Έλληνας στη NASA ανακαλύπτει την μακρινότερη «Κόλαση στον Ουρανό

Μερικές ντουζίνες από μαύρες τρύπες υπάρχουν στον Γαλαξία μας. Εκατομμύρια υποθέτουν οι επιστήμονες στο Σύμπαν. Από τους σκοτεινούς αυτούς γίγαντες τίποτε δεν περνά προς τα έξω - ούτε καν το φως. Με τηλεσκόπια δεν παρατηρούνται, και εάν στέλναμε διαστημόπλοια, οι μαύρες τρύπες θα τα κατέπιναν. Tι ακριβώς γνωρίζουμε για αυτά τα σκοτεινά γαλαξιακά τρωκτικά; Που οδηγεί μια μαύρη τρύπα; 

Τι αισθάνεται ένας αστροναύτης που καταπίνεται από αυτήν - και πότε ο πλανήτης της Γης είναι να απορροφηθεί από αυτήν; Ανακαλύψτε με τοfox2magazine.net πτυχές της σκοτεινής πλευράς του Σύμπαντος και μάθετε τις νέες μεθόδους με τις οποίες οι αστρονόμοι εξερευνούν το Διάστημα, πως να γίνετε ένας γαλαξιακός ανθρακωρύχος, ή να πληροφορηθείτε για το μυστικό της Γέννησης του Σύμπαντος. Κοντά σας ο Markos Trichas, επιστήμονας της αμερικανικής NASA, Αστροφυσικός από το Χάρβαρντ, νωρίτερα μέλος της ομάδας ανάπτυξης του διαστημικού τηλεσκοπίου Herschel - για την περίπτωση που ενδιαφέρεστε και έχετε ερωτήσεις.
 

Όλοι μας έχουμε διαβάσει και ακούσει για τις γαλαξιακές μαύρες τρύπες. Όχι τις τρύπες με την έννοια μιας «οπής,» αλλά τις περιοχές του διαστημικού χώρου, από τις οποίες τίποτα δεν επιστρέφει πίσω. Αυτές οι μαύρες τρύπες προκαλούνται από την κατάρρευση ενός άστρου που στην αρχή της ζωής του είναι σε όγκο πολλές φορές μεγαλύτερο της μάζας του ήλιου. Όταν αυτό το άστρο καταναλώσει την ενέργειά του, εκρήγνυται σε μια σουπερνόβα. Το υπόλοιπο στη συνέχεια, συγκεντρώνεται σε μια «μαύρη τρύπα». Η μαύρη τρύπα καταβροχθίζει τα πάντα, και ξερνάει τα υπολλείματα του διαστημικού γεύματος της. Αυτό το φαινόμενο του διαστημικού εμετού, καλείται «τζετ» – πρόκειται για τεράστιους πίδακες πλάσματος, οι οποίοι φτάνουν σε απόσταση χιλιάδων ετών του φωτός. 
 

Μια ομάδα επιστημόνων στις Ηνωμένες Πολιτείες ανακάλυψε με τη χρήση του διαστημικού τηλεσκοπίου  Chandra της ΝΑSΑ, την μακρινότερη «μαύρη τρύπα». Όπως αναφέρει ο Markos Trichas στοfox2magazine.net, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας των Αστρονόμων, «με μια επιβεβαιωμένη απόσταση 12,7 δισεκατομμύρια έτη φωτός (redshift=5.4135)». Για να καταστεί αυτό δυνατό, βομβαρδίστηκε με ακτίνες X μια επιφάνεια του ουρανού ίση σε έκταση με 130 φεγγάρια, αναφέρει το Αστροφυσικό Παρατηρητήριο Σμιθσόνιαν (Smithsonian Astrophysical Observatory)
 

Η ομάδα των Αστρονόμων Markos Trichas, Paul J. Green, Tom Aldcroft, Dong-Woo Kim, Guillermo Torres και Belinda J. Wilkes, σε συνεργασία με άλλους επιστήμονες, έχει καταφέρει για πρώτη φορά με παρατηρητικές μελέτες να αποδείξει ότι «οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες σταματούν βιαίως τη γέννηση αστεριών, και κατά επέκταση πλανητών,» όπως δημοσιεύται στο επιστημονικό περιοδικό Astrophysical Journal Letters. Πεθαίνει το Σύμπαν;
 

Οι μαύρες τρύπες συναντώνται στα κβάζαρ. Ως κβάζαρ - «κουέιζαρ», σύντμηση από τη φράση QUASi-stellAR object - στην Αστρονομία εννοείται κάθε εξαιρετικά λαμπρός και μακρινός ενεργός γαλαξιακός πυρήνας, που εμφανίζεται στο ορατό φως ως σημειακή πηγή, σαν αστέρας, παρά ως εκτεταμένο σώμα όπως οι γαλαξίες. Από εκεί προέρχεται και η ονομασία των κβάζαρ, αφού «quasi-stellar» σημαίνει «παρόμοιος με αστέρα». Ο πρώτος όρος στην ελληνική γλώσσα ήταν «ημιαστέρας». 
Οι φωτεινοί αυτοί πυρήνες περιέχουν τεράστιες μαύρες τρύπες, γύρω από τις οποίες συσσωρεύονται τεράστιες ποσότητες ενέργειας, όπως στην μορφή της αιολικής ενέργειας. Η ενέργεια αυτή συσωρρεύται σε δίσκους, οι οποίοι περιβάλλουν τις μαύρες τρύπες. Για να πάρει κάποιος μια γεύση της αιολικής δύναμης μιας μαύρης τρύπας, πρόσφατα μετρήθηκε ο ισχυρότερος άνεμος που οι αστρονόμοι έχουν παρατηρήσει ποτέ σε μια μαύρη τρύπα: Τα σωματίδια σπρώχνονται με ταχύτητα άνω των 30 εκατομμυρίων χιλιομέτρων ανά ώρα, δηλαδή περίπου 3% της ταχύτητας του φωτός - ακόμα κι αν η μαύρη τρύπα (με τον κωδικό IGR J17091-3624 σε απόσταση 28 χιλιάδων ετών φωτός από την Γη) που έγινε η μέτρηση αποτελεί μια από τις μικρότερες, αναφέρει o Jon Miller στο Astrophysical Journal Letters.