Ποιητές vs Πολιτικών

Ποιητές vs Πολιτικών

Η 21^η Μαρτίου γιορτάσθηκε ως παγκόσμια ημέρα ποίησης.

Το γεγονός από μόνο του θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, όπως και κάθε γεγονός που άπτεται του πολιτισμού, πιθανόν και σε παγκόσμια έκταση.

Η βίαιη καθημερινότητα όπως διαμορφώνεται όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και διεθνώς δεν αφήνει περιθώρια ενασχόλησης με θέματα πολιτισμού και ψυχικής καλλιέργειας όπως η ποίηση, που περνάνε συνήθως σε δεύτερη μοίρα, όταν η προτεραιότητα έχει μεταφερθεί στον αγώνα της επιβίωσης.

Όταν έχει χαθεί η ηρεμία του ύπνου που θα φέρει την ελπίδα για μια μέρα νέα, δημιουργική, μπορεί κοπιαστική αλλά εργάσιμη με την σιγουριά την επανάληψης της την επόμενη και πάει λέγοντας.

Αντ αυτού σήμερα ο ύπνος έχει εξελιχθεί σε εφιάλτη, καθώς η επόμενη μέρα στην καλύτερη περίπτωση θα μοιάζει με την προηγούμενη, η ανασφάλεια έχει εδραιωθεί στον ψυχικό μας κόσμο και δεν γνωρίζουμε αν ενώ πέφτουμε για ύπνο το βράδυ το πρωί που θα ξυπνήσουμε και πάμε στη δουλειά μας θα έχουμε δουλειά.

Είτε είμαστε υπάλληλοι, είτε είμαστε σημερινά «αφεντικά», ίσως καταλήξουμε      αυριανοί ανεπάγγελτοι.

Η προχθεσινή παγκόσμια  ημέρα ποίησης ήταν μια ευκαιρία να κάνουμε μια σύγκριση μεταξύ των ανθρώπων που μας κυβερνάνε και ρυθμίζουν τις τύχες μας, τις τύχες των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών μας αλλά και τις τύχες της πατρίδας μας, με τους ανθρώπους που μάχονται με την «διαπλοκή» των λέξεων για να βγάλουν ένα στοιχείο πολιτισμικό και πολιτιστικό, ένα νόημα, που θα μιλήσει στη καρδιά μας και τη ψυχή μας, που θα μας κάνει να νοιώσουμε «άνθρωποι».

Έτσι λοιπόν, οι μεν ποιητές, μας εξυψώνουν με τους στίχους τους, μας βγάζουν στην επιφάνεια έντονα συναισθήματα, ψυχική ευφορία, συγκίνηση, ευλογία, συναισθηματική ανάταση, οι δε πολιτικοί αντίθετα αφού μας κοροϊδέψουν, καπηλευτούν την ψήφο μας και θρονιαστούν στην εξουσία βγάζουν από μέσα τους ό,τι πιο ταπεινό μπορεί να κρύψει η ανθρώπινη ψυχή.

Ταγμένοι να εξυπηρετήσουν συμφέροντα «αλλότρια» και γιατί όχι αντιπατριωτικά, δεν διστάζουν να εφαρμόσουν μέτρα αντιλαϊκά, να ανομούν, εξωθώντας τους πολίτες σε εξαθλίωση αρκεί να ικανοποιήσουν  τους εντολείς τους.

Αντίστοιχα και εμείς νοιώθουμε ότι δεν θέλουμε να νοιώσουμε, αγανάκτηση, θλίψη, θυμό, οργή, κατάρα για τα ανθρωπάρια που επιλέξαμε.

Τεράστια η διαφορά των μεν και των δε.

Ποια μάνα δεν δάκρυσε ακούγοντας τραγουδισμένο το σπαρακτικό στίχο του Γιάννη Ρίτσου:

«Γιέ μου σπλάχνο των σπλάχνων μου

καρδούλα της καρδιάς μου

πουλάκι της φτωχιάς αυλής

ανθέ της ερημιάς μου»

Ποιος Έλληνας δεν πέταξε ψηλά ακούγοντας τον Άγγελο Σικελιανό την 27 Φλεβάρη του 1943 στην πάνδημη κηδεία του Κωστή Παλαμά να απαγγέλει με μια απίθανα δυνατή φωνή μπροστά στις δυνάμεις των κατακτητών:

«Ηχήστε σάλπιγγες, καμπάνες βροντερές

δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα

βογκήστε τύμπανα πολέμου…Οι φοβερές

σημαίες ξεδιπλωθείτε στον αέρα».

Ποιος ερωτευμένος δεν άκουσε εκστασιασμένος τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη:

«Ο έρωτας, το αρχιπέλαγος κ η πρώρα των αφρών του

κ οι γλάροι των ονείρων του. Στο πιο ψηλό κατάρτι του

ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι»..

Όλους αυτούς τους τεράστιους ηθοπλάστες που δημιούργησαν και χάρισαν πολιτισμό και ευτυχώς υπάρχουν πάρα πολλοί, που έκαναν την Ελλάδα αξιοσέβαστη στα πέρατα του κόσμου, οι ανίκανοι να δημιουργήσουν πολιτισμό και ας χρημάτισαν υπουργοί του, τους χαρακτήρισαν «λαπάδες» (Κούβελας) και «κουραμπιέδες» (ο Πάγκαλος) και μάλιστα μέσα στη Βουλή των Ελλήνων.

Κανείς ποτέ δεν εξύβρισε ποιητή για το έργο του. Τους πολιτικούς όμως;;;;;

Ειδικά τώρα με τα μέτρα που παίρνουν τα τελευταία δύο χρόνια, που κατάφεραν να δημιουργήσουν μια νέα τάξη πολιτών, αυτή των «νεόφτωχων», βλέπουμε πως συγκεντρώνουν πάνω τους την απεριόριστη «αγάπη» του συνόλου  των πολιτών αφού ως και οι παρελάσεις για πρώτη φορά στην ιστορία του έθνους γίνονται “prive” μέσα σε κάγκελα, με ακροβολιστές στις στέγες, με επιστράτευση όλης της αστυνομικής δύναμης, για τον φόβο «του γιαουρτιού».

Οι ποιητές μας είναι το αθάνατο πολιτιστικό μας αντίβαρο στη  μικρότητα και την θνητή ανυπαρξία των πολιτικών μας.

Ας ψιθυρίζουμε και ας τραγουδάμε την κληρονομιά που μας άφησαν με κάθε ευκαιρία να νοιώσουμε την αθανασία τους και να την παρατείνουμε όσο μπορούμε.

Τους άλλους αφήστε τους στη φθίνουσα λήθη του χρόνου και την κρίση των πολιτών, των απογόνων τους που σίγουρα θα ντρέπονται για δαύτους και της ιστορίας.

Πηγη

ΠΗΓΗ: Ποιητές vs Πολιτικών http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/03/vs_25.html#ixzz1qAd6RlaX