 |
Οργή και απόσυρση |
Αμφίθυμη και εντέλει αντινομική
εμφανίζεται προς το παρόν η κοινωνία ενώπιον του ιστορικού ρήγματος της
κρίσης και του πτωχευμένου κράτους. Κυριαρχούν η οργή και η απόγνωση των
κοινωνικών ομάδων που ωθούνται βιαίως στη φτώχεια ή και πέραν αυτής.
Ευεξήγητα και δικαιολογημένα τα
αισθήματα· που όμως εκφράζονται με βίαιη συμπεριφορά, όπως οι συχνότατοι
προπηλακισμοί πολιτικών και άλλων δημοσίων προσώπων. Οι εξοργισμένοι
πολίτες αθροιζόμενοι ως όχλος απαιτούν την εξαφάνιση από προσώπου γης
των πολιτικών, των αποκαλουμένων «προδοτών». Αυτό ακούγεται στις
παρελάσεις. Γιατί αισθάνονται προδομένοι; Ισως επειδή τους ψήφισαν στο
παρελθόν και διαψεύσθηκαν οικτρά οι προσδοκίες τους. Τα δύο μεγάλα
κόμματα, που κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, είχαν τη
συναίνεση, εκλογική τουλάχιστον, της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος,
έως και των τριών τετάρτων. Η κριτική κατά των πολιτικών άρα θα πρέπει
να περιέχει και αυτοκριτική των πολιτών: Πώς εμπιστεύθηκαν τις τύχες
τους σε τέτοιους ανάξιους, επί τόσο μακρό χρόνο;
Η άλλη, παράλληλη, συμπεριφορά είναι η
απόσυρση από τον δημόσιο χώρο και η αποφυγή της πολιτικής δράσης. Οι
περισσότεροι Ελληνες, όλοι σχεδόν, συμφωνούν να εξαφανιστούν οι παλιοί
πολιτικοί. Λίγοι όμως δέχονται να δραστηριοποιηθούν πολιτικά
ώστε να πληρωθεί το κενό και να ξεκινήσει υπό νέους όρους και με νέα
πρόσωπα η επίπονη πορεία διάσωσης και ανόρθωσης. Ακόμη και τα
αναμάρτητα ή νεοπαγή κόμματα δυσχεραίνονται αφάνταστα να προσελκύσουν
νέα πρόσωπα, άφθαρτα, στις τάξεις τους. Θα βοηθήσω όπως μπορώ, αλλά δεν
μπορώ να βγω μπροστά, να περιληφθώ σε εκλογική λίστα, απαντούν στις
προσκλήσεις. Ετσι, μόνοι κινούμενοι, από κόμματος εις κόμμα, απομένουν
οι γνωστοί περιπλανώμενοι αρριβίστες, πρόσωπα φθαρμένα και αποχυμωμένα.
Η κρίση δείχνει τα όρια της παλαιάς
οργάνωσης και τις απαιτήσεις της νέας. Η παλαιά συνίστατο από
ετερονομία, απόσυρση, πελατειακότητα, δηλαδή φαυλοκρατία. Η νέα απαιτεί
αυτονομία, αυτοοργάνωση, συμμετοχή, ευθύνη, δηλαδή δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου