Οι τελευταίες «πληροφορίες» που έρχονται από το διάστημα δεν είναι καθησυχαστικές για τους κατοίκους της Γης, καθώς ο κίνδυνος πτώσης «αντικειμένων» στον πλανήτη αυξάνεται χρόνο με το χρόνο. Σύμφωνα με τα στοιχεία της NASA από τις 3 Ιουλίου 2013, σε τροχιά γύρω από τη Γη έχουν παρατηρηθεί 16602 αντικείμενα που έχουν κατασκευαστεί από τον άνθρωπο. Από αυτά μόνο τα 3612 είναι ενεργοί δορυφόροι. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν τεχνητά διαστημικά απόβλητα κάθε λογής προέλευσης. Επίσης, στη Γη επιτίθενται ενεργά τα τελευταία χρόνια και μακρινοί επισκέπτες, οι αστεροειδείς.
Όπως αναφέρει ο ακαδημαϊκός σύμβουλος της Ακαδημίας Μηχανικών Επιστημών, Γιούρι Ζάιτσεφ, ενώ προηγουμένως θεωρούταν ότι η πτώση στη Γη θραυσμάτων μετεωριτών τύπου Τουνγκούσκα συμβαίνει μια φορά στα 700-900 χρόνια, τώρα επικρατεί η άποψη ότι ανάλογα συμβάντα μπορούν να έχουν μεγαλύτερη συχνότητα, περίπου κάθε 90-100 χρόνια. Δεδομένου μάλιστα ότι την τελευταία δεκαετία ανακαλύφθηκαν περισσότεροι αστεροειδείς από ότι τους προηγούμενους δυο αιώνες, «οι συγκρούσεις είναι ουσιαστικά αναπόφευκτες και ζήτημα χρόνου», θεωρεί ο επιστήμονας.
Συναγερμός
Ο αστεροειδής «Άποφις» κατά της Γής
Το 2004 οι αστρονόμοι είχαν προβλέψει ότι ο «Άποφις» μπορεί να συντριβεί στη Γη το 2029, αλλά αργότερα διασαφηνίστηκε ότι θα περάσει δίπλα της. Αν όμως κατά το πέρασμά του δίπλα από τη Γη ο «Άποφις» διέλθει μια από τις πολλές λεγόμενες «βαρυτικές κλειδαρότρυπες» που αποτελούν μικρές περιοχές του διαστήματος εύρους από 2 έως 600 μέτρων, τότε μπορεί να περιέλθει σε ένα πεδίο βαρύτητας-παγίδα, και η σύγκρουση αργά η γρήγορα θα καταστεί αναπόφευκτη.
Από τη μεριά του, ο γενικός διευθυντής του συλλόγου «Κέντρο πλανητικής άμυνας», Ανατόλι Ζάιτσεφ, αναφερόμενος στο Διεθνές σύστημα πλανητικής προστασίας «Φρούριο», το πρόγραμμα του οποίου είχε παρουσιαστεί το Μάρτιο 2013, σημείωσε ότι πρέπει να προστεθούν σε αυτό δύο με τρεις συσκευές παρατήρησης, δορυφόροι αναγνώρισης οι οποίοι θα διευκρινίζουν τις παραμέτρους των αστεροειδών και τις τροχιές της πτήσης τους, καθώς και δορυφόροι αναχαίτισης που θα είναι ικανοί να καταστρέφουν τους αστεροειδείς ή να αλλάζουν την πορεία τους. Πάντως, όπως εκτιμούν οι επιστήμονες, η ολοκλήρωση του συστήματος μπορεί να διαρκέσει 5-6 χρόνια, ενώ το κόστος του θα φτάσει περί τα δυο δις δολάρια.
Τα δικά τους σχέδια έχουν παρουσιάσει και οι κορυφαίες ρωσικές διαστημικές εταιρίες. Η εταιρία πυραύλων και διαστήματος «Energia» έχει ανακοινώσει ότι μέσα στο διάστημα 2020-2030, δεν αποκλείεται να έχει έτοιμο για να στείλει στο διάστημα, έναν ισχυρό φορέα με πυρηνικό κινητήρα, και πυρομαχικά κατά αστεροειδών. Την ίδια στιγμή, η Ενωση Επιστημονικών Ερευνών και Ανάπτυξης Διαστημικών Συστημάτων, «Λαβότσκιν», έχει δημιουργήσει επί χάρτου ένα σχέδιο συσκευής η οποία θα προορίζεται να προσγειωθεί στην επιφάνεια του αστεροειδή και να τοποθετήσει πάνω σε αυτή έναν ραδιοφάρο με τη βοήθεια του οποίου θα μπορεί να προσδιοριστεί με μεγαλύτερη ακρίβεια η τροχιά πτήσης του ουράνιου σώματος.
Με πυρηνικά όπλα;
Ο επικεφαλής της ρωσικής Ομοσπονδιακής Διαστημικής Υπηρεσίας (Roscosmos), (Roscosmos), Βλαντίμιρ Ποπόβκιν, στάθηκε ιδιαίτερα στο γεγονός ότι η επιλογή του τρόπου που πρέπει να αντιμετωπίζεται μια τέτοια απειλή, εξαρτάται από τις διαστάσεις, τη μάζα, τη σύνθεση και τις ιδιότητες των πετρωμάτων του επικίνδυνου αντικειμένου. Μερίδα ρώσων ειδικών υποστηρίζει ότι για την καταστροφή τέτοιων αστεροειδών και κομητών, είναι αναγκαία ακόμα και η χρήση πυρηνικών όπλων. Ωστόσο, για την ώρα παραμένει ασαφές ποιος θα είναι ο ακριβής τρόπος εξουδετέρωσης της απειλής από το διάστημα που θα επιλέξει η Ρωσία.
Εν τω μεταξύ, η μεταφορά στο διάστημα πυρηνικών πυρομαχικών για την αντιμετώπιση της απειλής των αστεροειδών μπορεί να δημιουργήσει διεθνές στρατιωτικοπολιτικό πρόβλημα. Τη σχετική δήλωση έκανε τον περασμένο Φεβρουάριο ο αναπληρωτής πρωθυπουργός, Ντμίτρι Ρογκόζιν, ο οποίος, ωστόσο, υπογράμμισε ότι ορισμένες χώρες είναι πιθανόν να χρησιμοποιήσουν ως αφορμή το ζήτημα της αντιμετώπισης των αστεροειδών, για τη μεταφορά στο διάστημα πυρηνικών όπλων για στρατιωτικούς σκοπούς.
Το «διαστημικό ρυμουλκό»
Η φυσική καταστροφή ενός αστεροειδή, είναι ένα θέμα που αφορά το μέλλον. Προς το παρόν, λόγος γίνεται μόνο για τη συλλογή πληροφοριών σχετικά με τα πιο επικίνδυνα διαστημικά σώματα που προσεγγίζουν τη Γη. Ένα από αυτά τα σώματα είναι ο αστεροειδής «Άποφις».
Παρά το γεγονός ότι τον Ιανουάριο του 2013 οι επιστήμονες της NASA, με βάση νέες παρατηρήσεις, διαπίστωσαν πως τις προσεχείς δεκαετίες η πιθανότητα σύγκρουσης του «Άποφις» με τη Γη ουσιαστικά θα πρέπει να αποκλειστεί, ένας τέτοιος κίνδυνος εξακολουθεί να υφίσταται και οι προετοιμασίες γι’ αυτόν πρέπει να γίνουν ήδη τώρα, δηλώνει με βεβαιότητα ο διευθυντής του Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, Λεβ Ζελιόνι. Κατά τον ίδιο, το πιο αποτελεσματικό μέσο για ένα τόσο επικίνδυνο σώμα όπως αυτό, είναι η μαλακή προσεδάφιση μιας διαστημικής συσκευής επάνω του, και με τη βοήθεια ηλεκτρικών κινητήρων μικρής ώσης να επιχειρηθεί για ένα μεγάλο διάστημα η αλλαγή της τροχιάς του.
Την ανάπτυξη μιας τέτοιας τεχνολογίας θα μπορούσε να εξασφαλίσει ένα κοινό ρωσο-αμερικανικό πρόγραμμα «αιχμαλώτισης» και μεταφοράς προς την τροχιά της Σελήνης, ενός μικρού αστεροειδούς. Τον Απρίλιο, ο Βλαντίμιρ Ποπόβκιν είχε αναφερθεί στο σχέδιο δημιουργίας ενός διαστημικού «ρυμουλκού», με τη βοήθεια του οποίου θα «συρόταν» προς την τροχιά της Σελήνης ένας αστεροειδής διαμέτρου 15-20 μέτρων. Της διαδικασίας αυτής θα έπονταν επιστημονικές παρατηρήσεις με την αποστολή σε αυτόν επανδρωμένης αποστολής ή με τη χρήση αυτόματων συσκευών. Το συνολικό κόστος του προγράμματος μπορεί να φτάσει τα 2,65 δις δολάρια.
ΠΗΓΗ: Russian today
Στα τέλη του 1955 ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, ανακοίνωσε στο διεθνές κοινό περί του αμερικάνικου προγράμματος κατασκευής τεχνητού δορυφόρου. Τέσσερις ημέρες μετά, και στη 1 Αυγούστου 1955 επακολούθησε η ανάλογη δήλωση της Σοβιετικής Ένωσης, ότι μέσα στο Διεθνές Γεωφυσικό Έτος 1957 επρόκειτο να γίνει εκτόξευση δορυφόρου Σοβιετικής προέλευσης.
Οι εμπειρογνώμονες θεώρησαν, ότι επρόκειτο για απλή προπαγάνδα των Ρώσων και ότι πριν το 1958 οι Σοβιετικοί ήταν αδύνατο να κάνουν την εκτόξευση που τώρα ανακοίνωσαν. Η εκτόξευση όμως έγινε πράγματι με επιτυχία στις 4 Οκτωβρίου 1957 από το Κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στο Καζακστάν και προκάλεσε τεράστια εντύπωση σε όλο τον κόσμο. Έγινε πρωτοσέλιδο σχεδόν παντού και τα «μπιπ» του δορυφόρου έμειναν στην ιστορία. Ήταν ορατός, αν και με δυσκολία, ως αντικείμενο έκτου μεγέθους.
O πύραυλος φορέας R-7 που χρησιμοποιήθηκε είχε προκύψει από την εξέλιξη της τεχνολογίας διηπειρωτικών πυραύλων υπό την επιστημονική διεύθυνση του Σεργκέι Καραλιόφ και ήταν έτοιμη ακόμα και για στρατιωτική χρήση, πράγμα που ανησύχησε τον δυτικό κόσμο αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες, για τον επιπλέον λόγο πιθανής επίθεσης των Σοβιετικών από το διάστημα, επιδεινώνοντας τις ήδη τεταμένες πολιτικές σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ και ανοίγοντας τον δρόμο για τις εντατικές διεθνές επενδύσεις στον αμυντικό και στρατιωτικό τομέα (μιας και ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν τότε στο απόγειό του). Η 4η Οκτωβρίου 1957 ήταν εκτός από την απαρχή της διαστημικής εποχής και η απαρχή της Κούρσας του Διαστήματος ανάμεσα στις τότε δυο υπερδυνάμεις.
Η επιτυχία του Σπούτνικ είχε ως αποτέλεσμα οι Αμερικάνοι να επισπεύσουν τις -ήδη σε εξέλιξη- δικές τους προσπάθειες για την εκτόξευση του δικού τους δορυφόρου, κάτι που πέτυχαν τον Ιανουάριο του 1958 με τον Explorer 1.
Τεχνικά χαρακτηριστικά
Ο δορυφόρος ουσιαστικά ήταν ένα μεταλλικό σώμα στρογγυλού (σφαιρικού) σχήματος διαμέτρου 58 εκατοστών, και κατασκευασμένο από αλουμίνιο βάρους περίπου 83 κιλών. Σκοπός του ήταν η μελέτη του περιβάλλοντος έξω από την ατμόσφαιρα. Κατέγραψε την θερμοκρασία στο εσωτερικό και την επιφάνεια της σφαίρας καθώς και την πυκνότητα της ανώτερης ατμόσφαιρας και της διάδοσης των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στην ιονόσφαιρα. Οι δυο τελευταίες μετρήσεις έγιναν με τη μελέτη των σημάτων που έστελνε ο δορυφόρος στη Γη, των περίφημων «μπιπ» του, που εξέπεμπε κάθε 0,3 δευτερόλεπτα. Ακόμα, η σφαίρα ήταν γεμάτη με άζωτο υπό πίεση, για να διαπιστωθεί κατά πόσον θα υπήρχαν συγκρούσεις με μετεωρίτες και απώλεια αερίου, κάτι που όμως δεν παρατηρήθηκε.
Περιφερειακά στη μεταλλική σφαίρα επάνω υπήρχαν τέσσερις κεραίες επικοινωνίας, μήκους 2,4-2,9 μέτρων. Είχε δύο πομπούς ισχύος 1 Watt στα βραχέα κύματα και συγκεκριμένα στις συχνότητες 20.005 και 40.002 MHz. Η εκπομπή συνίστατο από παλμούς, το εύρος των οποίων καθορίζετο από την θερμοκρασία και την πίεση. Οι πομποί του λειτούργησαν για τρεις βδομάδες, μέχρι δηλαδή οι μπαταρίες του να εξασθενήσουν. Συνέχισε όμως την τροχιά του γύρω από τη Γη για 92 μέρες, μέχρι τις 3 Ιανουαρίου 1958, οπότε κάηκε κατά την επανείσοδό του στην ατμόσφαιρα. Είχε κάνει 1.400 τροχιές γύρω από τη Γη, καλύπτοντας μια συνολική απόσταση 70 εκατομμυρίων χιλιομέτρων. Το μέσο ύψος της τροχιάς ήταν 250 χιλιόμετρα, με απόγειο στα 947 χιλιόμετρα στην αρχή της αποστολής και με έγκλιση 65,0° ως προς τον Ισημερινό. Στην διάρκεια της τριμηνιαίας πτήσης του έχανε συνέχεια ύψος επειδή η τριβή με την ιονόσφαιρα ήταν ισχυρή, ισχυρότερη από τις προβλέψεις και τον επιβράδυνε ασταμάτητα. Έτσι την 96η ημέρα και σε ύψος 100 χιλιομέτρων μπήκε στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και κάηκε.
Η ελλειπτική τροχιά
Η τροχιά του Σπούτνικ ήταν ελλειπτική για διάφορους λόγους:
Ας μην ξεχνούμε, οτι η εκτόξευση του Σπούτνικ ήταν πρωτοφανές επίτευγμα της ανθρωπότητας συγκεντρώνοντας σχεδόν αν όχι όλη, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της γνώσης από τις επιστήμες της φυσικής, χημείας, μαθηματικών, ηλεκτρονικών υπολογιστών κ.α. Ήταν όμως η πρώτη φορά που ο άνθρωπος έβαλε 170 τόνους σε κίνηση για να στείλει 80 κιλά στα 200 χιλιόμετρα. Η προσπάθεια αυτή ήταν αφάνταστα τολμηρή μα και πολύ επακριβής και ευαίσθητη. Για να πετύχει η προγραμματισμένη τροχιά ήταν απαραίτητο η τελική ταχύτητα να μην αποκλίνει ούτε ένα χιλιοστό (0,1%), το οποίο και επιτεύχθηκε.
Η ελλειπτική τροχιά έκανε δυνατή την εξερεύνηση μιας ευρείας περιοχής του κοντινού διαστήματος. Μια περισσότερο κυκλική τροχιά δεν θα είχε τόσο μεγάλη επιστημονική αξία για το πρώτο αυτό ταξίδι.
Ας μην παραβλέψουμε όμως και την εθνική διάσταση της επιχείρησης αυτής για τους Σοβιετικούς. Με την ελλειπτική τροχιά, και χωρίς περισσότερα καύσιμα, ο Σπούτνικ έφτασε στα 1.000 χιλιόμετρα, τα οποία ήταν πολύ μεγάλο κατόρθωμα, ιδίως για λόγους συναγωνισμού με τους Αμερικάνους.
Ο πλανήτης HD 189733b σε καλλιτεχνική απεικόνιση. (Πηγή: NASA, ESA,M. Kornmesser)
Παρατηρήσεις με το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble επέτρεψαν για πρώτη φορά στους αστρονόμους να προσδιορίσουν το χρώμα ενός πλανήτη εκτός του Ηλιακού Συστήματος -και η απόχρωση που βρήκαν είναι το γνώριμο μπλε της Γης.
Οι ομοιότητες όμως σταματούν εκεί, αφού ο γαλάζιος εξωπλανήτης φαίνεται ότι αποκτά το χρώμα του λόγω μιας μόνιμης βροχής καυτού γυαλιού.
Διεθνής ομάδα αστρονόμων έστρεψε το Hubble στον πλανήτη HD 189733b, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση 63 ετών φωτός, και μέτρησε τις χρωματικές αλλαγές καθώς ο πλανήτης περνούσε πίσω από το μητρικό του άστρο.
Όταν ο πλανήτης κρυβόταν πίσω από το άστρο, η ακτινοβολία που δεχόταν το τηλεσκόπιο μειωνόταν απότομα στα μπλε μήκη κύματος. «Αυτό σημαίνει ότι το αντικείμενο που εξαφανίστηκε είναι γαλάζιο» εξηγεί π Φρέντρικ Ποντ του Πανεπιστημίου του Έξετερ στη Βρετανία, μέλος της ερευνητικής ομάδας.
«Αν κανείς τον κοιτούσε κατευθείαν, ο πλανήτης αυτός θα φαινόταν σαν μια μπλε κουκκίδα, η οποία θα θύμιζε το χρώμα της Γης» σχολιάζει ανακοίνωση της NASA.
Σύγκριση του πραγματικού χρώματος ανάμεσα στα σώματα του Ηλιακού Συστήματος και τον HD 189733b (Προσαρμογή από NASA, ESA, and A. Feild)
Το γαλάζιο χρώμα είναι όμως η μόνη ομοιότητα ανάμεσα στη Γη και τον HD 189733b.
Ο μπλε εξωπλανήτης ανήκει σε μια κατηγορία σωμάτων που ονομάζονται «καυτοί Δίες» -γίγαντες από αέριο που κινούνται σε πολύ μικρή απόσταση από το μητρικό τους άστρο.
Λόγω της πολύ μικρής απόστασης, η περίοδος περιφοράς του HD 189733b είναι ίδια με την περίοδο περιστροφής -με άλλα λόγια, μία μέρα σε αυτόν τον παράξενο πλανήτη διαρκεί όσο ένα έτος.
Και αυτό σημαίνει ότι η μία πλευρά του πλανήτη κοιτάζει μόνιμα προς το άστρο, και ψήνεται στους 1.000 βαθμούς Κελσίου, ενώ η άλλη πλευρά παραμένει βυθισμένη στην αιώνια, παγωμένη νύχτα.
Η διαφορά θερμοκρασίας ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια προκαλεί ανέμους που εκτιμάται ότι πνέουν με ταχύτητα 7.000 χλμ την ώρα.
Ψηλά στην ταραγμένη ατμόσφαιρα, εκτιμούν οι επιστήμονες, σωματίδια πυριτίου λιώνουν από τη ζέστη και σχηματίζουν σταγονίδια γυαλιού, τα οποία πέφτουν προς τα κάτω υπό τη μορφή μιας βίαιης θύελλας.
Τα σταγονίδια γυαλιού σκεδάζουν το γαλάζιο χρώμα περισσότερο από ό,τι το κόκκινο, δίνοντας έτσι στον πλανήτη το χαρακτηριστικό του χρώμα.
Όπως φαίνεται, θα περιμένουμε ακόμα αρκετά χρόνια μέχρι να ανακαλυφθεί ένας πλανήτης βαμμένος μπλε από τους ωκεανούς του, όπως συμβαίνει με τη δική μας Γη.
Τουλάχιστον όμως οι αστρονόμοι πέτυχαν το σωστό χρώμα.
Η ανακάλυψη έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση στο Astrophysical Journal Letters.
Newsroom ΔΟΛ
.jpg)
Η κορυφαία βροχή μετεωριτών Perseids του τρέχοντος έτους, θα είναι το μεγαλύτερο ετήσιο γεγονός της πτώσης των αστέρων, το βράδυ της 12ης και 13ης Αυγούστου.
Η προέλευση αυτής της βροχής μετεωριτών είναι η ροή των συντριμμιών από τον κομήτη Swift-Tuttle, ο οποίος διασχίζει τη Γη, όπως ο κομήτης πλησιάζει τον Ήλιο. Τα συντρίμμια από αυτόν τον κομήτη θα συντριβούν στην ατμόσφαιρα μας με ταχύτητα περίπου 212 000 km / h (132.000 μίλια/ώρα) και θα παράγουν ένα μεγάλο δώρο για τους παρατηρητές του ουρανού.
Μακριά από τα φώτα της πόλης το ποσοστό βροχής μετεωριτών Perseid, μπορεί να υπερβαίνει τα 100 μετέωρα ανά ώρα.
.jpg)
Ο κομήτης Swift-Tuttle έχει ένα τεράστιο πυρήνα περίπου 26 μίλια μας λέει ο Bill Cooke της NASA.
"Οι περισσότεροι από τους άλλους κομήτες είναι πολύ μικρότεροι με πυρήνες μερικών μέτρων σε διάμετρο. Ως αποτέλεσμα, ο Swift-Tuttle θα παράγει μια μεγάλη ποσότητα μετεωριτών, πολλούς από τους οποίους θα είναι αρκετά μεγάλοι ώστε να παράγουν fireballs (μπάλες φωτιάς)"
Η νέα έρευνα από το Γραφείο Περιβάλλοντος της NASA δείχνει ότι αυτή η ετήσια βροχή μετεωριτών θα είναι η μεγαλύτερη από κάθε άλλη.
Χρησιμοποιώντας ένα δίκτυο από κάμερες για μετεωρίτες που διανέμονται στις νότιες ΗΠΑ., η ομάδα Cooke έχει δημιουργήσει μια βάση δεδομένων με εκατοντάδες εκδηλώσεις για ανάλυση, με καλύτερο σημείο δεδομένων τις Perseids ως "πρωταθλητής" της ετήσιας βροχής μετεωριτών.
.jpg)
Από το 2008, οι Περσείδες έχουν τις περισσότερες fireballs από οποιαδήποτε άλλη ετήσια βροχή μετεωριτών.
Οι Geminids είναι κοντά στη δεύτερη θέση, αλλά δεν είναι τόσο φωτεινές όσο οι Perseids. "Η μέση μέγιστη Perseid μεγέθους που παρατηρείται από τις κάμερες είναι -2.7, ενώ οι Geminids, είναι -2," λέει ο Bill Cooke. "Ως εκ τούτου, κατά μέσο όρο, οι πύρινες σφαίρες Geminid είναι ασθενέστερου μεγέθους από ότι οι Perseidas."
.jpg)
Ο καλύτερος χρόνος θέασης είναι μεταξύ 22:30 - 4:30 π.μ., τοπική ώρα. Πριν από τα μεσάνυχτα το ποσοστό μετεωρίτη θα ξεκινήσει χαμηλά και θα αυξάνεται καθώς προχωρά η νύχτα, ενώ θα κορυφωθεί πριν από την ανατολή, όταν ο Περσέας είναι ψηλά στον ουρανό.
http://www.apocalypsejohn.com/
Νέα εντυπωσιακή εικόνα του γαλαξία που κάποια στιγμή θα συγκρουστεί με τον δικό μας
Μια από τις νέες εικόνες της Ανδρομέδας στην οποία ξεχωρίζει ο λαμπρός πυρήνας της
Νέες εικόνες του γαλαξία της Ανδρομέδας κατέγραψε το τηλεσκόπιο Subaru που βρίσκεται στην κορυφή του ηφαιστείου Mauna Kea στη Χαβάη. Η Ανδρομέδα εμφανίζεται στις εικόνες με μια εντυπωσιακή εμφάνιση που όμοια της δεν είχαμε δει στο παρελθόν. Εκείνος που ξεχωρίζει στις νέες εικόνες είναι ο υπέρλαμπρος πυρήνας της Ανδρομέδας. 
Ο γαλαξίας της Ανδρομέδας (γνωστός και ως M31) είναι ένας σπειροειδής γαλαξίας στον αστερισμό Ανδρομέδα, στον οποίο οφείλει και το όνομά του. Eίναι το πιο απομακρυσμένο αντικείμενο ορατό με γυμνό μάτι. Βρίσκεται σε απόσταση 2,5 εκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς και μαζί με τον γαλαξία μας αποτελούν τους δύο μεγαλύτερους γαλαξίες τoυ τοπικού σμήνους γαλαξιών. Οι επιστήμονες έχουν διαπιστώσει ότι η Ανδρομέδα και ο δικός μας γαλαξίας βρίσκονται σε πορεία μετωπικής σύγκρουσης που αναμένεται να γίνει σε τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια.
Πηγή: tovima.gr/science
Οι επιστήμονες ανησυχούν, καθώς οι τελευταίες εικόνες δείχνουν μία γιγαντιαία μαύρη τρύπα πάνω στον ήλιο. Περιγράφουν πραγματικά στο βίντεο παρακάτω, ότι ένα μεγάλο μέρος του ήλιου
να"λείπει". Αναφέρουν ότι το κομμάτι του ήλιου έρχεται προς εμάς με περίπου 2 εκατομμύρια μίλια την ώρα.
Το κομμάτι που λείπει είναι περίπου 80 φορές πιο μεγάλο από τη Γη. Προφανώς αυτό το είδος των πραγμάτων συμβαίνει συχνά, αλλά όχι στο μέγεθος της παρούσας κατάστασης Παρακαλούμε δείτε το βίντεο πριν υποθέσετε ότι αυτό σημαίνει το τέλος του κόσμου…
Παρθένος
Μετά το Λέοντα ο ζωδιακός αστερισμός που ακολουθεί είναι αυτός της Παρθένου. Είναι εξαιρετικά μεγάλος ως προς τον αριθμό των αστεριών του, που φτάνουν τα εκατόν είκοσι ορατά δια γυμνού οφθαλμού μια σκοτεινή νύκτα. Κατά το μήνα Μάιο και γενικότερα την άνοιξη βρίσκεται στο νότιο μέρος του ουρανού πάνω στη γραμμή της εκλειπτικής και είναι ορατός τις πρώτες νυχτερινές ώρες. Για να τον εντοπίσουμε πρέπει να ερευνήσουμε την περιοχή του ουρανού που βρίσκεται συμμετρικά του πολικού αστέρα ως προς τη Μεγάλη ’ρκτο. Αν και αποτελείται από πολλά αστέρια εντούτοις λίγα είναι λαμπρά οπότε δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός. Από τα αστέρια του μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον Στάχυ άστρο πρώτου μεγέθους (1,2 για την ακρίβεια), που ξεχωρίζει μόνος του στην ευρύτερη περιοχή.
ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ.
Η Παρθένος δεν είναι άλλη από την κόρη της θεάς Δήμητρας, την Περσεφόνη, που απήχθη από τον Πλούτωνα στον ’δη. Παρόλα αυτά το όνομα της το οφείλει στην Παρθένο θεά Δήμητρα, οπότε κατά άλλους ταυτίζεται με την μητέρα και κατά άλλους με την κόρη. Όταν λοιπόν ο Πλούτωνας άρπαξε την Περσεφόνη η μητέρα της λυπήθηκε τόσο πολύ που διέταξε τη Γη να εμποδίσει κάθε ανθοφορία για να χαθεί κάθε ομορφιά. Έτσι ένας βαρύς χειμώνας σκέπασε όλο τον επάνω κόσμο και έφερε φοβερό λοιμό και δυστυχία. Ο Δίας μη μπορώντας να ανεχτεί την κατάσταση προσπάθησε να φέρει ένα συμβιβασμό και έπεισε τον Πλούτωνα να αφήνει ελεύθερη την Περσεφόνη για έξι μήνες στον πάνω κόσμο και να την κρατάει μαζί του για τους άλλους έξι. Μετά από αυτή τη συμφωνία η Δήμητρα επέτρεψε στη γη να ανθοφορήσει πάλι και αποφάσισε για τους έξι μήνες που θα βρίσκεται κοντά της η αγαπημένη της θυγατέρα να έχει καλοκαιρία οπότε έχουμε άνοιξη και καλοκαίρι και όσο θα λείπει στον ’δη η γη λυπημένη, να είναι άγονη
. Οι αρχαίοι Έλληνες φαντάζονταν την Παρθένο σα νεαρή αγγελόμορφη κόρη στον ουρανό να κρατά με το ένα της χέρι ένα κλαδί φοίνικα και με το άλλο ένα στάχυ αφού συνδέεται με το θερισμό και την καρποφορία της γης. Για αυτό μάλιστα πήρε την ονομασία που αναφέραμε το λαμπρότερο της άστρο, ο Στάχυς.
http://www.astrovox.gr
Ο μύθος της Παρθένου
O μύθος της Παρθένου
Ο αστερισμός της Παρθένου είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος αστερισμός, μετά την Ύδρα και γνωστός από την αρχαιότητα σε πολλούς λαούς, πάντα σχετικός με μια θηλυκή θεά. Οι μύθοι για την Παρθένο μετεξελίχθηκαν με τον καιρό. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, η Τιτανίδα Αστραία (που ονομάζεται επίσης και Αστραπή), κόρη του Αστραίου και της Ηούς (Ηώς – η αυγή), πρόσφερε τη βοήθειά της στο Δία, όταν ξεκίνησε η Τιτανομαχία. Όταν ο πόλεμος τελείωσε η Αστραία ζήτησε από το Δία να παραμείνει παρθένα (δηλαδή να μην παντρευτεί). Ο Δίας της έκανε τη χάρη και ,για να την τιμήσει, την τοποθέτησε στον αστερισμό της Παρθένου και ανέθεσε σε εκείνη να μεταφέρει τον κεραυνό του.
Καθώς η Αστραία έγινε η θεά-τιμωρός που παρέδιδε τον κεραυνό του Διός στο στόχο του, ταυτίστηκε με τη θεά Δίκη, κόρη του Δία και της Θέμιδος, ακόμη και με τη Νέμεση, την αυστηρή θεά που προάγει το έργο της Δίκης. Έτσι λεγόταν ότι κάποτε ζούσε ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά, όταν αυτοί έγιναν άδικοι, τους εγκατέλειψε και ανέβηκε και πάλι στον Ουρανό, όπου έγινε ο αστερισμός της Παρθένου. Αρχικά ο αστερισμός αυτός συμπεριλάμβανε και τον αστερισμό του Ζυγού, όπου η Παρθένος Αστραία κρατούσε στο δεξί της χέρι τη ζυγαριά, που αντιπροσωπεύει ο Ζυγός.
Στην αρχή λοιπόν η Παρθένος ήταν συνδυασμένη με την έννοια της δικαιοσύνης και της ακεραιότητας και συμπεριλάμβανε τον αστερισμό του Ζυγού. Από κάποια στιγμή και μετά -απροσδιόριστο πότε ακριβώς- συσχετίστηκε με τη γονιμότητα, την καλλιέργεια και την καρποφορία της γης και αποσυνδέθηκε από τη Δίκη και τη Νέμεση, καθώς και από τον αστερισμό του Ζυγού. Η έννοια της Παρθένου μετεξελίχθηκε και τελικά συσχετίστηκε με τη θεά Δήμητρα, θεά της καλλιέργειας της γης, της γεωργίας, της καρποφορίας και των σιτηρών.
Η Δήμητρα είναι κόρη του Κρόνου και της Ρέας και αδερφή του Δία. Οι μύθοι της διαδόθηκαν σε όλες τις περιοχές του τότε ελληνικού κόσμου, όπου ευδοκιμούν τα δημητριακά και ιδίως το σιτάρι (με προτίμηση την Ελευσίνα, τη Σικελία, την Καμπανία, την Κρήτη και την Πελοπόνησσο). Αυτή η θεά δίδαξε στους ανθρώπους τις γνώσεις της καλλιέργειας της γης και τους έδωσε τα δώρα των σιτηρών. Μια παράδοση αναφέρει ότι η Δήμητρα πλάγιασε με τον ήρωα Ιασίονα σε “χωράφι οργωμένο τρεις φορές” και από την ένωση αυτή γεννήθηκε ο Πλούτος.
Η πιο γνωστή όμως ιστορία, είναι αυτή της αρπαγής της Περσεφόνης. Η Δήμητρα από τους έρωτές της με το Δία γέννησε την αγαπημένη της Κόρη, την Περσεφόνη. Μητέρα και κόρη ήσαν αχώριστες μέχρι που ο θεός του Άδη, ο Πλούτωνας, ερωτεύτηκε την Περσεφόνη και θέλησε να την κάνει γυναίκα του. Με τη συγκατάθεση του Δία την άρπαξε μια μέρα που έπαιζε στους αγρούς της Νύσας και την έφερε στον Άδη. Η Δήμητρα απαρηγόρητη για το χαμό της κόρης της, την αναζητά παντού. Με τη βοήθεια της Εκάτης και του Ήλιου πληροφορείται τελικά που βρίσκεται η κόρη της. Οργισμένη με το Δία που βοήθησε την απαγωγή, εγκαταλείπει τον Όλυμπο κι παίρνοντας τη μορφή μιας γερασμένης γυναίκας έρχεται στην Ελευσίνα. Θλιμμένη για το χαμό της Περσεφόνης η Δήμητρα θρηνεί και στον πόνο της συμμετέχει όλη η φύση. Τα φυτά σταματούν να δίνουν καρπούς και μαραίνονται. Η γη γίνεται άγονη και οι άνθρωποι πεινούν.
Ο Δίας στέλνει τον Ερμή στον Άδη, για να καλοπιάσει τον Πλούτωνα, και να φέρει πίσω την Περσεφόνη παύοντας τη θλίψη της Δήμητρας. Ο Πλούτωνας δέχεται να την αφήσει, όμως πριν φύγει της δίνει κρυφά να φάει μερικούς σπόρους από ρόδι, σύμβολο γάμου και γονιμότητας. Πράγματι ο Ερμής την οδηγεί πίσω στη μητέρα της, που τη δέχεται με μεγάλη αγαλλίαση. Όμως η Περσεφόνη δεν μπορεί να μείνει για πάντα κοντά στη Δήμητρα γιατί είχε δεχθεί τροφή από τον Άδη κι έπρεπε να επιστρέψει. Με την παρέμβαση του Δία και της Εκάτης, οι θεές συμφωνούν να περνά η Περσεφόνη το μισό του χρόνου στον Άδη με το σύζυγό της και το υπόλοιπο μισό με τη μητέρα της.
Η Δήμητρα κατόπιν σταμάτησε την αφορία κι έκανε πάλι να βλαστήσουν τα χωράφια και να γεμίσουν καρπούς. Και δίδαξε στους ανθρώπους τις ιερές τελετές της γης και τα ιερά μυστήρια που τελούνται στην Ελευσίνα προς τιμήν της καρποδότρας θεάς, της κόρης της και του συζύγου της. Κι από τότε κάθε άνοιξη η Περσεφόνη επιστρέφει στην μητέρα της και όλη η γη βλασταίνει ενω το φθινόπωρο που επιστρέφει στον Άδη η γη μένει άκαρπη κι έρχεται ο μελαγχολικός χειμώνας. Σύμβολα της Δήμητρας είναι η παπαρούνα, το δρεπάνι και το στάχυ. Το λαμπρότερο αστέρι του αστερισμού της Παρθένου λέγεται επίσης Στάχυ.
Προς τιμήν της θεάς γίνονταν τα Προαρκτούρια, εορτή σε πολλές ελληνικές πόλεις. Μερικοί τα ταυτίζουν με τα Προαρητούρια, που γιορτάζονταν στις 5 Πυανεψίωνος (19/9) στην Ελευσίνα για την εξασφάλιση πανελλαδικής ευφορίας της γης πριν το όργωμα. Ίσως το όνομα Προαρκτούρια να αναφέρεται στον αστέρα Αρκτούρο από τον αστερισμό του Βοώτη, που βρίσκεται πλάι στην Παρθένο. Ο Αρκτούρος, το Στάχυ και ο Βασιλίσκος (από τον αστερισμό του Λέοντος) σχηματίζουν ένα μεγάλο τρίγωνο στον ουρανό που βοηθά τον προσανατολισμό.
Στη ρωμαϊκή εποχή ο αστερισμός της Παρθένου συσχετιζόταν με το ρωμαϊκό αντίστοιχο της θεάς Δήμητρας, την Ceres, και οι Ρωμαίοι είχαν καθιερώσει μεγάλη εορτή γονιμότητας προς τιμήν της γύρω στα μέσα Απριλίου. Στην Αίγυπτο η Παρθένος συνδεόταν με κάποιες πλευρές της μεγάλης ζωογόνας θεάς Ίσιδας, συζύγου του Οσίριδος, θεά επίσης σχετική με τη γονιμότητα και την καρποφορία της γης γύρω από το Νείλο. Για τους Ασσύριους ήταν η Βααλίτα, η σύζυγος του θεού Βάαλ, θεού συγγενικού με το Διόνυσο.
