαντος. Ο υποψήφιος για Όσκαρ Αλφόνσο Κουαρόν (“Children of Men”) υπογράφει την σκηνοθεσία της ταινίας.

Η Μπούλοκ πρωταγωνιστεί ως η Δρ Ράιαν Στόουν, μια λαμπρή ιατρική μηχανικός στο πρώτο της διαστημικό ταξίδι, συνοδευόμενη από τον βετεράνο αστροναύτη Ματ Κοβάλσκι (Κλούνι), στο τιμόνι της τελευταίας του πτήσης, πριν τη συνταξιοδότηση.

Αλλά σ’ ένα φαινομενικά συνηθισμένο διαστημικό περίπατο, επέρχεται η καταστροφή. Το διαστημικό λεωφορείο καταστρέφεται, αφήνοντας τους Στόουν και Κοβάλσκι ολομόναχους – δεμένους μόνο μεταξύ τους, να στροβιλίζονται στο απέραντο σκοτάδι του διαστήματος.

Πόσο εύκολο είναι να γυρίσεις μια ταινία που διαδραματίζεται εξολοκλήρου στο διάστημα;
Καθώς φαίνεται, οι δυσκολίες για την παραγωγή δεν ήταν λίγες. Ξεκινώντας από το δεδομένο ότι οι δημιουργοί της δεν ήθελαν να θυμίζει μία ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά να απεικονίζει την πραγματικότητα του να είσαι εγκλωβισμένος σε ένα δύσκολο περιβάλλον, όπως είναι αυτό του διαστήματος, βασική τους μέριμνα, ήταν να επινοήσουν τρόπους και συστήματα για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση στο κοινό ότι οι πρωταγωνιστές βρίσκονται «εγκλωβισμένοι» στο διάστημα.



Τιμ Βέμπερ
Ο υπεύθυνος οπτικών εφέ, είχε πρότεινε να δημιουργήσουν ένα εντελώς εικονικό περιβάλλον. Ο Κουαρόν αμφιταλαντεύτηκε αλλά τελικά κατάφερε, ώστε η ταινία να είναι ένα υβρίδιο ζωντανής δράσης, computer animation και CGI, σκηνικών, και ψηφιακών κοστουμιών.

Τι χρειάστηκε για να δημιουργηθεί αυτή η αίσθηση της αιώρησης;
Η μηδενική βαρύτητα φυσικά! Χρησιμοποιήθηκαν λοιπόν σύρματα για την αίσθηση της αιώρησης στο κενό αλλά και ειδικές κεκλιμένες εξέδρες.
"LightBox"
Ένα μηχάνημα που επινοήθηκε από τον Λουμπέζκι (διευθυντή φωτογραφίας) και τον Βέμπερ. Θύμιζε έναν κοίλο κύβο, τα εσωτερικά τοιχώματα του οποίου αποτελούνταν από μεγάλες, επίπεδες οθόνες, και το κάθε τοίχωμα ήταν εξοπλισμένο με χιλιάδες μικροσκοπικά φώτα LED. Σκοπός του ήταν να ρίχνει τον κατάλληλο φωτισμό στον κάθε χαρακτήρα. Με το συμβατικό φωτισμό, αυτό θα ήταν αδύνατο.

To Light Box ήταν ένα γεωμετρικό κατόρθωμα. Είχε κατασκευάσει με τέτοιο τρόπο ώστε να πλησιάζουν οι τοίχοι, να μειώνεται το ύψος του ταβανιού, να αλλάζει η διαμόρφωση του δαπέδου. Το εσωτερικό του αποτελείτο από 196 πάνελ! Επέτρεψε στους δημιουργούς της ταινίας να προβάλλουν στους τοίχους του Light Box οποιεσδήποτε εικόνες ήθελαν, είτε της Γης, είτε του Διαστημικού Σταθμού είτε κάποιων μακρινών αστεριών, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους ηθοποιούς να βλέπουν αυτό που υποτίθεται ότι έβλεπε ο χαρακτήρας τους, βάση του σεναρίου.

Η Μπούλοκ πέρασε πολλές ημέρες μέσα στο Light Box, για να μπορέσει να βιώσει τη μοναξιά του χαρακτήρα της. Έμεινε μόνη της μέσα σε αυτόν το κύβο, απομονωμένη από τους υπόλοιπους ανθρώπους, με εικόνες του Ήλιου, της Σελήνης και της Γης να περιστρέφονται γύρω της.

Οι δημιουργοί έπρεπε επίσης να λάβουν υπόψη τους πού βρίσκονταν οι πρωταγωνιστές σε σχέση με τη Γη, για να προσδιορίσουν το χρώμα και τη φωτεινότητα του φωτός που ερχόταν από τη Γη προς αυτούς. Σε αυτό βοήθησε πολύ η NASA, που τους εφοδίασε με πολλές σχετικές πληροφορίες, φωτογραφίες και βιντεοσκοπήσεις.

Δεν πρόκειται για μία ταινία κινουμένων σχεδίων ή επιστημονικής φαντασίας, οπότε όλα έπρεπε να δείχνουν αληθινά
Η παραγωγή ξεκίνησε την ταινία με μια διαδικασία που ονομάζεται Previs – συντομογραφία για το pre-visualization – αποτυπώνοντάς την, ολόκληρη με μεγάλη σχολαστικότητα στον υπολογιστή. Για αυτήν την ταινία δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν την ελευθερία που δίνει το animation, καθώς υπήρχαν πολλά στοιχεία πραγματικής δράσης που έπρεπε να εναρμονιστούν με αυτό, ενώ ταυτόχρονα η ζωντανή δράση ήταν και αυτή περιορισμένη, όπως επίσης και το περιθώριο αυτοσχεδιασμού των ηθοποιών.

Μία συνεχής διαδικασία μάθησης για τους υπεύθυνους για το animation, Ντείβιντ Σερκ και Μαξ Σόλομον!
Στο διάστημα ό,τι ανεβαίνει δεν κατεβαίνει ποτέ. Οπότε, έπρεπε, κατά μία έννοια, να ξαναμάθουν τους νόμους της φυσικής. Έτσι έπρεπε για παράδειγμα να έχουν στο μυαλό τους ότι, όταν κάτι περιστρέφεται, θα συνεχίζει να περιστρέφεται για πάντα μέχρι να αλληλεπιδράσει με κάτι που θα σταματήσει την περιστροφή του. Ακόμα ένα εργαλείο στα χέρια των δημιουργών της ταινίας και κυρίως των animators ήταν μία κούκλα προσομοίωσης , που «πετούσαν» στο εικονικό διάστημα για να μπορέσουν να δουν πως ένας πραγματικός οργανισμός θα κινούταν σε αυτό το περιβάλλον.

Ο υπεύθυνος των ειδικών εφέ Νιλ Κορμπούλ εφηύρε ένα σύστημα 12 τροχαλιών που μπορούσε να λειτουργήσει χειροκίνητα ή εξ αποστάσεως, και για το οποίο, προκειμένου να τεθεί σε λειτουργία, η παραγωγή προσέλαβε τους καλύτερους μαριονετίστες!

«Ελαστικά γυρίσματα»
Ο Κουαρόν και ο διευθυντής φωτογραφίας, Λουμπέζκι, πήγαιναν από μία ευρεία λήψη σε ένα close-up του προσώπου της Μπούλοκ, και στη συνέχεια από ένα κοντινό του κράνους της σε μία πιο ανοιχτή λήψη. Αυτή η διαδικασία μεταδίδει στο κοινό ένα αίσθημα κλειστοφοβίας και του επιτρέπει να ταυτιστεί περισσότερο με αυτά που περνούν οι πρωταγωνιστές.

Μπούλοκ
Η Μπούλοκ, για να προετοιμαστεί για την ταινία, ξεκίνησε συγκεκριμένη δίαιτα και προπόνηση που συνεχίστηκε καθ 'όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Η ίδια λέει, ότι πίεσε το σώμα της στα άκρα, προκειμένου να φανεί αντάξια του ρόλου της. Η ηθοποιός συνεργάστηκε επίσης στενά με την προπονήτρια Φρανσέσκα Τζέινς, εξειδικευμένη στην κίνηση. Εκτός των συγκεκριμένων ασκήσεων προκειμένου να μάθει να κινείται σαν να έχει μηδενική βαρύτητα, είδαν μαζί πολλά βίντεο πραγματικών αστροναυτών για να παρατηρήσουν την κίνησή τους. Έπρεπε να κινείται αργά, αλλά να μιλάει με κανονικό ρυθμό, κάτι που μπορεί να ακούγεται εύκολο, αλλά είναι πολύ δύσκολο.

Σκηνικά - ενδυματολογία
Τα περισσότερα σκηνικά στην ταινία είναι εικονικά. Ο υπεύθυνος σχεδιασμού παραγωγής, Άντι Νίκολσον, μαζί με την ομάδα του, αναπαρήγαγαν ψηφιακά τα σκηνικά στηριζόμενοι στις φωτογραφίες, αλλά και τεχνικές προδιαγραφές που πήραν από τη NASA.

Η ενδυματολόγος Τζάνι Τεμάιμ δημιούργησε στολές που από μέσα είναι έτσι φτιαγμένες που να περιορίζουν την κινητικότητα των ηθοποιών και να τους δίνουν την αίσθηση του όγκου. Το τζάμι από το κράνη ήταν φτιαγμένο ψηφιακά, και ήταν μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ταινίας, καθώς πάνω του έπρεπε να μπορούν να φαίνονται οι ανάσες τω πρωταγωνιστών.

Ήχος στο κενό; Sound design
Για μια ταινία που διαδραματίζεται σε ένα αθόρυβο κόσμο, ο ήχος ήταν ένα σημαντικό ζήτημα. Παρόλο που στο διάστημα δεν υπάρχουν ήχοι και οι παραγωγοί ήθελαν να μείνουν πιστοί σε αυτό, από την άλλη αισθάνθηκαν ότι η παντελής απουσία ήχου θα αποξένωνε το κοινό.

Ο Κουαρόν και ο υπεύθυνος ήχου Γκλεν Φρίμαντλ αποφάσισαν να συσχετίσουν τους ήχους με την αφή. Μία από τις έννοιες του ήχου είναι ότι ταξιδεύει μέσω δονήσεων, όπως όταν κάποιος αγγίζει κάτι. Έτσι το κοινό ακούει κάποιους ήχους όταν οι πρωταγωνιστές αγγίζουν και έρχονται σε επαφή με πράγματα. Οι ξαφνικές σιωπές ήταν επίσης αναπόσπαστο μέρος του sound design της ταινίας. Για τα λιγοστά σημεία που χρησιμοποιήθηκε μουσική, δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου κρουστά. Αντί για κρουστά, αναμείχθηκαν ηλεκτρονικά με ακουστικά όργανα που δημιούργησαν την αίσθηση παλμών.

entertainment.in.gr - www.space.com- physicsgg

Που οφείλεται η μυρωδιά της ατμόσφαιρας μετά την καταιγίδα;

Η μυρωδιά της ατμόσφαιρας μετά την καταιγίδα είναι πολύ χαρακτηριστική και αναγνωρίσιμη από τον περισσότερο κόσμο, ελάχιστοι ωστόσο γνωρίζουν που ακριβώς οφείλεται.

Την απάντηση σε αυτό το Φθινοπωρινό μυστήριο έδωσαν δύο Αυστραλοί επιστήμονες.

Η Ιζαμπελ Τζόι Μπέαρ και ο Ρ. Τζ. Τόμας, ξεκίνησαν μία μελέτη το 1964 προκειμένου να ανακαλύψουν που οφείλεται το άρωμα της βροχής. Αναφερόμενοι στο φαινόμενο, επινόησαν και χρησιμοποίησαν τον όρο Petrichor, λέξη της οποίας η ετυμολογία προκύπτει από τις δυο Ελληνικές λέξεις: πέτρα και ιχώρ (το αίμα των θεών).

Στα πλαίσια της έρευνας, διαπίστωσαν ότι κύρια αιτία της μυρωδιάς αυτής είναι τα έλαια που εκκρίνονται από ορισμένα φυτά κατά τη διάρκεια των ξηρών περιόδων. Όταν μια καταιγίδα ακολουθεί την ξηρασία, τα έλαια που κατά την ξηρασία συσσωρεύτηκαν στα πετρώματα και στο έδαφος απελευθερώνονται στον αέρα παράγοντας αυτή τη μυρωδιά.

Ταυτόχρονα, οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι αυτά τα έλαια, ανάλογα την περιοχή της καταιγίδας, συνδυάζονται και με άλλες ενώσεις για την παραγωγή της μυρωδιάς. Για παράδειγμα, στις δασώδεις περιοχές παράγεται η ουσία γεωσμίνη (geosmin) από ακτινομύκητες, ένα είδος βακτηρίων που ζουν στο χώμα.

Επειδή αυτά τα βακτήρια αναπτύσσονται σε υγρές συνθήκες και παράγουν γαωσμίνη κατά τη διάρκεια της ξηρασίας, η μυρωδιά της βροχής είναι συχνά πιο έντονη όταν βρέχει για πρώτη φορά μετά από καιρό ξηρασίας.

Παράλληλα, μεγάλο ρόλο στη μυρωδιά της βροχής παίζει και το όζον. Το ηλεκτρικό φορτίο ενός κεραυνού μπορεί να διαχωρίσει τα μόρια του οξυγόνου και του αζώτου στην ατμόσφαιρα, και συχνά μετασχηματίζονται σε μονοξείδιο του αζώτου (ΝΟ), το οποίο στη συνέχεια αλληλεπιδρά με άλλες χημικές ουσίες στην ατμόσφαιρα για την παραγωγή του όζοντος.

Μερικές φορές, πριν ξεσπάσει μια καταιγίδα μπορείτε να μυρίσετε το όζον στον αέρα, αφού έχει μια έντονη μυρωδιά που θυμίζει έντονα χλώριο.

iefimerida http://www.apocalypsejohn.com/

3 κομήτες απειλούν τη Γη με πρωτοφανείς βροχές μετεωριτών! Βίντεο

Οι Κομήτες Encke, ISON και Lovejoy αναμένεται να χτυπήσουν το περιήλιο, το οποίο είναι το πιο κοντινό σημείο στον ήλιο, μέσα στους επόμενους δύο μήνες. Ο Encke στις 21 Νοεμβρίου, ο ISON στις 28 και ο Lovejoy στις 25 Δεκεμβρίου 2013.




Στο βίντεο που ακολουθεί , βλέπουμε τα μονοπάτια, την ιστορία και τα τρία σενάρια περί ISON, καθώς και το σκεπτικό για τον ισχυρισμό που αναφέρει ότι οι τρεις κομήτες απειλούν τη Γη με πρωτοφανείς βροχές μετεωριτών.

(revealedtheninthwave) to-parakseno.gr