Από τι και πως προήλθε το Ηλιακό μας σύστημα?

Οι θεωρίες για τον σχηματισμό του ηλιακού μας συστήματος, ξεκινάνε από τη Θεογονία του Ησίοδου, τα Ορφικά, τα έπη του Ομήρου, και καταλήγουν στον 18ο αιώνα με την νεφελική θεωρία του Κάντ. Σήμερα η νεφελική θεωρία του Κάντ επεκτάθηκε και συμπληρώθηκε από τους Laplace, Hoyle, Kyiper και άλλους επιστήμονες, όπου με τη βοήθεια μοντέλων σε υπολογιστές, τα σύγχρονα τηλεσκόπια και τους δορυφόρους, όπως ο Hubble, τελειοποιήθηκε στη θεωρία της νεφελικής συμπύκνωσης. Σήμερα έχουν βρεί στο Σύμπαν κι άλλα μέρη όπου η αστρογέννεση συνεχίζεται με τον ίδιο τρόπο.  Ένας τέτοιος τόπος είναι το Νεφέλωμα του Ωρίωνα, που βρίσκεται 1.500 έτη φωτός μακρυά από τη Γη, στον ομώνυμο αστερισμό, και είναι το πλησιέστερο νεφέλωμα που παρατηρείται δημιουργία νέων άστρων. Ο ήλιος και οι περιστρεφόμενοι του πλανήτες μαζί με τα φεγγάρια τους, έχουν σχηματισθεί πριν 4.5 δισεκατομμύρια έτη. Το ηλιακό σύστημα ήταν μιά φορά ένα τεράστιο σύννεφο αερίου και σκόνης γνωστών ως νεφέλωμα. Αυτήν την περίοδο πιστεύεται ότι ένα κοντινό ογκώδες αστέρι, με μάζα πολλαπλάσια του ήλιου μας, αφού μειώθηκαν τα καύσιμα του, αυτο-καταστράφηκε με μια καταπληκτική έκρηξη που είναι γνωστή ως σουπερνόβα. Αυτή η καταστροφή έστειλε προς τα έξω κύματα κλονισμού, τα οποία ανάγκασαν το νεφέλωμά μας να αρχίσει να συστέλλεται λόγω της βαρύτητάς του. Ακριβώς όπως μια μπαλλαρίνα περιστρέφεται γρηγορότερα μόλις μαζέψει τα χέρια της, έτσι και το πρωτόγονο ηλιακό νεφέλωμα άρχισε να περιστρέφεται ολοένα και γρηγορότερα καθώς αυτό συστάλθηκε.  Οι αμέτρητες συγκρούσεις μεταξύ των μικροσκοπικών σωματιδίων της σκόνης, εμπλουτισμένων με στοιχεία από την καρδιά του σουπερνόβα και του αερίου, ανάγκασαν το νέφος αυτό που κατέρρεε, να διαμορφώσει μια περιστρεφόμενη δισκοειδή μορφή, με μια διόγκωση στο κέντρο. Βαθμιαία τα σωματίδια της σκόνης άρχισαν να κολλούν μαζί, γινόμενα ολοένα και μεγαλύτερα και έλκοντας πάνω τους τα μικρότερα σωματίδια. Πολλοί από αυτούς τους μεγάλους πρωτο-πλανήτες δεν επέζησαν, καθώς συνέτριψαν ο ένας τον  άλλο και εξαλείφθηκαν από τον αντίκτυπο, αλλά μερικοί έγιναν αρκετά μεγάλοι ώστε να επιζήσουν. Αυτοί οι επιζώντες πλανήτες συγκέντρωσαν επίσης κοντά τους το αέριο από το ηλιακό νεφέλωμα και διαμόρφωσαν έτσι τις ατμόσφαιρές τους. Με αυτό το τρόπο  γεννήθηκαν οι πλανήτες. 1. Το νέφος των αερίων λόγω βαρύτητας καταρρέει. 2. Συγχρόνως άρχισε να περιστρέφεται λόγω φυγόκεντρου δύναμης. 3. Δημιουργείται ένας πεπλατυσμένος δίσκος. 4. Εξέχει μέσα στον δίσκο, ο πρωταστέρας, ο προ-ήλιος. 5. Δημιουργούνται οι πλανήτες, τα φεγγάρια τους, οι κομήτες και οι     αστεροειδείς  Εντούτοις, θα δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε τίποτα γνωστό σε αυτούς τους πρωτόγονους κόσμους, πρωτοπλανήτες, οι οποίοι ήσαν αρκετά φλεγόμενοι λόγω της θερμότητας που αναπτύσσονταν, με τις αμέτρητες συγκρούσεις που γίνονταν με μικρότερα σώματα. Εν τω μεταξύ, η διόγκωση στο κέντρο του νέου ηλιακού συστήματος στένευε κάτω από το βάρος της, γινόμενο έτσι ολοένα και περισσότερο πυκνό, ολοένα και πιό καυτότερο. Τελικά, η θερμοκρασία στο μέσον αυτής της φουσκωμένης μάζας έγινε τόσο μεγάλη (1.000.000 βαθμούς) που άρχισαν να πραγματοποιούνται πυρηνικές αντιδράσεις σύντηξης υδρογόνου σε ήλιο. Τότε η ενέργεια που απελευθερώνεται προκαλεί τρομακτική αύξηση της εσωτερικής πίεσης του πρωταστέρα, που έτσι αντισταθμίζει την βαρυτική του κατάρρευση. Η συστολή του πρωταστέρα-Ήλιου σταματάει τότε και δημιουργείται κατάσταση δυναμικής ισορροπίας. Τότε ο νέος γεννημένος ήλιος άρχισε να λάμπει, σαν μια απέραντη, βόμβα υδρογόνου που συνεχώς εκρήγνυται. Η ενέργεια από τον ήλιο έριξε μακριά το υπόλοιπο αέριο από το νεφέλωμα και αφεθήκαμε από τότε μόνοι με τον ήλιο και τους πλανήτες. Οι πλανήτες ψύχθηκαν αργά και οι εσωτερικοί κόσμοι διαμόρφωσαν έναν βραχώδες αφρό στις επιφάνειές τους.Το μεγαλύτερο μέρος των συντριμμιών που έμειναν απορροφήθηκε γρήγορα από τη βαρύτητα αυτών των πλανητών, αφήνοντας έτσι κρατήρες στις επιφάνειες των στερεών κόσμων, και τις τεράστιες τρύπες στις ατμόσφαιρες των αερίων γιγάντων. Εντούτοις, δεν έχουν καθαριστεί όλα αυτά τα συντρίμμια ακόμα από τον ουρανό. Είναι αυτά που καλούμε σήμερα αστεροειδείς και κομήτες. Εάν δείτε στον νυκτερινό ουρανό, μπορείτε συχνά να δείτε μικροσκοπικά τμήματα αυτών των συντριμμιών που καίγονται κυριολεκτικά επάνω στη γήινη ατμόσφαιρα ως "διάττόντες αστέρες" και, πολύ περιστασιακά μπορεί σε ένα πλανήτη να πέφτει ένα πολύ μεγαλύτερο χοντρό κομμάτι. Ένα από αυτά τα θεαματικά γεγονότα επιβεβαιώθηκε από τους αστρονόμους όλου του κόσμου, όταν τα 21 τεμάχια του κομήτη Shoemaker-Levy 9  που περιφέρεται μέσω των ουρανών του πλανήτη Δία το 1994, αφήνοντας σημάδια από τα κτυπήματα στο μέγεθος της Γης. Έτσι φαίνεται πως το ηλιακό σύστημά μας εξελίσσεται ακόμα.