Γιατί οι μικροί πλανήτες είναι πετρώδεις και οι μεγάλοι αέριοι?

Η απάντηση έχει να κάνει με την απόσταση τους σε σχέση με τον Ήλιο.


Όταν το άστρο μας 'άναψε' , εδώ και 5 δισεκατομμύρια χρόνια περίπου 'φύσηξε' τα στοιχεία που το περιέβαλλαν. Τα ελαφρύτερα , όπως το υδρογόνο και το ήλιο εκτινάχθηκαν πολύ μακριά , ενώ τα πιο βαριά έμειναν κοντά του.


Εκεί, αυτά τα αέρια υπολείμματα και οι σκόνες συγκρούστηκαν, σχηματίζοντας σώματα διαμέτρου μια εκατοντάδας χιλιομέτρων.


Αυτοί οι πλανητοειδείς αποτελούνται από υλικά όλο και πιο πυκνά και θερμά, όσο πλησιάζουμε στο κέντρο. Γύρω από την καρδιά τους , που βρίσκεται σε τήξη, πιο πτητικά υλικά σχηματίζουν ένα υγρό και ιξώδη (παχύρρευστο) μανδύα, που καλύπτεται από έναν λεπτό, στερεό και πιο ψυχρό φλοιό.


Οι ακόμα πιο ελαφριές ενώσεις (νερό και αέριο) συνθέτουν μια ατμόσφαιρα, σε περίπτωση βέβαια , που τις συγκρατεί η βαρύτητα του πλανήτη.


Γενικότερα, οι πλανήτες τείνουν να έλκουν όλο και περισσότερη ύλη όσο μεγαλώνουν.Όμως κοντά στο άστρο, η ύλη είναι πολύ σπάνια για να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία.



Αποτέλεσμα: Οι πλανήτες κοντά στο άστρο είναι περισσότερο πυκνοί, πετρώδεις και μικροί.Αντίθετα πέρα από τις 4AU* τα ελαφριά υλικά βρίσκονται σε μεγαλύτερη αφθονία.


Τέλος, οι απομακρυσμένοι από το άστρο πλανήτες διαθέτουν, όπως και οι μικροί, ένα στερεό πυρήνα, επικαλύπτονται από ένα παχύ ατμοσφαιρικό στρώμα που μπορεί να αντιπροσωπεύει μέχρι και το 95% της μάζας τους .


Μ' αυτόν τον τρόπο, η μάζα τους αυξάνεται σημαντικά: ο Δίας, που αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από αέρια, έχει 318 φορές το βάρος της Γης!
Έτσι, οι πλανήτες που είναι απομακρυσμένοι από το άστρο τους είναι πιο βαριοί, αλλά αποτελούνται ουσιαστικά από αέριο


*Αστρονομική μονάδα:
μέση απόσταση της Γης από τον Ήλιο, περίπου 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα