"Man must rise above the Earth—to the top of the atmosphere and beyond—for only thus will he fully understand the world in which he lives"...SOCRATES(470-399 BC)
Τη στιγμή που η προσοχή της παγκόσμιας κοινής γνώμης είναι στραμμένη στο νέο επίτευγμα της ανθρώπινης ύπαρξης, μετά την προσεδάφιση του διαστημικού αεροσκάφους Rosetta, σε κομήτη, θέλαμε να παρουσιάσουμε άλλες έξι σημαντικές αποστολές που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια στο διάστημα.
Ωστόσο, καμία από τις αποστολές του παρελθόντος δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει ούτε σε κύρος, ούτε σε σημασία την τελευταία, κατά την οποία το ευρωπαϊκό ρομπότ Philae, προσεδαφίστηκε σε κομήτη. Η επιστημονική κοινότητα αναμένει με μεγάλο ενδιαφέρον τα ευρήματα του Rosetta, για να λύσει πολλά από τα μυστήρια της ύπαρξης της Γης.
Μερικές, ακόμη, διαστημικές αποστολές που έγραψαν ιστορία στην ύπαρξη του ανθρώπου είναι αυτές που ακολουθούν παρακάτω:
1. Κανένα σκάφος δεν είχε καταφέρει αν διασχίσει όλη την διαδρομή μέχρι τον Πλούτωνα, αλλά το New Horizons, είχε ως στόχο να το αλλάξει αυτό. Το σκάφος, λοιπόν, ξεκίνησε το μακρινό του ταξίδι το 2006 και αναμένεται να φτάσει στην τροχιά του πιο μικροσκοπικού πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος τον Ιούνιο 2015. Η παρακάτω εικόνα απεικονίζει το σκάφος να προσπερνά τον πλανήτη Δία.
2. Το σκάφος Dawn (Αυγή), έχει τεθεί σε τροχιά γύρω από τον αστεροειδή Εστία και τον πλανήτη νάνο, Δήμητρα, οι δύο πλανήτες ανήκουν στη ζώνη των αστεροειδών, που βρίσκονται μεταξύ των πλανητών Δία και Άρη. Αναμένεται πως η αποστολή θα παρέχει στους επιστήμονες νέα γνώση για το πώς διαμορφώθηκε το ηλιακό σύστημα και πως εξελίχθηκε. Ξεκίνησε το 2007 και έφτασε στο νανοπλανήτη Δήμητρα στις αρχές του τρέχοντος έτους.
3. Το ρομποτικό σκάφος Curiosity Mars, ξεκίνησε το ταξίδι του για τον κόκκινο πλανήτη το 2011, μετά την προσγείωσή του ξεκίνησε τις έρευνες για να διαπιστωθεί αν υπήρξε ζωή στον πλανήτη Άρη. Στην παρακάτω εικόνα απεικονίζεται να κάνει γεώτρηση προκειμένου να συλλέξει υλικό που θα μπορούσε να μελετηθεί. Το Curiosity, αποτελεί την πιο προηγμένη κατασκευή της NASA.
4. Η παρακάτω εικόνα λήφθηκε στις 10 Μαρτίου 2013 από διαστημικό σκάφοςCassini της NASA. Το σκάφος ξεκίνησε το ταξίδι του, το 1997 και βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο και τους δακτυλίους του. Ακόμη, έχει προσφέρει εικόνες από την άγνωστη γωνία του ηλιακού συστήματος.
5. Το διαστημικό παρατηρητήριο Kepler, αποτελεί την πρώτη αποστολή της NASA για την αναζήτηση πλανητών στο μέγεθος της Γης ή που βρίσκονται κοντά στην κατοικήσιμη ζώνη των άστρων. Ξεκίνησε την αποστολή του το 2009 και ανιχνεύει νέους κατοικήσιμους από τον άνθρωπο πλανήτες.
6. Με το NEOWISE μπορούμε να αισθανόμαστε πιο ασφαλείς. Η αποστολή χρησιμοποιεί ένα διαστημικό τηλεσκόπιο για να εντοπίζει τους αστεροειδείς και τους κομήτες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή για τη Γη.
Αναμένεται, πως μετά την προγραμματισμένη έρευνα που θα έχει διάρκεια τριών ετών, από το Δεκέμβριο του 2013 και μέχρι το 2016, το NEOWISE θα εντοπίζει αντικείμενα που πλησιάζουν με μεγάλη ταχύτητα τη Γη και θα μπορεί να τους χαρακτηρίσει, μετά από τη συλλογή δεδομένων σχετικά με το μέγεθός τους και άλλων μετρήσεων.
Κοσμικό μυστήριο: Οι μαύρες τρύπες που κρύβονται στα κέντρα μακρινών γαλαξιών περιέργως τείνουν να έχουν παράλληλους άξονες περιστροφής, ευθυγραμμισμένους με τις μεγαλύτερες δομές του Σύμπαντος.
Η ανακάλυψη υποδηλώνει «ότι κάποιο συστατικό λείπει από τα σημερινά μοντέλα για το Σύμπαν» λένε οι Ευρωπαίοι ερευνητές που υπογράφουν τη μελέτη στην επιθεώρηση Astronomy & Astrophysics.
Χρησιμοποιώντας το «Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο» (VLT) του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή, οι ερευνητές εξέτασαν 93 κβάζαρ.
Τα κβάζαρ είναι εξαιρετικά φωτεινοί γαλαξίες με δραστήριες μαύρες τρύπες στο κέντρο τους. Το υλικό που περιδινίζεται γύρω από τη μαύρη τρύπα θερμαίνεται και εκπέμπει πίδακες ακτινοβολίας πριν χαθεί για πάντα μέσα στο τέρας. Η ακτινοβολία είναι απίστευτα έντονη, πιο έντονη από τη λάμψη όλων των άστρων του γαλαξία μαζί.
Τα δεκάδες κβάζαρ που εξετάζει η μελέτη είναι διασκορπισμένα σε μια έκταση δισεκατομμυρίων ετών φωτός, την οποία βλέπουν οι αστρονόμοι όπως ήταν όταν το Σύμπαν είχε το ένα τρίτο της σημερινής του ηλικίας.
Οι άξονες περιστροφής των κβάζαρ δεν μπορεί να γίνει άμεσα ορατός, ωστόσο οι ερευνητές κατάφεραν να υπολογίσουν τους προσανατολισμούς τους με έμμεσες μεθόδους που καταγράφουν τη γωνία πόλωσης του φωτός.
«Το πρώτο περίεργο που παρατηρήσαμε είναι ότι οι άξονες περιστροφής ορισμένων κβάζαρ ήταν ευθυγραμμισμένοι μεταξύ τους, παρόλο που τα κβάζαρ αυτά απέχουν μεταξύ τους δισεκατομμύρια έτη φωτός» αναφέρει ο Ντέιμιεν Χουτσεμέκερς του Πανεπιστημίου της Λιέγης στο Βέλγιο.
Στο επόμενο στάδιο, οι αστρονόμοι εξέτασαν το εάν οι άξονες περιστροφής είναι ευθυγραμμισμένοι όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και με τον λεγόμενο κοσμικό ιστό, την αδρή υφή του Σύμπαντος.
Οι γαλαξίες δεν είναι ομοιόμορφα κατανεμημένοι στο Σύμπαν, αν κοιτάξει κανείς σε κλίμακες της τάξης των μερικών εκατομμυρίων ετών φωτός.
Σύμφωνα με το κυρίαρχο μοντέλο της σημερινής Κοσμολογίας, οι γαλαξίες τείνουν να συγκεντρώνονται σε αχανή νήματα και «σβόλους», ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν αχανείς, σχεδόν άδειες εκτάσεις.
Οι νέες παρατηρήσεις δείχνουν ότι οι άξονες περιστροφής των κβάζαρ τείνουν να είναι παράλληλοι με τα κοσμικά νήματα. Με άλλα λόγια, οι άξονες εκτείνονται κατά μήκος των νημάτων.
Οι ερευνητές υπολογίζουν ότι η πιθανότητα να προέκυψε αυτή η ευθυγράμμιση από καθαρή τύχη είναι μόλις 1%.
Και αυτό σημαίνει ότι η παράξενη ευθυγράμμιση των κβάζαρ ίσως έχει σημασία για τα υπολογιστικά μοντέλα των κοσμολόγων. «Ο συσχετισμός ανάμεσα στον προσανατολισμό των κβάζαρ και τις δομές στις οποίες αυτά ανήκουν είναι μια σημαντική πρόβλεψη των αριθμητικών μοντέλων για την εξέλιξη του Σύμπαντος» εξηγεί ο Ντομινίκ Σλους του Πανεπιστημίου της Λιέγης, επίσης μέλος της ερευνητικής ομάδας.
Παραδέχεται ωστόσο ότι το φαινόμενο παραμένει δυσεξήγητο. Όπως επισημαίνει, «οι ευθυγραμμίσεις στα νέα δεδομένα μας, σε κλίμακες μεγαλύτερες από ό,τι οι προβλέψεις των προσομοιώσεων, ίσως αποτελούν ένδειξη ενός συστατικού που λείπει από τα σημερινά μοντέλα για τον Κόσμο».
Εβαλε μέσα τη Γή,τον Ουρανό,τη Θάλασσα,τον Ηλιο τον ακάμαντο και το Φεγγαρι ολόγιομο,και όλα τ αστερια που στεφανώνουν τον Ουρανό,τιs Πλειάδεs,τιs Υάδεs,τον στιβαρό Ωρίωνα,την Αρκτο που την λένε και Αμάξι,που μένει εκεί γυρνώνταs γύρω-γύρω και παραφυλάει τον Ωρίωνα,αυτή που μόνη δεν μοιράζεται τα λουτρα του Ωκεανού...Ομήρου Ιλιάδα,ραψωδία Σ
Ο Γιάννης Δαγκλής, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην διευθυντής του Ινστιτούτου Διαστημικής του Αστεροσκοπείου Αθηνών, είναι ο Έλληνας που έβαλε και τη σφραγίδα της χώρας μας στην επιτυχία της «Ροζέτας», καθώς διευθύνει ένα από τα πειράματα του διαστημόπλοιου που κατόρθωσε για πρώτη φορά στην ιστορία της επιστημονικής εξερεύνησης να προσεγγίσει έναν κομήτη.
Ένα από τα πιο παράξενα φαινόμενα που αντιμετώπισαν οι επιστήμονες της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος κατά την προσεδάφιση της διαστημοσυσκευής Philae στον κομήτη 67P ή Τσουριούμοφ-Γκερασιμένκο, ήταν η καταγραφή μιας σειράς απροσδόκητων, όσο και μυστηριωδών μαγνητικών ταλαντώσεων. «Για να έχει ένα ουράνιο σώμα μαγνητικό πεδίο χρειάζεται να διαθέτει μάζα, αγώγιμο πυρήνα και να περιστρέφεται με ταχύτητα. Δεν περιμέναμε να συναντήσουμε τέτοια χαρακτηριστικά στους κομήτες» λέει ο Γιάννης Δαγκλής, καθηγητής του τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστημονικός υπεύθυνος ενός από τα πειράματα της Ροζέτας, του διαστημοπλοίου που κατόρθωσε για πρώτη φορά στην ιστορία της επιστημονικής εξερεύνησης να φτάσει σε ένα κομήτη.
Ο επιστημονικός λόγος για τον οποίο οι επιστήμονες ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και κραυγές χαράς, όταν το ρομπότ πάτησε στην επιφάνεια του 67Ρ, ήταν γιατί ελπίζουν ότι θα καταφέρουν να συλλέξουν και να αναλύσουν τη χημική σύσταση των υλικών που τον αποτελούν. Οι κομήτες θεωρούνται φορείς αρχέγονης ύλης με καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των πλανητών. Η παρατήρηση για παράδειγμα οργανικών ενώσεων θα μπορούσε να δώσει πολύτιμα στοιχεία για τη δημιουργία της ζωής στη γη.
Η Ροζέτα όμως είναι και μια ιστορία εκπληκτικής τεχνολογικής επιτυχίας της Ευρώπης, η οποία για πρώτη φορά ξεπερνάει τη NASA σε τόλμη και πρωτοτυπία και ως τέτοια κρύβει μυστικά. Όπως μια ελληνική επιστημονική καινοτομία, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να βρίσκεται μια ελληνική ομάδα σήμερα ανάμεσα στους επιστήμονες που πανηγυρίζουν την επιτυχία.
Το 2008 η ESA προκήρυξε διαγωνισμό για την κατασκευή ενός ανιχνευτή σωματιδίων υψηλών ενεργειών, ο οποίος κατά παράβαση των ειωθότων, θα κατασκευαζόταν και θα λειτουργούσε από την ίδια και ο σκοπός του θα ήταν να συστήσει ένα σύστημα προστασίας των πειραμάτων πάνω στον δορυφόρο. Από το καταστατικό της, η ESA παρέχει τον πύραυλο, τον δορυφόρο και τις εγκαταστάσεις παρακολούθησης της αποστολής, όμως τα πειράματα που φορτώνονται στα διαστημόπλοια εγκρίνονται μετά διαγωνισμούς με ανταγωνιστικό τρόπο και χρηματοδοτούνται από εθνικά κεφάλαια. «Η Ελλάδα βεβαίως αποφεύγει να κάνει τέτοια προγράμματα, αφού η κρίση έχει εξανεμίσει τα σχετικά κονδύλια, όμως η προκήρυξη του προγράμματος από την ESA μας έδωσε την ιδέα να αναπτύξουμε ένα λεπτομερέστερο πρόγραμμα διαχείρισης του ανιχνευτή, που θα επέτρεπε καλύτερη λειτουργία και επιστημονικές παρατηρήσεις» εξηγεί ο Γιάννης Δαγκλής.
Πράγματι, η ομάδα των ερευνητών που εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Αστεροσκοπείο Αθηνών, έκανε ένα μικρό θαύμα, κατασκευάζοντας ένα σύστημα διαχείρισης τόσο καλό, ώστε χρησιμοποιείται τόσο για την ασφάλεια του διαστημοπλοίου, όσο και για τη διεξαγωγή επιστημονικών πειραμάτων. Κατάφερε δε, να μεταδίδει στις υπόλοιπες επιστημονικές ομάδες αυτά τα στοιχεία επεξεργασμένα σε πραγματικό χρόνο. Η ESA υιοθέτησε την τεχνολογία την οποία χρησιμοποιεί πλέον σε όλες της τις αποστολές! «Το σύστημά μας κέρδισε τον σχετικό διαγωνισμό και πλέον εφαρμόζεται σε άλλες τρεις αποστολές, ενώ περιμένουμε να ακολουθήσουν άλλες δύο», λέει ο Γιάννης Δαγκλής.
Εδώ πρέπει ίσως να εξηγήσουμε ότι ο Γιάννης Δαγκλής δεν είναι ένας «τυχαίος» επιστήμονας. Έχοντας διατελέσει επί σειρά ετών διευθυντής του Ινστιτούτου Διαστημικής του Αστεροσκοπείου Αθηνών, εθνικός εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία και μέλος των επιτροπών εμπειρογνωμόνων, που σχεδιάζουν ή κρίνουν τα προγράμματα της ίδιας της Υπηρεσίας, ήξερε σε ποια κατεύθυνση να στρέψει την επιστημονική του ομάδα.
Μέχρι και σήμερα το διαστημικό ρομπότ μεγέθους πλυντηρίου, που έχει γραπωθεί στη σκιά ενός βράχου στον P67, με δύο πόδια πάνω του και το τρίτο να χάσκει, ανησυχεί τους επιστήμονες. Αν δεν καταφέρει να αγκιστρώσει, τότε ίσως δεν καταφέρει να χρησιμοποιήσει το τρυπάνι του και να συλλέξει υλικά, αφού η χρήση του μπορεί να το εκτοξεύσει μακριά από το ασθενές βαρυτικό του πεδίο. Όμως τόσο ο Γιάννης Δαγκλής, όσο και το σύνολο των επιστημόνων της ESA θεωρούν την αποστολή επιτυχημένη. «Δύσκολη ήταν η προσέγγιση, η προσεδάφιση θεωρούνταν αδύνατη. Το ότι φτάσαμε ώς εδώ δεν το περίμενε κανείς μας. Έπειτα, ποτέ δεν σχεδιάζεται ένα διαστημικό πρόγραμμα με έναν αποκλειστικό σκοπό, όπως είναι η μελέτη των κομητών σε αυτή την περίπτωση. Αυτό είναι μόνο το κύριο επιστημονικό αντικείμενο. Πίσω από αυτό η ESA δοκιμάζει, μεταξύ άλλων, τεχνικές προσεδάφισης για μια αποστολή στον Άρη». ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΤΣΙΜΙΤΑΚΗΣ – kathimerini.gr-physicsgg
Οι άνθρωποι κατόρθωσαν, για πρώτη φορά στην ιστορία, να προσγειώσουν μια διαστημο-συσκευή στην επιφάνεια ενός κομήτη
Σε απόσταση 511 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη, η διαστημοσυσκευή Philae αποδεσμεύτηκε την Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014, στις 10:30 π.μ. ώρα Ελλάδας, από το διαστημικό σκάφος Rosetta με στόχο την προσεδάφισή του στον κομήτη 67P/Churyumov-Gerasimenko. Καθώς υπήρχε μισή ώρα καθυστέρηση στη μετάδοση του σήματος, τα καλά νέα για την επιτυχή προσγείωση της ρομποτικής συσκευής Philae, στη θέση «Αγκιλκία» του κομήτη, έφθασαν στο κέντρο ελέγχου της αποστολής στις στις 6 μμ περίπου, ώρα Ελλάδος.
Ο γειτονικός γαλαξίας NGC 253 έχει όμοια χαρακτηριστικά με τον δικό μας
Στο κέντρο του γειτονικού γαλαξία NGC 253 υπάρχει μια μαύρη τρύπα όμοια με αυτή στο κέντρο του δικού μας γαλαξία
Λονδίνο. Ομάδα ερευνητών στις ΗΠΑ διαπίστωσε ότι ο γειτονικός μας γαλαξίας NGC 253 έχει σημαντικές ομοιότητες με τον δικό μας, τόσες που οι ειδικοί τον καταγράφουν πλέον ως “δίδυμο” του. Ο γαλαξίας NGC 253 λόγω του σχήματος αλλά και της εξαιρετικής του λαμπρότητας έχει λάβει από τους επιστήμονες το προσωνύμιο “Ασημένιο Νόμισμα “. Πρόκειται για έναν σπειροειδή γαλαξία στο κέντρο του οποίου υπάρχει μια γιγάντια μαύρη τρύπα μεγέθους και λοιπών χαρακτηριστικών όμοιων με εκείνης που υπάρχει και στο κέντρο του δικού μας γαλαξία. Το κωδικό όνομα της μαύρης τρύπας στο κέντρο του γαλαξία μας είναι SgrA* και βρίσκεται στην περιοχή του Τοξότη σε απόσταση περίπου 26.000 ετών φωτός από την Γη. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών η μάζα της μελανής οπής αντιστοιχεί με εκείνη περίπου τριών εκατομμυρίων άστρων σαν τον Ήλιο. «Η μαύρη τρύπα στον NGC 253 δημιουργήθηκε πριν από μερικά δισεκατομμύρια έτη. Πιθανολογούμε ότι είναι το αποτέλεσμα της κατάρρευσης όχι ενός αλλά πολλών μεγάλων άστρων» δήλωσε στο δικτυακό τόπο Daily Galaxy η Αντρεα Γκεζ, καθηγήτρια φυσικής και αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο UCLA που ήταν μέλος της ερευνητικής ομάδας που μελέτησε τον γειτονικό μας γαλαξία χρησιμοποιώντας το παρατηρητήριο VLT στην Χιλή και το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble.
Βασικό “συστατικό” οι μαύρες τρύπες
Η καρδιά του γαλαξία
Η Γκεζ ασχολείται από το 1995 με την παρατήρηση των γαλαξιακών κέντρων και τα ευρήματα των μελετών της, σε συνδυασμό με άλλες σχετικές έρευνες, έχουν οδηγήσει την επιστημονική κοινότητα στο συμπέρασμα ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα (αν όχι στο σύνολό τους) οι γαλαξίες του Σύμπαντος έχουν στο κέντρο τους μια μαύρη τρύπα. Επιπλέον οι επιστήμονες εκτιμούν ότι το μέγεθος αλλά και τα χαρακτηριστικά της μαύρης τρύπας στο κέντρο ενός γαλαξία σχετίζονται άμεσα με το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά των γειτονικών του γαλαξιών. tovima.gr/science – dailymail.co.uk/sciencetechphysicsgg.
Κοσμολόγοι χρησιμοποιούν γαλαξίες που παρατηρήθηκαν από το Sloan Digital Sky Survey για να μελετήσουν την φύση της σκοτεινής ενέργειας CREDIT: Sloan Digital Sky Survey Ένα δυσοίωνο μέλλον προβλέπει για το σύμπαν πρόσφατη έρευνα κοσμολόγων από τα πανεπιστήμια του Πόρτσμουθ και της Ρώμης, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Physical Review Letters [arxiv.org/pdf]. Σύμφωνα με την έρευνα, με την πάροδο του χρόνου μειώνεται η σκοτεινή ύλη, η κοσμική «σκαλωσιά» που επιτρέπει τη δημιουργία νέων συμπαντικών δομών, όπως γαλαξιών. Αιτία είναι η σκοτεινή ενέργεια, υποστηρίζουν οι επιστήμονες, λόγω της οποίας το σύμπαν θα καταλήξει σε έναν «έρημο και άδειο» χώρο. Οι κοσμολόγοι βασίστηκαν σε πρόσφατα αστρονομικά δεδομένα, η ανάλυση των οποίων υποδεικνύει πως η σκοτεινή ενέργεια αυξάνεται εις βάρος της σκοτεινής ύλης, καθώς αλληλεπιδρά μαζί της. Ένα φαινόμενο που έχει σαν αποτέλεσμα να επιβραδύνεται ο σχηματισμών νέων κοσμικών δομών.
«Η μελέτη μας αφορά τις θεμελιώδεις ιδιότητες του χωροχρόνου και, σε κοσμική κλίμακα, αφορά το σύμπαν και τη μοίρα του. Αν η σκοτεινή ενέργεια ενισχύεται και η σκοτεινή ύλη “εξατμίζεται”, τότε το σύμπαν θα καταλήξει σε έναν έρημο, άδειο και αδιαφοροποίητο χώρο», αναφέρει στο σάιτ του πανεπιστημίου του Πόρτσμουθ ο Ντέιβιντ Γουάντς, από το Ινστιτούτο Κοσμολογίας του ιδρύματος. «Η σκοτεινή ύλη είναι η αιτία για τον σχηματισμό δομών στο σύμπαν, όπως οι γαλαξίες που παρατηρούμε. Τα ευρήματά μας υποδεικνύουν πως η σκοτεινή ύλη “εξατμίζεται”, με συνέπεια να επιβραδύνεται η ανάπτυξη νέων δομών», πρόσθεσε. Ορόσημο για την κοσμολογία ήταν η ανακοίνωση ερευνητών το 1998, σύμφωνα με τη οποία το σύμπαν διαστέλλεται με αυξανόμενο ρυθμό. Έτσι, στο καθιερωμένο μοντέλο της κοσμολογίας ενσωματώθηκε η ιδέα της σταθερής σκοτεινής ενέργειας (η «κοσμολογική σταθερά»). Τώρα, όμως, οι επιστήμονες από το Πόρτσμουθ και τη Ρώμη υποστηρίζουν πως έχουν καταλήξει σε μια καλύτερη περιγραφή των νόμων στου σύμπαντος, με βάση την οποία η σκοτεινή ενέργεια δεν είναι σταθερή, αφού αλληλεπιδρά με τη σκοτεινή ύλη. Οι επιστήμονες εξέτασαν αρκετά παρατηρησιακά δεδομένα και χρησιμοποίησαν τον σχηματισμό νέων δομών που αποκαλύπτουν οι μετρήσεις, με σκοπό να δοκιμάσουν διάφορα μοντέλα για τη σκοτεινή ενέργεια. «Από την ανάλυση των δεδομένων, τα οποία σήμερα είναι περισσότερα απ’ ό,τι το 1998, φαίνεται πως το καθιερωμένο μοντέλο της κοσμολογίας δεν είναι πλέον επαρκές για να περιγράψει τις παρατηρήσεις. Πιστεύουμε ότι το μοντέλο που βρήκαμε είναι καλύτερο», σημειώνει ο Γουάντς. «Αν και από τις δεκαετίες του ’90 οι αστρονόμοι είναι πεπεισμένοι πως υπάρχει “κάτι” που προκαλεί την επιτάχυνση της διαστολής του σύμπαντος, φαίνεται πως η δημιουργία κοσμικών δομών, όπως γαλαξιών και σμηνών γαλαξιών, γίνεται με μικρότερο ρυθμό απ’ ό,τι αναμενόταν», καταλήγει. Ο καθηγητής Ντράγκαν Χιούτερερ από το πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν, ο οποίος δεν συμμετείχε στην έρευνα, λέει πως η επιστημονική κοινότητα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν της τα συμπεράσματα του άρθρου. «Είναι πολύ ενδιαφέρον. Πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας κάθε καινούρια ένδειξη που αφορά τη σκοτεινή ενέργεια, από τη στιγμή που οι γνώσεις μας είναι πολύ περιορισμένες. Δεν θα έλεγα πάντως πως μου προκάλεσαν έκπληξη τα αποτελέσματα, τα οποία διαφέρουν από το μοντέλο που δεν προβλέπει καμία αλληλεπίδραση. Εδώ και μήνες ξέρουμε ότι όλα τα δεδομένα δεν ταιριάζουν απόλυτα με το καθιερωμένο πρότυπο». naftemporiki.gr – www.port.ac.uk physicsgg
