Ορισμένοι αστρονόμοι υποψιάζονται ότι ένα σχετικά κοντινό στη Γη τεράστιο άστρο, ο ερυθρός γίγαντας Μπετελγκέζ στον αστερισμό του Ωρίωνα, μπορεί να εκραγεί, πράγμα που θα δημιουργούσε μια νέα υπέρλαμπρη σουπερνόβα κοντά στον πλανήτη μας.
Το εν λόγω άστρο, που απέχει περίπου 650 έτη φωτός από τη Γη, είναι ένα από τα φωτεινότερα αντικείμενα στο νυχτερινό ουρανό μας, ορατό εύκολα με γυμνά μάτια. Έχει τουλάχιστον δεκαπλάσια μάζα από τον Ήλιο και αν βρισκόταν στο κέντρο του δικού μας ηλιακού συστήματος, η εξωτερική επιφάνεια του θα έφθανε πολύ πέρα από την τροχιά του Άρη, πράγμα που σημαίνει ότι η Γη θα είχε στο μεταξύ «ψηθεί» και εξαφανιστεί.
Ο Μπετελγκέζ δεν είναι μόνο μεγαλύτερος από το μητρικό άστρο μας, αλλά καίει πολύ πιο γρήγορα τα «καύσιμα» του, πράγμα που θα συντομεύσει κατά πολύ τη ζωή του. Ενώ ο Ήλιος βρίσκεται περίπου στα μισά της ζωής του, έχοντας μπροστά του άλλα πέντε δισεκατομμύρια χρόνια, ο Μπετελγκέζ δεν έχει ζήσει ούτε δέκα εκατομμύρια χρόνια και φαίνεται ήδη να μην έχει πολλά…ψωμιά ακόμη.
Όμως μερικοί επιστήμονες εκτιμούν ότι το τέλος του πλησιάζει ταχύτερα του αναμενομένου, καθώς κατά τις τελευταίες εβδομάδες το γιγάντιο άστρο έχει αρχίσει να γίνεται πολύ πιο αμυδρό και αυτό ίσως είναι ένα προειδοποιητικό σήμα ότι σύντομα θα καταρρεύσει βαρυτικά προς το εσωτερικό του. Τότε θα εκραγεί βίαια και εντυπωσιακά, μετατρεπόμενο σε ένα θεαματικό υπερκαινοφανή αστέρα (σουπερνόβα), που θα είναι προσωρινά πιο φωτεινός από όλο τον υπόλοιπο γαλαξία μας, ορατός για εβδομάδες ακόμη και τη μέρα, με την ίδια φωτεινότητα που έχει το φεγγάρι τη νύχτα.
Η τελευταία έκρηξη σουπερνόβα που εκτιμάται ότι είχε τέτοια φωτεινότητα, συνέβη πριν περίπου 1.000 χρόνια στον ουρανό του πλανήτη μας και προερχόταν από ένα πιο μακρινό άστρο στο Νεφέλωμα του Καρκίνου σε απόσταση 6.523 ετών φωτός. Αν τώρα συνέβαινε ξανά, θα ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία για τους αστρονόμους, προκειμένου να μελετήσουν το σπάνιο φαινόμενο με κάθε διαθέσιμο παρατηρήριο (οπτικό-ηλεκτρομαγνητικό, βαρυτικών κυμάτων, νετρίνων).
πηγή: https://www.amna.gr/home/article/421042/Pithani-mia-nea-ekrixi-soupernoba-konta-sti-Gi – https://www.nytimes.com/interactive/2020/01/09/science/betelgeuse-supernova-fading.html
Μια συμβατική πυξίδα δεν θα έχει καμιά χρησιμότητα στο φεγγάρι, το οποίο σήμερα στερείται ενός παγκόσμιου μαγνητικού πεδίου.
Αλλά το φεγγάρι παρήγαγε ένα μαγνητικό πεδίο πριν από δισεκατομμύρια χρόνια και ήταν πιθανότατα ακόμη ισχυρότερο από το πεδίο της Γης σήμερα. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτό το σεληνιακό πεδίο, όπως και αυτό της Γης, δημιουργήθηκε από ένα ισχυρό δυναμό - την ανάδευση του πυρήνα της σελήνης. Κάποια στιγμή, αυτό το δυναμό, και το μαγνητικό πεδίο που παρήγε, έσβησαν.
Τώρα οι επιστήμονες από το MIT και αλλού προσδιόρισαν το χρονοδιάγραμμα της λήξης του σεληνιακού δυναμό, περίπου πριν από περίπου 1 δισεκατομμύριο χρόνια. Τα ευρήματα εμφανίζονται σήμερα στο περιοδικό Science Advances .
Το νέο χρονοδιάγραμμα αποκλείει ορισμένες θεωρίες για το τι οδήγησε το σεληνιακό δυναμό στα μεταγενέστερα του στάδια και ευνοεί έναν συγκεκριμένο μηχανισμό: την κρυσταλλοποίηση του πυρήνα. Καθώς ο εσωτερικός σιδερένιος πυρήνας του φεγγαριού κρυσταλλώθηκε, το ηλεκτρικά φορτισμένο υγρό του υγρού πυρήνα αναδεύτηκε δυναμικά, παράγοντας το δυναμό.
«Το μαγνητικό πεδίο είναι αυτό το νεφελώδες πράγμα που διαπερνά το διάστημα, σαν ένα αόρατο πεδίο δύναμης», λέει ο Benjamin Weiss, καθηγητής γεωλογικών, ατμοσφαιρικών και πλανητικών επιστημών στο MIT. «Έχουμε δείξει ότι το δυναμό που παρήγαγε το μαγνητικό πεδίο του φεγγαριού πέθανε κάπου πριν από 1,5 έως 1 δισεκατομμύριο χρόνια και φαίνεται να τροφοδοτείτο με τρόπο εφάμιλλο με του πεδίου της Γης».
Στους συν-συγγραφείς του Weiss συγκαταλέγονται οι Saied Mighani και Huapei Wang, καθώς και ο Caue Borlina και ο Claire Nichols του MIT, μαζί με τον David Shuster του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ.
Αντιμαχόμενες θεωρίες δυναμό
Τα τελευταία χρόνια, η ομάδα του Weiss και άλλοι έχουν ανακαλύψει σημάδια ισχυρού μαγνητικού πεδίου, περίπου 100 microtesla, σε σεληνιακούς βράχους ηλικίας 4 δις ετών. Για λόγους σύγκρισης, το μαγνητικό πεδίο της Γης σήμερα είναι περίπου 50 microtesla.
Το 2017, η ομάδα του Weiss μελέτησε ένα δείγμα που συλλέχθηκε από το έργο Apollo της NASA και βρήκε ίχνη πολύ ασθενέστερου μαγνητικού πεδίου, κάτω από 10 microtesla, σε μια πέτρα από την σελήνη που υπολόγισαν ότι ήταν περίπου 2,5 δις ετών. Η σκέψη τους τότε ήταν ότι ίσως υπήρχαν δύο μηχανισμοί για το σεληνιακό δυναμό: Ο πρώτος θα μπορούσε να έχει προκαλέσει ένα πολύ ισχυρότερο, παλαιότερο μαγνητικό πεδίο πριν από περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια, πριν αντικατασταθεί από ένα δεύτερο, πιο μακροχρόνιο μηχανισμό που διατηρούσε ένα πολύ πιο αδύναμο πεδίο, μέχρι τουλάχιστον πριν από 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια.
«Υπάρχουν αρκετές ιδέες για τους μηχανισμούς που ενεργοποιούν το σεληνιακό δυναμό και η ερώτηση είναι πώς να καταλάβουμε ποιος το έκανε;» λέει ο Weiss. «Αποδεικνύεται ότι όλες αυτές οι πηγές ενέργειας έχουν διαφορετικές διάρκειες ζωής. Έτσι, αν μπορούσατε να καταλάβετε πότε το δυναμό έσβησε, τότε θα μπορούσατε να διακρίνετε μεταξύ των μηχανισμών που έχουν προταθεί για αυτό της σελήνης. Αυτός ήταν ο σκοπός αυτής της νέας δημοσίευσης.»
Οι περισσότερες από τις μαγνητικές μελέτες σεληνιακών δειγμάτων από τις αποστολές Apollo προέρχονται από αρχαίους βράχους, ηλικίας περίπου 3 έως 4 δισεκατομμυρίων ετών. Αυτοί είναι βράχοι που αρχικά εκχύθηκαν ως λάβα σε μια πολύ νεαρή σεληνιακή επιφάνεια και, καθώς ψύχθηκαν, οι μικροσκοπικοί κόκκοι τους ευθυγραμμίστηκαν προς την κατεύθυνση του μαγνητικού πεδίου της Σελήνης. Μεγάλο μέρος της επιφάνειας του φεγγαριού καλύπτεται από τέτοιους βράχους, οι οποίοι έχουν παραμείνει αμετάβλητοι από τότε, διατηρώντας ένα αρχείο του αρχαίου μαγνητικού πεδίου.
Ωστόσο, τα σεληνιακά πετρώματα των οποίων το μαγνητικό ιστορικό ξεκίνησε λιγότερο από 3 δισεκατομμύρια χρόνια πριν ήταν πολύ πιο δύσκολο να βρεθούν επειδή η περισσότερη σεληνιακή ηφαιστειακή δραστηριότητα είχε σταματήσει ως τότε.
«Τα τελευταία 3 δισεκατομμύρια χρόνια της σεληνιακής ιστορίας ήταν ένα μυστήριο, επειδή δεν υπάρχει σχεδόν κανένα αρχείο σε μορφή βράχων», λέει ο Weiss.
Μικρές πυξίδες
Ωστόσο, ο ίδιος και οι συνεργάτες του εντόπισαν δύο δείγματα σεληνιακού βράχου, που συλλέχθηκαν από τους αστροναύτες κατά τη διάρκεια των αποστολών του Apollo, που φαίνεται ότι υπέστησαν τεράστια σύγκρουση πριν από περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια και ως εκ τούτου έλιωσαν και συγκολλήθηκαν πάλι μαζί με τέτοιο τρόπο ώστε το αρχαίο μαγνητικό αρχείο διαγράφηκε.
Η ομάδα πήρε τα δείγματα πίσω στο εργαστήριο και ανέλυσε πρώτα τον προσανατολισμό των ηλεκτρονίων κάθε βράχου, τα οποία ο Weiss περιγράφει ως «μικρές πυξίδες» που είτε ευθυγραμμίζονται προς την κατεύθυνση ενός υπάρχοντος μαγνητικού πεδίου είτε εμφανίζονται σε τυχαίες κατευθύνσεις χωρίς την παρουσία ενός. Και για τα δύο δείγματα, η ομάδα παρατήρησε το τελευταίο: τυχαίες διαμορφώσεις ηλεκτρονίων, υποδηλώνοντας ότι τα πετρώματα σχηματίστηκαν σε ένα εξαιρετικά αδύναμο έως ουσιαστικά μηδενικό μαγνητικό πεδίο, όχι περισσότερο από 0,1 microtesla.
Η ομάδα έπειτα καθόρισε την ηλικία και των δύο δειγμάτων χρησιμοποιώντας μια τεχνική ραδιομετρικής χρονολόγησης, την οποία οι Weiss και Shuster ήταν σε θέση να προσαρμόσουν για αυτή τη μελέτη.
Η ομάδα έβαλε τα δείγματα μέσω μιας σειράς δοκιμών για να δει αν ήταν πράγματι καλές μαγνητικές συσκευές εγγραφής. Με άλλα λόγια, όταν θερμάνθηκαν ξανά από κάποια μαζική κρούση, θα μπορούσαν ακόμα να είναι αρκετά ευαίσθητα για να καταγράψουν ακόμη και ένα αδύναμο μαγνητικό πεδίο στο φεγγάρι, αν υπήρχε;
Για να απαντήσουν σε αυτό, οι ερευνητές τοποθέτησαν και τα δύο δείγματα σε φούρνο και τα έβαλλαν με υψηλές θερμοκρασίες για να διαγράψουν αποτελεσματικά το μαγνητικό τους αρχείο και έπειτα εξέθεσαν τα πετρώματα σε ένα τεχνητά δημιουργούμενο μαγνητικό πεδίο στο εργαστήριο καθώς ψύχθηκαν.
Τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν ότι τα δύο δείγματα ήταν πράγματι αξιόπιστα μαγνητικά καταγραφικά και ότι η ισχύς πεδίου που αρχικά μετρούσαν (0,1 microtesla), αντιπροσώπευε με ακρίβεια τη μέγιστη δυνατή τιμή του εξαιρετικά αδύναμου μαγνητικού πεδίου της Σελήνης πριν από 1 δισεκατομμύριο χρόνια. Ο Weiss λέει ότι ένα πεδίο 0,1 microtesla είναι τόσο χαμηλό ώστε πιθανότατα το σεληνιακό δυναμό να είχε ήδη παύσει ως τότε.
Τα νέα ευρήματα υποστηρίζουν την προβλεπόμενη διάρκεια ζωής της κρυσταλλοποίησης πυρήνα, έναν προτεινόμενο μηχανισμό για το σεληνιακό δυναμό που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα αδύναμο και μακρόβιο μαγνητικό πεδίο στο μεταγενέστερο μέρος της ιστορίας της σελήνης. Ο Weiss λέει ότι πριν από την κρυσταλλοποίηση του πυρήνα, ένας μηχανισμός γνωστός ως precession (μετάπτωση) μπορεί να είχε ενεργοποιήσει ένα πολύ ισχυρότερο, αν και βραχύτερο δυναμό. Η μετάπτωση είναι ένα φαινόμενο με το οποίο το στερεό εξωτερικό κέλυφος ενός σώματος όπως το φεγγάρι, σε στενή γειτνίαση με ένα πολύ μεγαλύτερο σώμα όπως η Γη, ταλαντεύεται ως αποτέλεσμα της βαρύτητας της Γης. Αυτή η ταλάντωση αναδεύει το ρευστό στον πυρήνα, με παρόμοιο τρόπο με τον οποίο κουνώντας ένα φλιτζάνι καφέ αναδεύεται το υγρό μέσα.
Πριν από περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια, το νεογέννητο φεγγάρι ήταν πιθανότατα πολύ πιο κοντά στη Γη από ό, τι σήμερα και πολύ πιο επιρρεπές στις βαρυτικές επιδράσεις του πλανήτη. Καθώς το φεγγάρι κινήθηκε αργά μακριά από τη Γη, η επίδραση της μετάπτωσης μειώθηκε, εξασθενώντας το δυναμό και το μαγνητικό πεδίο με τη σειρά του. Ο Weiss λέει ότι είναι πιθανό ότι περίπου 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, η κρυστάλλοποίηση του πυρήνα έγινε ο κυρίαρχος μηχανισμός με τον οποίο συνεχίστηκε το σεληνιακό δυναμό, παράγοντας ένα ασθενέστερο μαγνητικό πεδίο που εξακολούθησε να ελαττώνεται καθώς ο πυρήνας του φεγγαριού τελικά κρυσταλλώθηκε τελείως.
Η ομάδα θα επιχειρήσει στην συνέχεια να μετρήσει την κατεύθυνση του αρχαίου μαγνητικού πεδίου της σελήνης, ελπίζοντας να βρει περισσότερες πληροφορίες για την εξέλιξη του δορυφόρου.
Η έρευνα αυτή υποστηρίχθηκε, εν μέρει, από τη NASA.
https://eef.gr/articles/to-telos-tou-magnhtikou-pediou-tis-selinis
Την άποψη ότι ένα πιθανό ταξίδι μέσα σε μια σκουληκότρυπα (wormhole), μια σήραγγα που συνδέει δύο απομακρυσμένα σημεία του χωροχρόνου, θα ήταν όχι απλά επικίνδυνο αλλά θανατηφόρο, εκφράζει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο Νομπελίστας της Φυσικής, Kip Thorne. Με αφορμή το σχετικό σενάριο της κινηματογραφικής ταινίας «Interstellar» στην οποία ήταν ο ίδιος επιστημονικός σύμβουλος, επισημαίνει πως «μπορεί πολλοί να ήθελαν να επιχειρήσουν ένα τέτοιο ταξίδι, ωστόσο αν συμβεί κάτι τέτοιο, μπορεί να αποδειχτεί ότι δεν είναι απλά επικίνδυνο αλλά θανατηφόρο» καθώς, όπως είπε, «αν έχεις μία σκουληκότρυπα θα καταρρεύσει τόσο γρήγορα που δεν μπορείς να ταξιδέψεις μέσα σε αυτή». Σε κάθε περίπτωση για ένα τέτοιο ταξίδι δηλώνει :»Είμαι απαισιόδοξος αλλά δεν ξέρω. Και πάλι δεν ξέρουμε με απόλυτη σιγουριά».
Στο ερώτημα τι περιμένει να αποκαλύψουν οι επιστημονικές παρατηρήσεις τα επόμενα χρόνια απαντά: «τα χρόνια που έρχονται περιμένω να εξερευνήσουμε και να μελετήσουμε τους πληθυσμούς των μαύρων τρυπών στο σύμπαν, τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκαν και την ιστορία τους μέσα από αυτές τις παρατηρήσεις».
«Έχω την προσδοκία ότι θα μελετήσουμε πώς συμπεριφέρονται οι μαύρες τρύπες, όταν διαταράσσονται, καθώς όταν συγκρούονται δεν συμπεριφέρονται όπως οι μαύρες τρύπες που έχουμε δει ποτέ στο παρελθόν. Συμπεριφέρονται με πολύ διαφορετικό τρόπο» σημειώνει και φέρνει ως χαρακτηριστικό παράδειγμα «τη διαφορά ανάμεσα στην επιφάνεια του νερού στον ωκεανό μια υπέροχη μέρα και σε μια τεράστια καταιγίδα».
«Μαθαίνουμε για τις διαστημικές καταιγίδες, το σχήμα του διαστήματος και τη ροή του χρόνου, πράγματα που δεν γνωρίζαμε νωρίτερα. Έχουμε την προσδοκία να διερευνήσουμε τις πρώτες στιγμές του σύμπαντος, πώς το σύμπαν γεννήθηκε, ποια ήταν η αρχή του και πώς η ύλη έγινε ζωή και πώς δημιουργήθηκαν οι νόμοι που κυβερνούν το σύμπαν. Όλα αυτά τα θέματα θα διερευνηθούν στο μέλλον» επισημαίνει με νόημα.
Για τα βαρυτικά κύματα με τα οποία ασχολείται επί πολλές δεκαετίες διευκρινίζει ότι «δημιουργήθηκαν στις πρώτες στιγμές του σύμπαντος, κάποια από αυτά, και φέρνουν πληροφορίες για το τι συνέβη». Σχολίασε, μάλιστα, ότι η έρευνα έχει προχωρήσει σε τέτοιο επίπεδο που «κάθε λίγες μέρες καταγράφεται η παρουσία κυμάτων που έχουν δημιουργηθεί από την σύγκρουση μαύρων τρυπών».
«Δεν μελετούμε ακόμη την γέννηση του σύμπαντος. Μελετούμε μόνο τις συγκρούσεις των μαύρων τρυπών και των αστέρων νετρονίων. Τα άλλα θα τα δούμε στο μέλλον» προσθέτει.
Στο ερώτημα, πως η γνώση αλλάζει την άποψή μας και την προοπτική μας για τη ζωή και το σύμπαν, απαντά: «αλλάζει τον βαθμό της κατανόησής μας για τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκε το σύμπαν, θα αλλάξει την κατανόησή μας για τη συμπεριφορά του σύμπαντος και πιστεύω ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι είμαστε περίεργοι για το σύμπαν».
Όσο για τη θέση της ανθρώπινης ύπαρξης σε αυτό, επισημαίνει: «Πιστεύω ότι η θέση που εγώ θεωρώ πιο ενδιαφέρουσα είναι το γεγονός ότι έχουμε την ικανότητα να τα μελετήσουμε όλα αυτά. Έχουμε την νοημοσύνη να μάθουμε πώς συμπεριφέρεται το σύμπαν, και από αυτά που βλέπουμε να ανακαλύψουμε τους νόμους της φύσης που ελέγχουν τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται το σύμπαν».
Ο Kip Thorne επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Ο Kip Thorne ανακηρύχθηκε σήμερα επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Φυσικής της Σχολής Θετικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια της τελετής μίλησε στο κοινό με θέμα :» Ένα όραμα για μια επιστήμη βαρυτικών κυμάτων».Αναφέρθηκε στην πόλη της Θεσσαλονίκης και την ιστορία της αλλά και την Ελλάδα στην οποία, όπως είπε, γεννήθηκε η επιστήμη.
Όπως είπε, η ιστορία του αντικειμένου που μελέτησε και μελετά αρχίζει με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν το 1916 και τη θεωρία του για τον χωροχρόνο και τη σχετικότητα. Ο νομπελίστας αστροφυσικός αναφέρθηκε στον τρόπο με τον οποίο ο χώρος τεντώνεται και σφίγγει και στη συνεισφορά του στην ανίχνευση των βαρυτικών κυμάτων με το πείραμα Ligo. Σημείωσε ότι αυτή τη στιγμή βρίσκονται δύο ανιχνευτές βαρυτικών κυμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και ένας στην Ευρώπη, (την Ιταλία) ενώ αναμένεται να δημιουργηθούν και άλλοι στην Ιαπωνία το 2020 και την Ινδία το 2022, με στόχο τη μελέτη των βαρυτικών κυμάτων από διαφορετικούς προσανατολισμούς. Παρουσίασε αναπαραστάσεις των συγκρούσεων μεταξύ «μαύρων τρυπών» και τον τρόπο με τον οποίο οι «μαύρες τρύπες» ενώνονται σε μία και υπογράμμισε με έμφαση ότι το μέλλον αυτής της έρευνας είναι πολύ λαμπρό καθώς οι ανιχνευτές πλέον είναι ιδιαίτερα βελτιωμένοι και έχουν αυξημένες δυνατότητες.
Την έναρξη της επίσημης συνεδρίασης, κατά την οποία έγινε η τελετή αναγόρευσης του Kip Thorne σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Φυσικής, παρουσία του αντιπροέδρου της Βουλής Τάσου Κουράκη, κήρυξε ο πρόεδρος του Τμήματος Αλικιβιάδης Μπάης. Ο πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Περικλής Μήτκας αναφέρθηκε στο έργο και την προσωπικότητα του διακεκριμένου αστροφυσικού αλλά και στον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος ενθαρρύνει τους νέους να μπουν στον κόσμο της επιστήμης και εξηγεί σε μη επιστήμονες πώς λειτουργεί η επιστήμη. Δεν παρέλειψε, μάλιστα, να αναφέρει την έμφαση που έδινε πάντα ο Kip Thorne στο να κάνει κάποιος λάθος, να απολαμβάνει τη χαρά της διαδικασίας παρά την επιτυχία και στο να τονίζει τον σεβασμό και τον αυτοσεβασμό.
Από την πλευρά του, ο Κοσμήτορας της Σχολής Θετικών Επιστημών, Χαρίτων Σαρλ Χιντήρογλου, χαρακτήρισε τον Kip Thorne ως τον σημαντικότερο θεωρητικό φυσικό στη μελέτη των βαρυτικών κυμάτων και των μελανών οπών, τόνισε ότι ο ίδιος συνεχίζει και σήμερα την ερευνητική του δραστηριότητα σε αυτόν τον τομέα και υπογράμμισε ότι είχε καθοριστική συμβολή στην ιστορική πρώτη ανίχνευση βαρυτικών κυμάτων, «επιτρέποντάς μας όχι μόνο να βλέπουμε τι υπάρχει στο σύμπαν αλλά να το αντιλαμβανόμαστε και μέσω των διακυμάνσεων του χωροχρόνου». Τον έπαινο για τον Kip Thorne εκφώνησε ο καθηγητής του Τμήματος Φυσικής Νικόλαος Στεργιούλας.
Π. Γιούλτση – https://www.amna.gr/home/article/363564/Kip-Thorne–o-Nompelistas-tis-Fusikis-sto-APE-MPE-Ena-taxidi-mesa-se-mia-skoulikotrupa-tha-itan-thanatiforo Επειδή δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη κάποιο βίντεο από τις ομιλίες του Kip Thorne σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ας παρακολουθήσουμε την ομιλία που έδωσε στην Πράγα στις 19 Μαΐου 2019 με τίτλο «Geometrodynamics: The Nonlinear Dynamics of Curved Spacetime»
