Οι μεγαλύτεροι σε μέγεθος γαλαξίες καταπίνουν μικρότερους γαλαξίες
Αστρονόμοι μελετώντας περισσότερους από 22.000 γαλαξίες διαπίστωσαν ότι οι μικρότεροι γαλαξίες είναι περισσότερο αποδοτικοί ως προς την δημιουργία άστρων σε σχέση με τους μεγαλύτερους γαλαξίες. Οι μεγαλύτεροι γαλαξίες δύσκολα δημιουργούν νέα άστρα και αντ’ αυτού μεγαλώνουν «τρώγοντας» άλλους γαλαξίες.
Σύμφωνα με τον Aaron Robotham του πανεπιστημίου της Δυτικής Αυστραλίας οι νάνοι γαλαξίες κατασπαράσσονται από τους μεγαλύτερους κοντινούς τους γαλαξίες. Οι μεγάλοι σε μέγεθος γαλαξίες χάνουν με την πάροδο του χρόνου την ικανότητα δημιουργίας νέων άστρων, σε αντίθεση με τους μικρότερους γαλαξίες που μεγαλώνουν συλλέγοντας το αρχέγονο αέριο υδρογόνο, μετατρέποντας το σε άστρα. Κινδυνεύουν όμως από τον κανιβαλισμό πολύ μεγαλύτερων γαλαξιών, που μπορεί να βρίσκονται κοντά τους.
Ο δικός μας γαλαξίας, που δεν έχει συγχωνευτεί από μεγαλύτερο γαλαξία, πρόκειται να κατασπαράξει τους γειτονικούς του γαλαξίες, Μικρό και Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, σε 4 δισεκατομμύρια χρόνια. Όμως το μεγάλο φαγοπότι θα γίνει σε περίπου 5 δισεκατομμύρια χρόνια όταν θα συγχωνευθεί με τον μεγαλύτερο γειτονικό του γαλαξία Ανδρομέδα.
Γράφει: Βάσω Μιχοπούλου – imerisia.gr
Ένας μύθος που καταρρίφθηκε τελευταία είναι ότι οι Ναζί πίεσαν ή άσκησαν βία για να υποτάξουν τους Γερμανούς επιστήμονες και τους δημοσιογράφους της επιστήμης.
Περισσότερα από 60 χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι ιστορικοί παράγουν συγκλονιστικές αποδείξεις για το ότι οι επιστήμονες, όχι μόνο δεν αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν τις επιταγές των Ναζί, αλλά οι περισσότεροι ακολούθησαν εθελοντικά τη γραμμή του κόμματος σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια προσήλωση που ξεπέρασε ακόμη και αυτή των κομματικών στελεχών.
Ο Γερμανός δημοσιογράφος επιστήμης και πολιτικός επιστήμονας Wolfgang Goede, συν-ιδρυτής της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων Επιστήμης (WFSJ) και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Eυρωπαϊκής Ένωσης συνδέσμων δημοσιογράφων επιστήμης (EUSJA), μιλάει για πρώτη φορά σε ελληνική εφημερίδα και ρίχνει φως σε κάποιες από τις πτυχές αυτής της πολύ ενδιαφέρουσας έρευνας.
Η ιστορία της TELI (The German Association of Science Writers)
“Η Γερμανική Ένωση Δημοσιογράφων Επιστήμης (TELI) ιδρύθηκε το 1929 στο Βερολίνο, από κορυφαίους δημοσιογράφους, που μοιράστηκαν το όραμα, να διαφωτίσουν τους αναγνώστες τους, να προωθήσουν τη κριτική σκέψη, να ενθαρρύνουν το διάλογο μεταξύ των επιστημόνων και της κοινωνίας, καθώς και να ενισχύσουν τη συμμετοχή του κοινού στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1919-1933).
Πρώτος πρόεδρος της TELI ήταν ο Siegfried Hartmann, ένας δημοσιογράφος πρωτοπόρος στα θέματα της τεχνολογίας το 1919 και συνιδρυτής ο Kurt Joel, ένας από τους καλύτερους δημοσιογράφους για επιστημονικά θέματα, ο όποιος υπήρξε ένας φιλελεύθερος δημοκράτης που υπερασπίστηκε, όταν χρειάστηκε, τον Εβραίο Albert Einstein”, εξηγεί ο Γερμανός δημοσιογράφος.
Όταν το 1933, το κόμμα των Ναζί ήρθε στην εξουσία όλοι οι δημοσιογράφοι υποχρεώθηκαν να εργάζονται υπό την επίβλεψη του Υπουργείου Προπαγάνδας του Joseph Goebbel. Έξι εβδομάδες αργότερα, η TELI εξέλεξε έναν Ναζί ως νέο της πρόεδρο και έξι μήνες μετά, υπέκυψε σε ένα νέο νόμο που υποχρέωνε όλους τους δημοσιογράφους να αποδείξουν την Άρια καταγωγή τους. Αυτόματα οι Εβραίοι αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από τις θέσεις τους και να εγκαταλείψουν δια παντός την Ένωση, οδεύοντας ή προς την εξορία ή προς κάποιο από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
“Όσο ζούσε ο Hartmann επέμενε αφενός στη θέση ότι η Ένωση πρέπει να παραμείνει μακριά από την πολιτική των Ναζί και αφετέρου στην αποφυγή ναζιστικής φρασεολογίας από τα μέλη της. Όταν έφυγε από τη ζωή το 1935, η συνοχή της Ένωσης των δημοσιογράφων επιστήμης έσπασε και η κάθε μορφής αντίσταση εξαφανίστηκε. Οι δημοσιογράφοι διασπάστηκαν σε τρείς ομάδες: στους «μη κομματικοποιημένους» που πίστευαν ότι η έρευνα και η τεχνολογία δεν θα πρέπει να συνδέεται με την πολιτική, στους οπαδούς των Ναζί που εντυπωσιάστηκαν από τη δέσμευση των δεύτερων να βοηθήσουν την επιστήμη και την τεχνολογία και, τέλος, στους οπορτουνιστές, που είδαν τη διάσπαση ως μια ευκαιρία προσωπικής ανέλιξης.
Όμως, αργά αλλά σταθερά η TELI “ξεπουλήθηκε”, συμπληρώνει ο Wolfgang Goede.
Το 1938 στο διοικητικό της συμβούλιο της TELI τοποθετήθηκαν δυο Ναζί κι έτσι η Ένωση έχασε την ανεξαρτησία της, την οποία θα μπορούσε να είχε υπερασπιστεί, όπως έκαναν άλλες επιστημονικές οργανώσεις. Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί Ναζί και μέλη των SS να προέλθουν από τους κόλπους της. Οι περισσότεροι από τους μισούς δημοσιογράφους (η TELI είχε 110 μέλη, 57 δημοσιογράφους επιστήμης και 53 μέλη επιστήμονες και εμπειρογνώμονες σε θέματα επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων) και από τα δύο τρίτα των συνεργαζόμενων μελών, δεν υπήρξαν μόνο υποστηρικτές της ναζιστικής ιδεολογίας, αλλά συμμετείχαν ενεργά στη διάδοση της.
Το ναζιστικό κίνημα εμφανίστηκε σε τρία κύματα: Το 1933 όταν ο Χίτλερ ήρθε στην εξουσία, το 1936 κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου και το 1940, όταν ο Χίτλερ κατέκτησε τη Γαλλία και άρχισε να καταλαμβάνει τεράστιες περιοχές της Ευρώπης.
“Μετά το 1945 τα μέλη της TELI επιχείρησαν να καλλιεργήσουν μια “απολιτική θέση” θέτοντας παράλληλα τον εαυτό τους στη θέση του θύματος.
Για παράδειγμα ο εκδοτικός οίκος Bertelsmann που επωφελήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου από την έκδοση αντισημιτικής και φιλοναζιστικής λογοτεχνίας, υπερασπίστηκε με επιτυχία αυτό το ρόλο του θύματος μέχρι το 1998. Πολλοί που είχαν δεσμευτεί στο ναζιστικό καθεστώς έγιναν ηγέτες της κοινής γνώμης κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 και του ’60 και ποτέ κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει τους ισχυρισμούς τους.” λέει ο δημοσιογράφος.
Πώς οι Φυσικοί προσπάθησαν να αντισταθούν στο καθεστώς
Οι μόνοι που αντιστάθηκαν στο ναζιστικό καθεστώς ήταν οι Φυσικοί και η Ένωσή τους, της οποίας εξέχον μέλος ήταν ο Αϊνστάιν, που διετέλεσε και πρόεδρός της από το 1916-1918, αν και το 1933 παραιτήθηκε από την Ένωση και μετανάστευσε στις ΗΠΑ έπειτα από είκοσι χρόνια πολιτικής δράσης. Ο ίδιος “χτυπήθηκε” από το καθεστώς και μάλιστα “η θεωρία της σχετικότητας” παρουσιάστηκε ως εβραϊκή συνομωσία. Η ένωση κατάφερε για πολλά χρόνια να κρατήσει την απόστασή της από το καθεστώς, αλλά όταν η πολιτική πίεση αυξήθηκε, υπέκυψε και αυτή με τη σειρά της. “Το 1938 ζητήθηκε από μέλη της, που ανήκαν στην εβραϊκή κοινότητα, να παραιτηθούν. Κι ενώ η TELI είχε ήδη υποκύψει από το 1933, οι φυσικοί μέχρι το 1944 είχαν αγνοήσει το αίτημα να τοποθετήσουν Ναζί στο διοικητικό τους συμβούλιο. Μόνο τρεις μήνες πριν από το τέλος του πολέμου, τον Ιανουάριο του 1945, ο τότε πρόεδρος τους Κarl Ramsauer παραδέχθηκε πως “η φυσική έχει μια σημαντική στρατιωτική διάσταση που είναι αποφασιστικής σημασίας παράγοντας για τον πόλεμο και την ειρήνη” και δήλωσε ότι οι γερμανοί φυσικοί αποφάσισαν να ανταγωνιστούν τις αγγλοσαξονικές χώρες στην ανάπτυξη νέων όπλων”, συμπληρώνει ο Goede
Δεκαοκτώ μήνες αργότερα, οι ΗΠΑ έριξαν την πρώτη ατομική βόμβα στην Ιαπωνία. Παραμένει αναπάντητο το ερώτημα για το αν οι Γερμανοί θα είχαν κερδίσει στη μάχη των όπλων, αν οι φυσικοί είχαν συνεργαστεί με το καθεστώς από την αρχή. Και αν αυτό ήταν δυνατό να αλλάξει τη πορεία του πολέμου.
Ενοχή των γιατρών
Ενώ οι φυσικοί προσπάθησαν να αντισταθούν, μερικές φορές με επιτυχία, οι γιατροί δεν έκαναν καμία προσπάθεια, παρά τον όρκο τους. Μάλιστα, αρκετοί από αυτούς καταπιάστηκαν με το πιο φρικτό κομμάτι του πολέμου, τις ιατρικές δοκιμές σε ανθρώπους, όπως για παράδειγμα την τοποθέτηση κρατουμένων σε παγωμένο νερό για να παρατηρούν τη στιγμή του θανάτου ή την εμφύτευση λωρίδων από ξύλο και γυαλί στα σώματά τους για να μελετούν την εξέλιξη λοιμώξεων. Όλα αυτά, βέβαια, με σκοπό την «ενίσχυση της ιατρικής γνώσης».
“Σύμφωνα με την έρευνα, επιστήμονες από το Ινστιτούτο Robert-Koch ενοχοποιούνται για τη μόλυνση ατόμων με τύφο και πανούκλα μέσω εμβολίων.
250. 000 αθώοι άνθρωποι δολοφονήθηκαν, μεταξύ των οποίων 80. 000 άτομα με ειδικές ανάγκες τα οποία υποβλήθηκαν σε ευθανασία.
Είκοσι γιατροί και τρείς λειτουργοί των Ναζί κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1946. Οκτώ από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο, επτά έλαβαν την ποινή της ισόβιας κάθειρξης. Οι περισσότεροι αφέθηκαν ελεύθεροι από το 1954 και μετά, όπως ο καθηγητής Hubertus Strughold, ο οποίος με την έρευνά του, αργότερα στην Αμερική, θεωρήθηκε πρωτοπόρος του χώρου της ιατρικής.”
Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί οι επιστήμονες σκότωσαν εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ανθρώπους. Η επιστημονική περιέργεια ενοχοποιείται ως ένα από τα πρώτα κίνητρα τους. Παρόλα αυτά, η ιδεολογική και ρατσιστική πίστη στην ευγονική και την ευθανασία που ορισμένοι Γερμανοί θεωρούν απαραίτητες για την επιβίωση σε ένα εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να ήταν το βασικό κίνητρο. Είναι αξιοσημείωτο δε, το γεγονός ότι ο κορυφαίος πρωταγωνιστής στην ευγονική Konrad Lorenz, τιμήθηκε το 1973 με το βραβείο Νόμπελ.
“Μηχανικοί, οι καλύτεροι σύμμαχοι των δικτατόρων”
Η Τεχνολογία με τη σειρά της υπήρξε η ραχοκοκαλιά του ναζιστικού καθεστώτος. Τα μέλη της TELI δημοσιογράφοι επιστήμης και τεχνολογίας και μηχανικοί ήταν πολύτιμοι σε αυτό, καθώς το έργο τους ήταν η βάση της προπαγάνδας κι ένα μέσο για την απόκτηση της συμπάθειας του γενικού πληθυσμού. “Ο Γερμανικός φασισμός προσέφερε τεράστιες ευκαιρίες για σταδιοδρομία και δυνατότητες για απεριόριστη έρευνα σε πολλούς επιστήμονες. Δεν υπήρχαν νομικές δεσμεύσεις, σε μια ελεύθερη εργασία που απολάμβανε και μια γενναιόδωρη χρηματοδότηση, εάν τα έργα κάλυπταν τους δολοφονικούς στόχους της ναζιστικής ιδεολογίας. Οι πολυάριθμοι έξυπνοι και φιλόδοξοι άνθρωποι του χώρου ήξεραν πώς να επωφεληθούν από αυτή τη μοναδική ευκαιρία”, συμπληρώνει ο Γερμανός δημοσιογράφος.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του μηχανικού Wernher von Braun που είχε ως όνειρο να κατασκευάσει τον πρώτο πύραυλο. Έτσι ανέπτυξε το “Wunderwaffe” V2, ένα θαύμα της επιστήμης, το οποίο το 1944 κατέστρεψε μεγάλα τμήματα του Λονδίνου. Αργότερα ένιωθε λύπη για το θάνατο περίπου 5000 ατόμων και ζήτησε συγγνώμη, αλλά επέμεινε πεισματικά στον να τον κάνει να “πετάξει στο φεγγάρι», παραβλέποντας το θάνατο χιλιάδων κρατουμένων που πέθαναν κατά τη διάρκεια των φάσεων ανάπτυξης του σχεδίου του.
Μετά τον πόλεμο, ο κατασκευαστής Wernher von Braun συνέχισε την έρευνά του στις ΗΠΑ και έγινε ο ιθύνων νους του προγράμματος Απόλλων, για την πτήση στο φεγγάρι και γενικά στο διάστημα. Τον Σεπτέμβριο του 2007 μια γερμανική εφημερίδα τον ανέφερε ως “Ονειροπόλο του Διαστήματος, Μηχανικό του πολέμου”
Η κλιμάκωση του ψυχρού πολέμου και ο ρωσικός ανταγωνισμός έκανε τελικά το όνειρο του von Braun πραγματικότητα. Αυτό και μόνο, ήταν ικανό στο να τον οδηγήσει να γίνει μέλος των SS, αν και σπάνια φορούσε στολή.
Ο “εξανθρωπισμός” της δολοφονίας
Τα τελευταία 61 χρόνια, το εβδομαδιαίο περιοδικό «Spiegel» προσπαθεί να ανακαλύψει το λόγο που οδήγησε τόσους πολλούς Γερμανούς επιστήμονες στο να ασπαστούν τη ναζιστική ιδεολογία και μάλιστα κυκλοφόρησε και σχετικό άρθρο στην έκδοση της 10ης Μαρτίου του 2008 με την ερώτηση για τίτλο: « Γιατί τόσοι πολλοί Γερμανοί έγιναν δολοφόνοι;»
Περίπου 200.000 Γερμανοί συμμετείχαν στη δολοφονία έξι εκατομμυρίων Εβραίων, αλλά δεν ήταν ούτε σαδιστές, ούτε ψυχοπαθείς. Ήταν απλοί φυσιολογικοί άνθρωποι και δεν υπάρχει καμιά τεκμηριωμένη απόδειξη ότι αναγκάστηκαν να σκοτώσουν. Αν κάποιος δεν ήθελε να συμμετάσχει ήταν ελεύθερος να φύγει χωρίς να υποστεί προσωπικές συνέπειες. “Μερικοί από τους στρατηγούς ξέσπαγαν σε λυγμούς κατά τη λήψη αποφάσεων για την εκτέλεση ανθρώπων, και δικαιολογούσαν τις πράξεις τους απεγνωσμένα μουρμουρίζοντας: «Μια παραγγελία ήταν μια παραγγελία”. Μάλιστα επρόκειτο για μια πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία κατά την οποία ακόμη και το αφεντικό των SS, Heinrich Himmler, κάποτε σχεδόν λιποθύμησε όταν είδε μια εκτέλεση. Ο ίδιος εντελώς κυνικά εξέφρασε την ικανοποίησή του για την εφεύρεση των θαλάμων αερίων, γιατί τους βοήθησε να αποφεύγουν τέτοιες δυσάρεστες καταστάσεις. Μάλιστα τους χαρακτήρισε ως μέσο “εξανθρωπισμένης δολοφονίας!» ,σχολιάζει ο Goede.
Η Max Planck Society (MPG) δημοσίευσε το 2005, στο πλαίσιο έρευνας που πραγματοποιήθηκε από ανεξάρτητους ιστορικούς, μια αναφορά που λέει συμπερασματικά ότι κανένας επιστήμονας δεν αναγκάστηκε να κάνει πράγματα παρά τη θέλησή του και πως όποιος συμμετείχε το έκανε εθελοντικά. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως περισσότεροι από το 50% των βιολόγων που απασχολούνταν στα κρατικά ερευνητικά ιδρύματα προσχώρησαν στο κόμμα των Ναζί. Η Δρ. Susanne Heim, η οποία ηγήθηκε της συγκεκριμένης ιστορικής επιτροπής συνοψίζει τη μελέτη του Max Planck σε μία μόνο φράση: “Οι επιστήμονες είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στην πνευματική και ηθική διαφθορά – “Δεν αφήνουν ανεκμετάλλευτες τις ευκαιρίες αν τους υπόσχονται δυνατότητα για μεγαλύτερη επιρροή και επιτυχία.”
“Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο από αυτό, τώρα και στο μέλλον, θα χρειαστεί να αντιστρέψουμε τις δεοντολογικές κατευθυντήριες γραμμές από αυτή τη φαινομενικά πολύ κοινή στάση!”, καταλήγει ο Γερμανός δημοσιογράφος.
Θα μπορούσε ένας αστροναύτης εκτελώντας ένα άλμα από το διαστημόπλοιό του να βρεθεί πάνω σ’ έναν κομήτη;
Καλλιτεχνική απεικόνιση της προσέγγισης της Rosetta και του Philae στον κομήτη 67Ρ (Image:ESA-C. Carreau/ATG medialab)
Όπως ίσως θα έχετε ήδη πληροφορηθεί το διαστημικό σκάφος Rosetta προσεγγίζει τον κομήτη 67P/Churyumov-Gerasimenko και σε λίγες ημέρες θα αρχίσει να κάνει περίπλοκους ελιγμούς γύρω από τον κομήτη για να χαρτογραφήσει την επιφάνειά του, ώστε οι υπεύθυνοι της αποστολής να αποφασίσουν για το κατάλληλο σημείο στο οποίο θα προσεδαφιστεί το ειδικό όχημα Philae.
Η προσεδάφιση είναι προγραμματισμένη για το Νοέμβριο, όταν το Philae θα ρίξει άγκυρες (ακριβώς όπως ακούγεται) ώστε να αγκιστρωθεί στον κομήτη 67Ρ! (διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ)
Ο Rhett Allain από το πανεπιστήμιο της Louisiana, που συνεργάζεται με την ερευνητική ομάδα της διαστημικής αποστολής Rosetta, θέτει και απαντά στο ερώτημα:
«Θα μπορούσε ένας αστροναύτης εκτελώντας ένα άλμα από το διαστημόπλοιό του να βρεθεί πάνω στον κομήτη;»
Η απάντηση μπορεί να δοθεί με απλή φυσική. Ας υποθέσουμε ότι στο διαστημικό σκάφος Rosetta βρισκόταν ένας αστροναύτης έτοιμος για όλα, και το σκάφος πλησίαζε τον κομήτη σε απόσταση 5 μέτρων με μια ταχύτητα 2 m/s – σε σχέση με τον κομήτη:
Ας κάνουμε μερικές ακόμα εύλογες υποθέσεις:
• Ο κόμητης 67Ρ έχει μάζα 3,14•1012 kg και υποθέτουμε ότι είναι σφαιρικός με ακτίνα 2 km – μια υπόθεση που δεν βλάπτει τη γενικότητα.
• Κατά τη στιγμή του άλματος το διαστημικό σκάφος Rosetta κινείται σχεδόν παράλληλα με τον κομήτη
• Η Rosetta έχει μάζα περίπου 1580 kg
• O αστροναύτης μαζί με τη στολή του έχει μάζα 80 kg
• Η βαρυτική δύναμη από τον Ήλιο είναι σχεδόν σταθερή στη θέση αυτή (η πιο σίγουρη υπόθεση)
• Η επιτάχυνση του κομήτη εξαιτίας της τροχιακής του κίνησης είναι επίσης μικρή. Αυτό σημαίνει ότι στο σύστημα αναφοράς του κομήτη μπορούμε να αγνοήσουμε τις αδρανειακές δυνάμεις, φυγόκεντρο δύναμη και Coriolis.
Θεωρήσαμε ότι το σκάφος κινείται με ταχύτητα 2 m/s σε σχέση με τον κομήτη στον οποίο πρέπει να πηδήξει με ασφάλεια ο αστροναύτης, δηλαδή να προσγειωθεί σ’ αυτόν με μηδενική ταχύτητα.
Ένα επιτόπιο άλμα στην επιφάνεια της Γης
Έστω ότι στην επιφάνεια της Γης ο αστροναύτης μπορεί να κάνει ένα επιτόπιο άλμα ύψους 20 cm (μετατόπιση του κέντρου μάζας του)
Kατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας (σύμφωνα με το παραπάνω σχήμα) ο αστροναύτης μετακινεί το κέντρο μάζας του από τη θέση y1 στη θέση y2 , όπου εκτοξεύεται προς τα πάνω. Στη θέση y2 ο αστροναύτης παύει να έχει επαφή με το έδαφος, αλλά έχει αποκτήσει μια ταχύτητα με την οποία εκτοξεύεται προς τα πάνω.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι το έργο που κατανάλωσε ο αστροναύτης για να επιτύχει το άλμα του.
Μια λογική εκτίμηση των τριών θέσεων του κέντρου μάζας, σύμφωνα με τον Rhett Allain, είναι: y1=75 cm, y2=103 cm και y3=123 cm.
Δεδομένου ότι στην αρχική και την τελική θέση η ταχύτητα του αστροναύτη είναι μηδέν, το έργο που καταναλώθηκε για την μετακίνηση αυτή (Δh = 0,48 m), ισούται με την μεταβολή της βαρυτικής δυναμικής ενέργειας:
W=m g Δh = 80•9,8•0,48 = 376,3 joules
Μπορούμε εύκολα αν βρούμε ότι η ταχύτητα με την οποία αφήνει το έδαφος ο αστροναύτης, ώστε να φτάσει σε ύψος 20 cm, είναι περίπου 2 m/s.
Και τώρα ας υποθέσουμε πως όταν ο αστροναύτης πηδάει από τη Rosetta προς τον κομήτη, καταναλώνει την ίδια ποσότητα ενέργειας με το επιτόπιο άλμα στη Γη.
Πηδώντας από ένα διαστημικό σκάφος
Αν ένας αστροναύτης μπορεί να κάνει ένα επιτόπιο άλμα στη Γη με αρχική ταχύτητα 2m/s, δεν θα μπορούσε να πηδήξει από ένα διαστημικό σκάφος με την ίδια ταχύτητα;
Εδώ υπάρχει μια σημαντική διαφορά – το διαστημικό σκάφος, εξαιτίας της αρχής διατήρησης της ορμής, θα μετακινηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση καθώς ο αστροναύτης θα εκτελεί το άλμα του:
Eφαρμόζοντας την αρχή διατήρησης της ορμής για το σύστημα αστροναύτης – Rosetta έχουμε
ή 
ενώ από την αρχή διατήρησης της ενέργειας προκύπτει:
Λύνοντας το σύστημα των δυο εξισώσεων οι ταχύτητες του αστροναύτη και της Rosetta θα υπολογίζονται από τις εξισώσεις:
Aντικαθιστώντας τις τιμές των μεγεθών στις παραπάνω εξισώσεις προκύπτει ότι ο αστροναύτης αποκτά ταχύτητα 3 m/s, ενώ η ταχύτητα ανάκρουσης της Rosetta θα είναι 0,15 m/s.
Μπορεί τελικά ο αστροναύτης να κάνει άλμα προς τον κομήτη;
Ναι. Καθώς το διαστημικό σκάφος Rosetta κινείται με μια ταχύτητα περίπου 2 m/s ως προς τον κομήτη ο αστροναύτης πηδάει από το σκάφος. Δεδομένου ότι αποδείξαμε πως μπορεί να πηδήξει από το σκάφος με ταχύτητα πάνω από 2 m/s, τότε προφανώς θα μπορούσε να εκτελέσει το άλμα του με τέτοια κατεύθυνση, έτσι ώστε μόλις εγκαταλείψει το σκάφος, να είναι σχεδόν ακίνητος ως προς τον κομήτη.
Τότε θα μπορούσε ο αστροναύτης να «πέσει ελεύθερα» προς τον κομήτη;
Χρησιμοποιώντας το νόμο της παγκόσμιας έλξης
προκύπτει ότι η βαρυτική δύναμη που αισθάνεται ο αστροναύτης εξαιτίας του κομήτη είναι 0,0042 Ν και η επιτάχυνση κατά την ελεύθερη πτώση του προς τον κομήτη θα είναι 5,24•10-5m/s2.
Πόσος χρόνος θα απαιτηθεί για να φτάσει ο αστροναύτης στην επιφάνεια του κομήτη από ύψος 5 μέτρων;
ή 
Μπορεί να είναι μια ελεύθερη πτώση μεγάλης διάρκειας 437 δευτερολέπτων (περίπου 7,3 λεπτά), αλλά είναι εφικτή.
Συνεπώς η απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι καταφατική. Ένας αστροναύτης θα μπορούσε να πηδήξει από το διαστημικό του σκάφος και να προσγειωθεί σε έναν κομήτη.
Δεν μένει παρά να το πραγματοποιήσουμε.
Διαβάστε περισσότερες λεπτομέρειες ΕΔΩ: blogs.esa.int-physicsgg
Ένα εντυπωσιακό όσο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον επιστημονικά φαινόμενο εντόπισε το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer.
Το τηλεσκόπιο έστρεψε το βλέμμα του στον αστερισμό της Ιστίας (Vela) και εστίασε σε ένα νεογέννητο άστρο που βρίσκεται σε απόσταση 1,200 ετών φωτός από εμάς. Το NGC 2547-ID8, όπως ονομάστηκε το άστρο, έχει ηλικία μόλις 35 εκ. έτη και ανήκει στην ίδια κατηγορία άστρων με τον Ήλιο.
Γύρω από το NGC 2547-ID8 έχει σχηματιστεί ένας δίσκος σκόνης και ύλης και το Spitzer εντόπισε μια ξαφνική εμφάνιση μεγάλης ποσότητας σκόνης σε μια περιοχή του δίσκου.
Ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον Χουάν Μενγκ του Πανεπιστημίου της Αριζόνα που μελετούν τον φαινόμενο υποστηρίζουν ότι η μεγάλη ποσότητας σκόνης που έκανε έντονη την παρουσία της στο φακό του Spitzer είναι προϊόν μιας σύγκρουσης αστεροειδών.
Σύμφωνα με τους ειδικούς αυτού του είδους οι συγκρούσεις συμβάλουν στον σχηματισμό πλανητών. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».
Πηγή: Το Βήμα science-apocalypsejohn.com
Μια διάλεξη από το θερινό σχολείο 2014 που διοργάνωσε το ΕΚΕΦΕ “Δημόκριτος”
Οι τελευταίες μετρήσεις της Κοσμικής Ακτινοβολίας Υποβάθρου από το PLANK και BICEP2 υποστηρίζουν σθεναρά το μοντέλο του Κοσμολογικού Πληθωρισμού, αλλά μας δημιουργούν μερικά καινούργια προβλήματα.
Στη διάλεξη του Δημήτρη Νανόπουλου βλέπουμε πως αυτά μπορούν να εξηγηθούν μέσα σε ένα πλαίσιο που προτάθηκε 30 χρόνια πριν, αυτό της No-Scale Supergravity, που, και πως οι Κοσμολογικές παρατηρήσεις σχεδόν προδικάζουν τι θα δούμε στο LHC14.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε την διάλεξη του Δημήτρη Νανόπουλου πατώντας ΕΔΩ:www.blod.gr/lectures
Ο Κρόνος με τους δακτυλίους του δημιουργούν μία από τις πιο εντυπωσιακές εικόνες στο Ηλιακό Σύστημα, η οποία εξάπτει την περιέργεια των αστρονόμων από το 1610 όταν και παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά από το Γαλιλαίο.
Ένα από τα μυστήρια γύρω από τον Κρόνο είναι το πώς απέκτησε τους δακτυλίους του και κυρίως πως τους διατήρησε, αφού οι νόμοι της δυναμικής υπαγορεύουν πως τα μικρά σωματίδια που τους αποτελούν θα έπρεπε με μία σπειροειδή τροχιά να «πέσουν» τελικά στον πλανήτη. Αντί αυτού όμως, ο Κρόνος συνεχίζει να περιβάλλεται από δακτυλίους, οι οποίοι φαίνεται πως μπορούν επίσης να δημιουργήσουν και εσωτερικές δομές, χωρίς να ξέρει κανείς τον ακριβή μηχανισμό.
Πλέον, ο Κρόνος βάζει έναν ακόμη γρίφο στους παρατηρητές του: σύμφωνα με μία νέα έρευνα που δημοσιεύει το περιοδικό Icarus, o πιο μακρινός δακτύλιος του Κρόνου σήμερα λάμπει πιο πολύ από ό,τι έλαμπε το 1980-1981, όταν παρατηρήθηκε από το διαστημικό σκάφος Voyager. Επιπλέον το πλάτος του αυξήθηκε θεαματικά, από τα 200 χιλιόμετρα στα 580.
Ο πιο πιθανός «ένοχος» για μία τέτοια εξέλιξη στο δακτύλιο F του Κρόνου, είναι ο δορυφόρος του πλανήτη Προμηθέας, ο οποίος βρίσκεται σε πιο κοντινή τροχιά στον Κρόνο από ότι ο δακτύλιος F και θεωρείται υπεύθυνος για τις δομές που παρατηρούνται στο εσωτερικό των δακτυλίων. Επίσης, ο Προμηθέας βρίσκεται σήμερα πιο κοντά στο δακτύλιο F σχετικά με τη δεκαετία του ’80, καθώς τον πλησιάζει πλέον σε απόσταση 200 χιλιομέτρων, 300 λιγότερων από ότι παλαιότερα.
Θα έβγαζε κανείς το συμπέρασμα πως η αλλαγή αυτή ευθύνεται για την αυξημένη λάμψη του δακτυλίου F, ίσως για παράδειγμα μέσω βαρυτικών διαταραχών που ωθούν τα σωματίδια να συγκρούονται συχνότερα, όμως η ερευνητική ομάδα που εξέδωσε τη μελέτη διαφωνεί: το 2004 έως το 2009 η απόσταση μεταξύ Προμηθέα και δακτυλίου F ήταν επίσης μικρότερη από ότι δύο δεκαετίες νωρίτερα κι όμως οι ιδιότητες του δακτυλίου δεν είχαν μεταβληθεί, υποδεικνύοντας πως η αιτία βρίσκεται αλλού.
Η θεωρία της ομάδας είναι η εξής: η περιοδικά μεταβαλλόμενη τροχιά του Προμηθέα και άλλων μικρών δορυφόρων ωθούν το δακτύλιο στο να πλατύνει και την τροχιά των σωματιδίων του να γίνεται ολοένα και πιο ασταθής. Κάποια σωματίδια σκόνης μάλιστα, καταφέρνουν να ξεφύγουν από το δακτύλιο και να τοποθετηθούν σε μεγαλύτερες τροχιές.
Κάποια στιγμή, που εξαρτάται από τη συντονισμένη κίνηση των δορυφόρων, ορισμένα σύννεφα σκόνης πέφτουν σπειροειδώς και συγκρούονται με το δακτύλιο F, πυροδοτώντας λάμψεις όπως αυτή που παρατηρείται αυτό το διάστημα. Με άλλα λόγια, καθώς επεκτείνεται ο δακτύλιος F απελευθερώνει ομάδες από σωματίδια, που μετά από κάποιο χρόνο επιστρέφουν πάλι σε αυτόν, αυξάνοντας για ένα χρονικό διάστημα τη λάμψη του.
Εάν αυτή η άποψη είναι σωστή, τότε σύμφωνα με τους υπολογισμούς των αστρονόμων η λάμψη του δακτυλίου θα πρέπει να μειωθεί έως το 2016. Την πρόβλεψη αυτή θα μπορέσει να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει το διαστημικό σκάφος Cassini που παρατηρεί τον Κρόνο και τους δορυφόρους του, οπότε για να απαντηθεί το ερώτημα θα χρειαστεί να περιμένουμε έως το 2017.
naftemporiki.gr
