Ανάσταση ή «Πάει ο παλιός ο χρόνος»; Πώς η σύγχρονη Φυσική απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά του χρόνου.

Η Ανάσταση του Κυρίου είναι για τη χριστιανική θρησκεία μια πράξη απελευθέρωσης από την έννοια του Χρόνου που καταδυναστεύει τη ζωή μας.

«Ο εκ Θεού Πατρός Λόγος προ των αιώνων γεννηθείς» θα ψάλουν στις ορθόδοξες εκκλησίες το Σάββατο μετά την Ανάσταση, σε έναν ύμνο βγαλμένο από το Πεντηκοστάριο, το βιβλίο με τους ύμνους για τις Κυριακές από σήμερα έως και των Αγίων Πάντων (19 Ιουνίου). Στην ορθόδοξη θρησκεία η Ανάσταση σχετίζεται και με την αίσθηση που έχει ο χριστιανός για τον χώρο και τον χρόνο.

Με αυτό το «προ των αιώνων γεννηθείς» είναι φανερό ότι ο Θεός θεωρείται εκτός χρόνου και φυσικά εκτός τόπου, αφού εκείνος δημιούργησε και τον χώρο. Στην ερμηνεία του μάλιστα για τη δημιουργία του κόσμου στο βιβλίο για την «Εξαήμερο», γραμμένο γύρω στο 370 μ.Χ., ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει ότι μαζί με τον κόσμο, δηλαδή με τον χώρο και την ύλη, δημιουργήθηκε και ο χρόνος. Κάτι που έγινε αποδεκτό αιώνες μετά χάρη και στις θεωρίες των κοσμολόγων και με τη γενική θεωρία της σχετικότητας. Ο χώρος και ο χρόνος λοιπόν από τον ορθόδοξο χριστιανό θεωρούνται δοσμένοι από τον Θεό και είμαστε δέσμιοί τους: «Είναι ζυγός ο χωροχρόνος και θέλει ο άνθρωπος να ξεφύγει από αυτόν, αλλά και αγαπάει και αγκαλιάζει και τον χώρο και τον χρόνο, ενώ θέλει να τον υπερβεί» (Πατήρ Γεώργιος Φλορόφσκι, 4.10.200). Με την Ανάσταση που εδράζεται στην Καινή Διαθήκη (ενώ η Δημιουργία έχει τη βάση της στην Παλαιά Διαθήκη) κάθε χρόνο μάς υπενθυμίζεται από την ορθόδοξη λατρεία ότι «ο Χριστός με την ενσάρκωση και ενανθρώπισή του εισήλθε και εχωρήθη στον χωροχρόνο μας που ο ίδιος δημιούργησε» (ομιλία Γ. Φλορόφσκι: «Ο άνθρωπος και ο χωροχρόνος») και από αυτόν τον χωροχρόνο φεύγει το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Σχηματικά θα λέγαμε ότι οι αρχαίοι Ελληνες ασχολήθηκαν πολύ με τον τόπο και τον χώρο, γι' αυτό και πέτυχαν τόσο πολλά στη γεωμετρία, ενώ από την εβραϊκή παράδοση μας έρχεται μια πιο επίμονη ενασχόληση με τον χρόνο. Τα δύο θεωρείται ότι παντρεύονται στη συνέχεια στο πλαίσιο του χριστιανισμού και μένουν έτσι για αιώνες.