Οι επιστήμονες υπολόγισαν το συνολικό βάρος του πληθυσμού του πλανήτη

Το βάρος αυτό υπολογίστηκε ότι είναι 287 εκατομμύρια τόνοι. Σύμφωνα με τα στοιχεία Βρετανών ειδικών ο μέσος από στατιστική άποψη ενήλικας άνθρωπος ζυγίζει 62 κιλά.

Οι ερευνητές του London School of Economics επισημαίνουν ότι στις ΗΠΑ διαμένουν οι βαρύτεροι εκπρόσωποι της ανθρωπότητας. Εκεί ο μέσος κατά τις στατιστικές ενήλικας άνθρωπος φθάνει τα 81 κιλά, τη στιγμή, που στην Ασία το μέσο βάρος ισούται με 58 κιλά. Εάν ο πληθυσμός όλων των χωρών είχε τέτοιο περιττό βάρος όπως οι κάτοικοι της Αμερικής, τότε αυτό θα ισοδυναμούσε με την αύξηση του πληθυσμού της Γης κατά ένα δισεκατομμύριο.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο: http://greek.ruvr.ru/2012_06_24/79171773/

Βρέθηκαν ίχνη χαμένης γης

Κοντά στις ακτές της Μεγάλης Βρετανίας ανακαλύφθηκαν ίχνη ενός εξαφανισμένου πολιτισμού. Η Βρετανική Ατλαντίδα, όπως υποστηρίζεται, καλύφθηκε από το νερό περίπου 8.000 χρόνια πριν.

Το τμήμα της γης που εξαφανίστηκε, σύμφωνα με τη γνώμη των Βρετανών επιστημόνων, ήταν κάποτε το κέντρο της Ευρώπης, όμως σταδιακά το κατάπιε η Βόρεια θάλασσα.Κορυφαία βρετανικά Πανεπιστήμια αναπαρέστησαν τη χλωρίδα και την πανίδα της γης που εξαφανίστηκε και κατέληξαν στο συμπέρασμα, πως οι συνθήκες ζωής εκεί ήταν πολύ άνετες, αλλά στην τεράστια έκταση των 800.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων ζούσαν συνολικά μόλις μερικές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Αιτία της εξαφάνισης αυτού του κόσμου ήταν η ολοκληρωτική αλλαγή του κλίματος στη Γη.

http://greek.ruvr.ru/

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο: http://greek.ruvr.ru/2012_07_05/80344153/

Ο Άρης ήταν κατοικήσιμος πριν από 4 δισεκατομμύρια χρόνια

Το διαστημικό σκάφος Curiosity απέκτησε για τους επιστήμονες νέα ενδιαφέροντα στοιχεία: αποδεικνύεται πως το βασικό μέρος της ατμόσφαιρας του Κόκκινου πλανήτη εξατμίστηκε πριν από 4 δισεκατομμύρια χρόνια ∙ η διαδικασία αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Σύμφωνα με στοιχεία της NASA στην αρχαιότητα η ατμόσφαιρα του Άρη ήταν πιο πυκνή, ενώ η επιφάνεια του ήταν ζεστή και υγρή. Και αυτό αποδεικνύει ότι οι συνθήκες εκεί ήταν κατάλληλες για τη ζωή. Η εξαφάνιση όμως του προστατευτικού μαγνητικού πόλου του πλανήτη αφόπλισε τον Άρη απέναντι στην αδυσώπητη ηλιακή ακτινοβολία. Το πώς έγινε αυτό, μέλλει να το διευκρινίσουν οι επιστήμονες.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο: http://greek.ruvr.ru/news/2013_07_20/229212566/

Κομήτης Ison:Ανεξήγητες προσαρμογές της τροχιάς του

Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαστήματος της Ρωσίας, ο κομήτης ISON έχει κάνει μια σειρά από "ανεξήγητες τροχιακές προσαρμογές," γύρω από τον πλανήτη Άρη για να ευθυγραμμιστεί καλύτερα με το παράξενο φεγγάρι του κόκκινου πλανήτη τον Phobos . Οι αλλαγές αυτές προβληματίζουν τους επιστήμονες.

Ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι ο Φόβος είναι στην πραγματικότητα ένα αρχαίο εγκαταλελειμμένο διαστημόπλοιο σε τροχιά γύρω από τον Άρη, που οδηγεί σε περαιτέρω εικασίες ότι ο ISON μπορεί να είναι κάτι παρόμοιο, σύμφωνα με το EUTimes .

Η παρούσα έκθεση του ROSCOSMOS συνοψίζει τα ευρήματα του δηλώνοντας ότι «δεν μπορεί να αποκλειστεί από τη θεωρία» ότι ο κομήτης ISON δεν είναι μία «βρώμικη μπάλα πάγου" , αλλά μπορεί, στην πραγματικότητα, να είναι ένα διαστρικό αντικείμενο κάτω από νοήμονα έλεγχο σε μια αποστολή στον Φόβο που παραμένει ανεξήγητη.

Ο Rev Michelle Hopkins ασχολείται με ένα άλλο ανεξήγητο σχετικό θέμα, αυτό σχετικά με την τροχιά του ίδιου του ISON .

Θα μπορούσε αυτά τα πράγματα που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον ISON να έχουν σχέση με το παράξενο ''φεγγάρι'' Phobos ;"

Στο βίντεο που ακολουθεί, από το BPEarthWatch , θα δείτε ένα πολύ μοναδικό βίντεο σχετικά με την έκθεση της Ρωσίας για τις "ανεξήγητες τροχιακές προσαρμογές."

Από beforeitsnews
Απόδοση Κειμένου dorieas
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ




Πηγή: http://www.awakengr.com/2013/09/ison_18.html#ixzz2fHIO8EdR
Under Creative Commons License: Attribution Share Alike

Ψάχνετε για νερό στη Σελήνη

Στη Σελήνη υπάρχει πολύ νερό, αλλά βρίσκεται σε μεγάλα βάθη. Το συμπέρασμα αυτό βγάλθηκε με βάση τη μελέτη των δεδομένων από το ινδικό μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο Chandrayaan-1. Το γεγονός αυτό θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά τον σχεδιασμό των μελλοντικών αποστολών, συμπεριλαμβανομένων και των επανδρωμένων, - θεωρούν οι επιστήμονες.

Το Chandrayaan-1 μετέδιδε σήματα από την περισεληνιακή τροχιά ως το 2009. Μετά η επικοινωνία με το ινδικό διαστημόπλοιο διακόπηκε ξαφνικά, αλλά η επεξεργασία των αποθηκευμένων πληροφοριών που είχε μεταδόσει, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Τελευταία, π.χ., φανερώθηκε ότι ο μεγάλος κρατήρας Bullialdus, πάνω από τον οποίο πετούσε το διαστημόπλοιο περιέχει νερό. Η ύπαρξη του νερού στη Σελήνη επιβεβαιώθηκε πριν μερικά χρόνια ακόμα από τους ερευνητικούς σταθμούς, μαζί και με τη βοήθεια ρωσικών συσκευών. Αλλά τότε γινόταν λόγος για τις πολικές περιοχές, όπου ο πάγος διαμορφώνεται στους κρατήρες από τον ηλιακό άνεμο. Ο κρατήρας Bullialdus όμως βρίσκεται κοντά στον ισημερινό. Μάλιστα, τα ίχνη του νερού εντοπίστηκαν μόνο στο κέντρο του σε ένα λόφο από μαγματικά, αναστρεφόμενα από κάποιο αρχαίο χτύπημα, πετρώματα. Το Chandrayaan-1 παρατήρησε το φάσμα της λεγόμενης ομάδας υδροξυλίου (ένα άτομο οξυγόνου συν ένα άτομο υδρογόνου). Η ομάδα αυτή υπάρχει μόνο στο μαγματικό νερό από μεγάλα βάθη.

Τα νέα δεδομένα θα αλλάξουν, προφανώς, την αντίληψη για το πώς διαμορφωνόταν ο φυσικός μας δορυφόρος. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά βασιζόμενοι μόνο στις πληροφορίες από ένα κρατήρα ότι το νερό υπάρχει παντού στη Σελήνη: πολύ λίγα είναι τα στατιστικά στοιχεία. Χρειάζεται να ελεγχθούν και άλλοι κρατήρες και λεκάνες που προέρχονται από διάφορα χτυπήματα και να διευκρινιστεί με τη βοήθεια των αναλύσεων ισοτόπων τι συγκεκριμένα νερό είναι – των κομητών ή του μεγάλου βάθους. Τέτοιες αναλύσεις μπορούν να κάνουν σεληνιακά οχήματα ή σταθμοί προσελήνωσης, αν εφοδιαστούν με συσκευή ανάλυσης και εγκατάσταση διάτρησης σε βάθος δεκάδων μέτρων. Κι όμως ακόμα και σ΄αυτή την περίπτωση δεν θα είναι εύκολη η ανακάλυψη αυτού του νερού, - θεωρεί ο επιστήμονας του ρωσικού του Ινστιτούτου Διαστημικής Έρευνας Βλαντισλάβ Τρετιακόφ.

- Είναι μάλλον απίθανο ότι το νερό αυτό υπάρχει σε υγρή κατάσταση. Είναι, προφανώς, δεσμευμένο, οπως στα μεταλλεύματα. Όπως και στο τσιμέντο – αν προστεθεί εκεί νερό θα πάρουμε μπετόν. Για να εξαχθεί το νερό από το μπετόν χρειάζεται να θερμανθεί πολύ. Έτσι συμβαίνει και εκεί. Αν είναι δεσμευμένο νερό, τότε θα είναι δύσκολο να εξαχθεί.

Ο Βλαντισλάβ Τρετιακόφ επέστησε την προσοχή και στο γεγονός ότι ο ίδιος ο κρατήρας σχηματίστηκε πριν από εκατομμύρια χρόνια. Συνεπώς το πεταγμένο έξω μαζί με τα πετρώματα νερό βάθους μάλλον δεν διατηρήθηκε. Στη θέση του εμφανίστηκε προφανώς, άλλο νερό που βρίσκεται πιο κοντά στην επιφάνεια, π.χ., των κομητών.

Τα συγκεντρωμένα δεδομένα θα πρέπει να ελεγχθούν επισταμένα σε όλη την επιφάνεια της Σελήνης,- πιστεύουν οι ειδικοί. Καλύτερα να ανοίξουμε κάποιο πηγάδι σαν το αρτεσιανό. Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να γίνει το ρωσο-ευρωπαϊκό πείραμα διάτρησης της Σελήνης σε βάθος μερικών μέτρων – το πείραμα αυτό βρίσκεται στο στάδιο προετοιμασίας.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο: http://greek.ruvr.ru/2013_09_04/240638616/

Οδ.Ελύτης…”παράπονο”

Τη σημερινή μου ανάρτηση 

θέλω να την αφιερώσω στο φίλο μου το  Νίκο
και το Σοφάκι του που γιορτάζει θέλοντας να τους ευχηθώ να είναι πάντα καλά.

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα.

Στ’ αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ’ ομολογώ.
Σαν να `μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα `ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)

Οι επιστήμονες παρατηρούν την Αποκάλυψη σε έναν πλανήτη, που μοιάζει με τη Γη

Τώρα ζει την Αποκάλυψη ο πλανήτης του αστερισμού της Αλεπούς. H ατμόσφαιρα εκεί έχει θερμανθεί ως τους δεκάδες χιλιάδες βαθμούς και εξαιτίας των αναφλέξεων στο άστρο της ουσιαστικά βρίσκεται σε κατάσταση βρασμού.

Οι Αμερικανοί επιστήμονες διέκριναν όλα αυτά στο τηλεσκόπιο Hubble και έκαναν συγκρίσεις. Ο δεδομένος πλανήτης μοιάζει με τη Γη, ενώ το άστρο της θυμίζει τον Ήλιο. Θεωρητικά το σενάριο αυτής της καταστροφής είναι δυνατόν να επαναληφθεί στη Γη.

Ο αστερισμός Αλεπού (Vulpecula) ανακαλύφθηκε ήδη από τον 17ο αιώνα και το πλήρες όνομά της είναι Μικρή Αλεπού με Χήνα. Ωστόσο, λόγω του ότι η Χήνα σπάνια ξεχώριζε στον αστερισμό η ονομασία συντομεύθηκε. Τώρα η Αλεπού μελετάται επισταμένως.

http://greek.ruvr.ru/2012_07_03/80099377/

Μια μυστηριώδης κοσμική ακτίνα χτύπησε τη Γη τον 8ο αιώνα

Τον 8ο αιώνα μ.Χ χτύπησε τη Γη κάποια κοσμική ακτίνα, η φύση της οποίας δεν είναι ακόμη γνωστή. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν Ιάπωνες επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Ναγκόι, βασιζόμενοι στην ανάλυση των κέδρων εκείνης της εποχής, στο φλοιό των οποίων βρέθηκε υψηλή συγκέντρωση σε ισότοπο του ραδιενεργού άνθρακα.

Η συγκέντρωση των ισοτόπων ραδιενεργού άνθρακα, που εντόπισαν οι επιστήμονες σε κέδρους ηλικίας 774 και 775 ετών ξεπερνά δεκάδες φορές του φυσιολογικού. Ο ραδιενεργός άνθρακας παράγεται στην ατμόσφαιρα υπό την επίδραση της κοσμικής ακτινοβολίας. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως αποτέλεσμα μιας τόσο ισχυρής ακτινοβολίας εκείνη την περίοδο ήταν η γέννηση ενός μεγάλου αστεριού σουπερνόβα ή πολύ ισχυρές εκρήξεις στον Ήλιο, αλλά οι επιστήμονες απορρίπτουν κατηγορηματικά αυτές τις εκδοχές. Οι φανατικοί αμέσως πως κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να γίνει χωρίς την ύπαρξη εξωγήινων μορφών ζωής και η μυστηριώδης κοσμική ακτίνα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εξωγήινο όπλο.

http://greek.ruvr.ru/

Αλλαγή κατεύθυνσης των διαστρικών ανέμων …

.. που δέχεται το Ηλιακό μας σύστημα

Ο Ήλιος κινείται μέσα στο Τοπικό Διαστρικό Σύννεφο (LIC), το οποίο βρίσκεται κοντά σε ένα δεύτερο νέφος (G). Το βέλος δείχνει την κατεύθυνση του Ήλιου σε σχέση με τα γειτονικά άστρα (P.C. Frisch, University of Chicago)

Η κατεύθυνση του διαστρικού ανέμου, ενός ρεύματος σωματιδίων μέσα στα οποία κινείται ολόκληρο το Ηλιακό Σύστημα, έχει αλλάξει σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες, αποκαλύπτει μελέτη στο περιοδικό Science.

Αυτό σημαίνει ότι ταξιδεύουμε σε μια ταραχώδη περιοχή, ίσως επειδή πλησιάζουμε στην άκρη ενός σύννεφου μέσα στο οποίο πλέουμε εδώ και 45.000 χρόνια.

Από τη δεκαετία του 1970 γνωρίζουμε ότι ο Ήλιος και οι πλανήτες του δεν κινούνται στο απόλυτο κενό, αλλά διασχίζουν ένα σύννεφο διαστρικού αερίου με διάμετρο γύρω στα 30 έτη φωτός.

Το σύννεφο αυτό φαίνεται εξαιρετικά αραιό: «Αν έπαιρνε κανείς μια χούφτα του αέρα που αναπνέουμε στη Γη, και την τέντωνε μέχρι να φτάσει το πλησιέστερο άστρο, θα είχε περίπου την ίδια πυκνότητα με αυτό το νέφος» σχολιάζει η Πρισίλα Φρις του Πανεπιστημίου του Σικάγο, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Το νέφος μπορεί να είναι αραιό, δεν είναι όμως αμελητέο: λόγω της κίνησης μέσα σε αυτό το σύννεφο, το Ηλιακό Σύστημα δέχεται ένα συνεχές ρεύμα σωματιδίων, γνωστό ως διαστρικός άνεμος.

Μέχρι πρόσφατα, οι φυσικοί πίστευαν ότι το ταξίδι του Ηλιακού Συστήματος είναι σχετικά ήρεμο, και ότι ο διαστρικός άνεμος πνέει στην ίδια κατεύθυνση για εκατομμύρια χρόνια.

Αυτό όμως δεν φαίνεται να ισχύει. Στην τελευταία μελέτη, οι ερευνητές αναφέρουν ότι η κατεύθυνση του ανέμου έχει αλλάξει κατεύθυνση τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Αυτό σημαίνει είτε ότι ταξιδεύουμε σε μια ασυνήθιστα ταραγμένη περιοχή στο εσωτερικό του σύννεφου, είτε ότι το Ηλιακό Σύστημα πλησιάζει το όριο του νέφους και θα εξέλθει από αυτό σε περίπου 1.000 χρόνια.

Κοσμικός ανεμοδείκτης

Το όριο του Ηλιακού Συστήματος αντιστοιχεί χονδρικά στο όριο της λεγόμενης ηλιόσφαιρας – μιας γιγάντιας φυσαλίδας γεμάτης φορτισμένα σωματίδια (πρωτόνια, ηλεκτρόνια) που πηγάζουν από τον Ήλιο και τελικά συγκρούονται με τα εισερχόμενα σωματίδια του διαστρικού ανέμου.

Τα περισσότερα σωματίδια του ανέμου είναι φορτισμένα, οπότε εκτρέπονται έξω από το Ηλιακό Σύστημα χάρη στο μαγνητικό πεδίο του Ήλιου. Υπάρχουν ωστόσο βαρύτερα, ουδέτερα σωματίδια, όπως άτομα ήλιου και υδρογόνου, που καταφέρνουν να εισέλθουν στην ηλιόσφαιρα.

Αυτά είναι τα σωματίδια χάρη στα οποία μπορούμε να αντιληφθούμε το διαστρικό άνεμο: τα ουδέτερα σωματίδια συγκρούονται με σωματίδια του ηλιακού ανέμου και εκπέμπουν αμυδρές, υπεριώδεις λάμψεις, οι οποίες γεμίζουν ολόκληρο τον ουρανό.

Οι λάμψεις αυτές χαρτογραφήθηκαν για πρώτη φορά το 1972 από τον δορυφόρο STP 72-1 του αμερικανικού στρατού. Οι μετρήσεις έδειξαν ότι η ένταση των λάμψεων δεν είναι σταθερή σε όλη τη διάρκεια του έτους.

Καθώς τα ουδέτερα σωματίδια εισέρχονται στην ηλιόσφαιρα, οι τροχιές τους καμπυλώνουν λόγω της βαρυτικής έλξης του Ήλιου. Οι καμπύλες πορείες των εισερχόμενων σωματιδίων σχηματίζουν έναν κώνο, ο οποίος λειτουργεί ως ανεμοδείκτης και αποκαλύπτει την κατεύθυνση του διαστρικού ανέμου.

Η αυξομείωση στην ένταση των λάμψεων, συνειδητοποίησαν οι επιστήμονες, οφείλεται στο γεγονός ότι η Γη μπαινοβγαίνει στον κώνο των σωματιδίων καθώς περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο.

Η αλλαγή ήρθε το 2009, όταν η NASA εκτόξευσε την αποστολή IBEX με στόχο να μετρήσει απευθείας τα ουδέτερα άτομα ηλίου που εισέρχονται στην ηλιόσφαιρα. Οι μετρήσεις αποκάλυψαν τότε ότι η κατεύθυνση του διαστρικού ανέμου είχε αλλάξει κατά 6 μοίρες σε διάστημα 40 ετών.

Δεδομένου όμως ότι οι μετρήσεις των λάμψεων δεν είναι άμεσα συγκρίσιμες με τις μετρήσεις των ίδιων των ατόμων ηλίου που προκαλούν τις λάμψεις, οι φυσικοί ανησυχούσαν ότι η φαινόμενη αλλαγή κατεύθυνσης μπορεί να οφειλόταν σε σφάλμα της μεθοδολογίας.

Στη νέα μελέτη, ερευνητές διαφόρων αμερικανικών ιδρυμάτων συγκεντρώνουν δεδομένα από το IBEX και εννέα ακόμα διαστημικά σκάφη, συμπεριλαμβανομένων των αρχικών μετρήσεων του 1972 και μετρήσεων των ατόμων ηλίου από την αποστολή Ulysses της δεκαετίας του 1990.

Η ανάλυση δείχνει να επιβεβαιώνει τις υποψίες για την αλλαγή του διαστρικού ανέμου.

Παραμένει όμως ασαφές τι σημαίνει αυτή η αλλαγή. Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι διανύουμε μια ταραγμένη περιοχή, στην οποία το διαστρικό νέφος μέσα στο οποίο κινούμαστε, το λεγόμενο Τοπικό Διαστρικό Νέφος, συναντά ένα άλλο νέφος αερίου, το λεγόμενο Νέφος G.

Μια άλλη εξήγηση, την οποία δείχνουν να προτιμούν οι ερευνητές είναι ότι βρισκόμαστε κοντά στο όριο του νέφους. «Αν κανείς βρίσκεται μέσα σε ένα σύννεφο, δεν παρατηρεί μεγάλες αλλαγές» εξηγεί η ερευνητική ομάδα. «Αν όμως βρίσκεται κανείς κοντά στο όριο του νέφους, αρχίζει να βλέπει λεπτές δομές [...] Πιστεύουμε ότι αυτό μπορεί να σχετίζεται με αυτές τις ταραχώδεις δομές».

Newsroom ΔΟΛ – www.sciencedaily.com- physicsgg

NASA: το ηλεκτρικό μαγνητικό πεδίο του ήλιου σύντομα θα μεταστραφεί.

Δεδομένα των αστεροσκοπείων της NASA δείχνουν ότι ο Ήλιος βρίσκεται πολύ κοντά στο σημείο, όπου το μαγνητικό του πεδίο θα μεταστραφεί.

Το μαγνητικό πεδίο αλλάζει από τον ένα πόλο στον αντίθετό του και αυτό συμβαίνει κάθε φορά που ο Ήλιος βρίσκεται στο απόγειο του 11ετους κύκλου δραστηριότητάς του. Όπως εικάζουν οι επιστήμονες, απέμειναν όχι περισσότεροι από 3 – 4 μήνες μέχρι την πλήρη εναλλαγή των πόλων.

Η ηλιακή δραστηριότητα ακολουθεί τον 11ετή κύκλο, σε περιόδους μέγιστης δραστηριότητας στον Ήλιο ολοένα και συχνότερα συμβαίνουν εκρήξεις, εμφανίζονται κορωνιαίες τρύπες και εκτοξεύεται πλάσμα, τα οποία είναι και οι αιτίες των μαγνητικών θυελλών στη Γη.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο: http://greek.ruvr.ru/news/2013_08_06/232765290/

Επιβίωση μέχρι το τέλος του κόσμου

Η ζωή στη Γη θα διαρκέσει ακόμα δύο δισεκατομμύρια χρόνια, πιστεύει ο Βρετανός ερευνητής O’Malley-James. Σύμφωνα με το ηλεκτρονικό του μοντέλο, όλα τα φυτά, και στη συνέχεια και τα ζώα, μετά από ένα δισεκατομμύριο χρόνια θα εξαφανιστούν. Το επόμενο δισεκατομμύριο στον πλανήτη μας θα απομείνουν μόνο τα βακτήρια, όμως στη συνέχεια θα πεθάνουν και αυτά.

Με τη γήρανση του Ήλιου η ποσότητα της ροής ενέργειας που εκπέμπει θα αυξηθεί, και συνεπώς στη Γη θα αυξηθεί η θερμοκρασία. Όμως η συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα θα μειωθεί, υποστηρίζει ο Βρετανός. Εξαιτίας έλλειψης του ελεύθερου CO2 θα διαταραχθεί η διαδικασία της φωτοσύνθεσης των φυτών, τα οποία θα πεθάνουν, και χωρίς τα φυτά θα πεθάνουν και τα ζώα. Για όλη αυτή την αλυσίδα των γεγονότων ο επιστήμονας έδωσε περιθώριο ένα δισεκατομμύριο χρόνια. Το επόμενο δισεκατομμύριο το ζωικό βασίλειο θα αποτελείται μόνο από βακτήρια, τα οποία ζουν σε ζεστούς αλμυρούς ωκεανούς και σε υπόγεια σπήλαια. Όλες οι φυσικές δεξαμενές νερού στο τέλος θα στεγνώσουν.

Η φωτοσύνθεση των φυτών όντως θα τερματιστεί, όμως για άλλο λόγο, αντιτίθεται η οικολόγος Νατάλια Ριαζάνοβα:

Όταν η θερμοκρασία του περιβάλλοντος ανεβαίνει πάνω από τους 40 βαθμούς, η φωτοσύνθεση σε πολλά φυτά σταματά τουλάχιστον προσωρινά, ενώ όταν φτάνει τους 50 βαθμούς και πάνω – σταματά σε όλα τα φυτά.

Είναι μάλλον απίθανο ότι η ποσότητα του διοξειδίου του άνθρακα θα μειωθεί, πιστεύει η ειδικός. Αντιθέτως, αναμένεται ότι η αύξηση της ποσότητας του διοξειδίου του άνθρακα θα ζημιώσει τα περισσότερα είδη των ζώων.

Ακριβώς έτσι είναι γραμμένα όλα τα κλιματικά σενάρια των ειδικών του τεχνολογικού ινστιτούτου της Καλιφόρνιας και βασίζονται στην αύξηση και όχι στη μείωση της περιεκτικότητας του CO2 και των άλλων αερίων θερμοκηπίων. Σύμφωνα με τις προγνώσεις τους, τα γήινα πλάσματα θα «ψηθούν» σε 1,1 δισεκατομμύρια χρόνια από ένα ισχυρό φαινόμενο του θερμοκηπίου, το οποίο σήμερα παρατηρείται στην Αφροδίτη. Τα μόνα καλά νέα είναι ότι όταν ο Ήλιος θα αρχίσει να διογκώνεται, μετατρεπόμενος σε κόκκινο γίγαντα, θα γίνει μεγαλύτερος κατά δεκάδες φορές και θα καταπιεί τον Ερμή και την Αφροδίτη, όμως τελικά δεν θα φτάσε μέχρι τη Γη.

Τα ηλεκτρονικά μοντέλα του κλίματος που περιλαμβάνουν ολόκληρες εποχές, είναι πολύ ανακριβείς, είναι βέβαιος ο αναπληρωτής διευθυντής του Ινστιτούτου Φυσικής της ατμόσφαιρας Αλεξάντρ Γκίνζμπουργκ:

Ότι βάλεις στον υπολογιστή αυτά και θα πάρεις: αν διδάξετε στον υπολογιστή ότι δύο επί δύο είναι επτά, έτσι και θα σας υπολογίζει. Τι θα απογίνει σε ένα δισεκατομμύριο χρόνια; Μπορούμε να υποσχόμαστε οτιδήποτε θέλουμε, όπως ο Χότζα Νασρεντίν που είχε υποσχεθεί ότι σε 20 χρόνια θα μάθει σε γάιδαρο γράμματα.

Παρά την ποικιλία των λόγων με τους οποίους οι επιστήμονες συνδέουν το τέλος της ζωής στη Γη, όλους τους ενώνει ένας που είναι και ο βασικός. Τα αστέρια του ηλιακού τύπου κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής τους περνούν από το στάδιο του κόκκινου γίγαντα, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι ο Ήλιος θα αποφύγει μια τέτοια μοίρα.
Μπορίς Πάβλιστσεφ
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο: http://greek.ruvr.ru/2013_07_11/227032084/

Σειρά μαγνητικών καταιγίδων θα καλύψει τη Γη το Σεπτέμβριο

© Φωτογραφία: Flickr.com/NASA Goddard Photo and Video/cc-by

Σύμφωνα με προγνώσεις των μετεωρολόγων, το Σεπτέμβριο τους κατοίκους της Γης αναμένουν ταυτόχρονα έξι μαγνητικές καταιγίδες. Οι γεωμαγνητικές διαταραχές θα συμβούν στις 7, 13, 14, 15, 17 και 27 Σεπτεμβρίου.

Αιτία των μαγνητικών καταιγίδων στη Γη είναι η αλλαγή στη δραστηριότητα του Ήλιου. Αυτή τη στιγμή ο κύκλος της δραστηριότητας του Ήλιου φτάνει στην εντεκαετή κορύφωσή του και τα μαγνητικά πεδία του αστέρα αλλάζουν θέσεις. Αυτό οδηγεί σε αύξηση του αριθμού των γεωμαγνητικών διαταραχών.

http://greek.ruvr.ru/

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο: http://greek.ruvr.ru/news/2013_09_05/241121181/

Αστεροειδής προκάλεσε προϊστορικό κύμα ψύχους στη Γη πριν από 13.000 χρόνια

Η δραματική αλλαγή του παγκόσμιου κλίματος πριν από 13.000 χρόνια προκλήθηκε από την πρόσκρουση ενός μεγάλου αστεροειδή στην περιοχή του σημερινού Κεμπέκ, υποστηρίζουν εκ νέου ερευνητές στις ΗΠΑ.

Η μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην αμερικανική επιθεώρηση PNAS, αφορά την περίοδο της λεγόμενης «Νεότερης Δρυάδος», μιας περιόδου χαμηλών θερμοκρασιών που άρχισε πριν από 12.900 χρόνια και διήρκεσε 1.300 χρόνια (παίρνει το όνομά της από το αλπικό λουλούδι Dryas octopetala).

Περίοδος δραστικών μεταβολών

Ήταν μια περίοδος δραστικών μεταβολών για ολόκληρο τον πλανήτη και ειδικά για τη Βόρεια Αμερική, όπου εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς όλα τα γιγαντόσωμα ζώα που ζούσαν εκεί την τελευταία περίοδο των παγετώνων, από τα τριχωτά μαμούθ μέχρι τα σπαθόδοντα αιλουροειδή και τους γιγάντιους βραδύποδες.

Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία, η θερμοκρασία έπεσε όταν κατέρρευσε ένα γιγάντιο τείχος από πάγο στη Βόρεια Αμερική, με αποτέλεσμα να καταλήξουν στον ωκεανό τεράστιες ποσότητες γλυκού, ψυχρού νερού. Αυτό διατάραξε τα ωκεάνια ρεύματα που μεταφέρουν θερμό νερό από τους τροπικούς προς τον βορρά και βύθισε έτσι τον πλανήτη στο ψύχος.

Πολλοί όμως πιστεύουν ότι η πραγματική αιτία ήταν η πρόσκρουση ενός αστεροειδή, η οποία προκάλεσε εκτεταμένες πυρκαγιές και γέμισε την ατμόσφαιρα με τέφρα.

Η ιδέα είναι αμφιλεγόμενη, υποστηρίζεται όμως από τουλάχιστον 11 μελέτες τα τελευταία χρόνια, όπως για παράδειγμα αυτή.

Η νέα μελέτη

Στη νέα έρευνα, ο Μούκουλ Σάρμα και οι συνεργάτες του στο Πανεπιστήμιο Ντάρτμαθ του Νιου Χάμπσαϊρ αναφέρουν ότι βρήκαν πιο πειστικές ενδείξεις: σφαιρίδια λιωμένων πετρωμάτων που εκτοξεύτηκαν από το Κεμπέκ του Καναδά και έφτασαν μέχρι την Πενσιλβάνια και το Νιου Τζέρσι.

Τα σφαιρίδια ανακτήθηκαν από ιζήματα που χρονολογούνται στην εποχή της Νεότερης Δρυάδος. Τα γεωχημικά και ορυκτολογικά προφίλ τους είναι πανομοιότυπα με τα χαρακτηριστικά του νότιου Κεμπέκ, διαβεβαιώνουν οι ερευνητές.

Ενισχύεται η θεωρία της κοσμικής πρόσκρουσης

Τα νέα στοιχεία πιθανώς ενισχύουν τη θεωρία της κοσμικής πρόσκρουσης, ωστόσο τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί οριστικό μέχρι να βρεθεί ο κρατήρας μιας τέτοιας πρόσκρουσης και να χρονολογηθεί στην εποχή της Νεότερης Δρυάδας.

Υπάρχει ωστόσο το ενδεχόμενο η κατάσταση να είναι πιο περίπλοκη. Όπως δηλώνει ο δρ Σάρμα, «δεν αποκλείεται να υπήρξαν πολλές ταυτόχρονες προσκρούσεις για να φέρουν τις εκτεταμένες περιβαλλοντικές μεταβολές της Νεότερης Δρυάδος. Μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί κρατήρες πρόσκρουσης, ωστόσο η μελέτη μας θα μας βοηθήσουμε να εντοπίσουμε έναν από αυτούς».

tovima.gr

Οι διαστημικές αποικίες Ο’Neill και η ταινία Εlysium

Ο Konstantin Tsiolkovsky (1857 – 1935) – από πολλούς θεωρείται ο πατέρας της θεωρητικής αστροναυτικής – ήταν από τους πρώτους που ονειρεύτηκε τον αποικισμό του διαστήματος, ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα.

Αποικίες στο διάστημα οραματίστηκαν πολλοί ερευνητές και συγγραφείς όπως ο Herman Potočnik (1892 – 1929), ο Wernher von Braun (1912 –1977) , ο αστρονόμος Fred Whipple (1906 – 2004) , ο Αrthur Clarke (1917 –2008) και άλλοι.

Ο βρετανός φυσικός John Desmond Bernal (1901 – 1971), για παράδειγμα, το 1929 πρότεινε την επονομαζόμενη σφαίρα Bernal, ένα κοίλο σφαιρικό κέλυφος με διάμετρο 16 χιλιομέτρων που θα φιλοξενούσε 20 με 30 χιλιάδες ανθρώπους. Τα κείμενά του όμως – όπως και τα έργα των υπολοίπων συγγραφέων - δεν έδιναν αναλυτικές λεπτομέρειες για την κατασκευή και την λειτουργία των διαστημικών αποικιών.

Ο κύλινδρος Ο’Neill

Αυτός που έφερε τις ιδέες αυτές ξανά στην επιφάνεια ήταν ο αμερικανός φυσικός Gerard Kitchen O’Neill (1927 – 1992) στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Ο Ο’Neill άρχισε να ενδιαφέρεται για τον αποικισμό του διαστήματος το 1969, όταν δίδασκε φυσική στους πρωτοετείς του Πρίνστον. Εξαιτίας του ψυχρού πολέμου και της διαμάχης για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, οι φοιτητές του ήταν ιδιαίτερα αρνητικοί και απαισιόδοξοι όσον αφορά τα οφέλη της ανθρωπότητας από την επιστήμη και την φυσική.

Για να προκαλέσει το ενδιαφέρον των φοιτητών συνδύαζε διάφορα παραδείγματα από το πρόγραμμα Απόλλων με εφαρμογές απλής φυσικής ή τους έβαζε εργασίες με ερωτήματα όπως: «Η επιφάνεια ενός πλανήτη αποτελεί το κατάλληλο μέρος για την ανάπτυξη ενός εξελισσόμενου τεχνολογικού πολιτισμού;»

Οι εργασίες των φοιτητών του τον έπεισαν πως η απάντηση στο ερώτημα ήταν αρνητική.

Έτσι μελέτησε εμπεριστατωμένα την προοπτική κατασκευής αποικιών στο διάστημα και εμπνεύστηκε τον κύλινδρο Ο’Neill. Τα συμπεράσματα αυτής της έρευνας περιγράφονται στο βιβλίο του «The High Frontier: Human Colonies in Space».

Ο’Neill προφανώς συμφωνούσε με την άποψη ότι η απεριόριστη ανάπτυξη σε έναν πλανήτη με περιορισμένες πηγές ενέργειας είναι αδύνατη (άλλωστε μόνο ηλίθιοι ή οικονομολόγοι πιστεύουν στο αντίθετο). Εκ των πραγμάτων το ανθρώπινο είδος για να επιβιώσει θα αναγκαστεί να δημιουργήσει αποικίες στο διάστημα.

To πρόγραμμα των διαστημικών αποικιών βασίζεται σε ορισμένες απλές αρχές.

Ο άνθρωπος για να ζήσει έχει ανάγκη από κάποια βασικά στοιχεία, όπως είναι η ενέργεια, ο αέρας, το νερό, η τροφή, το χώμα και η βαρύτητα.

Ενώ, όμως, το πρώτο υπάρχει σε αφθονία στο διάστημα και για το τελευταίο μπορούμε να κατασκευάσουμε επί τόπου ένα υποκατάστατο, όλα τα υπόλοιπα πρέπει να μεταφερθούν από τη Γη. Για μια φυσιολογική ζωή χρειάζεται επίσης γήινη βαρύτητα, εικοσιτετράωρος κύκλος ημέρας και νύχτας, φυσικός φωτισμός και ένα περιβάλλον που να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο με την γήινη ατμόσφαιρα.


Καλλιτεχνική απεικόνιση ενός ζεύγους κυλίνδρων O’Neill

Η λύση που ανταποκρίνεται καλύτερα σε αυτές τις ανάγκες είναι ένας κύλινδρος που περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του. Οι κατοικήσιμοι χώροι βρίσκονται στα εσωτερικά τοιχώματα του κυλίνδρου (κύλινδρος Ο’Neill), όπου η φυγόκεντρος δύναμη παίζει τον ρόλο τεχνητής βαρύτητας.


Το μέγεθος του κυλίνδρου εξαρτάται από τον πληθυσμό που πρόκειται να φιλοξενήσει και από τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή του.

Τα σχέδια του Ο’Neill αφορούσαν πληθυσμούς από δέκα χιλιάδες ως ένα εκατομμύριο άτομα, στεγασμένους σε κυλίνδρους μήκους από 1 έως 30 χιλιόμετρα.

Oι εναλλαγές ημέρας – νύχτας και οι εποχές στις διαστημικές αποικίες

Ο κύλινδρος Ο’Neill θα στρέφεται γύρω από τον άξονά του σε ένα περίπου λεπτό, περίοδο που είναι μεν αρκετή για να δημιουργήσει την επιμήκυνση μιας γήινης βαρύτητας (1 g) στο εσωτερικό τοίχωμα, είναι όμως πολύ σύντομη για να μπορεί να εξασφαλίσει τη συνηθισμένη εναλλαγή ημέρας – νύχτας.

Το αποτέλεσμα αυτό επιτυγχάνεται με τη βοήθεια τριών αλουμινένιων κατόπτρων που θα βρίσκονται έξω από τον κύλινδρο και θα περιστρέφονται μαζί του.

Τα κάτοπτρα θα χρησιμεύουν για να στέλνουν το ηλιακό φως στο εσωτερικό της αποικίας μέσω τριών γυάλινων επιφανειών που διατρέχουν τον κύλινδρο σε όλο του το μήκος.

Καθένα από αυτά τα παράθυρα θα βλέπει σε μια κατοικήσιμη ζώνη, με άλλα λόγια, το εσωτερικό του κυλίνδρου θα περιέχει τρεις κατοικήσιμες ζώνες, που χωρίζονται μεταξύ τους με τρία διάφανα τοιχώματα του ίδιου μεγέθους.

Η διάρκεια της ημέρας θα καθορίζεται από το άνοιγμα και το κλείσιμο των τριών κατόπτρων, ενώ τη νύχτα τα κάτοπτρα θα καλύπτουν εντελώς τα διαφανή τοιχώματα.

Με την ίδια διαδικασία θα καθορίζεται και η ποσότητα ηλιακής ενέργειας που θα δέχεται το εσωτερικό του κυλίνδρου και, κατά συνέπεια, η μέση θερμοκρασία και ο κύκλος των εποχών.


Καλλιτεχνική απεικόνιση του εσωτερικού του κυλίνδρου Ο’Νeill

Η απαραίτητη ενέργεια για την λειτουργία της αποικίας θα εξασφαλίζεται με την βοήθεια ηλιακών πανώ που θα είναι τοποθετημένα στη μια άκρη του κυλίνδρου.

Για να βρίσκονται τα πανώ διαρκώς στραμμένα προς τον Ήλιο, θα πρέπει ο άξονας του συστήματος να είναι σταθερά προσανατολισμένος προς την κατεύθυνσή του.

Ένας αυτόνομος μεμονωμένος κύλινδρος διατηρείται δύσκολα σε αυτήν τη θέση, διότι η βαρυτική επίδραση της Γης και της Σελήνης τον αποσταθεροποιούν γρήγορα.

Για να αποφευχθεί η χρήση σταθεροποιητικών πυραύλων, ο Ο’Neill προτείνει τη χρήση δυο κυλίνδρων ενωμένων μεταξύ τους, που θα περιστρέφονται με αντίθετη φορά, δημιουργώντας έναν σταθερότατο σχηματισμό.

Χάρη στο εύρημα με τα κάτοπτρα, μπορούμε να έχουμε διαφορετικές εποχές για τους δυο κυλίνδρους, έτσι ώστε όταν στον έναν είναι χειμώνας ο άλλος θα έχει καλοκαίρι. Με αυτόν τον τρόπο οι κάτοικοι θα μπορούν να κάνουν τις διακοπές τους σε διαφορετικό κλίμα, περνώντας από τον ένα κύλινδρο στον άλλο.


Μια διαφορετική καλλιτεχνική άποψη του εσωτερικού του κυλίνδρου Ο’Νeill

Οι κίνδυνοι

Η ατμόσφαιρα και τα χοντρά τοιχώματα των κυλίνδρων θα προστατεύουν τον πληθυσμό της αποικίας από τα σωματίδια του ηλιακού ανέμου και από τις κοσμικές ακτίνες.

Καθώς δεν υπάρχουν σεισμοί, ηφαίστεια, πλημμύρες και τυφώνες, ο μόνος κίνδυνος για μια φυσική καταστροφή προέρχεται από τους αστεροειδείς που διασχίζουν το διάστημα με ταχύτητες δεκάδων χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο.

Ευτυχώς, η συχνότητα με την οποία εμφανίζονται αυτά τα αντικείμενα ελαττώνεται σημαντικά όσο η μάζα τους αυξάνεται.

Στο επίπεδο της γήινης τροχιάς, μια επιφάνεια 1000 τετραγωνικών χιλιομέτρων συγκρούεται με έναν αστεροειδή, μάζας μεγαλύτερης από έναν τόνο, μια φορά κάθε ένα περίπου εκατομμύριο χρόνια.

Αντικείμενα με μάζα μεγαλύτερη από δέκα γραμμάρια, ικανά να σπάζουν τα υαλόφρακτα παράθυρα, πέφτουν πάνω στην ίδια επιφάνεια μια φορά ετησίως.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα υπήρχε αρκετός χρόνος για την επισκευή των ζημιών, αφού η μεγαλύτερη μάζα της ατμόσφαιρας του κυλίνδρου θα αργούσε πολύ να διαφύγει από το σπασμένο παράθυρο.

Θα χρειαζόταν απλώς και μόνον ένα επαρκές σύστημα επίβλεψης για να εντοπίζει αμέσως κάθε παρόμοιο συμβάν.

Οι διαστημικές αποικίες θα εξασφαλίζουν τα προς το ζην από άλλους κυλίνδρους που θα βρίσκονται κοντά τους και θα προορίζονται για τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Αυτές οι κυλινδρικές φάρμες θα έχουν πιο ασθενή βαρύτητα και πιο θερμό και υγρό κλίμα από τους κατοικημένους κυλίνδρους.

Μέσα στο αποστειρωμένο περιβάλλον τους θα αναπτύσσονται φυτά, φρούτα και λαχανικά, χωρίς ανάγκη φυτοφαρμάκων, ενώ οι περισσότερες εργασίες θα εκτελούνται από ρομπότ με τηλεχειρισμό από τους κατοικημένους κυλίνδρους.

Η διαφορά εποχών και καιρικών συνθηκών στις διάφορες διαστημικές φάρμες θα εξασφαλίζει στους αποίκους των κυλίνδρων φρέσκα προϊόντα όλο το έτος.

Ο τρόπος ζωής

Ο Ο’Neill προβληματίστηκε επίσης για τον τρόπο ζωής μιας κοινωνίας που εξελίσσεται σε ένα τέτοιο φουτουριστικό περιβάλλον.

Η οικονομία θα βασίζεται στην παρασκευή προϊόντων μεγάλης προστιθέμενης αξίας αξίας (ημιαγωγών, φαρμακευτικών προϊόντων κ.λπ.) και στο εμπόριο με τη Γη.

Συγκοινωνιακά μέσα που ρυπαίνουν το περιβάλλον δεν θα υπάρχουν και το σύνολο των ενεργειακών αναγκών θα καλύπτεται από την ηλιακή ενέργεια.

Οι βιομηχανικές δραστηριότητες θα διεκπεραιώνονται από ρομπότ και βρίσκονται συγκεντρωμένες σε ειδικούς κυλίνδρους.

Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, η ψυχαγωγία και οι αθλητικές δραστηριότητες θα κατέχουν εξέχουσα θέση στη ζωή της διαστημικής αποικίας.

Κοντά στον άξονα του κυλίνδρου η ασθενής βαρύτητα θα επιτρέπει τη διεξαγωγή ασυνήθιστων αθλημάτων ή ανύπαρκτων στη Γη, όπως παραδείγματος χάριν την πτήση με μια συσκευή που θα λειτουργεί μόνο με τη μυϊκή δύναμη (ένα είδος ιπτάμενου ποδηλάτου).

Πιο ενδιαφέρουσα είναι η δυνατότητα μετακίνησης που θα εξασφαλίζει η μικρή βαρύτητα σε ηλικιωμένους και ασθενικά άτομα.

Αυτή η δυνατότητα, σε συνδυασμό με το εύκρατο κλίμα και την καθαρή ατμόσφαιρα, θα καθιστά τη διαστημική αποικία ιδανικό σανατόριο.

Τα σημεία Lagrange

Οι διαστημικές αποικίες του Ο’Neill θα κατασκευάζονταν στα σημεία L4 και L5 του συστήματος Γης – Σελήνης, στα οποία είναι εύκολο να έχουμε πρόσβαση και από τον πλανήτη μας και από τον φυσικό δορυφόρο μας.

Κάθε αντικείμενο που βρίσκεται κοντά σε αυτά τα σημεία (σε μια περιοχή ακτίνα 50.000 περίπου χιλιομέτρων) διατηρείται σε σταθερή τροχιά γύρω από τα σημεία L4 και L5 χάρη στις συνδυασμένες βαρυτικές δυνάμεις της Γης και της Σελήνης.


Οι θέσεις των τεσσάρων σημείων Lagrange μεταξύ δυο μαζών – η μπλε μάζα (Σελήνη) περιστρέφεται γύρω από την πολύ μεγαλύτερή της κίτρινη (Γη)

Η περιοχή προσφέρεται θαυμάσια για την εγκατάσταση πάρα πολλών αποικιών.

Αν οι πρώτες εμπειρίες ήταν ενθαρρυντικές, ο αριθμός και το μέγεθος των κυλίνδρων στο σενάριο του Ο’Neill θα αυξανόταν γρήγορα και ο συνολικός πληθυσμός τους θα μπορούσε να φτάσει μερικά δισεκατομμύρια άτομα.

Το κόστος κατασκευής

Η κατασκευή των διαστημικών αποικιών χρειάζεται τεράστιες ποσότητες υλικών, αφού η μάζα του μικρότερου κυλίνδρου ξεπερνά το μισό εκατομμύριο τόνους (το μεγαλύτερο μέρος των υλικών αυτών χρησιμοποιείται για την κατασκευή του σκελετού και του δαπέδου).

Καθώς η μεταφορά τέτοιων ποσοτήτων από τη Γη αποκλείεται, στην αρχή ο Ο’Neill πρότεινε τη μεταφορά τους από τη Σελήνη, με τη βοήθεια ηλεκτρομαγνητικού καταπέλτη.

Στη συνέχεια όμως διαπίστωσε, ότι η κατασκευή αυτή δεν ενδείκνυται για την κατασκευή των σχεδίων 3 και 4, που απαιτούν δεκάδες εκατομμύρια τόνους υλικών.

Πρότεινε, λοιπόν, τη χρήση υλικών από ένα άλλο μέρος του Ηλιακού μας συστήματος, πιο μακρινό από τη Σελήνη αλλά όχι απρόσιτο: τους πάμπολλους αστεροειδείς που κατά καιρούς πλησιάζουν τον πλανήτη μας.

Το κόστος της πρώτης διαστημικής αποικίας υπολογίστηκε από τον Ο’Neill σε 30 δισεκατομμύρια δολάρια (σε τιμές 1970), όσο δηλαδή κόστισε και το πρόγραμμα Απόλλων.

Οι επόμενες αποικίες θα στοίχιζαν λιγότερο ανά μονάδα μάζας, αφού ένα μεγάλο μέρος του προσωπικού και του αναγκαίου εξοπλισμού θα ήταν ήδη εγκατεστημένο στην περιοχή.

Σύμφωνα με τις αρχικές εκτιμήσεις του, η κατασκευή των πρώτων αποικιών θα μπορούσε να αρχίσει στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ενώ στις αρχές του 21ου αιώνα οι αποικίες αυτές θα ήταν έτοιμες να στεγάσουν δεκάδες χιλιάδες άτομα.

Το 1985 ο Ο’Neill ίδρυσε το Ινστιτούτο Διαστημικών Ερευνών, για να εμβαθύνει στην ιδέα των αποικιών στο Διάστημα.

Οι προτάσεις του έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό κατά την δεκαετία του 1970 και ενέπνευσαν πολλούς συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, όπως επίσης και το φιλόδοξο φουτουριστικό σχέδιο για τη διαστημική πόλη OLGA (Organic Linear Geosynchronous Advanced) του Ιταλού αρχιτέκτονα Daniele Bedini το 1982.

Ωστόσο, οι ιδέες αυτές έχουν ελάχιστο αντίκτυπο σήμερα στα διαστημικά προγράμματα, αφού η κατάκτηση του διαστήματος αποδείχθηκε πολύ δύσκολη και δαπανηρή από ότι φαντάζονταν εκείνη την εποχή.

Elysium

Σήμερα, μόλις και μετά βίας διαθέτουμε (ως ανθρώπινο είδος) έναν διαστημικό σταθμό που μπορεί να στεγάσει 5-6 αστροναύτες. Η δε σύλληψη και εκμετάλλευση αστεροειδών προγραμματίζεται για το 2025 … αν εγκριθεί ο προϋπολογισμός από το αμερικανικό Κογκρέσο…


Μόνο το Χόλυγουντ μπορεί σήμερα να δημιουργήσει αποικίες στο διάστημα, σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, όπως το Elysium, που παίζεται αυτή την εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες.


Στην ταινία επιστημονικής φαντασίας “Elysium”, η ομώνυμη διαστημική αποικία, το έτος 2154 μ.Χ. φιλοξενεί μισό εκατομμύριο κατοίκους – μόνο πλούσιους. Η διάμετρος της κατασκευής είναι 60 χιλιόμετρα και έχει εύρος 3 χιλιόμετρα.

Σύμφωνα με το σενάριο της ταινίας η πολιτικοοικονομική κατάσταση της κοινωνίας στον 22ο αιώνα δεν διαφέρει και πολύ από την σημερινή. Υπάρχουν λίγοι προνομιούχοι και αμέτρητοι εξαθλιωμένοι.

«Elysium» είναι το όνομα μιας διαστημικής αποικίας, όπου ζουν μακριά από φτώχεια, μολυσμένη ατμόσφαιρα και δυστυχία προνομιούχοι πολίτες. Μάλιστα διαθέτουν μέσα στα σπίτια τους συσκευές που θεραπεύουν όλες τις ασθένειες.

Σ’ αυτόν τον παράδεισο λοιπόν ζουν μόνο οι πλούσιοι, ενώ η εξαθλιωμένη μάζα δισεκατομμυρίων βιώνει το «τι εστί βερίκοκο» πάνω στην ερειπωμένη, υπερ-κατοικημένη, αφιλόξενη, και αβίωτη από τα ποικίλα προβλήματα που τη μαστίζουν, Γη.

Προφανώς ο Gerard O’Neill δεν είχε στο μυαλό του την θλιβερή κατάσταση των ανισοτήτων που περιγράφει η ταινία, όταν οραματιζόταν τις διαστημικές αποικίες του μέλλοντος. Μια κατάσταση που επιβάλλεται με κάθε μέσον σύμφωνα με την Jodie Foster, εκπρόσωπο της προνομιούχου ελίτ στο σενάριο της ταινίας, πάντα για το “καλό των παιδιών”, αλλά μόνο των δικών τους παιδιών.

Στην παραπάνω ανάρτηση χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από το βιβλίο του Νίκου Πράντζου, “Η περιπέτεια του μέλλοντος”

http://physicsgg.me/