Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Ένα Ονειρικό Ταξίδι από το απέραντο σύμπαν εώς το μικρόκοσμο,συνοδευμένη από τη μαγική μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.


4 σχόλια:

  1. Λοιποοοοόν...αυτό δεν ήταν ταξίδι, Quiz ήταν για δυνατούς λύτες , αλλά τα πάω καλά με τα σταυρόλεξα...
    Απόλαυσα την μουσική πρώτα από όλα και μετά έχω να απαντήσω πως όχι δεν είμαι ένα τίποτα μπροστά στον χρόνο και σε όλα αυτά που είδα, μου έγινε σούπα η ψυχολογία μου, νοιώθω σαν μυρμήγκι και θα με πατήσει κανένας γίγαντας...χαχαχα...
    Καλημέροκαλησπέρα :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όταν η ψυχή δεν είναι στεναχωρημένη, μια μέρα ισοδυναμεί με χίλιους αιώνες, ενώ όταν οι σκέψεις είναι πλατειές η μικρή καλύβα χωράει όλο το σύμπαν!!!Ακούς levinaki??!!Σαφέστατα δεν είσαι ένα τίποτα,ούτε εσύ ούτε και κανείς άλλος στο κόσμο αρκεί να το θέλει.
    Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι. Εκείνοι που βλέπουν, εκείνοι που βλέπουν όταν τους δείχνουν και εκείνοι που δεν βλέπουν ποτέ.
    Τι από τα παραπάνω είμαστε θα φανεί στο χειροκρότημα!
    Καλημερ-όνειρα γλυκά..
    Στράτος από το χωροχρονικό συνεχές....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και επειδή σου αρέσουν τα ποιήματα,διάβασε το παρακάτω.
    ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

    Πρέπει να φύγω είπες

    Και ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε.

    Ένας διάφανος πάγος απλώθηκε στην χλιαρή νύχτα.

    Το φεγγάρι δεν ήξερε αν έπρεπε να συνεχίσει

    τον δρόμο για τη θάλασσα.

    Τα αστέρια σταμάτησαν να λαμπυρίζουν,

    το φως τους έμεινε παγωμένο, ακίνητο.

    Ένα χαμόγελο που δεν πρόφτασε να κρυφτεί,

    τριγύριζε αμήχανο

    ανάμεσα μας.

    Οι φωνές των περαστικών

    ακούγονταν πια από πολύ μακριά.

    Είχες ήδη φύγει,

    όταν ακούμπησες με αμηχανία

    τα δάχτυλα στο τραπέζι.

    Ποιο τραπέζι; ποιο χέρι;

    Ποιο το πριν και ποιο το μετά;

    Ερωτήσεις αιωρήθηκαν στον υγρό αέρα.

    Δεν περίμενα απάντηση

    και συνέχισα να σου μιλώ,

    ενώ ταξίδευες μόνη μέσα στη νύχτα.

    Πόσο γρήγορα περνούν οι στιγμές, σκέφτηκα.

    Και τώρα γιατί είσαι πάλι εδώ

    ενώ έχεις φύγει πια από ώρα;

    Αναστράφηκε για λίγο ο χρόνος.

    Τα ερωτηματικά

    πολλαπλασιάστηκαν.

    Ποια η έννοια του τώρα,

    είχες αναρωτηθεί κάποτε

    Οι στιγμές που ζούμε είναι τομές,

    με λεπτό μαχαίρι,

    στο χωροχρονικό συνεχές,

    σου είχα πει.

    Όμως ποιος κρατάει το μαχαίρι;

    Και γιατί μερικές φορές

    οι τομές πονούν αφόρητα;

    Όταν ξανακοίταξα την θάλασσα

    το φεγγάρι είχε στρώσει τον δρόμο

    περιμένοντας τους οδοιπόρους του.

    Χιλιάδες αστέρια λαμπύριζαν,

    αλλά ο Δίας κοιτούσε ακόμη παγωμένος,

    ακίνητος.

    Η νύχτα ίσως είχε πια τελειώσει.

    Ίσως όμως και μόλις τώρα να άρχιζε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. υπέροχο!! γεμάτο εικόνες, μια αύρα να τριγυρίζει γύρω από μια σταθερά , να μη ξέρεις αν είναι τελικά παρούσα ή απούσα, αν σε πονά ή σε ευχαριστεί όλο αυτό και ο τελευταίος στίχος να σε αφήνει με μια απορία ! αρχή ή τέλος ?

    και μάλλον το σύμπαν συνομωτεί και κολλάει η σύνδεση οπότε μετά βίας κατάφερα να το γράψω κι αυτό και δεν ξέρω αν θα φτάσει !!!

    καλημέρα
    καλό Σαββατοκύριακο :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή